Ψάχνω να μάθω ποιος μπορεί να είναι ο διασημότερος σκύλος στον κόσμο. Αν έψαχνα για άλογο θα κατέληγα σίγουρα στον Βουκεφάλα του Μεγάλου Στρατηλάτη και κατακτητή Αλέξανδρου. Για σκύλο όμως;
Μήπως είναι ο «Άργος;», εκείνος ο περίφημος σκύλος στον Ομηρικό Οδυσσέα; Εκείνος ο πιστός του σκύλος που έπειτα από δέκα χρόνια περιπλάνησης στους ωκεανούς του κόσμου – εκεί που όλοι είχαν ξεχάσει τη μορφή του, ο Άργος στο αντίκρισμα «Εκείνου» κούνησε την ουρά του χαρούμενα και έπειτα από λίγο πέθανε.; Τι μας έκανε και ο Όμηρος και οι εικόνες από τις διηγήσεις του κούρνιασαν για πάντα σε μια άκρη του μυαλού μας.
Μήπως άραγε να ‘ναι ο δικός μου σκύλος, ο Μίσα ο αλσατός, που πολλά χρόνια πίσω, πήδηξε τον μαντρότοιχο του σπιτιού μας – που δεν έβγαινε ποτέ από τον περιβάλλοντα χώρο της παλιάς μονοκατοικίας μας, για να με υποδεχθεί και να πέσει επάνω μου σαν τρελός – ύστερα από μεγάλη μου απουσία στο εξωτερικό;
Ίσως να είναι ο δικός σας σκύλος ο διασημότερος στον κόσμο. Το σίγουρο είναι ότι, τα σκυλιά μας, αυτά τα λατρευτά όντα με τα μαγικά μάτια, δένονται με τους ανθρώπους τους, περισσότερο απ’ ότι ίσως φανταζόμαστε. Και δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός που θεωρούνται οι πιστότεροι φίλοι του ανθρώπου.
Τα σκυλιά έχουν μία σταθερότητα στη συμπεριφορά τους – που αν την συγκρίνουμε με τη δική μας, θα μελαγχολήσουμε, όταν διαπιστώσουμε τις ατέλειες μας έναντι των σκυλιών που μας φανερώνουν την καθαρότητα – αυτή που απωλέσαμε όταν ενταχθήκαμε στον «πολιτισμό» των αδυνάτων, όταν χάσαμε κάθε αληθινή επαφή με την Φύση. Η αληθινή αφοσίωσή τους και η αγάπη τους προς εμάς, δείχνει επίσης πιστεύω την δική μας ανικανότητα να διαισθανθούμε τους πραγματικούς «νόμους» έξω από εμάς.
Παρατηρώ πολλές φορές και στο κυνήγι τον σκύλο εκείνο που ολημερίς βρίσκεται πίσω από ένα θήραμα, κάνοντας πολλά χιλιόμετρα – για να το φέρει κοντά μας. Πόσο κουρασμένος είναι; Πόσο ταλαιπωρημένος; Γιατί; Για τον άνθρωπο αφέντη αφενός και για τη φύση του αφετέρου.
Ειδικότερα τα σκυλιά δίωξης – αυτά που έχουμε κι εμείς στο κυνήγι του αγριόχοιρου, τα παρατηρώ πολλές φορές όταν βγαίνουν από το βουνό ηττημένα ή νικητές. Βάζω νερό στη χούφτα του χεριού μου και πίνουν να σταθούν όρθια, διαλυμένα καθώς είναι από την υπερπροσπάθεια. Την ώρα εκείνη που αφήνουν το πυκνό και έρχονται προς το μέρος μας, αποζητάνε το χάδι – σαν επιβράβευση που έκαναν τόσο κόπο για εμάς.
Παρατηρώντας τα σκυλιά μας, μαθαίνουμε σε μεγάλο βαθμό τα χούγια τους, τη σκέψη τους, τον τρόπο που λειτουργούν, τα πράγματα εκείνα που τα επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά - παράλληλα όμως μαθαίνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, κατά πόσο δηλαδή είμαστε σε θέση να σταθούμε αντάξιοι σύντροφοι και αφέντες σε τούτα τα σπάνια από χαρίσματα πλάσματα.
