Πολύ καιρό είχα να πάρω την εθνική οδό Παρασκευή πρωί για το χωριό. Η κίνηση λιγοστή, οι ταχύτητες μεγάλες – πέραν των ορίων. Τρέχει πολύ ο κόσμος στους δρόμους, βιάζεται να συμπληρώσει το προσδόκιμο όριο της ζωής του.
Η δική μου η «γριά» παρ’ ότι κουβαλά στην πλάτη της 260.000 χλμ, (όσοι και οι κυνηγοί της ΚΣΕ!) ακούει στα γκάζια – αλλά για ποιο λόγο να ανεβάσω στροφές; Δεν με κυνηγά κανείς και το ταξίδι μου το θέλω στέρεο, με την καλή μου μουσική, με τα χρώματα της εποχής, με τη σιγουριά της στροφής.
Η καταχνιά και η απαλή βροχή όταν έφτασα στην «αετοφωλιά» έδιναν εικόνες απόκοσμες – αυτές που δίνουν χαρά σε μένα και φόβο στην «πάλαι ποτέ φαρμακοποιό». Τότε, ανάμεσα στο «δούναι και λαβείν» της αγάπης που την σταμάτησε η δύσκολη ώρα, μου χάρισε η κόμησα ένα πλήρες φαρμακείο – φτιαγμένο από τα χεράκια της. Μέχρι και ορό για αλλεργικό σοκ είχε, τόσο πλήρες ήταν.
Ο ορός ευτυχώς δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιηθεί, όμως τα υπόλοιπα χρήσιμα φάρμακα για τις πρώτες βοήθειες, έδωσαν άμεσες λύσεις στα προβλήματα του κυνηγίου στο βουνό.
Όταν ο αστυνόμος έκοψε βαθιά το χέρι του από ένα καπρί που χρειάστηκε να το ανοίξουμε στον κυνηγότοπο για να φύγει η καπρίλα και να πάει ασφαλές στο στέκι μας, το φαρμακείο της κόμησας σταμάτησε την μεγάλη αιμορραγία, με το οξυζενέ, το ιώδιο, τις γάζες και τις αλοιφές. Σε χρόνο ρεκόρ.
Όταν ένα ξύλο καρφώθηκε στο μάτι του αρχηγού και το αίμα έρρεε σαν το νεράκι της πηγής, πάλι η κόμησα με τις οδηγίες της έσωσε την κατάσταση και φτάσαμε στο νοσοκομείο ήσυχοι για το αποτέλεσμα της λαβωματιάς.
Είχε βέβαια την έφεση η κόμησα να σου δίνει ή να σου προτείνει συνέχεια φάρμακα, μα ο σκοπός ήταν καλός, ιερός. «κρυωμένος είσαι; πάρε το τάδε, τι έχεις; πονοκέφαλο; πάρε το δείνα» και ούτω καθ’ εξής. Ποτέ δεν ενέδωσα στα φάρμακα που μου πρότεινε. Όμως ακολούθησα με ευλάβεια τις οδηγίες της στα προβλήματα τραυματισμών που προέκυπταν.
Ήμουν τυχερός που είχα την «φαρμακοποιό μου». Αυτή με έμαθε να χρησιμοποιώ το φαρμακείο που έχω πάντοτε μαζί μου. Πολλοί όμως συνάδελφοι κυνηγοί δεν έχουν την ίδια με εμένα τύχη, και δυστυχώς οι μικροτραυματισμοί στο βουνό χρειάζονται πρώτες βοήθειες. Δεν είναι ότι θα σώσουν ζωές – που και αυτό μπορεί να συμβεί, μα κυρίως θα γίνει η μεταφορά στο πλησιέστερο κέντρο υγείας ή νοσοκομείο με περισσότερη ασφάλεια.
«Οι πρώτες βοήθειες» θα μπορούσαν να ήσαν ένα πολύ διδακτικό μάθημα από τους αρμόδιους κυνηγετικούς συλλόγους, χρήσιμο και επιβεβλημένο. Να καθόμασταν στο θρανίο και να ακούγαμε ένα γιατρό να μας μιλούσε για πάρα πολλά πράγματα πρώτης ανάγκης. Μία, δύο, και τρείς φορές κατ’ έτος να υπάρχουν ανάλογα σεμινάρια από εξειδικευμένους επιστήμονες – ο καθένας στο γνωστικό του αντικείμενο. Και να πηγαίνουμε στο βουνό γνωρίζοντας δυό ακόμα χρήσιμα και ωφέλιμα πράγματα. Αλλά ποιος νοιάζεται; Οι σύλλογοι; Οι κυνηγοί;
Στο βουνό καιροφυλακτούν πλείστοι όσοι κίνδυνοι, από ένα απλό στραμπούληγμα, έως και μία ανακοπή καρδιάς. Γιατί να μην γνωρίζουμε μέσα από τους συλλόγους μας δυό δράμια πράγματα που θα σώσουν τον φίλο μας ή τον συνάδελφο ή ακόμα και εμάς τους ίδιους;
Μα είναι υποχρεωμένοι κυνηγετικοί σύλλογοι να μου μάθουν εμένα τις πρώτες βοήθειες; Δεν ξέρω. Θα μπορούσαν όμως, ανάμεσα στις άλλες εκφάνσεις τους οι σύλλογοι να εντάξουν ακόμα και αυτές, ακόμα και πολλά άλλα, να γίνουν στην ουσία σύλλογοι πρωτοπόροι της πάσχουσας κοινωνίας μας – σύλλογοι για παράδειγμα στους χαλεπούς καιρούς μας.
Αστεία πράγματα ε; Μάλλον. Έχουν σοβαρότερα ζητήματα να λύσουν οι συνδικαλιστές μας, έχουν ένα «εχθρικό υπουργείο», έχουν να χαράξουν την πολιτική που χάριν της «έχουμε κερδίσει τόσα πολλά», έχουν τις εκλογές των Ομοσπονδιών και της ΚΣΕ που πρέπει «πάση θυσία» να συνεχίσουν τα ίδια πρόσωπα το «θεόσταλτο έργο τους», έχουν πάρα πολλά, μονάχα για εμάς που τους «ταΐζουμε» δεν έχουν …
=========================================
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010.
=========================================
Από σήμερα και κάθε Τετάρτη, θα φιλοξενούμε σε κάθε άρθρο μας από ένα σκίτσο, του καλού μας φίλου Γιώργου Σγούρδου, γιατρού, που ζει και εργάζεται στην Γενεύη Ελβετίας. Τον Γιώργο Σγούρδο τον βρίσκεται επίσης στο blog «Σκαριφήματα που δεν θ’ αλλάξουν τον κόσμο». Τον ευχαριστούμε ιδιαίτερα για την συνεργασία αυτή.
