Στα ελληνικά λεξικά προ του 1964, η λέξη «οικολογία» ήταν ανύπαρκτη, πότε ακριβώς μας φανερώθηκε δεν γνωρίζω με ακρίβεια – βέβαιο όμως είναι πως η όμορφη αυτή λέξη παρουσιάστηκε επίσημα στην νεοσύστατη τότε Ε.Ο.Κ – και μετέπειτα Ευρωπαϊκή ένωση και ήταν η μετάλλαξη του περιβάλλοντος. Κάτι σαν το πρόβατο την Ντόλυ δηλαδή.
Λένε οι οικολόγοι πως ο πρώτος οικολόγος ή ο πρώτος που μίλησε για την οικολογία, ήταν ο Αριστοτέλης. Λάθος μέγα, ο πανεπιστήμονας αυτός που η ανθρωπότητα του οφείλει τα μέγιστα, αν μιλούσε για την οικολογία, θα είχε κάθε λόγο και να την ονομάσει. Έλληνας ήταν και είχε την ευχέρεια και την ικανότητα να πλάθει και να δημιουργεί όσα τον ενδιέφεραν. Όχι, δεν μίλησε για οικολογία ο πατέρας των επιστημών – και αυτό είναι το πρώτο μεγάλο ψέμα της οικολογίας.
Εκείνος που μίλησε περί της Γαίας και βασίστηκαν στην θεωρία του οι μετέπειτα «ανησυχούντες» για το μέλλον του πλανήτη μας, ήταν ο Sir James Lovelock που υπέθεσε ότι η ζωντανή ουσία του πλανήτη λειτουργεί σαν ένας μοναδικός οργανισμός και έδωσε στο αυτοδιαχειριζόμενο αυτό ζωντανό σύστημα το όνομα «Γαία». Η θεωρία του ενώ ήταν γνωστή από την δεκαετία του 60 πρωτοδημοσιεύθηκε το 1975. Δέχθηκε πολλές επικρίσεις από την επιστημονική κοινότητα ο James Lovelock που στη συνέχεια εξέλιξε την θεωρία του – φτάνοντας στο σημείο να μιλήσει αυτός αλλά και άλλοι για πολλές θεωρίες περί της Γαίας. Η «Οικολογική επιστήμη» στην συνέχεια, πρότεινε να θεωρούμε τον πλανήτη ως το «περικλείον αντικείμενο όλης της οικολογικής μελέτης», βασιζόμενη στην θεωρία της Γαίας.
Από την έναρξη της ζωής στον πλανήτη μας το 99% των ειδών της έχουν εξαφανισθεί, δίχως την παρέμβαση του ανθρώπου. Τι λέει όμως η βαθιά οικολογία σήμερα; «Στη σύγχρονη εποχή προστέθηκε ένας νέος παράγοντας, ικανός να οδηγήσει σε μαζικές εξαφανίσεις - ο άνθρωπος. Και η βιοποικιλότητα άρχισε να αποκτά τεράστια σημασία όταν αρχίσαμε να κάνουμε συγκεκριμένες εκτιμήσεις για τους ρυθμούς απώλειας ειδών εξαιτίας του. Υπολογίστηκε (Raven 1988) ότι ο ρυθμός απώλειας αγγειοσπέρμων είναι περίπου 5 είδη την ημέρα, ρυθμός που αναμένεται να διπλασιαστεί τις πρώτες δεκαετίες της τρέχουσας χιλιετη¬ρίδας. Εκτιμήθηκε ότι με τους σημερινούς ρυθμούς απωλειών, τουλάχιστον 25% των υπαρχόντων ειδών του πλανήτη θα έχουν εξαφανιστεί ή συρρικνωθεί σε ελάχιστους πληθυσμούς πριν το μέσο του 21ου αιώνα (WWF, IUCN, UNEP 1991). Οι εξελίξεις αυτές κάνουν τον άνθρωπο, ένα μόνο από τα εκατομμύρια είδη του πλανήτη και άρα κομμάτι της βιοποικιλότητας, υποψήφιο να επιφέρει την επόμενη μαζική εξαφάνιση. Μια εξαφάνιση που, συγκριτικά με τις προη¬γούμενες, θα χαρακτηριστεί από μέγιστη απώλεια ειδών μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα».
Άραγε, αν δεν έγραφε τέτοια αντιεπιστημονικά και αυθαίρετα ο κάθε «ειδικός», θα είχε λόγο ύπαρξης η οικολογία στη ζωή μας; Διαβάζοντας μόνο την παραπάνω παράγραφο κανείς, εύκολα μπορεί να αντιληφθεί ότι οι οργανώσεις αυτές που λειτουργούν με ξένα κεφάλαια και συνεχείς επιδοτήσεις, αγνοούν εντελώς τους πραγματικούς κανόνες της φύσης και της ζωής.
Η ζωή στη φύση είναι πολύ σκληρή, αδυσώπητη, πάντοτε ο δυνατός υπερτερεί έναντι του αδυνάτου. Δεν είναι σπουδαίο δα να το καταλάβει αυτό κανείς. Εμείς, μέρος της φύσης είμαστε και παλεύουμε για τη δική μας επιβίωση. Ο σκύλος, η γάτα, το λιοντάρι, το φίδι κτλ. δεν καταλαβαίνουν από πολιτισμούς και πολιτιστικές κληρονομιές. Ο άνθρωπος έφυγε όμως από τη φύση του και κλείστηκε στις πόλεις - έγινε αδύνατος. Και πιστεύει αφελώς ότι η οικολογία – όπως διαμορφώθηκε μέσα από πακτωλό δισεκατομμυρίων, έχει να του δώσει λύσεις. Όχι, η οικολογία είναι η μεγάλη απάτη. Η αλήθεια βρίσκεται μόνο εκεί έξω, στη Φύση, και ο κυνηγός, με τις όποιες αδυναμίες του, μπορεί να ισχυριστεί πως αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της.
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου «Κυνήγι» την Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009.