Ο σκύλος, είναι φτιαγμένος από τη φύση του να δίνει ανυστερόβουλα, ακόμα και την ίδια του τη ζωή. Και υπερτερεί σε σχέση με εμάς ακόμα και σε αυτό – δεν γνωρίζει ότι η ζωή του έχει αρχή και τέλος, δεν βασανίζεται από το συναίσθημα για να αποκτήσει την ανάγκη να πλάσει ένα θεό και να τον προσκυνά. Και φυσικά δεν έχει έννοιες μεταφυσικές.
Και όμως, τον σύντροφο αυτό, τον βλέπουμε στο βουνό να γυρνά μονάχος του επειδή «πρόδωσε» τις προσδοκίες του αφέντη του, διότι η φύση του δεν τον έκαμε καλό στο κυνήγι – όσο δηλαδή καλό επιθυμούσε ο ανίκανος κυνηγός, που προτίμησε και τον «ξέχασε» να περιπλανιέται μακριά από την αγάπη και το δόσιμο. Μακριά από τη φύση του δηλαδή…
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου «Κυνήγι» την Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009
-------------------------------------------------------------------------
Το κείμενο που ακολουθεί, είναι ένα μήνυμα που έλαβα χθες από αναγνώστη της στήλης, και συμπληρώνει θαρρώ τη δική μου δημοσίευση. Ευχαριστώ τον αγαπητό αναγνώστη που μου επέτρεψε να δημοσιεύσω το μήνυμά του.
-------------------------------------------------------------------------
Πραγματικά ίσως δεν αξίζει τίποτα περισσότερο από το υπέροχο, γεμάτο αγάπη, αφοσίωση και λατρεία, βλέμμα του τετράποδου φίλου μας! Το βλέμμα αυτό, που για να το απολαύσεις θα πρέπει να το επιδιώξεις, να το προκαλέσεις, να το υποκινήσεις αφού πρέπει να του σηκώσεις ψηλά το κεφάλι.
Υπάρχει όντως δυσκολία γιατί τα ζώα έχουν το βλέμμα χαμηλά και, ίσως από φόβο και υποταγή, σε αντίθεση με το ανθρώπινο, που χαρακτηρίζεται από υπεροψία, εγωισμό, και που είναι ανάλογο με τα αισθήματα και τα ένστικτα μας. Το ζώο υποκινείται, εξαναγκάζεται να σε κοιτάξει σε αντίθεση με την ανθρώπινη φύση, η οποία χωρίς φόβο και πάθος μπορεί να αναζητήσει και να κοιτάξει κατάματα , αν είναι δυνατόν, και αυτόν τον δημιουργό. Μια αγάπη ανιδιοτελής, χωρίς υποκρισία, μια λατρεία και αφοσίωση, που την καρπώνεσαι με αντάλλαγμα ένα απλό χάδι! Αλήθεια πως μπορείς να περιγράψεις αυτή τη γλυκιά αφοσίωση αυτού του μοναδικού φίλου.
Απουσιάζω, λόγω εργασίας, όλες τις εργάσιμες μέρες από το σπίτι και επιστρέφω κάθε απόγευμα Παρασκευής. Κάποιας Παρασκευής απόγευμα με περίμεναν στην πυλωτή του σπιτιού μου, η κόρη μου - γιατρός στο επάγγελμα, και ο σκύλος μου, ένα σέτερ δύο ετών.
Παρακολουθώντας την διαίσθηση του για τον ερχομό μου, τις αντιδράσεις, την αναστάτωσή του, όταν με είδε, την χαρά και την λατρεία του βλέμματος, την προσπάθεια του να υπερπηδήσει τα κάγκελα της αυλής, τις αγκαλιές, το τρέξιμο και την επαναφορά του πάλι στην αγκαλιά μου η κόρη μου είπε: «Μπαμπά φοβάμαι και ντρέπομαι που σου το λέω, αλλά μετά απ’ αυτό διαπιστώνω ότι κανείς άλλος σ' αυτό το σπίτι δεν σε λατρεύει τόσο πολύ, όσο ο Φοίβος!!».
Δημ. Κατσίνης
-------------------------------------------------------------------------
