Η έκθεση της DIANA δέχθηκε χιλιάδες κυνηγούς - αν και δεν την τίμησαν όπως όφειλαν μεγάλες εταιρείες που ζούν πλουσιοπάροχα από τους κυνηγούς. Την λαμπρότητα της έσκιασε μόνο ο θλιβερός λόγος του προέδρου της ΚΣΕ.
Λόγος φτωχός, επαναλαμβανόμενος, άνευ ουσίας και σημασίας. Όπως τον έχουμε γνωρίσει άλλωστε στο διάβα της πολύχρονης παρουσίας του στα κυνηγετικά δρώμενα (sic), λόγος άνευ λόγου.
Η περηφάνια του Έλληνα κυνηγού που βάλλεται πανταχόθεν, δεν κάμπτεται, δεν μπορεί να καμφθεί από κανέναν, ακόμα και από αυτόν που αντιπροσωπευτικά μιλά εξ ονόματος μας. Η κακώς εννοούμενη αντιπροσώπευση στην ελληνική δημοκρατία – γνωστή και ως κοινοβουλευτική, ασφαλώς και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την Δημοκρατία που τυχαίως επικαλούνται όλοι.
Αν ζούσαμε στην παλιά εποχή, τις αποφάσεις για το κυνήγι θα τις παίρναμε όλοι μαζί στις εκκλησίες του Δήμου, εκεί θα κουβεντιάζαμε τα προβλήματα, θα διαφωνούσαμε, θα συμφωνούσαμε, μα στο τέλος η επιθυμία των περισσοτέρων θα γινόταν πράξη. Σήμερα στην διαδικασία της συμμετοχής ένα 5% - και πολύ λέω, συμμετέχει σε συλλόγους με όσα καλά ή κακά συνεπάγονται για την λήψη αποφάσεων – και ώ αλαφροΐσκιωτε Πάνα θεέ των δασών και της αλήθειας της φύσης, μέσα από λειψές διαδικασίες επιλέγονται εκείνοι που θα εκλέξουν άλλους που και αυτοί στην συνέχεια θα εκλέξουν τους «άριστους» για τα ανώτατα κλιμάκια της αντιπροσώπευσής μας.
«Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρεφτο» που έλεγαν και οι σοφοί άνθρωποι της φύσης όταν ήθελαν να δείξουν μία γελοία πρακτική. Διότι, αν η διαδικασία αυτή δεν είναι γελοία, ας μου πει κάποιος σώφρων άνθρωπος και κυνηγός, τι ακριβώς είναι. Μήπως δημοκρατική διαδικασία;
Στην παλιά εποχή είχαν και άλλη μία βασική αρχή, δεν επέτρεπαν σε δημόσιες θέσεις παραμονή των ίδιων προσώπων, περισσότερο από ένα έτος. Μετά εκλεγόταν άλλος και άλλος, μέχρι ο κάθε ελεύθερος πολίτης να περάσει έστω και μία φορά της ζωής του από δημόσιο αξίωμα. Και ο κάθε εκλεγμένος από την λαϊκή βούληση πολίτης, αγωνιζόταν για τα δίκαια της Πολιτείας, για τα δίκαια του πολίτη.
Εδώ, στην σπουδαία εποχή μας, έχουμε ακόμα χουντικά καταστατικά για το κυνήγι. Που δυστυχώς, κανείς δεν τόλμησε να αλλάξει, να εκσυγχρονίσει, να διαμορφώσει, να διορθώσει. Και πάνω σε αυτά, βασιλεύει η ολιγαρχία των εκλεγμένων από μία χούφτα κυνηγούς, και παρατηρείται το φαινόμενο, πολλοί συνδικαλιστές μας να είναι σε ίδιες θέσεις εφόρου ζωής.
Είτε μας αρέσει όμως είτε όχι, θα αλλάξουν και στο κυνήγι πολλά πράγματα, όχι επειδή το λέει το αρμόδιο υπουργείο ή οι δικοί μας συνδικαλιστάδες. Θα αλλάξουν επειδή ο άνθρωπος για να επιβιώσει στην ιστορία του, έμαθε να προσαρμόζεται. Αυτή η προσαρμογή είναι και η μεγάλη μας υπεροχή απέναντι στα ζώα (λέμε τώρα!).
Και το κυνήγι θα προσαρμοστεί στην εποχή του με αυτά που μας αρέσουν και όσα δεν μας αρέσουν. Για να επιβιώσει και για να μην χαθεί από την ζωή μας. Αυτά σε πρώτο βαθμό τα ορίζει η ίδια η ζωή και σε δεύτερο βαθμό εμείς και η βούλησή μας.
Εκ των πραγμάτων, όπως γεννήθηκε ο συνδικαλιστής για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες μιάς εποχής που πέρασε και έφυγε οριστικά πλέον, με τον ίδιο τρόπο θα εξαφανιστεί από προσώπου γης όταν ωριμάσει η αμελητέα χρησιμότητά του στις καινούριες συνθήκες.
Χάθηκαν οι δεινόσαυροι από την γη που κυριαρχούσαν, εμείς όμως επιβιώσαμε. Δισεκατομμύρια ανθρώπινα κουφάρια λιπαίνουν τη γη και ο άνθρωπος αναγεννιέται, εξελίσσεται, προχωρά. Έφτιαξε τον Πολιτισμό και με όσα άσχημα ή όμορφα συνεπάγεται μια τέτοια δημιουργία, θα προχωρήσει και στο μέλλον.
Οι δεινόσαυροι ήσαν μονοκόμματοι, νόμιζαν πως ήσαν οι δυνατοί επειδή είχαν εκτόπισμα, και να που αποδείχθηκε πως δεν ήσαν τελικά. Το ίδιο θα συμβεί και με τους δικούς μας ηγέτες, δεν έχουν αντιληφθεί πως προχωρά ο κόσμος προς τα εμπρός. Νομίζουν σαν τους δεινόσαυρους πως είναι ανίκητοι, αιώνιοι. Και δυστυχώς γι’ αυτούς αλλά ευτυχώς για εμάς, θα χαθούν και αυτοί και θα μπουν στην ιστορία και στα σχολικά βιβλία (στα λογοκριμένα φυσικά), σαν ένα σπάνιο είδος που έδρασε κάποτε στη γη.
================================================
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 13 Απριλίου 2011.
