Οι κανόνες στο κυνήγι του αγριόχοιρου – 10 λόγοι ζητάνε την προσοχή μας
Η Ρυθμιστική που υπεγράφη πρόσφατα από τον αρμόδιο υπουργό, έφερε ποικίλες αντιδράσεις στους αρμόδιους Φορείς αλλά και σε όσους παρακολουθούν με «μισό μάτι» το κυνήγι στην Ελλάδα. Μέσα από τις διατάξεις της νέας Ρυθμιστικής αξιοσημείωτη είναι η αλλαγή που αφορά το κυνήγι του αγριόχοιρου – αφού σε αυτήν ορίζεται η κάρπωση στην Πελοπόννησο ανά 2 θηράματα στην κάθε κυνηγετική ημέρα, και στην υπόλοιπη Ελλάδα ανά 4 θηράματα.
Στο κυνήγι αυτό, ασχολείται το μικρότερο ποσοστό των Ελλήνων κυνηγών που είναι κάτω από 10%. Οι περισσότεροι κυνηγοί προτιμούν τα φτερωτά θηράματα και στη συνέχεια τον λαγό. Όμως, στο κυνήγι «του κάπρου», υπάρχουν πολλές ιδιαιτερότητες που το καθιστούν συναρπαστικό. Παράλληλα, και οφείλουμε να σταθούμε εδώ, στο κυνήγι αυτό μετράμε τα περισσότερα ατυχήματα – τα περισσότερα δυστυχώς θανατηφόρα. Ανθρώπινες απώλειες που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν οι κανόνες ασφαλείας εφαρμόζονταν από τις ομάδες των κυνηγών – και που δυστυχώς η πράξη έχει δείξει μέχρι σήμερα πως δεν εφαρμόζονται επαρκώς. Η νέα διάταξη δε, που υποχρεώνει τους κυνηγούς του κάπρου να φέρουν χρώματα διακριτά στο πυκνό – πορτοκαλί γιλέκο και καπέλο, ίσως, ελαττώσει τα ατυχήματα. Και αυτό από μόνο του είναι σημαντικό κέρδος για την κυνηγετική οικογένεια.
Το κυνήγι του κάπρου που άρχισε την Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου, θα μας απασχολήσει και στη συνέχεια, αφού ο γράφων είναι κυνηγός «αγρίων». Καλό είναι όμως, κάποια πράγματα να τα υπενθυμίζουμε , και όταν πρέπει να τα λέμε και με το όνομά τους. Τον ρόλο του «καλού» τον αφήνουμε σε άλλους. Εμείς είμαστε λάτρεις της αλήθειας και της πραγματικής ελευθερίας. Για τούτο και μόνο, είμαστε με τον Νόμο. Επαναστάτες για την Ελευθερία και όχι για την επανάσταση.
Παραθέτουμε στη συνέχεια όσα θεωρούμε χρήσιμα για το κυνήγι αυτό. Όσα μπορούμε να διορθώσουμε επειδή παίζουν καθοριστικό ρόλο στις κυνηγετικές εξόδους μας. Αν ξεχάσουμε όμως και κάτι, μην ντουφεκάτε (!), δεν γινήκαμε ακόμα θεοί (!).
Το ανθρώπινο δυναμικό - η Ομάδα
Γνωστό τοις πάσι είναι ότι το κυνήγι του κάπρου, γίνεται από ομάδα μέχρι δέκα ατόμων. Δέκα λέει η νομοθεσία και σε σπάνιες περιπτώσεις εφαρμόζεται η διάταξη αυτή, διότι, όσοι κινούμαστε στο βουνό, γνωρίζουμε ότι ο αριθμός των ομάδων υπερβαίνει κατά πολύ τα δέκα άτομα. Η πολυπληθής ομάδα αφαιρεί αυτόχρημα που λένε, την ασφάλεια της εν πρώτοις και στη συνέχεια δημιουργεί προβλήματα κίνησης, αφού απαιτείται μεγαλύτερος ζωτικός χώρος. Αν σκεφτεί κάποιος ότι ο κυνηγός χρειάζεται ένα πεδίο 300 τμ. για την ασφαλή του κίνηση, τι έκταση χρειάζεται η ομάδα των είκοσι ατόμων που αυτόματα γίνεται και παράνομη; Και είναι πολύ δύσκολο να ελεγχθεί μία μεγάλη ομάδα από την Θηροφυλακή, αφού το ανάγλυφο του εδάφους δημιουργεί πολλές διεξόδους για την αποφυγή ελέγχου. Στην ομάδα των δέκα ατόμων – αυτή μας απασχολεί στο άρθρο μας, η