Πέρασε ο καιρός και από τα τελευταία κυνήγια του Γενάρη, φτάσαμε στις φωτιές της Αττικής και στις εκλογές. Καμένη γη, καμένη χώρα. Αφήνοντας πίσω όλα όσα μας πλήγωσαν, η έναρξη της νέας κυνηγετικής περιόδου φαντάζει σαν βάλσαμο στις ανοικτές πληγές. Η «έξοδος» στο βουνό, είναι το ταξίδι μας, αδιάκοπο, κουραστικό, γεμάτο.
Αφήνοντας πίσω και όσους μας επιβουλεύονται, όσους ζουν παρασιτικά στις δικές μας πλάτες, όσους έχουν λόγο ύπαρξης μέσα από το χρήμα, όσους ακόμα μας βλέπουν σαν τον «μεγάλο εχθρό», θα προχωρήσουμε μέσα από όλες τις συνθήκες των καιρών. Στη δική μας «οικογένεια» δεν είναι όλα καλώς φτιαγμένα. Και δεν το κρύβουμε, δεν το προσπερνάμε. Εξωτερικεύουμε τα προβλήματα μας γιατί θέλουμε να τα λύσουμε, γιατί δεν μας αρέσει να αιωρούνται βλαβερά σωματίδια στον αέρα, γιατί τον αέρα που αναπνέουμε τον θέλουμε καθαρό, ελεύθερο.
300.000 κυνηγοί υπάρχουν. Οι περισσότεροι είναι νοικοκυραίοι, οι λίγοι – ένα 5% είναι εκείνοι που φροντίζουν με τις άνομες πράξεις τους και βρωμίζουν τον καθαρό αέρα μας. Αυτούς τους λίγους θα τους πολεμήσουμε όσο μπορούμε. Θα τους καταγγείλουμε. Δεν τους θέλουμε μαζί μας. Και τους ξέρουμε. Όλοι μας, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, γνωρίζουμε για έναν τουλάχιστο λαθροθήρα που βρίσκεται στο χωριό μας, στην ομάδα μας ή κάπου αλλού. Και είναι στο χέρι μας να «καθαρίσουμε» τον τόπο από το «πλιάτσικο» στο βουνό. Να τους κάνουμε δακτυλοδεικτούμενους.
Όχι, δεν είμαστε κριτές, δεν θα μπορούσαμε άλλωστε. Προφυλάσσουμε όμως έτσι εμάς τους ίδιους, το κυνήγι, το νόμο. Και αφού όλοι μας μιλάμε και θέλουμε το ελεύθερο παραδοσιακό κυνήγι, οφείλουμε – έχουμε υποχρέωση, να αγωνισθούμε γι’ αυτό. Συμμετέχοντας και οι ίδιοι στην προσπάθεια για την πάταξη της λαθροθηρίας, με όποιο τρόπο μπορούμε. Δεν έχουμε δικαίωμα να τα περιμένουμε όλα από τους «άλλους».
Αν είχαμε σοβαρό κράτος – που δυστυχώς δεν έχουμε, πολλά θα είχαν διορθωθεί και με τη δική μας συμμετοχή. Αυτό είναι άλλο ένα σοβαρότατο πρόβλημα που αφήνει διαδρόμους διαφυγής σε λαθροθήρες και στον κάθε παρανομούντα του δάσους και της πανίδας μας. Οι διενέξεις επίσης μεταξύ ορισμένων θηροφυλάκων – δασοφυλάκων – κυνηγετικών οργανώσεων, εύκολα μπορούν να λυθούν αν υπάρχει καλή διάθεση. Ο σκοπός είναι ο ίδιος, όμως η επίτευξη του στόχου ίσως να δημιουργήσει «απώλειες» στις «αντιμαχόμενες πλευρές», απώλειες που ο εγωισμός μας δεν μπορεί να τις δεχτεί (!). Και οι τρείς πλευρές έχουν τρωτά σημεία, και οι τρείς πλευρές όμως νοιάζονται για την προστασία του δάσους – τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Και οι τρείς πλευρές, από τη συνύπαρξη για τον κοινό σκοπό, κάτι ίσως θα χάσουν - κάτι θα κερδίσουν. Είναι λοιπόν υποχρέωσή τους να ρίξουν «νερό στο κρασί» τους και να πορευθούν από κοινού. Οι «παράπλευρες απώλειες», ο πόλεμος των ανακοινώσεων - ακόμα και η εμπάθεια που βγαίνει μέσα από αυτές, οι «καλοί και οι κακοί», «εμείς και οι άλλοι», δημιούργησαν μία κατάσταση που δεν μας αφορά – δεν πρέπει να μας αφορά.
Κυνηγοί είμαστε. Η παρουσία μας στο δάσος αποτρέπει τα κακοποιά στοιχεία. Απαραίτητη όμως είναι και η παρουσία της θηροφυλακής, απαραίτητη και η παρουσία του δασοφύλακα. Τα μεγάλα λόγια που άκουσα ή διάβασα από τις «αντιμαχόμενες πλευρές» μου προκαλούν ένα ελαφρύ μειδίαμα, αλλά και μία θλίψη. Χάθηκε ο νέος θηροφύλακας από εγκληματία κυνηγό – λαθροθήρα προ ημερών στην Ηλεία και εμείς ως συνήθως ψάχνουμε τις αιτίες, χαϊδεύουμε όλα εκείνα τα ελεεινά υποκείμενα που έπρεπε να τα είχαμε διώξει από τις τάξεις μας. Και την μεγάλη ευθύνη την έχουν πρώτα οι τοπικοί κυνηγετικοί σύλλογοι που δεν φροντίζουν να αποβάλλουν δια παντός από τα κιτάπια τους αυτούς που δολοφονούν ανθρώπους και ζώα, έτσι, επειδή αυτά διδάχτηκαν από το σπίτι τους, από τον μικρόκοσμό τους.
Λυπάμαι πολύ για τον τραγικό θάνατο του νεαρού θηροφύλακα. Και οργίζομαι με αυτούς που κόπτονται τάχα για την πάταξη της λαθροθηρίας – αυτούς τους ανίκανους και άθλιους που έχουν λόγο στα πράγματα
.--------------------------------------------------------------------
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό της Απογευματινής “Κυνήγι” την Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009.
