Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Δεκάλογος στο κυνήγι του κάπρου ...

Οι κανόνες στο κυνήγι του αγριόχοιρου – 10 λόγοι ζητάνε την προσοχή μας

Η Ρυθμιστική που υπεγράφη πρόσφατα από τον αρμόδιο υπουργό, έφερε ποικίλες αντιδράσεις στους αρμόδιους Φορείς αλλά και σε όσους παρακολουθούν με «μισό μάτι» το κυνήγι στην Ελλάδα. Μέσα από τις διατάξεις της νέας Ρυθμιστικής αξιοσημείωτη είναι η αλλαγή που αφορά το κυνήγι του αγριόχοιρου – αφού σε αυτήν ορίζεται η κάρπωση στην Πελοπόννησο ανά 2 θηράματα στην κάθε κυνηγετική ημέρα, και στην υπόλοιπη Ελλάδα ανά 4 θηράματα.
Στο κυνήγι αυτό, ασχολείται το μικρότερο ποσοστό των Ελλήνων κυνηγών που είναι κάτω από 10%. Οι περισσότεροι κυνηγοί προτιμούν τα φτερωτά θηράματα και στη συνέχεια τον λαγό. Όμως, στο κυνήγι «του κάπρου», υπάρχουν πολλές ιδιαιτερότητες που το καθιστούν συναρπαστικό. Παράλληλα, και οφείλουμε να σταθούμε εδώ, στο κυνήγι αυτό μετράμε τα περισσότερα ατυχήματα – τα περισσότερα δυστυχώς θανατηφόρα. Ανθρώπινες απώλειες που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν οι κανόνες ασφαλείας εφαρμόζονταν από τις ομάδες των κυνηγών – και που δυστυχώς η πράξη έχει δείξει μέχρι σήμερα πως δεν εφαρμόζονται επαρκώς. Η νέα διάταξη δε, που υποχρεώνει τους κυνηγούς του κάπρου να φέρουν χρώματα διακριτά στο πυκνό – πορτοκαλί γιλέκο και καπέλο, ίσως, ελαττώσει τα ατυχήματα. Και αυτό από μόνο του είναι σημαντικό κέρδος για την κυνηγετική οικογένεια.

Το κυνήγι του κάπρου που άρχισε την Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου, θα μας απασχολήσει και στη συνέχεια, αφού ο γράφων είναι κυνηγός «αγρίων». Καλό είναι όμως, κάποια πράγματα να τα υπενθυμίζουμε , και όταν πρέπει να τα λέμε και με το όνομά τους. Τον ρόλο του «καλού» τον αφήνουμε σε άλλους. Εμείς είμαστε λάτρεις της αλήθειας και της πραγματικής ελευθερίας. Για τούτο και μόνο, είμαστε με τον Νόμο. Επαναστάτες για την Ελευθερία και όχι για την επανάσταση.

Παραθέτουμε στη συνέχεια όσα θεωρούμε χρήσιμα για το κυνήγι αυτό. Όσα μπορούμε να διορθώσουμε επειδή παίζουν καθοριστικό ρόλο στις κυνηγετικές εξόδους μας. Αν ξεχάσουμε όμως και κάτι, μην ντουφεκάτε (!), δεν γινήκαμε ακόμα θεοί (!).

