Με την Πάργα σαν βάση, εύκολα συνδυάζει κανείς το κολύμπι με την πεζοπορία, τον αρχαιολογικό χώρο του Νεκρομαντείου με τον Αχέροντα ποταμό, την ιστορία και τον μύθο με το σήμερα. Όλα απλά, προσιτά, κοντινά.
Στον Αχέροντα ποταμό, ο βαρκάρης δεν μας πέρασε «απέναντι» στου Άδη τα λημέρια, δεν είχαμε «ψιλά» να τον «λαδώσουμε». Και κάναμε τις βόλτες μας κόντρα στο ρου του ποταμού με τα πεντακάθαρα νερά. Ένας ποταμός πραγματικός παράδεισος για μικρούς και μεγάλους. Κάποιοι άλλοι όμως που σχεδόν «μόνιμα» με αντίσκηνα ή τροχόσπιτα κυκλώνουν τον Αχέροντα και του χαλάνε την ησυχία, ίσως και να «λαδώνουν» το θεό για την παραμονή τους.
Πάνω από τον Αχέροντα, το Σούλι, το Κούγκι και η Κιάφα, «τρομάζουν» ακόμα και σήμερα με την αγριάδα τους τον εισβολέα, τον επισκέπτη και τον πεζοπόρο. Μαγευτικά μέρη, από όποια σκοπιά και αν τα δεις. Και ηρωικά, βαλμένα στη μνήμη για πάντα.
Στα Σύβοτα της Πάργας, κολυμπώντας στα βαθιά και καταγάλανα νερά, γνώρισα τον συν – κολυμβητή και κυνηγό Ελευθέριο Μπούκα, μέλος παλιό του κυνηγετικού συλλόγου Ιωαννίνων. Τρακόσα μέτρα μακριά από την ακτή – σχεδόν μεσοπέλαγα, ανάμεσα στις «πεταλούδες» και τα κρόουλ», είπαμε πολλά για το κυνήγι. Εκεί έμαθα για τη γιορτή του συλλόγου στoν ποταμό Λούρο την Κυριακή 23 Αυγούστου. Και άφησα «της Πάργας τις ανηφοριές», πέρασα τη πεζογέφυρα του ποταμού και βρέθηκα στους κυνηγούς και στο γλέντι τους.
Πρόεδρος του κυνηγετικού συλλόγου Ιωαννίνων που αριθμεί 6 χιλιάδες κυνηγούς και για 6 συνεχόμενα χρόνια ο Ευάγγελος Λύτρας, ένας ευγενέστατος άνθρωπος. Τον συνάντησα την ώρα που ο κόσμος γέμιζε σιγά – σιγά το χώρο και οι συνθήκες δεν ήσαν οι καταλληλότερες για πολλές «κουβέντες».
Κύριε Λύτρα, μιλήστε μας για τη σημερινή γιορτή του συλλόγου σας και το σκοπό της. «Η γιορτή μας έχει γίνει πλέον παράδοση για την περιοχή. Γίνεται για πάρα πολλά χρόνια και πάντοτε πριν την έναρξη της κυνηγετικής περιόδου. Ο κόσμος την έχει αγκαλιάσει και δεν είναι τυχαίο ότι από εδώ σήμερα θα περάσουν πάνω από 5 χιλιάδες κόσμος, να γλεντήσουν μαζί μας και να χορέψουν. Σκοπός μας είναι, μέσα από τη γιορτή αυτή που σήμερα την κάνουμε δίπλα στο ποτάμι, να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο για την φύση και το περιβάλλον. Και τα ποτάμια συστήματα στη χώρα μας έχουν επιβαρυνθεί περιβαλλοντικά και η προστασία τους είναι και δικός μας σκοπός. Δεν κινδυνεύει η φύση από τον κυνηγό όπως αφήνεται να εννοηθεί σήμερα από διαφόρους κύκλους. Ο κυνηγός με την συνεχή παρουσία του στη φύση, αποτρέπει πολλές περιβαλλοντικές καταστροφές. Και πληρώνει συνέχεια από τη τσέπη του για την προστασία της. Έρχονται όμως δυστυχώς οι καλοβολεμένοι και αρπάζουν τους δικούς μας καρπούς και τον δικό μας μόχθο. Επίσης, με τα λίγα χρήματα που συγκεντρώνουμε από τη λαχειοφόρο, καλύπτουμε μεγάλες ανάγκες για τις δράσεις μας».