επιλογή του κάθε μέλους γίνεται με τρόπο πολύ προσεκτικό από τον αρχηγό, που συνήθως είναι αυτός με τις περισσότερες εμπειρίες ή σε άλλες περιπτώσεις ο παγανιέρης. Το κάθε μέλος που απαρτίζει την ομάδα, είναι γνωστό για τις κυνηγετικές ικανότητές του αφενός και αφετέρου για την πειθαρχία προς τον αρχηγό. Οι προεργασίες που απαιτούνται πριν από το κυνήγι είναι πολλές και σε αυτές συμμετέχουν όλα τα μέλη και μοιράζονται οι δουλειές – είτε αυτές λέγονται ιχνηλασίες, κόψιμο ή οτιδήποτε άλλο. Για να εισέλθει στην ομάδα ένα νέο μέλος, πρέπει να αποδεχθεί τους κανόνες που έχει θεσπίσει η ομάδα για την καλή και ασφαλή λειτουργία της. Και για μεγάλο χρονικό διάστημα θεωρείται δόκιμο μέλος. Τον σπουδαιότερο ρόλο στην ομάδα τον έχει ο αρχηγός. Αυτόν βαραίνουν και αποφάσεις ή ευθύνες που θα προκύψουν. Καλός αρχηγός δε, θεωρείται εκείνος που τον διακρίνει η καλή κρίση, η ολύμπια ηρεμία, ο μεστός και σαφής λόγος του, η σοβαρότητα στην αντιμετώπιση προβλημάτων, η πολυετής εμπειρία του, η άριστη γνώση του γεωγραφικού χώρου στην οποία κινείται η ομάδα του. Αυτός είναι «η μάνα του λόχου», ο καπετάνιος όπως λέω εγώ αναφερόμενος με σκωπτική διάθεση στον δικό μου αρχηγό.
Η ασφάλεια στο κυνήγι
Πολλά έχουν γίνει στο κυνήγι μας. Πολλά έχουν γραφεί και πολλά θα ακολουθήσουν. Όμως, στο χέρι μας είναι να εξαλείψουμε όσα μας πληγώνουν και μετράμε δυστυχώς πολλά θύματα. Φίλους που χάθηκαν και συναδέλφους. Η νόμιμη ομάδα ελέγχεται εύκολα και οι θέσεις του κάθε κυνηγού της είναι γνωστές. Απαράβατος κανόνας είναι η μη μετακίνηση κανενός κυνηγού – εξαιρουμένης της παγάνας και της κόντρας. Και αν χρειαστεί κάποια μετακίνηση ανάλογα με την εξέλιξη του κυνηγίου, ο αρχηγός είναι εκείνος που θα δώσει την εντολή και κανείς άλλος. Να σημειώσω εδώ ότι τα περισσότερα ατυχήματα που έχουν γίνει ως σήμερα, οφείλονται στην άσκοπη και άκαιρη μετακίνηση κυνηγού από την καθορισθείσα θέση του, ενέργεια που αγνοεί ο αρχηγός αλλά και οι γειτονεύοντες στα καρτέρια κυνηγοί. Στο καρτέρι, ο κυνηγός το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να αναπνέει. Τίποτα άλλο. Να μην καπνίζει, να μην θορυβεί, να μην μιλά σε κανένα και για κανένα λόγο. Μόνο να ακούει μπορεί από τον ασύρματο τον αρχηγό και την παγάνα. Ο παραμικρός θόρυβος είναι ικανός να χαλάσει την ομαδική προσπάθεια και ο κάπρος που έχει ακοή διαμάντι, να τραβήξει για άλλες πολιτείες (!).
Ο ασύρματος είναι πολύτιμο εργαλείο για την ασφάλεια στο κυνήγι του κάπρου. Υπάρχει επαφή με τον αρχηγό και την υπόλοιπη ομάδα και ελαχιστοποιούνται οι κίνδυνοι ατυχημάτων. Σε αυτόν μιλάνε ελεύθερα μόνο ο αρχηγός, η παγάνα και η κόντρα. Αυτοί δηλαδή που κάνουν τη «φασαρία» για να σηκώσουν τον κάπρο και να τον οδηγήσουν στα καρτέρια. Υπάρχουν και ομάδες που η παγάνα τους δρα εντελώς αθόρυβα και πλησιάζει τον κάπρο στο γιατάκι του. Η κάθε ομάδα εφαρμόζει τις δικές της ταχτικές που νομίζει ως καλύτερες. Και σε αυτή όμως την περίπτωση, λόγο στον ασύρματο έχουν όσοι προανέφερα.