Το ανθρώπινο δυναμικό - η Ομάδα
Γνωστό τοις πάσι είναι ότι το κυνήγι του κάπρου, γίνεται από ομάδα μέχρι δέκα ατόμων. Δέκα λέει η νομοθεσία και σε σπάνιες περιπτώσεις εφαρμόζεται η διάταξη αυτή, διότι, όσοι κινούμαστε στο βουνό, γνωρίζουμε ότι ο αριθμός των ομάδων υπερβαίνει κατά πολύ τα δέκα άτομα. Η πολυπληθής ομάδα αφαιρεί αυτόχρημα που λένε, την ασφάλεια της εν πρώτοις και στη συνέχεια δημιουργεί προβλήματα κίνησης, αφού απαιτείται μεγαλύτερος ζωτικός χώρος. Αν σκεφτεί κάποιος ότι ο κυνηγός χρειάζεται ένα πεδίο 300 τμ. για την ασφαλή του κίνηση, τι έκταση χρειάζεται η ομάδα των είκοσι ατόμων που αυτόματα γίνεται και παράνομη; Και είναι πολύ δύσκολο να ελεγχθεί μία μεγάλη ομάδα από την Θηροφυλακή, αφού το ανάγλυφο του εδάφους δημιουργεί πολλές διεξόδους για την αποφυγή ελέγχου. Στην ομάδα των δέκα ατόμων – αυτή μας απασχολεί στο άρθρο μας, η επιλογή του κάθε μέλους γίνεται με τρόπο πολύ προσεκτικό από τον αρχηγό, που συνήθως είναι αυτός με τις περισσότερες εμπειρίες ή σε άλλες περιπτώσεις ο παγανιέρης. Το κάθε μέλος που απαρτίζει την ομάδα, είναι γνωστό για τις κυνηγετικές ικανότητές του αφενός και αφετέρου για την πειθαρχία προς τον αρχηγό. Οι προεργασίες που απαιτούνται πριν από το κυνήγι είναι πολλές και σε αυτές συμμετέχουν όλα τα μέλη και μοιράζονται οι δουλειές – είτε αυτές λέγονται ιχνηλασίες, κόψιμο ή οτιδήποτε άλλο. Για να εισέλθει στην ομάδα ένα νέο μέλος, πρέπει να αποδεχθεί τους κανόνες που έχει θεσπίσει η ομάδα για την καλή και ασφαλή λειτουργία της. Και για μεγάλο χρονικό διάστημα θεωρείται δόκιμο μέλος. Τον σπουδαιότερο ρόλο στην ομάδα τον έχει ο αρχηγός. Αυτόν βαραίνουν και αποφάσεις ή ευθύνες που θα προκύψουν. Καλός αρχηγός δε, θεωρείται εκείνος που τον διακρίνει η καλή κρίση, η ολύμπια ηρεμία, ο μεστός και σαφής λόγος του, η σοβαρότητα στην αντιμετώπιση προβλημάτων, η πολυετής εμπειρία του, η άριστη γνώση του γεωγραφικού χώρου στην οποία κινείται η ομάδα του. Αυτός είναι «η μάνα του λόχου», ο καπετάνιος όπως λέω εγώ αναφερόμενος με σκωπτική διάθεση στον δικό μου αρχηγό.

Η ασφάλεια στο κυνήγι
Πολλά έχουν γίνει στο κυνήγι μας. Πολλά έχουν γραφεί και πολλά θα ακολουθήσουν. Όμως, στο χέρι μας είναι να εξαλείψουμε όσα μας πληγώνουν και μετράμε δυστυχώς πολλά θύματα. Φίλους που χάθηκαν και συναδέλφους. Η νόμιμη ομάδα ελέγχεται εύκολα και οι θέσεις του κάθε κυνηγού της είναι γνωστές. Απαράβατος κανόνας είναι η μη μετακίνηση κανενός κυνηγού – εξαιρουμένης της παγάνας και της κόντρας. Και αν χρειαστεί κάποια μετακίνηση ανάλογα με την εξέλιξη του κυνηγίου, ο αρχηγός είναι εκείνος που θα δώσει την εντολή και κανείς άλλος. Να σημειώσω εδώ ότι τα περισσότερα ατυχήματα που έχουν γίνει ως σήμερα, οφείλονται στην άσκοπη και άκαιρη μετακίνηση κυνηγού από την καθορισθείσα θέση του, ενέργεια που αγνοεί ο αρχηγός αλλά και οι γειτονεύοντες στα καρτέρια κυνηγοί. Στο καρτέρι, ο κυνηγός το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να αναπνέει. Τίποτα άλλο. Να μην καπνίζει, να μην θορυβεί, να μην μιλά σε κανένα και για κανένα λόγο. Μόνο να ακούει μπορεί από τον ασύρματο τον αρχηγό και την παγάνα. Ο παραμικρός θόρυβος είναι ικανός να χαλάσει την ομαδική προσπάθεια και ο κάπρος που έχει ακοή διαμάντι, να τραβήξει για άλλες πολιτείες (!).
Ο ασύρματος είναι πολύτιμο εργαλείο για την ασφάλεια στο κυνήγι του κάπρου. Υπάρχει επαφή με τον αρχηγό και την υπόλοιπη ομάδα και ελαχιστοποιούνται οι κίνδυνοι ατυχημάτων. Σε αυτόν μιλάνε ελεύθερα μόνο ο αρχηγός, η παγάνα και η κόντρα. Αυτοί δηλαδή που κάνουν τη «φασαρία» για να σηκώσουν τον κάπρο και να τον οδηγήσουν στα καρτέρια. Υπάρχουν και ομάδες που η παγάνα τους δρα εντελώς αθόρυβα και πλησιάζει τον κάπρο στο γιατάκι του. Η κάθε ομάδα εφαρμόζει τις δικές της ταχτικές που νομίζει ως καλύτερες. Και σε αυτή όμως την περίπτωση, λόγο στον ασύρματο έχουν όσοι προανέφερα.
Τα φαιοπράσινα χρώματα στο κυνήγι του κάπρου δεν παίζουν κανένα απολύτως ρόλο, αφού ο κάπρος δεν μπορεί να διακρίνει χρώματα. Τα έντονα όμως χρώματα όπως είναι το πορτοκαλί – και θεσπίστηκε και επίσημα από την πολιτεία για την ασφάλειά μας, ευνοούν μόνο εμάς. Υιοθετώντας το πορτοκαλί γιλέκο και καπέλο, γινόμαστε εύκολα διακριτοί στο πυκνό. Και εδώ να αναφέρω επίσης ότι κανένα από τα θύματα στο κυνήγι μας, δεν φορούσε χρώματα διακριτά.

