Το πρωί παγωνιά - και το μεσημέρι ο ήλιος καντήλι να κατακαίει το πρόσωπο και να λιώνει το σώμα από τον ιδρώτα. Αλλόκοτος καιρός, ίδιος με την εποχή μας.
Στην παρέα μας ο «Αμερικάνος», αυτός που κυνηγούσε στην Washington D.C αρκούδες και βαριά κυνήγια, κατά καιρούς φέρνει στην παρέα μας – πάντοτε φυσικά με την άδεια του αρχηγού, φίλους του κυνηγούς απ’ όλες τις μεριές της χώρας μας.
Τελευταία, έφερε για δύο – τρία κυνήγια έναν «πολύ καλό κυνηγό», όπως μας διαβεβαίωνε με καμάρι. Ο «καλός κυνηγός» όμως απεδείχθη ιμιτασιόν, και έχω την απορία αν ο «φτεροπόδαρος» όπως τον ονομάσαμε, είχε ιδέα από κυνήγι – αν και ο ίδιος ισχυριζόταν πως ήταν μέγας και τρανός. Σιγά αδελφέ, μας έπεισες (!).
Το τελευταίο σαββατοκύριακο μας ήλθε ο «Αμερικάνος» με φίλο του κυνηγό από την Σπερχειάδα. «Αυτός πρέπει να είναι καλός, φαίνεται από την κοψιά του ο άνθρωπος» είπε στην ομήγυρη ο αρχηγός, «δεν είναι σαν τον «φτεροπόδαρο» που βάραγε στο ρυθμό τρείς λαλούν και δυό χορεύουν», συνέχισε ο αρχηγός στον πρωινό του λόγο πριν από το τελικό σχέδιο.
Όντως, ο «Ρουμελιώτης» φίλος, ήταν κυνηγός, έμπειρος, καλύτερος τουλάχιστον από ελόγου μου – για να μην πω καλύτερος από πολλούς δικούς μας. Αθόρυβος, ουσιαστικός, με μεγάλη συμμετοχή στην λειτουργία της ομάδας.
Ας τον ακούσουμε όμως πως είδε το κυνήγι μας στην πρώτη του μέρα μαζί μας – και έδειξε με σαφήνεια πως όχι μόνο εγκλιματίστηκε άμεσα με την ομάδα – μα κύρια, είχε επίγνωση σε κάθε στιγμή τι ακριβώς γινόταν: «τα μέρη σας είναι πολύ πυκνά, οι πουρναρίσιοι λόγγοι αδιαπέραστοι και στην ουσία αυτή είναι η διαφορά με τα δικά μας μέρη στην Σπερχειάδα. Έχουμε κι εμείς ένα τόπο με πυκνό αλλά τα περισσότερα κυνηγοτόπια μας είναι ελεύθερα στην περπατησιά, και συνήθως βγαίνουμε αμάτωτοι στην επιστροφή μας για το σπίτι. Μα και ο καιρός είναι διαφορετικός, στα μέρη μου είναι βαρύτερος ο χειμώνας, το κρύο χοντρότερο».
Στο κυνήγι μας, χρειάστηκε ο αρχηγός να ντουφεκίσει ένα μεγάλο γουρούνι μέσα στην παγάνα αλλιώτικα θα «τον πάταγε» όπως μας εξιστορούσε αργότερα: «Είχα δύο μπροστινά παγανοφύσιγγα και στην αποθήκη ένα μονόβολο – και για να προλάβω το θεριό μην φτάσει και με «φιλήσει», άδειασα τα δυό φυσίγγια αστραπιαία και έκανα τη δουλειά μου». Τα δυό γεμάτα παγανοφύσιγγα τα βρήκε ο «Ρουμελιώτης» αργότερα καθώς πήγαινε και αυτός για το τράβηγμα του θεριού, έσκυψε και τα έβαλε στη ζώνη του.
Οι λεπτομέρειες είναι αυτές που κάνουν έναν κυνηγό καλό ή «φτεροπόδαρο», η προσεκτική ματιά σε κάθε βήμα, τα κρυμμένα στα χορτάρια παγανοφύσιγγα, η περιέργεια για το κάθε τι που υπάρχει στο διάβα μας.
«Εμείς στα μέρη μας έχουμε γεμίσει από ζαρκάδια, περισσότερα από τα γουρούνια, έχουν κάνει κατάληψη στον χώρο και δεν λένε να πάνε αλλού», έλεγε στο τραπέζι αργότερα ο «Ρουμελιώτης». Ειπώθηκαν και άλλα στο τραπέζι, ιδιαίτερα όταν έσωσε το ταψί με τον μπακλαβά ο «ασφαλιστής» και μετά δεν είχε και πολύ όρεξη για την γενέθλια τούρτα που έφερε ο Φλέσσας που μάταια προσπαθούσε να σβήσει τα 46 κεράκια. Είδε και αποείδε, και άφησε μονάχα δύο. Αυτά τα κατάφερε καλά και η ομήγυρις κατάφερε και «έβαλε» την τούρτα σοκολάτα πάνω από τον μπακλαβά (!).
Το επόμενο πρωί, θες από τη θολούρα του μπακλαβά, θες από τις ιστορίες που στούμπωσαν το μυαλό, τα γουρούνια έφερναν βόλτες στο πυκνό ατάραχα. Μονάχα ο Γιωργάκης είχε κέφια και ζύγωσε στη στάμπα κατά το απόγευμα και έβαλε στο σακούλι του την γουρουνοκεφαλή. Τυχερός ο Γιωργάκης γιατί έφυγε νωρίς από το τραπέζι και είχε καθαρό μυαλό – τυχεροί και εμείς που έφυγε νωρίς.
«Θα ερχόμουν πάλι για να κυνηγήσουμε παρέα» μας έλεγε ο «Ρουμελιώτης» ή κατά κόσμο Γιώργος Κανέλος από τα μέρη της Σπερχειάδας, «αλλά είναι πολύ μακριά για μένα». ‘Έλα όποτε θέλεις και όποτε σε φέρει ο δρόμος, εμείς στην παρέα μας θέλουμε φίλους καλούς και κυνηγούς καλούς, που να μυρίζουν τον καθαρό αέρα ίδια με εμάς. «Φτεροπόδαρους» δεν θέλουμε που κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου στο καρτέρι …
============================================
Δημοσιεύθηκε την Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου.
