Το Πάσχα έφυγε αλλά η Άνοιξη είναι εδώ, να μας δίνει χρώματα, μυρωδιές, νερά άφθονα – και να αποπροσανατολίζει εκείνους που βάλθηκαν με «επιστημονικό» τρόπο να μας αποδείξουν την κλιματική αλλαγή που συντελείται στον πλανήτη μας.
Σε αυτόν τον κόσμο όλοι πρέπει να ζήσουν. Ακόμα και αυτοί που δεν έχουν δουλειά και εφευρίσκουν αντικείμενο όχι μόνο για να ασχοληθούν μα και για να βγάλουν χρήματα. Πολλά χρήματα.
Η Οικολογία και η πράσινη ανάπτυξη, το περιβάλλον και φυσικά οι κλιματικές αλλαγές, είναι ένα πεδίο που έχει πολύ ψωμί. Πάρα πολλοί θα γίνουν πλούσιοι που ασχολούνται με επαγγελματικό ζήλο και δρουν στο πεδίο αυτό. Το αν και κατά πόσο είναι απάτη όλα αυτά, θα φανούν στον χρόνο – αφού μάχονται δυό θεωρίες και έρχονται αντίθετες η μία με την άλλη.
Η άνοδος της θερμοκρασίας του πλανήτη ας πούμε, έχει ένα προβάδισμα για μία ομάδα επιστημόνων – και προς την συγκεκριμένη έρευνα ρέει άφθονο χρήμα. Όχι ότι η αντίπαλη ομάδα υπολείπεται, αλλά η διεθνής τάση τη στιγμή αυτή είναι υπέρ της πρώτης.
Αυτές οι τάσεις - των επιστημόνων, των αγορών, των νέων δεδομένων, φροντίζουν και πληροφορούν τον κόσμο, τον ενημερώνουν, τον γεμίζουν «νέα δεδομένα» - μα, τι παράξενο, ουσιώδεις γνώσεις δεν του προσφέρουν. Η γνώση είναι για τους λίγους, και η είδηση για τους πολλούς. Αυτή είναι παλιά ιστορία, δοκιμασμένη και οδηγεί τον κόσμο – την κοινή γνώμη, εκεί που θέλει κάθε φορά. Σήμερα λοιπόν, έχουμε όλα τα προλεγόμενα και τρομάζουμε είναι η αλήθεια από το τι περιμένει τον δόλιο πλανήτη αν δεν συμμορφωθούμε με τις προτάσεις της διεθνούς κοινότητας.
Αυτά βεβαίως συμβαίνουν στις πόλεις που οι άνθρωποι είναι ελεγχόμενοι από την συνεχή πλύση εγκεφάλου που τους παρέχουν οι νέες τεχνολογίες. Στην ύπαιθρο όμως, η τηλεόραση δεν έχει καλό σήμα, οι οπτικές ίνες δεν καταδέχονται τα βουνά, με συνέπεια ο κόσμος να μένει απληροφόρητος και τι παράξενο – να ζει φυσιολογικά, να μην φοβάται την ανοιξιάτικη βροχή, να βγαίνει και να συναντά τον γείτονα στον δρόμο ή στον καφενέ, στο χωράφι ακόμα την ώρα της δουλειάς. Στην ύπαιθρο επίσης, ο άνθρωπος γνωρίζει με θαυμαστό τρόπο εκείνα τα πράγματα που διευκολύνουν την ζωή του, οι γνώσεις του δηλαδή είναι ουσιώδεις, άρα ωφέλιμες για τον βίο του.
Ποιόν μπορεί να ενδιαφέρει (για παράδειγμα) τι δήλωσε η υπουργός επί της κλιματικής αλλαγής και του περιβάλλοντος στον τάδε δημοσιογράφο για το αγριοπερίστερο της Τήνου, παρά μόνο εκείνους που έχουν συμφέρον; Και όμως, μας βομβαρδίζουν με την δήλωση μιας υπουργού επί ημέρες – προφανώς για να εμπεδώσουμε τις θέσεις της.
Διαπιστώνουμε, να προσπαθούν κάποιοι που κατέχουν θέσεις καίριες, να μας αποπροσανατολίζουν – και το κατορθώνουν πολλές φορές, να μας φέρνουν μπροστά σε ανύπαρκτα προβλήματα ή καλύτερα σε προβλήματα τεχνικά – δημιουργημένα για να καλύψουν κάτι άλλο.
Το παιχνίδι αυτό του αποπροσανατολισμού, το κατέχουν καλά και αυτές οι δυστυχισμένες ΜΚΟ που θέλουν με τα δικά μας χρήματα να υποκαταστήσουν το ανύπαρκτο πολλές φορές κράτος. Και δυστυχώς, υπάρχουν υπουργεία που συνομιλούν με οργανώσεις πληρωμένες από τον φορολογούμενο πολίτη και δεν συνομιλούν με φορείς οικονομικά ανεξάρτητους που έχουν σαφέστατα και λόγο στα πράγματα – και αναφέρομαι (για παράδειγμα) στους κυνηγούς, που το θέμα το δικό τους το γνωρίζουν σαφέστατα πολύ καλύτερα από την WWF ας πούμε, ή από τον ορνιθολογική της γειτονιάς μου.
Παρατηρούμε, ένα ανίκανο κράτος, να συνδιαλέγεται με οργανώσεις αμφιλεγόμενες και να υιοθετεί μάλιστα τις απόψεις τους φτάνοντας στο ακραίο σημείο να νομοθετεί τις δικές τους προτάσεις. Θα μου πείτε, υπάρχει και η διαβούλευση. Μα φυσικά! Άλλη μία παρωδία, άλλη μία στάχτη στα μάτια της πολύπαθης και κακώς ερμηνευμένης Δημοκρατίας μας.
Δυστυχώς νοσεί ολόκληρο το πολιτικό σύστημα – και φάνηκε τούτο με τον πλέον ωμό τρόπο τώρα, στην εποχή του μνημονίου, που δυστυχώς δεν υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι – σε όλο το φάσμα της πολιτικής αντιπροσώπευσης μας, για να μιλήσουν με ειλικρίνεια και με σαφήνεια για το μέλλον μας. Ως εκ τούτου, δεν θα πρέπει να μας ξενίζει η ανικανότητα του δικού μας υπουργείου που δεν ξέρει που πατά και που βαδίζει – τουλάχιστον στα κυνηγετικά δρώμενα, και τις λύσεις στα δικά μας προβλήματα θα μας τις δώσουν μια παρέα θλιβερών ΜΚΟ.
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 4 Μαΐου 2011.
