Ο καιρός γάρ εγγύς….. αλλά ο καιρός έφτασε για τον
κάπρο Η ώρα της αλήθειας, των κόπων, των προετοιμασιών, είναι μπροστά μας. Ας
καλωσορίσουμε λοιπόν την έναρξη και του δικού μας κυνηγίου, του μεγάλου
τριχωτού της χώρας μας.
Από τον περασμένο Γενάρη (Δεκέμβρη για την
Πελοπόννησο), μέχρι και σήμερα, ετοιμαζόμαστε για τις ημέρες που έρχονται. Πρώτο
και κύριο μέλημά μας τα σκυλιά μας, και μετά τα υπόλοιπα που είναι πολλά. Τα
σκυλιά όμως βρίσκονται στην κορυφή του ενδιαφέροντος μας, της αγωνίας μας, και
φυσικά της εκπαίδευσής τους. Πετύχαμε; Αποτύχαμε; Είμαστε καλοί ή όχι
εκπαιδευτές, θα φανεί στη πράξη και στο αληθινό κυνήγι.
Οι «έριδες» μεταξύ των κυνηγών καλά κρατούν για το
ποιος έχει το καλύτερο σκυλί και επίσης ποιο είναι το καλύτερο σκυλί για τον
κάπρο. Η κάθε ομάδα έχει τις δικές της συνήθειες, τα δικά της χούγια και
προτιμά συνηθέστερα και τη δική της ράτσα. Περί ορέξεως λοιπόν….. δεν μας
πέφτει λόγος. Θα πω μονάχα ότι κανείς από τους κυνηγούς δεν μπορεί να μιλήσει
«αντικειμενικά» παρά να αρκεστεί στα δικά του πιστεύω.
Αρκετά χρόνια πίσω, ξέραμε σαν ένα καλό
γουρουνόσκυλο τον «γκέκα», που στη συνέχεια βεβαίως μετονομάστηκε σε «ελληνικό
ιχνηλάτη» - και καλώς ονομάστηκε έτσι, και αναγνωρίζουμε στη ράτσα αυτή ένα
αξιόλογο σκυλί για τριχωτά θηράματα. Υπάρχουν πάρα πολλές άλλες ράτσες και ο
καθένας μας διαλέγει τι τον εξυπηρετεί στο κυνήγι του. Έχω δει στο κυνήγι ακόμα
και ποιμενικό να σταμπάρει κάπρο.
Στην αρχή του το κυνήγι μας έχει αντικειμενικές
δυσκολίες που έχουν να κάνουν κυρίως με την ανομβρία του καλοκαιριού. Το έδαφος
έχει πετρώσει από την κάψα του καύσωνα, και η πέτρα σκληραίνει από το αδιάκοπο
φως. Καλούμαστε πρώτα εμείς και στη συνέχεια τα σκυλιά μας, να ανακαλύψουμε
ίχνη καπρίσια σε τόπο διψασμένο. Πολύ δύσκολα θα διακριθούν οι περπατησιές του
κάπρου και της φαμελιάς του ακόμα και στο κοκκινόχωμα – αφού κι αυτό μαραμένο
στέκεται και πετρωμένο.
Εάν θέλουμε να χαλάσουμε ένα φρέσκο σκύλο που
αρίστευσε στα εκπαιδευτικά κυνήγια, δεν έχουμε παρά να τον ρίξουμε στα πρώτα
δύσκολα χνάρια. Σε αυτά οφείλουμε να δώσουμε λόγο στα έμπειρα σκυλιά μας, που
και πάλι θα δυσκολευτούν να μυρίσουν γνώριμες μυρουδιές. Το δυσκολότερο ίσως
κομμάτι στην αρχή του κυνηγίου μας να είναι αυτό. Γιατί στη συνέχεια, με τις
ζωογόνες βροχούλες τα πράγματα αλλάζουν με τρόπο θεαματικό και η ιχνηλασία
αποκτά νοστιμάδα και μας κρατά σε τάξη, εφόσον ακολουθούμε συγκεκριμένους
κανόνες και τρόπους.
