Ήταν δύσκολη ημέρα. Στις απέραντες λάκκες του «χαλασμένου βουνού» τρύπωνε ο βοριοανατολικός άνεμος και «έδερνε» αλύπητα τα όντα της πλάσης. Ήταν πρωί ακόμα, μόλις είχαμε αρχίσει τις ιχνηλασίες στα φρέσκα αχνάρια. Όταν αργότερα άρχισε να πέφτει χιονόνερο και η ομίχλη έσκιασε το φως της ημέρας, ήταν αργά να τα μαζέψουμε, η παγάνα είχε ήδη ξεκινήσει.
Το στήσιμο της ομάδας ήταν ιδανικό για την περίσταση. Η μορφολογία του τόπου – που τον γνωρίζουμε με κλειστά μάτια, φιλοξένησε πέντε καλά καρτέρια και οι υπόλοιποι πέντε πίσω στη παγάνα. Οι «κόντρες» της παγάνας στην εξέλιξη του κυνηγίου έγιναν και «κόντρες – καρτέρια».
Ο «ποιητής» της ομάδας όμως στο καρτέρι της ρεματιάς, έδωσε το στίγμα του: «Κώστα, έχουμε το ένα». Το μεγάλο καπρί όμως, γνωρίζοντας καλύτερα τους κινδύνους, κινήθηκε ανάποδα, προς τις κόντρες. Όμως, στο τελευταίο καρτέρι ο Λέντζος δεν δυσκολεύθηκε από τα τριάντα μέτρα να αφήσει τις μπίλιες. Είδε τον κάπρο να βουτά στο χώμα και να ….. χάνεται (!).
«Τι έγινε Λέντζο;» ακούστηκε η φωνή του αρχηγού. «έπεσε Κώστα, αποκλείεται να μην το χτύπησα». «το νού σας οι κόντρες, πρόσεχε Άρτε». Είχα ψηλώσει και άλλο και ήμουν στο τούμπι και έλεγχα κάθε σημείο, Από ώρα είχα περάσει από την αποθήκη της καραμπίνας μπροστά το μονόβολο και ήμουν έτοιμος, άκουγα σχετικά κοντά τον «τσάκαλο» και το ανακάτεμα στο πυκνό. Το καπρί άλλαξε πορεία και πλάγιασε προς τη χούνη που ο Σούλας «φύλαγε Θερμοπύλες (!)» Δεν ξέρω τι έγινε μετά, δεν ξέρω τι «διάβαζε» την ώρα εκείνη ο Σούλας, ο κάπρος όμως πέρασε σαν άνεμος δίπλα του και ούτε που καταδέχτηκε να του πει ένα «γειά».
Δεν θέλω να αναφέρω τι έλεγε στη συνέχεια ο αρχηγός γιατί είμαι «καλό παιδί». Πριν πάρω εντολή να φύγω και να πάω να ακούσω τον σκύλο που ήταν, πρόλαβα και άκουσα τον αρχηγό: «ψάξτε για αίματα, αν είναι χτυπημένο το καπρί, να βάλουμε στο ντορό του τον «τούρκο», τουλάχιστον αν χάσουμε το άγριο, να βρούμε σίγουρα τον «τσάκαλο»
Είναι μεγάλο το βουνό αυτό, με βαθιές χαράδρες, πολλά νερά, λόγγους απέραστους. Και το χιονόνερο να συνεχίζει το έργο του, η ομίχλη να έχει καλύψει κάθε ορατότητα. Από τις δώδεκα μέχρι τις τέσσερις τα σκυλιά μας είχαν χαθεί από προσώπου γης, χτυπημένα ήσαν; Κουρασμένα και είχαν καθίσει; Μήπως τα είχαν πάρει «συνάδελφοι» κυνηγοί; Πολλές οι αρνητικές σκέψεις σε μία αλληλουχία λογικών συνειρμών.
«Άρτε γυρίστε, τα σκυλιά ήλθαν στα αυτοκίνητα» άκουσα στο τηλέφωνο να μου λέει ο αρχηγός. Και το καπρί; Ρώτησα με «αφέλεια» Το καπρί πήγε σε «άλλη παγάνα».
Η «άλλη παγάνα» κυνηγούσε σε άλλο τόπο, στα Λαγκάδια, ειδοποιήθηκε όμως από «αγγελιοφόρο» ότι στο τάδε σημείο σκυλιά «βαράνε» στάμπα ένα γουρούνι. Για το γουρούνι δεν μας ένοιαξε, έφυγε από την παγάνα μας, τελείωσε, εμείς τα σκυλιά μας θέλαμε. Η «άλλη παγάνα» όμως, όταν ρωτούσαμε αν άκουσε ή είδε τα σκυλιά μας, κουνούσε το κεφάλι αρνητικά.
«Μπράβο», συνέχισε έτσι φίλε κυνηγέ της «άλλης παγάνας».
--------------------------------------------------------------------------------
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου «Κυνήγι» την Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009.