Ο Αντιπρόεδρος του συλλόγου Κωνσταντίνος Δουβλής συνέχισε: «προσπαθούμε, πέρα από αυτά που είπε και ο πρόεδρος, να φέρουμε τους νέους κοντά μας και σε μεγάλο βαθμό τα έχουμε καταφέρει. Δεν είναι τυχαίο όπως βλέπετε και το αναρτημένο πανώ για τους νέους μας.
Υπάρχουν σύλλογοι αδρανείς στην Ελλάδα όπως ο δικός μου για παράδειγμα, που δεν καταδέχεται να καλέσει καν τα μέλη του σε συνελεύσεις και σε εκλογές. Υπάρχουν όμως σύλλογοι σαν αυτόν των Ιωαννίνων, που οι δραστηριότητές του συμβάλλουν τα μέγιστα στη προστασία της φύσης. Ο καλός κυνηγός – δεν είναι αυτός που έχοντας μία άδεια θα κυνηγήσει μόνο, αλλά αυτός που βιώνει καθημερινά την αγάπη του για τη φύση. Που την προστατεύει από τους πάσης φύσεως κινδύνους που καραδοκούν να την κατασπαράξουν. Ο καλός κυνηγός «ματώνει» για το περιβάλλον, αλλά, έρχονται οι «επιστήμονες» της «εναλλακτικής» άποψης και ισοπεδώνουν ότι δεν τους είναι αρεστό. Ο σύλλογος των Ιωαννίνων είναι από εκείνους που κρατάνε ψηλά τη σημαία – όχι αυτή που καίνε οι κατσαπλιάδες στις συγκεντρώσεις των αστικών κέντρων, αλλά τη σημαία που συμβολίζει την ελευθερία μας. Και αγαπά κάθε σπιθαμή της γης του και φροντίζει ακόμα και με εκδηλώσεις όπως αυτή, να μείνει ο τόπος αμόλυντος από τους πραγματικούς εχθρούς που συνεχώς την επιβουλεύονται.
Από τον Λούρο ως το Τρίκλινο της Αιτωλοακαρνανίας, είναι μία δρασκελιά δρόμος (!), κόβοντας εγκάρσια την Πίνδο. Ο παραδοσιακός γάμος που ήμασταν καλεσμένοι μας μάγεψε. Το γαμήλιο γλέντι στη Σκουληκαριά της Άρτας – στο χωριό του Καραϊσκάκη, με τα εκλεκτά εδέσματα και κρασί που «ανάσταινε νεκρούς», γλέντι γνήσιο ηπειρώτικο, κράτησε μέχρι το ξημέρωμα.
Έχετε κυνήγι; Ρώτησα ντόπιους κυνηγούς στη Σκουληκαριά. «Έχουμε φάσες, μπεκάτσες. Τα αγριογούρουνα είχαν λιγοστέψει τα τελευταία χρόνια. Τώρα όμως εμφανίστηκαν και πάλι, είναι πολλά. Γέμισε ο τόπος «σκαψούρες» από τα κοπάδια. Τα “όπλα” όμως που έρχονται στα μέρη μας είναι πολλά».
Το ταξίδι στους Νομούς Πρεβέζης, Ιωαννίνων, Άρτας, Αιτωλοακαρνανίας, και από εκεί μέσω της Λίμνης Κρεμαστών και της Ευρυτανίας στην καμένη Αθήνα, ήταν μακρύ, δύσκολο, κουραστικό. Γεμάτο όμως. Δεν είναι η ομορφιά μόνο που σου «καθαρίζει» το μυαλό, είναι και οι άνθρωποι. Απλοί, γελαστοί, φιλόξενοι.
Από την Αρκαδία είμαι. Αν όμως δεν ήμουν αρκάς, θα ‘θελα να ήμουν ηπειρώτης ή μακεδόνας ή ρουμελιώτης ή κρητικός. Βγαίνοντας από τα αστικά κέντρα, εύκολα αντικρίζεις την απλότητα και την καλοσύνη. Και τουλάχιστον, εμείς οι κυνηγοί, είμαστε τυχεροί στον τομέα αυτό. Με αφορμή το κυνήγι, γνωρίζουμε την πραγματική Ελλάδα.
--------------------------------------------------------------------------
Ευχαριστώ τον Ευάγγελο Λύτρα και τον κυνηγετικό σύλλογο Ιωαννίνων που με «ξενάγησαν» στη γιορτή τους.
Ευχαριστώ επίσης τον «συν – κολυμβητή στα βαθιά νερά» Ελευθέριο Μπούκα, που μου έκανε γνωστή τη γιορτή αυτή.
-------------------------------------------------------------------------
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό της Απογευματινής "Κυνήγι" την Τετάρτη στις 9 Σεπτεμβρίου 2009.