Το οξύμωρο με τα πρώτα κυνήγια μας είναι ότι ενώ
δυσκολευόμαστε αρκετά με τον ντορό του κάπρου, μετά πολύ εύκολα, τον πιάνουμε
αδιάβαστο, αφού για τόσο μεγάλο διάστημα έχει ξεχαστεί και έχει γίνει
απρόσεκτος – ενίοτε και αδιάφορος. Μέχρι φυσικά να πονηρέψει πάλι και να
βιώνουμε εμείς και αυτός τους ρόλους μας στη φύση – «κυνηγός και θήραμα». Σχέση
διαχρονική, παλιά όσο και η ζωή, και καρφωμένη στην καρδιά του dna μας.
Ένα καλό γουρουνόσκυλο αξίζει πολλά στην αγορά.
Περισσότερο όμως (κατά τη γνώμη μου) αξίζει το σκυλί που έχεις εκπαιδεύσει εσύ
ο ίδιος και το βλέπεις στο βουνό να σφυροκοπά αδιάκοπα με τις φωνές του τον κάπρο.
Δεν έχει να κάνει τόσο με τα χρήματα που γλύτωσες από μία αγορά έτοιμου σκύλου,
αλλά με την χαρά, με την αίσθηση που σου δημιουργείται για το δικό σου έργο.
Κακά τα ψέματα, η εκπαίδευση του γουρουνόσκυλου είναι επίπονη. Απαιτεί χρόνο,
επιμονή και υπομονή, διάθεση. Είναι μεράκι και χαρά και δεν πληρώνεται, αλλά
και δεν ανταλλάσσεται.
Το κακό με λίγους ευτυχώς κυνηγούς, είναι ότι
βλέπουν τον σκύλο τους σαν ένα εργαλείο που πρέπει να αποδώσει στο κυνήγι. Αν
δεν πετύχει ο σκύλος στην αποστολή του μία, δυό, τρείς φορές, βιώνουμε δυστυχώς
το φαινόμενο των παρατημένων σκυλιών σε βουνά και λαγκάδια. Το σκυλί θέλει
πρώτα αγάπη, κουβέντα και χάδι από το αφεντικό, φροντίδα, καλό περιβάλλοντα
χώρο, περίθαλψη. Και μετά η εκπαίδευση, για να νιώσει κι αυτό τη φύση του. Και
πιστεύω ακράδαντα ότι ένα σκυλί που έχει, που ζει με τα παραπάνω ωφελήματα, θα
αποδώσει και στο κυνήγι τα μέγιστα. Οι κυνηγοί κατ’ επέκταση που αφήνουν τα
σκυλιά τους στα βουνά επειδή δεν τους βγήκαν όπως τα ήθελαν, ας κοιτάξουν πρώτα
τον καθρέπτη τους, το μέσα τους – και ας αναρωτηθούν τα γιατί.
Τέτοια φαινόμενα ας μην τα ζήσουμε φέτος, διότι δεν
μας τιμούν ούτε σαν ανθρώπους ούτε σαν κυνηγούς. Και δεν πρέπει να μας
διαφεύγει το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής στο κυνήγι μας, δεν είναι τα φυσίγγια
μας, ούτε τα ωραία όπλα μας, ούτε τα μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητά μας, ούτε τα
ακριβά ρούχα μας, και ούτε εν τέλει εμείς. Πρωταγωνιστής στο κυνήγι του κάπρου,
αυτός που δίνει τον ρυθμό και την κίνηση, αυτός που υλοποιεί τα σχέδια μας,
αυτός που μας δίνει τον κάπρο σε πεδίο βολής, είναι ο σκύλος μας. Ας τον
τιμήσουμε, και κυρίως ας τον αγαπήσουμε.
==============
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την
Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012.
