Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Οι ομάδες …τότε και σήμερα!


Όταν ένας σκύλος (φύλακας…..), κάπου στα βόρεια προάστια της Αθήνας σκοτώνει ένα βάτραχο μέσα στο σπίτι – και αντικρίζει την σκληρή εικόνα η ιδιοκτήτρια του σπιτιού, κραυγάζει από τον τρόμο. Όχι επειδή ο σκύλος έκανε τη δουλειά του, αλλά, «που διάολο βρέθηκε ο βάτραχος;»…

     Δεν σκέφτηκε η καλή μου φίλη ότι εκεί κοντά από το σπίτι, διέρχεται ρέμα παλιό ερχόμενο από την Πεντέλη. Και πολύ φυσικό είναι να κυκλοφορούν και βατράχια, ακόμα και μέσα στο σπίτι!. Διότι, ναι μεν η Αθήνα και τα περίχωρά της είναι πυκνοκατοικημένη περιοχή, πλην όμως και η πανίδα κυκλοφορεί ελεύθερη μη αναγνωρίζοντας οικιστικούς ιστούς και πολεοδομικά τετράγωνα. Το ίδιο συμβαίνει και στον Υμηττό, όπου οι αλεπούδες προς εύκολη αναζήτηση τροφής, πιάνουν τα πρανή του βουνού και φτάνουν ακόμα και στα σκουπίδια της Ηλιούπολης, τρομάζοντας ενδεχομένως όσα ανθρώπινα μάτια τις αντικρίσουν ξαφνικά.

    Η φύση, ακόμα και μέσα στις πόλεις ή έξω από αυτές, ψάχνει για ζωτικούς χώρους. Και πάντα βρίσκει τρόπους να δηλώσει την παρουσία της. Ακόμα και οι λαγοί, μη αναγνωρίζοντας κινδύνους, κυκλοφορούν ανέμελα τα βράδια και πολλάκις κάνουν «κόντρες» στην περίφημη «ανάβαση Πεντέλης». Το κακό με την Αττική είναι ότι ενώ έχει στη γη της πολλά είδη της πανίδας μας, δεν έχει μυρίσει ποτέ στους αιώνες «καπρίσιες» διαδρομές. Φαίνεται ότι ο κάπρος δεν καταδέχτηκε ποτέ να περπατήσει στη μυστήρια Πεντέλη ή στον παλαβό Υμηττό.

     Εκ των πραγμάτων λοιπόν, εμείς οι κυνηγοί του κάπρου, τον ψάχνουμε σε άλλη γη και σε άλλα μέρη. Και να, που επιτέλους έφτασε η κατάλληλη στιγμή και από μεθαύριο θα πάρουμε τα βουνά της τίμιας πατρίδας μας προς αναζήτησή του. Δεν αντιλέγω, όλα τα κυνήγια έχουν τη δική τους νοστιμάδα, με κορυφαίο ίσως εκείνο της πέρδικας. Όμως το κυνήγι του κάπρου είναι ακόμα ένα βήμα μπροστά, πάντα κατά τη γνώμη μου.

    Αν πάμε αιώνες πίσω στην ιστορία του ανθρώπου, θα δούμε ότι κυνηγούσε οργανωμένα και πάντοτε σαν μέλος μιας ομάδας για καλύτερα αποτελέσματα προς αναζήτηση της τροφής του. Κυρίως τον κάπρο που απέφερε σε αυτόν όχι μόνο αρκετό κρέας αλλά και το λίπος, και το δέρμα του ζώου, και που ήσαν πολύτιμα λάφυρα για την επιβίωσή του. Αν κινηθούμε λοιπόν παράλληλα με τις εποχές, θα διαπιστώσουμε ότι το κυνήγι αυτό εμπεριέχει μία ομαδικότητα που το καθιστά μοναδικό.

      Στην εποχή μας πάλι, η ομαδικότητα αυτή περνά μέσα από πολλά προβλήματα. Διότι υπάρχουν και Νόμοι (που δεν υπήρχαν), υπάρχουν και άλλα ήθη και άλλες αξίες, εντελώς διάφορα από την παλιά εποχή. Η ομάδα τότε ας πούμε, ήταν πολυπληθής και για την ασφάλεια της από τους κινδύνους που εγκυμονούσαν. Σήμερα αν είναι πολυπληθής (πέραν των 10 ατόμων) είναι παράνομη. Τότε με το κρέας του κάπρου περνούσαν οι φαμίλιες αρκετό διάστημα, σήμερα το κρέας (που συλλέγουν οι παράνομες ομάδες) πηγαίνει στο παραεμπόριο. 

       Υπάρχουν σημαντικές διαφορές από την παλιά εποχή. Όπου όμως το πνεύμα της συλλογικότητας αναπνέει ακόμα, το κυνήγι του κάπρου μας αποφέρει πολλαπλά οφέλη. Και δεν αναφέρομαι στο κρέας μονάχα (αλλοίμονο), αλλά στις σχέσεις που σφυρηλατούνται από τα κοινά ενδιαφέροντα, ή ακόμα και από τις φιλίες που διαλύονται – αφού είναι γνωστό σε όλους μας ότι οι δύσκολες συνθήκες στο κυνήγι αυτό, απαιτούν και χαρακτήρες δυνατούς, ευκολοπροσάρμοστους  σε συνθήκες ακόμα και ακραίες.

      Η δύναμη μίας ομάδας επικεντρώνεται συνήθως γύρω από τον αρχηγό της. Αυτόν δηλαδή τον έμπειρο κυνηγό, τον ήρεμο σε καταστάσεις δύσκολες, που θα αποφασίσει – αλλά και θα καθοδηγήσει την ομάδα όχι μόνο με μαεστρία αλλά κυρίως (και το σοβαρότερο), θα την επιστρέψει με ασφάλεια στη βάση της. Ο αρχηγός είναι η καρδιά της ομάδας, και είναι αυτός που τις περισσότερες φορές κουράζεται περισσότερο απ’ όλους – αφού συνήθως βρίσκεται μέσα στη παγάνα και βιώνει όλες της τις εκφάνσεις. Σε αντίθεση με τον κυνηγό – καρτέρι (καρτεριτζή κοινώς) που ο ρόλος του είναι περισσότερο καθορισμένος.

       Ο ρόλος λοιπόν του αρχηγού καθορίζει επί της ουσίας και το κυνήγι του κάπρου. Η ομάδα έχει καλούς ιχνηλάτες, έμπειρα και καλά καρτέρια, εξίσου καλούς παγανιέρηδες, πολύ καλά σκυλιά, προμήθειες σε φάρμακα, τροφές, και άλλα χρήσιμα υλικά . Αρχηγό έχει μόνο έναν. Και επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, έχει επικρατήσει στο κυνήγι του αγριόχοιρου και όταν μιλάμε για ομάδες, να λέμε: η ομάδα του τάδε, ή η ομάδα του δείνα.

Καλά κυνήγια συνάδελφοι …

======================

Δημοσιεύθηκε στο "Κυνήγι" του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012