Τα φαιοπράσινα χρώματα στο κυνήγι του κάπρου δεν παίζουν κανένα απολύτως ρόλο, αφού ο κάπρος δεν μπορεί να διακρίνει χρώματα. Τα έντονα όμως χρώματα όπως είναι το πορτοκαλί – και θεσπίστηκε και επίσημα από την πολιτεία για την ασφάλειά μας, ευνοούν μόνο εμάς. Υιοθετώντας το πορτοκαλί γιλέκο και καπέλο, γινόμαστε εύκολα διακριτοί στο πυκνό. Και εδώ να αναφέρω επίσης ότι κανένα από τα θύματα στο κυνήγι μας, δεν φορούσε χρώματα διακριτά.
Οι σχέσεις με την Τοπική Κοινωνία
Όταν η Ελλάδα ήταν αγροτική χώρα – τώρα προόδευσε και έγινε συμπαντική (!), ο εχθρός του αγρότη ήταν ο κτηνοτρόφος. Ο πρώτος καλλιεργούσε τη γη και αναζητώντας χώρο, ξεχέρσωνε μικρο – εκτάσεις, και ο δεύτερος αναζητούσε περισσότερα βοσκοτόπια για τα αιγοπρόβατά του. Μοιραία επήλθε σύγκρουση μεταξύ τους και ο ηττημένος κτηνοτρόφος αναγκάστηκε να αλλάξει κατεύθυνση για την βιοπόρισή του. Σήμερα, ο εχθρός του αγρότη – καλλιεργητή αλλά και του κτηνοτρόφου, είναι ο κυνηγός. Και έχουν σημειωθεί πάρα πολλά επεισόδια – ελάχιστα από τα οποία έχουν δει το φώς της δημοσιότητας. Έχει παρατηρηθεί σε πολλές περιπτώσεις ο αγρότης να αντιμετωπίζει ακόμα και δυσκολίες μετακίνησης προς το χωράφι του, επειδή οι κυνηγοί «φράζουν» την περιοχή. Έχουν απειληθεί αγρότες διότι η παρουσία τους στέκεται εμπόδιο στην ομαλή εξέλιξη του κυνηγίου. Και δυστυχώς έχει ασκηθεί βία με θύματα αγρότες. Τα επεισόδια αυτά, μας φέρνουν αντιμέτωπους με την Τοπική Κοινωνία, που δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να αλλάξει συνήθειες επειδή εμείς «κυνηγάμε». Έχουμε υποχρέωση να σεβαστούμε τον μόχθο της, τις συνήθειές της, ακόμα και τις παραξενιές της. Τον αγρότη και τον κτηνοτρόφο, τους θέλουμε φίλους μας. Όταν η συνύπαρξη βασίζεται στον αλληλοσεβασμό, τα κέρδη μας είναι πολλά. Και έχει παρατηρηθεί, πολλές φορές ο κάτοικος της υπαίθρου να γίνεται πολύτιμος αρωγός μας στις αναζητήσεις μας για τον κάπρο.
Κυνηγότοποι
Σε ένα κυνηγότοπο, κυνηγά η ομάδα που πρώτη τον οριοθέτησε. Ακόμα και αυτό το αυτονόητο όμως, πολλές φορές δεν γίνεται αποδεκτό από πολλές ομάδες. Και φτάνουν οι αντιπαραθέσεις ακόμα και στο ξύλο, σε κάποιες δε περιπτώσεις έχουν βγει και όπλα (!). Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον κυνηγότοπο, τον δημιουργούν οι παράνομες πολυμελείς ομάδες των είκοσι και τριάντα ατόμων. Ο ζωτικός χώρος που χρειάζονται για να κινηθούν, δημιουργεί πιέσεις και αναγκαστικά φέρνει βία – οποιασδήποτε μορφής.
Η προστασία του περιβάλλοντος
Δεν αφήνουμε κάλυκες στο δάσος, δεν αφήνουμε φωτιές αναμμένες, δεν πετάμε τα σκουπίδια μας. Τρία απλά πράγματα. Και όμως, το δάσος έχει γεμίσει με άδειους κάλυκες επειδή βαριόμαστε να σκύψουμε να τους βάλουμε στις τσέπες μας. Αφήνουμε τη φωτιά να καίει και φεύγουμε – σίγουροι ότι αυτή θα σβήσει μόνη της – και σίγουροι ότι οι υγρασίες του χειμώνα θα την σβήσουν. Επιπολαιότητα; Εγκληματική ενέργεια; Το βέβαιο είναι όμως ότι την νοοτροπία αυτή την έχουν πολλοί κυνηγοί και προτιμούν να αφήσουν τη φωτιά στο έλεος του καιρού και της τύχης από το να την «χώσουν» μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Τα σκουπίδια μας, που μπορεί να είναι άδειες κονσέρβες, κουτιά από φυσίγγια, πλαστικά ποτήρια, και πολλά άλλα μικροπράγματα, προτιμάμε να τα πετάξουμε όπου βρούμε, ενώ μας είναι πολύ εύκολο να τα τοποθετήσουμε σε μία σακούλα και να τα αδειάσουμε στον πλησιέστερο κάδο απορριμμάτωνΤο δάσος είναι η ζωή μας. Ας το σκεφτούμε.
