Η αληθινή ελευθερία πηγάζει από την εφαρμογή του Νόμου: «είμαι ελεύθερος επειδή σέβομαι τους νόμους».
Στην γενέθλια όμως γη της Δημοκρατίας νόμος είναι τα έργα της κουκούλας και η δύναμη της εξουσίας. Και τα δυό αυτά φαινόμενα λειτουργούν όπως λένε οι «ειδικοί» και σαν αφροδισιακό. Στην Αμερική όμως, στην «άθλια καπιταλιστική χώρα» οι νόμοι υπάρχουν για έναν απλό λόγο, για να εφαρμόζονται αδιακρίτως, μην ξεχωρίζοντας αφεντικά και δούλους, εμπόρους ναρκωτικών και διοικητές διεθνών οργανισμών.
Η Αμερική είναι πραγματικά μία ελεύθερη χώρα όσο και αν ξενίζει πολλούς η διαπίστωση αυτή. Πολύ μακράν και ολόκληρης της γηραιάς Ευρώπης, πόσο μάλλον της «πτωχής και κατατρεγμένης» πατρίδας μας, που αντίθετα από την Αμερική, φτιάχνει νόμους για να μην τους εφαρμόζει. Εξ ού και οι χιλιάδες τροπολογίες.
Στην Αμερική ο κλέφτης και εν γένει ο εγκληματίας, θα δικαστεί και θα οδηγηθεί στην φυλακή, εδώ στα πάτρια εδάφη της άρρωστης ελευθερίας, το πιθανότερο είναι να πάει φυλακή το θύμα. Ναι, εμείς «είμαστε πολιτισμένη χώρα από τότε που είχαμε χοληστερίνη ενώ οι άλλοι, οι βάρβαροι, ζούσαν σε καλύβες». Γνωστό το μότο αυτό από διασκεδαστές περιωπής που διαπαιδαγωγούν σήμερα τον Έλληνα ελλείψει άλλης σοβαρούς παιδείας.
Την παιδεία (την ποιότητά της) την βλέπουμε παντού. Στην εθνική οδό ο κανακάρης από το πίσω κάθισμα πετά το άδειο κουτί του χυμού του, ο μπαμπάς θα πετάξει τη γόπα του τσιγάρου του μην μυρίσει το αυτοκίνητο – αφού το δερμάτινο κάθισμα θα ποτίσει τσιγαρίλα, στο μονοπάτι ο κουρασμένος πεζοπόρος θα πετάξει το ενεργητικό άδειο μπουκάλι του, στο βουνό ο κυνηγός θα αραδιάσει τα φυσίγγια του στη γης αλλά δεν θα σκύψει να τα μαζέψει φοβούμενος τυχόν πιάσιμο της μέσης του.
Στον δρόμο Κορίνθου –Επιδαύρου, από το ύψος περίπου των Κεχριών και μετά, στα δεξιά του δρόμου – κάθε καλοκαιρινή περίοδο γεμίζει το αυλάκι των όμβριων υδάτων από χιλιάδες άδεια πλαστικά μπουκάλια νερού. Προφανώς από «καλλιεργημένους» συμπολίτες μας που πάνε στο αρχαίο θέατρο να παρακολουθήσουν κάποια αρχαία τραγωδία.
Η Φύση τελικά είναι μεγάλο χωνευτήρι από σκουπίδια «πολιτισμένων» ανθρώπων. Βιάζεται συνεχώς αλλά δεν λογοδοτεί κανένας και σε κανένα δικαστήριο. Αυτά όλα όμως, εδώ, στην χώρα μας. Στην πανάρχαιη και πολιτισμένη πατρίδα με τους μέγιστους των φιλοσόφων. Στην Αμερική όμως, «των άξεστων τυχοδιωκτών, των γελαδάρηδων του Τέξας και της κάθε καρυδιάς καρύδι», δεν υπάρχει περίπτωση ο παραβάτης να γλυτώσει από το χέρι του νόμου. Εκεί δεν σβήνουν κλήσεις της τροχαίας, δεν φοροδιαφεύγουν, δεν υπάρχουν λαθροθήρες. Αλλά όμως αν παρ’ ελπίδα συλληφθεί να κυνηγά κάποιος παράνομα, δεν θα τον σώσει ο κολλητός του ο βουλευτής, ούτε ο μπάρμπας του ο κομματάρχης.
Μου αρέσει η Αμερική. Μόνο για τον λόγο αυτό. Για τους Νόμους της και την εφαρμογή τους. Και μετά για όλα τα άλλα. Μου αρέσει για το κυνήγι της. Μου αρέσει για τον τρόπο που δουλεύουν προς όφελος του θηράματος οι αρχές. Σέβονται το θήραμα, το παρακολουθούν, μελετούν σε αυτό και το παραμικρό, γνωρίζουν με απόλυτη ακρίβεια τον πληθυσμό κάθε ζώου χωριστά, Και ενημερώνουν τον κυνηγό για το κάθε τι. Θεωρούν αναγκαίο ο πολίτης τους και ο κυνηγός, να είναι γνώστες όσων συμβαίνουν στη φύση.
Μου αρέσουν οι διαδικασίες στην Αμερική. Απλοποιημένες για την εξυπηρέτηση και μόνο του πολίτη της. Τον κυνηγό δεν τον βλέπουν σαν εχθρό, δεν του δημιουργούν εμπόδια. Αντίθετα, του παρέχουν όλα τα εφόδια όχι μόνο για να κυνηγήσει απρόσκοπτα – αλλά και για να βοηθήσει στην βελτίωση της πανίδας με τις γνώσεις του, με τις πληροφορίες του, με την αγάπη του για το κυνήγι.
Μου αρέσει η Αμερική. Εκεί τους νόμους περί θήρας δεν τους αλλάζουν κάθε τρείς και λίγο – ανάλογα με τα κέφια του ο κάθε υπουργός όπως γίνεται στα μέρη μας. Δεν χρειάζεται στην Αμερική η δημόσια διαβούλευση- αυτή η ελεεινή ανακάλυψη της ελληνικής διαφθαρμένης πολιτική σκηνής. Διότι απλούστατα εκεί, οι υπουργοί ενεργούν προς το συμφέρον του πολίτη τους, τον υπηρετούν με σοβαρότητα, δίχως δεκανίκια άχρηστων συμβούλων.
……… στην Αμερική δεν πήγα ποτέ μου. Ως εκ τούτου, παρακαλώ την διεύθυνση να με στείλει για ένα μεγάλο κυνηγετικό ρεπορτάζ ενός περίπου μήνα. Ας είναι και τον Σεπτέμβριο, θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα δεχτώ …
==========================================
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 25 Μαΐου 2011.
