Παλιά συνήθεια να κάθομαι στο μπαλκόνι και να ρεμβάζω δίχως να σκέφτομαι τίποτα. «Να αδειάζεις το μυαλό σου» όπως μου λέει συχνά φίλος «ψυχώ», «να το κάνεις για δέκα λεπτά κάθε ημέρα, μπορείς;».
Για κάθε ημέρα δεν ξέρω αν μπορώ, όμως ακουμπισμένος στα ρέλια του μπαλκονιού, ασυναίσθητα το μυαλό φεύγει και χάνεται στα κοντινά πουρνάρια, στα βράχια και στον σκληρό τόπο. Μου αρέσουν οι στιγμές αυτές οι μοναχικές, αρέσουν πολύ και στον σκύλο που απλώνεται δίπλα μου και συμμετέχει στην σιωπή. Με κοιτάζει που και που βαριεστημένα να διαπιστώσει μάλλον αν αναπνέω και ευθύς συνεχίζει και αυτός το δικό του «άδειασμα»
Αυτά τα σκυλιά, παράξενα πλάσματα που ‘ναι. Σε κοιτάζουν ώρες- ώρες με τα θλιμμένα εκφραστικά μάτια τους και τα χαϊδεύεις στο κεφάλι, ή τους μιλάς και η ουρά τους κάνει διαδρομές στο κενό, και άλλοτε σε παρατηρούν ακίνητα θέλοντας να μαντέψουν τη δική σου σκέψη.
Αυτός ο πιστός σύντροφος εδώ και εκατομμύρια χρόνια, ζητά μονάχα αγάπη και μια μικρή φροντίδα από εμάς. Και τι μας παρέχει; Τα πάντα στον βαθμό που μπορεί, ακόμα και την ζωή του αν χρειασθεί δίχως δεύτερη σκέψη. Και όμως, τον μοναδικό φίλο μας, πόσοι από εμάς τον προσέχουμε όσο πρέπει; Πόσοι τον παρατάμε στο βουνό επειδή «δεν μας βγήκε καλός στο κυνήγι». Δυστυχώς τέτοια φαινόμενα υπάρχουν πάρα πολλά και όλοι μας λίγο ή πολύ τα έχουμε συναντήσει στους κυνηγότοπους. Μοναχικά σκυλιά ή κατά αγέλες, να περιπλανώνται προς εξεύρεση τροφής λειτουργώντας πλέον με το ένστικτο της επιβίωσης.
Ίδια φαινόμενα συναντάμε κατά χιλιάδες και στις πόλεις με τα αδέσποτα. Τα περισσότερα σκυλιά παρατημένα από «φιλόζωους ιδιοκτήτες» που στην παραμικρή δυσκολία, ή και στο πιο μικρό εμπόδιο, δεν διστάζουν να τα αφήσουν στην άκρη του δρόμου και να χαθούν προς άγνωστη κατεύθυνση. Και είναι να θαυμάζει κανείς τα σκυλιά αυτά, πόσο δεμένα, πόσο κοινωνικά θέλουν να είναι με τους ανθρώπους. Σε κάθε γειτονιά σίγουρα υπάρχουν τέτοια σκυλιά να φανερώνουν με την παρουσία τους την δική μας αναλγησία και αδιαφορία.
Σέβομαι πολύ εκείνους τους συνανθρώπους μας που επιλέγουν και κάνουν οικόσιτο ένα αδέσποτο σκύλο που δεν φέρνει πιστοποιητικά ανώτερης προέλευσης. Που δεν είναι ράτσας ας πούμε όπως της γειτόνισσας – και η οποία στην καθημερινή βόλτα μετά του σκύλου της, κλωτσά και βρίζει τα «αλάνια» που μαζεύονται γύρω από το δικό της «καμάρι». Η υποκρισία σε αυτόν τον τόπο βασιλεύει ακόμα και στα σκυλιά. Στα ράτσας και στα ημίαιμα (γνωστότερα και σαν κοπρίτες ή μπάσταρδα), στα καθαρά και στα βρώμικα σκυλιά του δρόμου.
Δεν σέβομαι καθόλου τους «φιλόζωους» της πόλης που έχοντας να κανονίσουν τις καλοκαιρινές διακοπές τους, αφήνουν «την μπουμπού τους» στο έλεος του δρόμου. Εξυπακούεται ότι δεν σέβομαι καθόλου τους κυνηγούς εκείνους – και επιτρέψτε μου να τους θεωρώ πολλούς, που αν το «εκπαιδευμένο» σκυλί τους δεν αποδίδει όπως αυτοί θέλουν στο κυνήγι- το αφήνουν έξω από το σκυλόσπιτο όταν επιστρέφουν στη βάση τους. Ασφαλώς, οι κυνηγοί αυτοί (που θέλουν να λέγονται κυνηγοί), δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι το σκυλί τους δεν αποδίδει στο κυνήγι διότι αυτοί, όντας ανίκανοι να μάθουν στο σκύλο τους στοιχειώδη πράγματα, ρίχνουν τα βάρη της δικής τους ανεπάρκειας στο αδύναμο ζώο. Όλοι αυτοί οι ελεύθεροι πολίτες, εξέχοντα ή μη μέλη της κοινωνίας μας, έχουν εκλογικό βιβλιάριο και βγάζουν κυβερνήσεις – και φυσικά δεν είναι τυχαίο που και αυτή ακόμα η ποιότητα της Δημοκρατίας μας έχει καταπέσει – και ένας λόγος είναι και αυτός όσο ακραίος και αν φαίνεται ή ακούγεται – οι «φιλόζωοι» συμπολίτες μας.
Στο ζοφερό κλίμα των παρατημένων σκύλων στο βουνό ή στην πόλη, μπορούμε να προσθέσουμε και εταιρείες φιλοζωικές – και αρκεί μία επίσκεψη σε μερικές από αυτές για να γίνει αντιληπτή η δυστυχία του μοναδικού φίλου μας.
Δεν θέλω όμως να πω περισσότερα τώρα γιατί ο σκύλος δίπλα μου, φάνηκε πως διάβασε το σημείωμα τούτο και ανήσυχος σηκώθηκε και ήλθε να τριφτεί στο πλάι μου. «Όχι ρε μούργο, μην φοβάσαι, μπορεί εσύ στο κυνήγι να βαριέσαι να πάς, αλλά είσαι καλός φίλος, αδειάζεις και συ το μυαλό σου παρέα με εμένα»
============================================
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 11 Μαΐου 2011.
