Θηροφύλακες της Ομοσπονδίας Πελοποννήσου, μοιράζουν ενημερωτικά φυλλάδια στα χωριά, όπου βρίσκουν ανθρώπους να κυκλοφορούν – και τους λένε να μην διστάζουν να τους τηλεφωνούν αν υποπέσουν στην αντίληψή του κινήσεις ύποπτες με κατεύθυνση τα κυνηγοτόπια τους.
Η πρόληψη και η σωστή ενημέρωση ασφαλώς και βοηθούν στην καταπολέμηση της μάστιγας της λαθροθηρίας. Και στον τομέα αυτό η Ομοσπονδία Πελοποννήσου κινείται σε στέρεες βάσεις. Οι πληγές όμως είναι πολλές, η αρρώστια αυτή είναι μεταδοτική σαν την πανούκλα. Και εξαπλώνεται παντού αφού την βοηθά και η ανέχεια που μαστίζει την εποχή μας. Στις παρενέργειες της φτώχειας εντάσσεται και η βία που μπορεί να εκφραστεί με ποικίλους τρόπους – και ένας απ’ αυτούς είναι η λαθροθηρία. Πάντοτε υπήρχε η λαθροθηρία, και σε εποχές πλαστές, ευτυχισμένες για τον άνθρωπο – όμως τώρα συντρέχουν και επιπρόσθετοι λόγοι που γιγαντώθηκε. Ας δουν και αυτή τη παράμετρο οι έχοντες εξουσίες κυνηγετικές.
Αντάμωσα ένα φίλο σήμερα και από τις μπεκάτσες που κυνηγά – και είναι πάρα πολλές τη χρονιά αυτή όπως έλεγε, φτάσαμε, δεν ξέρω πως και στο λαθροκυνήγι. Και αυτός παράπονα είχε και για έναν ακόμα λόγο, διότι όπως έλεγε – «τι περιμένεις από τους κυνηγούς όταν οι ίδιοι οι συνδικαλιστές κυνηγετικών συλλόγων κυνηγάνε παράνομα;». Αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα, δύσκολο και περίπλοκο θα ‘λεγα, ξέρεις, βλέπεις, ακούς για τον τάδε ή τον δείνα συνδικαλιστή – όμως πρέπει και να μπορέσεις να αποδείξεις αυτά που γνωρίζεις.
Και στην Αρκαδία το τελευταίο διάστημα υπάρχει μία έξαρση της μάστιγας – και φυσικά και σε άλλους τόπους, με συνέπεια να διαβάζουμε στα Μέσα συνεχώς για συλληφθέντες που έφεραν γεμάτα όπλα, που είχαν στο αυτοκίνητό τους απαγορευμένα θηράματα – ακόμα και για παπά διαβάσαμε που αντί να πάει σε κηδεία, πέρασε πρώτα από τον κυνηγότοπο τη νύκτα να κάνει την παρανομία του – και όταν συνελήφθη και τον πήγαν στο αστυνομικό τμήμα, αντί να τον περάσουν αυτόφωρο, τον άφησαν ελεύθερο – «άστον τον ευλογημένο να πάει να κάνει τη κηδεία» που περίμενε ο κόσμος τη θεία του χάρη μέσα στο βαρύ κρύο.
Θα πει κανείς: «εδώ ο κόσμος καίγεται και συ γράφεις για την λαθροθηρία;». Το ίδιο ερώτημα θα έκανα κι εγώ: «εδώ ο κόσμος χάνεται και υπάρχουν ακόμα άνθρωποι σήμερα που ασχολούνται συστηματικά με την λαθροθηρία;». Ναι, γιατί αυτό το κράτος στη νεοελληνική ιστορία του βασίστηκε περισσότερο στην παρανομία απ’ ότι στην νομιμότητα. Και τις συνέπειες της χρόνιας αυτής πολιτικής την βιώνουμε όλοι σήμερα στο πετσί μας. Δεν έχουμε καταλάβει ότι ο λαθροθήρας είναι ένας κοινός κλέφτης, και με την ίδια ευκολία που σκοτώνει παράνομο θήραμα, άλλο τόσο θα κλέψει και ότι άλλο μπορέσει – αφού ξέρει καλά ότι ακόμα και αν ανακαλυφθεί, θα τον καλύψει ο υψηλά πολιτικά ιστάμενος του, ο συνδικαλιστής φίλος του, ακόμα και ο δεσπότης θα μεσολαβήσει με τη θεία του χάρη. Και σε όλα αυτά βοηθά και ο Νομοθέτης με τα παραθυράκια του και περνάν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Ναι, μεγάλο παραμύθι κατάντησε όλο αυτό το σκηνικό με την λαθροθηρία και τα παρελκόμενά της. όλοι την καταδικάζουν, όλοι την πολεμούν, όλοι την αναθεματίζουν, όλοι βγάζουν λόγους πύρινους (σαν τον δικό μου καλή ώρα), και μετά όλοι ευχαριστημένοι που έκαναν το καθήκον τους πάνε για ύπνο. Την ίδια πονηρή ώρα, που σηκώνεται ο λαθροθήρας και ζώνεται τα φυσεκλίκια του για να αποδείξει την αντρειοσύνη του στα ζούδια του δάσους.
Βαρέθηκα να ακούω και να διαβάζω για το έργο της θηροφυλακής – όχι γιατί δεν είναι σπουδαίο – μα να, δεν έφερε μέχρι σήμερα αποτελέσματα. Η καλή πρόθεση υπάρχει, ακόμα και ότι περνά από το χέρι της το κάνει. Μα δεν φτάνει, χρειάζεται κάτι περισσότερο. Τι είναι αυτό δεν ξέρω, αυτοί που έχουν αναλάβει όμως εργολαβικά την αντιπροσώπευση μας, οι αιώνιοι συνδικαλιστές – αυτοί ας βρούν τις λύσεις. Μέχρι τώρα δεν τις βρήκαν – και όμως, δεν πάνε σπίτι τους να ξεκουραστούν – ίδιοι σαν το σάπιο πολιτικό κατεστημένο της χώρας μας που κανείς δεν το κουνά από τη θέση του.
Ανατρέπονται στερεότυπα σήμερα, τους πολιτικούς ο κόσμος τους έχει για φτύσιμο, τους έχει απαξιώσει εντελώς, τους πάσης φύσεως συνδικαλιστές το ίδιο. Δεν θα κολλήσει κανείς σε συνδικαλιστές των κυνηγών που έχουν αγκιστρωθεί σε μια καρέκλα και δεν λένε να σηκωθούν. Αυτή η γενικευμένη απαξίωση όμως δεν είναι υγιές φαινόμενο πολιτισμένου λαού, αλλά ποιος νοιάζεται;
Δεν υπάρχουν άραγε και στον τόπο μας μια χούφτα νοικοκυραίων κυνηγών να αναλάβουν τα του οίκου μας;
==================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012.