Οι σχέσεις με την Τοπική Κοινωνία
Όταν η Ελλάδα ήταν αγροτική χώρα – τώρα προόδευσε και έγινε συμπαντική (!), ο εχθρός του αγρότη ήταν ο κτηνοτρόφος. Ο πρώτος καλλιεργούσε τη γη και αναζητώντας χώρο, ξεχέρσωνε μικρο – εκτάσεις, και ο δεύτερος αναζητούσε περισσότερα βοσκοτόπια για τα αιγοπρόβατά του. Μοιραία επήλθε σύγκρουση μεταξύ τους και ο ηττημένος κτηνοτρόφος αναγκάστηκε να αλλάξει κατεύθυνση για την βιοπόρισή του. Σήμερα, ο εχθρός του αγρότη – καλλιεργητή αλλά και του κτηνοτρόφου, είναι ο κυνηγός. Και έχουν σημειωθεί πάρα πολλά επεισόδια – ελάχιστα από τα οποία έχουν δει το φώς της δημοσιότητας. Έχει παρατηρηθεί σε πολλές περιπτώσεις ο αγρότης να αντιμετωπίζει ακόμα και δυσκολίες μετακίνησης προς το χωράφι του, επειδή οι κυνηγοί «φράζουν» την περιοχή. Έχουν απειληθεί αγρότες διότι η παρουσία τους στέκεται εμπόδιο στην ομαλή εξέλιξη του κυνηγίου. Και δυστυχώς έχει ασκηθεί βία με θύματα αγρότες. Τα επεισόδια αυτά, μας φέρνουν αντιμέτωπους με την Τοπική Κοινωνία, που δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να αλλάξει συνήθειες επειδή εμείς «κυνηγάμε». Έχουμε υποχρέωση να σεβαστούμε τον μόχθο της, τις συνήθειές της, ακόμα και τις παραξενιές της. Τον αγρότη και τον κτηνοτρόφο, τους θέλουμε φίλους μας. Όταν η συνύπαρξη βασίζεται στον αλληλοσεβασμό, τα κέρδη μας είναι πολλά. Και έχει παρατηρηθεί, πολλές φορές ο κάτοικος της υπαίθρου να γίνεται πολύτιμος αρωγός μας στις αναζητήσεις μας για τον κάπρο.

