Τώρα που «λύσαμε» το χρόνιο πρόβλημα της λαθροθηρίας
εν Ελλάδι, ας πιάσουμε τους Κυνηγετικούς Συλλόγους και τους σκοπούς τους.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι «το ψάρι βρωμάει από το
κεφάλι». Ξεκινώντας αντίθετα, λέω ότι το ψάρι βρωμάει από τα χαμηλότερα και στη
ανοδική πορεία της βρώμας μολύνεται ολόκληρο το σώμα – φυσικά και το κεφάλι. Αν
θέλουμε δηλαδή να αναζητήσουμε την αιτία της σαπίλας και της διαφθοράς, ή ακόμα
και να σταματήσουμε τη μόλυνση, αναγκαστικά θα ξεκινήσουμε από τα χαμηλότερα
στρώματα, από τη βάση – για να χρησιμοποιήσουμε πολιτικό όρο που είναι και της
μόδας. Και ποιοι αποτελούν τη βάση; Ο όχλος φυσικά, η μάζα – αυτή η άρρωστη
πλευρά της κοινωνίας μας (των κυνηγών επί του προκειμένου) που δεν διαφέρει από
την πολιτική μάζα, ή αν θέλετε ακόμα και από την περίφημη «κοινή γνώμη».
Στα θεμέλια του οικοδομήματος μπήκαν φτηνά υλικά,
σαθρά, που κάποια στιγμή συμπαρασύρουν το όλο έργο - που ας σημειωθεί, δούλεψαν γι’ αυτό και
υγιείς δυνάμεις για να το στεριώσουν. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως είναι
δύσκολη υπόθεση να ξεχωρίσεις (τουλάχιστον στην αρχή) την ήρα από το στάρι.
Στην πορεία του χρόνου όμως, βλέπεις, ακούς, μαθαίνεις, αποκτάς ιδία άποψη για
το κάθε τι του οικοδομήματος. Από το σημείο αυτό και μετά, αρχίζουν και οι
ευθύνες των υγιών δυνάμεων του χώρου μας.
Εύκολα, πολύ εύκολα, μια παρέα δέκα ατόμων μπορεί να
φτιάξει ένα Κυνηγετικό σύλλογο, ένα οποιοδήποτε σύλλογο. Ένα χαρτί χρειάζεται
και υπογραφές, αντιγράφεις ένα καταστατικό άλλου συλλόγου, προσθέτεις ή
αφαιρείς κατά το δοκούν, και να, έτοιμος ο σύλλογος. Βγαίνει και το προεδρείο
άκοπα, αγοράζεται και μια σφραγίδα με την Άρτεμις ή με ένα σκύλο, δηλώνονται τα
γραφεία και τα τηλέφωνα – και ένας ακόμα σύλλογος αποκτά υπόσταση, λόγο στα
κυνηγετικά δρώμενα, στέλνει εκλεκτόρους στην Ομοσπονδία της περιοχής του – και
αρχίζει ένα παιχνιδάκι που σε πολιτικούς πάλι όρους, το ονομάζουν πελατειακό.
Για να είμαστε δίκαιοι, υπάρχουν πάρα πολλοί
σύλλογοι στην Ελλάδα με σπουδαίο έργο, που κουράζονται για το κυνήγι γιατί το
πιστεύουν, γιατί το θεωρούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους, γιατί βλέπουν σε
αυτό τη διαφυγή προς την αληθινή ζωή, τη φυσική. Και Ομοσπονδίες άξιες λόγου
υπάρχουν με έργο στέρεο στη πλάτη τους και με προσπάθεια συνεχή. Αυτά δεν τα
παραβλέπουμε διότι θα αδικούσαμε προσπάθειες αξιέπαινες και δεν επιζητούμε κάτι
τέτοιο.
Σκοπός του σημειώματος αυτού είναι να θίξει τους
νεκρούς συλλόγους που υπάρχουν μόνο για τις εκλογές τους, για να αλλάζουν κρυφά
προεδρεία, και να ασκούν μέσα από πελατειακές σχέσεις με ανώτερες βαθμίδες μια
πολιτική που όχι μόνο δεν βοηθά το κυνήγι αλλά απεναντίας το επιβουλεύεται με
κάθε τρόπο. Και για να το προχωρήσω λίγο ακόμα, μέσα από τις τάξεις των νεκρών
συλλόγων κινούνται και οι περισσότεροι παράνομοι κυνηγοί.
Στην παρακμιακή κατάσταση τέτοιων συλλόγων, έχει
συμβάλλει με τη στάση της και η Πολιτεία (αυτή η μεγάλη ασθενής), αφού τα μάτια
της – τα κατά τόπους Δασαρχεία, είτε δεν αξιολογούν σωστά, είτε αδιαφορούν –
και μάλλον το δεύτερο συμβαίνει. Το κυνήγι και η εκπροσώπησή του, είναι ένας
συνδυασμός πραγμάτων που εμπλέκονται σε αυτόν σύλλογοι, Ομοσπονδίες, Δασαρχεία
κτλ.
Το θέμα των νεκρών συλλόγων ας το αξιολογήσουν οι
Ομοσπονδίες κατά πρώτο λόγο και η ΚΣΕ κατά δεύτερο, και ας αποφασίσουν αν
συμφέρει το κυνήγι η ύπαρξη τους, και αν ναι, που το βοηθά – εκτός βέβαια από
εκλέκτορες που δίνουν και που οι ψήφοι τους πηγαίνουν σε πολύ συγκεκριμένα
πρόσωπα – επιβλαβή κατά κανόνα για του κυνηγίου τα πράγματα – και μολύνεται
όπως προείπα σταδιακά το «σώμα και το κεφάλι».
Καλώς ή κακώς, έχουμε υποχρέωση να αναθεωρήσουμε
πολλά κακώς κείμενα που δημιουργήθηκαν στο κυνήγι μας σε περιόδους
«ευδαιμονισμού» και σκάνε τώρα και αυτά σαν τις φούσκες της πολιτικής και
οικονομικής ζωής μας. Ας μας εξηγήσει κάποιος, τι χρειάζονται αλήθεια σύλλογοι
που ποτέ δεν προέβησαν σε δράσεις κυνηγετικές, ποτέ δεν έδωσαν λόγο σε κανένα
για την απραξία τους, και λειτουργούσαν (και λειτουργούν) σαν μια κλειστή
παρέα, που για λόγους πονηρούς και μόνο, θέλησαν να δώσουν όνομα στις σκέψεις
τους – και γυροφέρνουν στους καφενέδες την σφραγίδα τους – αφού δεν είναι άξιοι
να συντάξουν ένα απλό κείμενο και να δικαιολογήσουν εν μέρει την ύπαρξή τους.
===================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την
Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012.
