Την ώρα που γράφω τούτο το κείμενο, το μόνο που ξέρω είναι για την προσωρινή διακοπή του κυνηγίου. Δεν ανησυχώ όμως για την εξέλιξη της υπόθεσης – αν υπάρξει γενική απαγόρευση, θα υπάρξει στη συνέχεια «απόφαση υπουργού». Όπως γίνεται δηλαδή τα τελευταία χρόνια - σε δουλειά να βρισκόμαστε.
Η δικιά μας η Ομοσπονδία, που «όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει», μήπως, λέω μήπως, πρέπει να αλλάξει πλεύση, να αλλάξει πολιτική και να αντιμετωπίσει τα θέματά μας σοβαρά; Ναι, σοβαρά, διότι μέχρι και σήμερα, το παιχνιδάκι αυτό – «υπουργός, ρυθμιστική, ζωόφιλοι, οικολόγοι, μελέτες, φίλοι βουλευτών, συμπάθεια, ο αγώνας μας και πολλά άλλα που φτάνουν στο γελοίο της υπόθεσης», διαιωνίζουν ένα πρόβλημα και δεν το λύνουν. Γιατί άραγε; Αυτή η ρίζα του κακού δεν μπορεί να κοπεί;
Δεν θέλουμε χάρες, δεν θέλουμε κάθε τρείς και λίγο καινούριες ρυθμιστικές – ανάλογα με τα κέφια του εκάστοτε «αρμόδιου». Δεν θέλουμε φίλο μας και κολλητό μας τον/την αρμόδιο υπουργό, συνεργάτη τον θέλουμε. Με τις διαφωνίες μας; Ναι, γιατί όχι, αλλά συνεργάτη μας.
Απαιτούμε, δεν παρακαλάμε για τίποτα. Δεν είμαστε εγκληματίες, δεν παρανομούμε, έχουμε ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους Έλληνες και Ευρωπαίους πολίτες. Και κανείς δεν έχει δικαίωμα να μας εμπαίζει, κάνοντας πολιτική σε βάρος μας. Έχουμε τις θέσεις μας, όπως τις έχουν και οι οικολόγοι, όπως τις έχουν και όσες άλλες ομάδες «δραστηριοποιούνται στη φύση». Δεν αρέσουν οι θέσεις μας σε κάποιους; Δεχόμαστε έντονη κριτική επειδή «σκοτώνουμε ζωάκια στο δάσος;». Σε όλα έχουμε απαντήσεις, επιστημονικές, τεκμηριωμένες.
Χρήματα έχουμε, εκατομμύρια ευρώ, δυστυχώς όμως ανθρώπους δεν έχουμε που να μπορούν να «τρέξουν» με σοβαρότητα τα θέματά μας. Μήπως άραγε έχουμε το κόμμα ελλήνων κυνηγών; Τι είπατε; Ποιο κόμμα; Μα αυτό που ψηφίσαμε όσοι το ψηφίσαμε, αυτό το κόμμα που έδωσε «μάχες και αγώνες επικούς» για το κυνήγι. Όταν ψήφιζα το «κόμμα μας», είχα επίγνωση του τι έπραττα, δεν με ανάγκασε κανείς. Και γνώριζα εκ των προτέρων πως το εγχείρημα εκείνο, ένα πυροτέχνημα ήταν και τίποτε περισσότερο. Δυστυχώς. Πάμε όμως παρακάτω.
Το κυνήγι σε ολόκληρο τον κόσμο είναι μία δραστηριότητα που θα συνεχίσει να υφίσταται όσο υπάρχουν άνθρωποι πάνω στη γη. Για δύο απλούς λόγους και μόνο, αφενός είναι βαθιά χαραγμένο στο dna μας και αφετέρου προσφέρει μέγιστο έργο στην ισορροπία της παγκόσμιας πανίδας, στο οικοσύστημα. Και βέβαια η νέα «τάση και τάξη», όσο οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη θα φυλακίζονται στις πόλεις, θα επιδιώκει να εμφανίζονται φαινόμενα αντίδρασης από εκείνους που πιστεύουν ότι η ζωή αρχίζει και τελειώνει μέσα στη πόλη καβάλα σε ένα ποδήλατο.
Διάβασα πολλά τούτη την περίοδο, απόψεις από όλες τις «αντιμαχόμενες πλευρές». Συνηθισμένα πράγματα που δεν μου έδωσαν κάτι καινούριο. Στον καταιγισμό όμως της ελεύθερης έκφρασης από την «οικολογική πλευρά», διέκρινα έναν έρποντα ρατσισμό – που δεν συνάδει – ας μου επιτρέψετε να πω, με το ιδεολογικό τους υπόβαθρο – που το είχα υπερτιμήσει, και μαζί με εμένα πιστεύω πως και πολλοί ακόμα - δώσαμε μεγαλύτερη σημασία στην «άρρωστη» πλευρά της πολιτικής μας ζωής.
Δυστυχώς η οικολογία αποδεικνύει με τα έργα της, ότι, είναι ανίκανη να αντιληφθεί τις βασικές λειτουργίες της ζωής στο φυσικό της περιβάλλον, και παλεύει με το ψέμα, με την ανοχή της κοινωνίας σε οτιδήποτε καινούριο, να επιβάλλει με απολυταρχικό τρόπο τα δικά της «θέλω». Ονομάζει «εγκληματίες» όλους εμάς διότι δεν συμφωνούμε με όσα αυτή «ευαγγελίζεται», μας θέλει πάση θυσία μακριά από το βουνό διότι ευελπιστεί να αναλάβει εργολαβικά την διαχείριση του, οραματίζεται τα ελληνικά υψώματα γιομάτα αιολικά πάρκα για την «μείωση των ρύπων», σιωπώντας όμως για την ολική καταστροφή των πουλιών από τις ανεμογεννήτριες .