Κυνηγότοποι
Σε ένα κυνηγότοπο, κυνηγά η ομάδα που πρώτη τον οριοθέτησε. Ακόμα και αυτό το αυτονόητο όμως, πολλές φορές δεν γίνεται αποδεκτό από πολλές ομάδες. Και φτάνουν οι αντιπαραθέσεις ακόμα και στο ξύλο, σε κάποιες δε περιπτώσεις έχουν βγει και όπλα (!). Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον κυνηγότοπο, τον δημιουργούν οι παράνομες πολυμελείς ομάδες των είκοσι και τριάντα ατόμων. Ο ζωτικός χώρος που χρειάζονται για να κινηθούν, δημιουργεί πιέσεις και αναγκαστικά φέρνει βία – οποιασδήποτε μορφής.

Η προστασία του περιβάλλοντος
Δεν αφήνουμε κάλυκες στο δάσος, δεν αφήνουμε φωτιές αναμμένες, δεν πετάμε τα σκουπίδια μας. Τρία απλά πράγματα. Και όμως, το δάσος έχει γεμίσει με άδειους κάλυκες επειδή βαριόμαστε να σκύψουμε να τους βάλουμε στις τσέπες μας. Αφήνουμε τη φωτιά να καίει και φεύγουμε – σίγουροι ότι αυτή θα σβήσει μόνη της – και σίγουροι ότι οι υγρασίες του χειμώνα θα την σβήσουν. Επιπολαιότητα; Εγκληματική ενέργεια; Το βέβαιο είναι όμως ότι την νοοτροπία αυτή την έχουν πολλοί κυνηγοί και προτιμούν να αφήσουν τη φωτιά στο έλεος του καιρού και της τύχης από το να την «χώσουν» μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Τα σκουπίδια μας, που μπορεί να είναι άδειες κονσέρβες, κουτιά από φυσίγγια, πλαστικά ποτήρια, και πολλά άλλα μικροπράγματα, προτιμάμε να τα πετάξουμε όπου βρούμε, ενώ μας είναι πολύ εύκολο να τα τοποθετήσουμε σε μία σακούλα και να τα αδειάσουμε στον πλησιέστερο κάδο απορριμμάτωνΤο δάσος είναι η ζωή μας. Ας το σκεφτούμε.

Όπλα – φυσίγγια
Χρησιμοποιούμε μειωτήρα στην καραμπίνα με τρία φυσίγγια. Η μεγάλη δύναμη πυρός (!) ποτέ δεν έφερε θετικά αποτελέσματα στο κυνήγι του κάπρου. Πολλοί πιστεύουν ότι με το να έχουν στην καραμπίνα τους 5 και 8 φυσίγγια, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να θηρεύσουν τον κάπρο (!). Όταν εμφανισθεί ο κάπρος στο καρτέρι, η ταχύτητα είναι τέτοια που και το τρίτο φυσίγγι δεν θα προλάβει να φύγει από την κάνη. Και καλό είναι να προτιμάμε τα μονόβολα.

Τα σκυλιά μας
Φροντίζουμε τα σκυλιά μας σαν τα παιδιά μας. Τα εμβολιάζουμε όταν πρέπει, τα καθαρίζουμε όπως και τον χώρο τους, τα αγαπάμε. Όταν είναι κατάλληλα εκπαιδευμένα, στο κυνήγι θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Για την μεταφορά τους ας μην μιλήσουμε καλύτερα. Τα κλουβιά – φυλακές που έχουμε, δείχνουν πως δεν μας απασχολούν οι συνθήκες μεταφοράς τους, η άγνοιά μας ίσως, δεν προάγει την κυνοφιλία. Ας το προσέξουμε. Επίσης παρατηρείται, σε κάθε κυνηγετική περίοδο να κυκλοφορούν αδέσποτα σκυλιά στο βουνό. Τα περισσότερα από αυτά, δυστυχώς, τα εγκατέλειψαν «κυνηγοί» διότι δεν τους «βγήκαν» καλά.

Τα θηράματα
Δύο και τέσσερα θηράματα λένε οι διατάξεις ανά κυνηγετική ημέρα. Ας το εφαρμόσουμε επιτέλους. Δεν πυροβολούμε τις μάνες με τα μικρά τους. Δεν είναι «μαγκιά» μας να «καθαρίσουμε» ολόκληρο κοπάδι επειδή θα τύχει να έλθει στο βεληνεκές μας. Αυτή η πράξη αλητεία και έγκλημα λέγεται, όχι κυνήγι. Και φροντίζουμε να μην αφήνουμε πληγωμένα ζώα στο δάσος. Ο θάνατός τους θα είναι βασανιστικός. Για τον λόγο αυτό επιβάλλεται θα ‘λεγα η χρήση του μονόβολου.

