Ο δυτικός καιρός του σαββατοκύριακου συντρόφευσε το
πρώτο κυνήγι της περιόδου μας. Και τι καιρός! Όλο γλύκες, αφού άνοιξαν οι
ουρανοί και σκέπασαν τη μισή Ελλάδα το Σάββατο και την υπόλοιπη μισή την
Κυριακή.
Ανοιχτοχέρης ο Δίας ο Βοροβρόντης, μοίρασε απλόχερα
κεραυνούς και αστραπές, σε τέτοια έκταση και με τόση ένταση που θα ζήλευαν και
οι προϊστορικοί διασώστες του ανθρώπινου γένους, Δευκαλίων, Νώε, και λοιπά
ομορφόπαιδα. Και εμείς όμως, μαθημένοι
στα θεϊκά δώρα που λιπαίνουν τη γη και αναζωογονούν το διψασμένο χώμα,
τα γευτήκαμε μέχρι το μεδούλι. Και κυνηγήσαμε.
Στην πρώτη κυνηγετική αντάμωση της περιόδου,
συνηθίζουμε – όπως και πολλές άλλες ομάδες, και περνούμε τη βραδιά μας στο
βουνό. Μαζευόμαστε ολόγυρα από το λιτό δείπνο και σαν άλλοι μύστες κοινωνούμε
τα όμορφα πράγματα της ζωής. Και σαν αρχίσουν οι κουβέντες, τα περασμένα λάθη
και οι καινούριες τακτικές της ομάδας, και σαν ειπωθούν παλιά και φρέσκα –
σιγά-σιγά, μπαίνουν σε τάξη τα μελλούμενα σχέδια, και τότε ο χώρος σιωπά για να
ακούσει τον αρχηγό που αναπτύσσει τις βαθύτερες σκέψεις του. Συνήθως, ο τελικός
λόγος του αρχηγού είναι σύντομος, δεν κουράζει, και κυρίως είναι απλός και
απόλυτα κατανοητός. Δυό-τρείς κουβέντες, κοφτές – και συνεχίζεται η πόση μέχρι
τελευταίας σταγόνας.
Το πρωί όμως, σαν σηκωθούμε, πιασμένοι μέσα στα
αυτοκίνητα, ή μουσκεμένοι από την αξημέρωτη καταιγίδα αφού μερικοί από εμάς
επιλέγουν τον ύπνο τους να τον γευτούν κατάχαμα – δεν θυμόμαστε και πολλά από
τα ειπωμένα με σοφία λόγια τα αρχηγικά. Και αρχίζουν πάλι τα σχέδια και οι
προτάσεις, μέχρι να σωθεί ο καφές από την κούπα, και να αρχίσουμε τη δράση.
Όταν λοιπόν αρχίσαμε να χωριζόμαστε για τις
ιχνηλασίες – και ήμασταν τυχεροί στο διάστημα αυτό γιατί η καταιγίδα κουράστηκε
και έκανε στάση – δεν λάβαμε υπόψη μας τον απρόβλεπτο παράγοντα που με μιάς
διέλυσε τόσες βαθυστόχαστες σκέψεις μας.
Τη χρονική στιγμή που αντάμωσε ο Φλέσσας με τα δυό καπριά. Ανέβαινε
εποχούμενος για τον δικό του τομέα και πετάχτηκαν μπροστά του τα δυό θεριά. Τράβηξε
χειρόφρενο, έβγαλε από τη θήκη την καραμπίνα, γέμισε, και μπάμ…
Όλα αυτά έγιναν πολύ γρήγορα, και στάθηκε τυχερός ο
Φλέσσας γιατί τα άγρια είχαν πάρει τον ανήφορο – υπήρχε δηλαδή ο ελάχιστος
χρόνος γι’ αυτόν να κάνει το καθήκον του. Το ένα καπρί έμενε ακίνητο όταν
φτάσαμε όλοι στον τόπο του επεισοδίου.
Το άλλο, λαβωμένο ελαφρά, πρόλαβε και χάθηκε στο πυκνό. Κάπως έτσι,
στήθηκε η πρώτη παγάνα μας, από μία τυχαία συνάντηση την ώρα της ιχνηλασίας.
Και απέδωσε γρήγορα γιατί σε μικρό σχετικά διάστημα, τα σκυλιά εντόπισαν και
σταμπάρισαν τον λαβωμένο κάπρο.
Στους κοντινούς με εμάς κυνηγότοπους, γνωστές ομάδες
από την Πάτρα, την Αμαλιάδα, την αρχαία Ολυμπία, την Κόρινθο, την Αρκαδία κτλ.
έδωσαν το παρόν. Στα πρώτα κυνήγια όλα πάνε καλά για όλους. Στη συνέχεια όμως –
όπως έγινε και πέρυσι άλλωστε, οι ομάδες θα αραιώσουν λόγω της οικονομικής
κρίσης. Πρώτα οι περισσότερο απομακρυσμένες, αυτές που διανύουν πολλά
χιλιόμετρα για τον κάπρο, και θα ακολουθήσουν οι κοντινότερες. Να ευχηθούμε για
το αντίθετο, δύσκολα να πιάσει η ευχή μας μιας και η βενζίνη που είναι στα ύψη
δεν καταλαβαίνει από τις ανάγκες μας.
Η ακρίβεια των καυσίμων, θα ευνοήσει τις ντόπιες
κοινωνίες που είναι μέσα ή κοντά στους κυνηγότοπους. Οι κυνηγοί που ξεκινούν
από τα αστικά κέντρα θα μετρήσουν κάθε έξοδο προβλεπόμενο και απρόβλεπτο και θα
προτιμήσουν πρώτα τις οικογενειακές προτεραιότητες και αν μείνει χρήμα, θα
κυνηγήσουν. Δυστυχώς, όπως πηγαίνει η κατάσταση, το κυνήγι θα ακολουθήσει τα
βήματα της Αγγλίας για παράδειγμα, που είναι καθαρά ελιτίστικο, και το βιώνουν
οι έχοντες, τα ανώτερα δηλαδή κοινωνικά στρώματα της εγγλέζικης κοινωνίας. Εδώ
στα δικά μας, την μεσαία και μικρομεσαία τάξη που είχε το χρήμα και κινούσε την
αγορά, την κατέστρεψε το πολιτικό σύστημα χάριν της άγριας λιτότητας. Και ο
κυνηγός που ανήκε σε αυτή τη μεγάλη πλειοψηφία, ο δάσκαλος, ο γιατρός, ο
βιοτέχνης, ο έμπορος, ο εργάτης, ο δημόσιος και ιδιωτικός υπάλληλος – προσπαθεί
να περισώσει ότι μπορεί από τη ληστρική επιδρομή του ελληνικού κρατικού
μορφώματος, που δεν λέει να τελειώσει.
Το κυνήγι μας, είναι πραγματική λύτρωση αφού
στέκεται μακριά από την άγρια καθημερινότητα. Και πραγματικά, οι κυνηγοί,
χρειάζονται μεγάλα αποθέματα ψυχικών δυνάμεων για να βρεθούν στους κυνηγότοπους.
Ας ελπίσουμε όλοι μας για το καλύτερο…
=======================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την
Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012.