«Και στην Αφρική, στην ταλαίπωρη αυτή ήπειρο που έχουν ασελγήσει πάνω της με τον χειρότερο τρόπο οι «ελεύθερες προηγμένες κοινωνίες της δύσης», αιολικά πάρκα θέλει να στήσει η οικολογία, διότι το κάρβουνο που βρίσκεται εν αφθονία στις χώρες της μαύρης ηπείρου, και μπορεί να της δώσει φτηνό ρεύμα για τις μεγάλες ανάγκες της, - θα μολύνει το περιβάλλον (!). Η αιολική ενέργεια αν και μη αποδοτική, όμως είναι ακριβή, ότι πρέπει δηλαδή για το μεγάλο φαγοπότι. Για ψωμί και ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχει μιλήσει ακόμα. Στην μαύρη ήπειρο προέχει η μόλυνση του περιβάλλοντος (!»)
Ας σοβαρευτούμε, οι «απέναντι μας», ας κάνουν, ας ενεργούν όπως αγαπούν. Φυσικά, έχουμε τον τρόπο και τις γνώσεις να καταρρίπτουμε τα κακόβουλα «πιστεύω τους» σε ότι μας αφορά. Εμείς τι κάνουμε. Αν δεν μπορούν οι υπεύθυνοι της ομοσπονδίας μας να «ματώνουν» για το καλό μας, ας φύγουν, ας παραιτηθούν, να έλθουν άλλοι, με φρέσκιες ιδέες και με διαφορετικές μεθόδους, μακριά από μικροπολιτικές που οδηγούν σε καταστάσεις εντελώς παρακμιακές. Ποτέ δεν είναι αργά …
Η σωστή αντιμετώπιση από τη μεριά μας για τους κινδύνους του δάσους, η καλή ενημέρωση της ελληνικής κοινωνίας, το πολυποίκιλο έργο του έλληνα κυνηγού, μπορούν να αποδώσουν καρπούς εφόσον υπάρξει καλή οργάνωση. Ποιος όμως θα αναλάβει να οργανώσει ένα τέτοιο εγχείρημα; Μήπως η Ομοσπονδία Ελλάδος; Όχι βέβαια, αυτός ο Φορέας είναι επιεικώς ανύπαρκτος. Και δυστυχώς φέρουμε και εμείς ευθύνη μεγάλη διότι έμμεσα στηρίζαμε στελέχη ανάξια – που έχουν ταυτισθεί απόλυτα με το πολιτικό κατεστημένο της έρμης μας χώρας. Και λέω έμμεσα διότι γνωρίζουμε πολύ καλά πως εκλέγονται οι της Ομοσπονδίας μας – από μια χούφτα εκλέκτορες. Ακόμα και στο σημείο αυτό, η εκλογή του κάθε διοικητικού συμβουλίου μπορεί να αλλάξει και να ψηφίζουμε όλοι μας για την ανάδειξή του, ποιος όμως από τους καρεκλοκένταυρους θα τολμήσει τέτοια καινοτομία;
Η κυνηγετική οικογένεια, πέρα από τις περιφερειακές ομοσπονδίες που παράγουν σπουδαίο και μεγάλο έργο, χρειάζεται ένα νέο «πολυεργαλείο» δομημένο με τρόπο τέτοιο ώστε να μπορεί να αναλάβει υπεύθυνα την εκπροσώπησή μας και να το πλαισιώσει με επιστημονικό προσωπικό, ώστε αύριο, να έχει να παρουσιάσει έργο σοβαρό και όχι τα ανεμομαζώματα που μας ταλαιπωρούν καθ’ έτος. Οι οικολόγοι και οι ζωόφιλοι χρησιμοποιούν με τον καλύτερο τρόπο τις «μαύρες τρύπες» των «μελετών μας» και φυσικά δικαιώνονται από τα ανώτατα δικαστήρια.
Σκόρπια μου έρχεται στο νου, μία Μ.Κ.Ο αποτελούμενη από κυνηγούς. Να αρχίσουμε και εμείς να παίρνουμε επιχορηγήσεις και περιβαλλοντικά κονδύλια και να γελάσει ο κάθε πικραμένος σφουγγοκωλάριος, και αν χρειαστεί, να στείλουμε σπίτι τους όλους εκείνους «τους δικούς μας ανθρώπους» που χρόνια τώρα, έφτασαν το κυνήγι στον πάτο. Εκείνους τους άχρηστους που μιλούν και συνδιαλέγονται με την εξουσία επ’ ονόματι μας. Φτάνει πιά, παραιτηθείτε όσοι δεν μπορείτε να ανταποκριθείτε στα καθήκοντά σας. Το κυνήγι για εσάς είναι τίτλοι και οφίτσια, για όλους εμάς τους εν δυνάμει 250.000 είναι κάτι περισσότερο, είναι τρόπος ζωής, είναι η παράδοσή που βρήκαμε και θέλουμε να την συνεχίσουμε.
Ναι, μία Μ.Κ.Ο με κυνηγούς, τους ανθρώπους δηλαδή που λοιδορεί η οικολογική μάζα επειδή η ίδια στέκεται ανίκανη να διακρίνει τι διαφορά του σκύλου από τον λύκο. Τους κυνηγούς που στηρίζουν την ελληνική οικονομία, την ελληνική πανίδα, την ελληνική συνέχεια…
-------------------------------------------------------------------------------
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου «κυνήγι» την Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009.
