Στην «έδρα» της ομάδας πάνω στο βουνό που σχεδόν αξημέρωτα κάθε φορά συγκεντρωνόμαστε, τα σχέδια και οι ελπίδες καλά κρατούν. Τα κέφια δυναμώνουν με κάθε νέα άφιξη των μελών.
Κατά περίεργο τρόπο, σε κάθε πρωινή μάζωξη, όλο και κάποιος λαγός περνά ανάμεσα από τα πόδια μας, συνηθέστερα από αυτά του αρχηγού – αφού μάλλον ο πονηρός λαγός έχει ψυχολογήσει τις κινήσεις του και γνωρίζοντας ότι πρωί- πρωί το όπλο δεν το έχει επ’ ώμου, δεν διστάζει να περνά ακόμα και ανάμεσα από τα πόδια του (!).
Το πρωινό ήταν υγρό και η θερμοκρασία περίπου στους 8 C. Καλή μέρα για κυνήγι με την ομάδα σε πλήρη απαρτία (μόνο ο «γρήγορος» απουσίαζε και ελπίζουμε να είναι και πάλι σύντομα κοντά μας). Άκουσα ως συνήθως και κάποια παράπονα – τούτη τη φορά δια στόματος Τέλη, που έλεγε μεταξύ των άλλων πως σε παλαιότερο δημοσίευμα ήμουν πολύ σκληρός μαζί του. Ίσως και να ήταν έτσι αφού πολλές φορές το δίκαιο μπερδεύεται από την ένταση, την κούραση, ακόμα και από το αποτέλεσμα. Οι προθέσεις όμως, όχι μόνο για την ομάδα μου μα για όλους τους κυνηγούς αφετηρία έχουν τον καλό λόγο – έστω και αν μερικές φορές αυτός ξεφεύγει. Ας μου το συγχωρήσουν αυτό φίλοι και «εχθροί».
Η ομάδα καλά στήθηκε στην «καταραμένη» παγάνα και το κουτάβι μας εύκολα πήρε τον ντορό. Μα δεν πήγαινε μέσα σε αυτήν αλλά πήρε την πλαγιά ανάποδα από τα καρτέρια, εκεί που η κόντρα ήταν σε ετοιμότητα. Μάλιστα ο Σανίας άκουγε το κουτάβι δίπλα του μα φαίνεται την ώρα που αυτό έβγαινε έξω από τον κύκλο, αυτός θα άναβε το βαρύ τσιγάρο – δεν εξηγείται διαφορετικά η ολιγωρία του που δεν έπιασε τον σκύλο μας. Αποτέλεσμα δε της ολιγωρίας του ήταν να πάει ο σκύλος μας σε ξένη παγάνα – και δεν πέρασε ώρα πολύ που τον ακούγαμε να βαρά στάμπα του καλού καιρού με τον σκύλο της γειτονικής ομάδας.
Αμέσως έγιναν οι επαφές με την φίλια ομάδα για να πιάσουμε τον σκύλο μας και να φύγουμε. Εκεί λοιπόν που ο σχεδιασμός ήταν εν εξελίξει, ακούμε το απίστευτο: «να μπει ένας μέσα μα δίχως το όπλο του». Τώρα η φαεινή αυτή ιδέα ήταν του ηπειρώτη; Ήταν του αρκά; πιάσ’ τ’ αυγό και κούρεφτο, που έλεγαν και στο χωριό μου. Που να βγάλεις άκρη με τα ανθρώπινα καμώματα;
Χάθηκε η μέρα μας με την ατυχή έκβαση του κυνηγίου μα δεν μας πτόησε το γεγονός. Βάλαμε άλλη παγάνα όταν τακτοποιηθήκαμε και πάλι και αφού αναλύσαμε επί μακρόν τα γεγονότα. Τούτη την φορά φανήκαμε περισσότερο οργανωτικοί και μεθοδικοί - μιας και τα γουρούνια τα βρήκαμε και αφήσαμε τα σκυλιά μας δια τα περαιτέρω. Τα σκυλιά κάνουν καλά την δουλειά τους και πρέπει να το πούμε αυτό. Ότι τους δίνεις παίρνουν. Τα βάλαμε στον σωστό ντορό και έφτασαν τάχιστα στα γουρούνια.
Μην με ρωτήσει κανείς πόσα γουρούνια θηρεύσαμε γιατί θα τον μαλώσω…… Δεν είναι ερωτήσεις αυτές. Θα μπορούσε όμως κάποιος να ρώταγε: «τι ακριβώς συνέβη και χάσατε τα γουρούνια;» Αν κανείς γνωρίζει, ας λύσει και σε εμάς την απορία τούτη που κατατρώγει από την Κυριακή το απόγευμα τα σωθικά μας. Τι έγιναν τα γουρούνια;
Θαρρώ πως εδώ η ευθύνη είναι συλλογική και ας μην ψάχνει ο αρχηγός για υπαίτιους. Όταν στο μεσοδιάστημα των δύο κυνηγίων, γευματίζεις από το σακούλι του Λέντζου με τα πλούσια ελέη και το καλόκαρδο κρασί, γεύεσαι αυγά φρέσκα και μυρωδάτα, και ντερλικώνεις σαν βασιλιάς, που να βρεις μετά την σπιρτάδα να τρέξεις και να φωνάξεις, αφού ο άγιος οίνος αργά το μεσημέρι κάνει καλά την δουλειά για την οποία φτιάχτηκε. Να είμαστε δίκαιοι.
Τα γουρούνια αν μπορούσαν θα πλησίαζαν κι αυτά στο πλούσιο υπαίθριο τσιμπούσι, μα έχουν τρόπους….. Βέβαιοι όμως είμαστε ότι την επόμενη φορά που θα πάμε για κυνήγι με το στομάχι μας μισοάδειο, τα γουρούνια θα τα πετύχουμε στα γιατάκια τους. Και τότε θα έχουμε πάλι τα γνωστά θεαματικά αποτελέσματα αφού είμαστε δυνατή ομάδα. Έχουμε καλά καρτέρια και πώς να το ειπώ, εύχομαι, όπως σκοπεύουν τα φρέσκα αυγά από το τάπερ με απόλυτη επιτυχία, το ίδιο καλά να σκοπεύσουν και τους επόμενους κάπρους…
=========================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011.