Όπλα – φυσίγγια
Χρησιμοποιούμε μειωτήρα στην καραμπίνα με τρία φυσίγγια. Η μεγάλη δύναμη πυρός (!) ποτέ δεν έφερε θετικά αποτελέσματα στο κυνήγι του κάπρου. Πολλοί πιστεύουν ότι με το να έχουν στην καραμπίνα τους 5 και 8 φυσίγγια, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να θηρεύσουν τον κάπρο (!). Όταν εμφανισθεί ο κάπρος στο καρτέρι, η ταχύτητα είναι τέτοια που και το τρίτο φυσίγγι δεν θα προλάβει να φύγει από την κάνη. Και καλό είναι να προτιμάμε τα μονόβολα.
Τα σκυλιά μας
Φροντίζουμε τα σκυλιά μας σαν τα παιδιά μας. Τα εμβολιάζουμε όταν πρέπει, τα καθαρίζουμε όπως και τον χώρο τους, τα αγαπάμε. Όταν είναι κατάλληλα εκπαιδευμένα, στο κυνήγι θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Για την μεταφορά τους ας μην μιλήσουμε καλύτερα. Τα κλουβιά – φυλακές που έχουμε, δείχνουν πως δεν μας απασχολούν οι συνθήκες μεταφοράς τους, η άγνοιά μας ίσως, δεν προάγει την κυνοφιλία. Ας το προσέξουμε. Επίσης παρατηρείται, σε κάθε κυνηγετική περίοδο να κυκλοφορούν αδέσποτα σκυλιά στο βουνό. Τα περισσότερα από αυτά, δυστυχώς, τα εγκατέλειψαν «κυνηγοί» διότι δεν τους «βγήκαν» καλά.
Τα θηράματα
Δύο και τέσσερα θηράματα λένε οι διατάξεις ανά κυνηγετική ημέρα. Ας το εφαρμόσουμε επιτέλους. Δεν πυροβολούμε τις μάνες με τα μικρά τους. Δεν είναι «μαγκιά» μας να «καθαρίσουμε» ολόκληρο κοπάδι επειδή θα τύχει να έλθει στο βεληνεκές μας. Αυτή η πράξη αλητεία και έγκλημα λέγεται, όχι κυνήγι. Και φροντίζουμε να μην αφήνουμε πληγωμένα ζώα στο δάσος. Ο θάνατός τους θα είναι βασανιστικός. Για τον λόγο αυτό επιβάλλεται θα ‘λεγα η χρήση του μονόβολου.
Οι γειτονικές ομάδες
Οι φιλικές σχέσεις με τις γειτονικές ομάδες ωφελούν πολλαπλά το κυνήγι μας. Όλοι μας βρισκόμαστε για τον ίδιο λόγο στο βουνό. Όλοι μας έχουμε σκυλιά – που σε πολλές περιπτώσεις τα έχουμε χρυσοπληρώσει. Και όλοι μας έχουμε ανάγκη την αλληλοβοήθεια, την αλληλεγγύη και την αδελφοσύνη. Η καλή γειτονία με συναδέλφους άλλων ομάδων, επιβάλλεται να γίνει αληθινός σκοπός μας.
-----------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------
Σημείωση της τελευταίας στιγμήςΤην Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου δεν πήγα για κυνήγι. Πληροφορήθηκα όμως από την δική μου ομάδα αλλά και από φίλους άλλων ομάδων στην Ελλάδα, ότι, συνέβησαν ασχήμιες που δεν προάγουν την συναδελφοσύνη (τουλάχιστον). Για την οριοθέτηση δε των τόπων, έπεσε ακόμα και ξύλο. Δυστυχώς, απέχουμε πολύ από την ημέρα εκείνη που ο Έλληνας κυνηγός δεν θα απασχολεί τα αστυνομικά δελτία.
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό “Κυνήγι” της Απογευματινής στις 23 Σεπυτεμβρίου 2009.