Οι γειτονικές ομάδες
Οι φιλικές σχέσεις με τις γειτονικές ομάδες ωφελούν πολλαπλά το κυνήγι μας. Όλοι μας βρισκόμαστε για τον ίδιο λόγο στο βουνό. Όλοι μας έχουμε σκυλιά – που σε πολλές περιπτώσεις τα έχουμε χρυσοπληρώσει. Και όλοι μας έχουμε ανάγκη την αλληλοβοήθεια, την αλληλεγγύη και την αδελφοσύνη. Η καλή γειτονία με συναδέλφους άλλων ομάδων, επιβάλλεται να γίνει αληθινός σκοπός μας.
-----------------------------------------------------------
Σημείωση της τελευταίας στιγμήςΤην Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου δεν πήγα για κυνήγι. Πληροφορήθηκα όμως από την δική μου ομάδα αλλά και από φίλους άλλων ομάδων στην Ελλάδα, ότι, συνέβησαν ασχήμιες που δεν προάγουν την συναδελφοσύνη (τουλάχιστον). Για την οριοθέτηση δε των τόπων, έπεσε ακόμα και ξύλο. Δυστυχώς, απέχουμε πολύ από την ημέρα εκείνη που ο Έλληνας κυνηγός δεν θα απασχολεί τα αστυνομικά δελτία.

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό “Κυνήγι” της Απογευματινής στις 23 Σεπυτεμβρίου 2009.

Σκόρπια λόγια ενός Βουνάρχη ...

Έλεγε πριν ένα περίπου χρόνο ο πρόεδρος του κυνηγετικού συλλόγου της Αρχαίας Ολυμπίας Γιάννης Αρέστης, σχετικά με την αντιπαράθεση που παρατηρείται πολλές φορές στο κυνήγι - ανάμεσα σε κυνηγούς και αγρότες για τον κυνηγετικό τόπο: «ακόμα και όταν έχουμε δίκιο, καλό είναι να υποχωρούμε». Συμφωνώ απόλυτα με τη θέση αυτή του πρόεδρου, που δείχνει αν μη τι άλλο, κυνηγετική παιδεία – που είναι απούσα άπειρες φορές στον κυνηγότοπο. Και τώρα που το κυνήγι βρίσκεται στην αρχή του, καλό πιστεύω πως είναι να επισημαίνονται όλα όσα μπορούν να μας χαλάσουν τη διάθεση, μιας και η πράξη έχει δείξει ότι η αντιπαράθεση έγινε κανόνας με αποτέλεσμα να γίνονται είδηση ανάλογα επεισόδια.

Οι κυνηγότοποι στο κυνήγι του κάπρου επαρκούν για όλους μας. Η φιλική συνύπαρξη με τον αγρότη ή τον κτηνοτρόφο, επιβάλλεται. Η συνύπαρξη επίσης με την τυχούσα γειτονική ομάδα ωφελεί όλους μας. Κατά πρώτο και κύριο λόγο για τα σκυλιά μας που ενδεχομένως θα φύγουν από την παγάνα μας. Κατά δεύτερο λόγο – εξίσου σπουδαίο, για την καλή και αξιοπρεπή γειτονία – που ελαχιστοποιεί ακόμα και αυτά τα ατυχήματα. Διάβασα στα «ψιλά» των ειδήσεων για τις πινακίδες απαγόρευσης του κυνηγίου που αφαίρεσαν κάποιοι «άγνωστοι» στο εθνικό πάρκο της Πίνδου – κοντά στο χωριό Πάπιγκο. Ο σκοπός προφανής, να κυνηγήσουν ελεύθερα σε απαγορευμένη περιοχή. Όμως, η ενέργεια αυτή που θα την χαρακτηρίσω επιεικώς αφελή, φέρνει αυτόματα την τοπική κοινωνία αντιμέτωπη με τους κυνηγούς. Και είναι απαράδεκτο για τους κυνηγούς να έχουν απέναντί τους το ντόπιο στοιχείο. Που θα σταθούν και που θα κυνηγήσουν;

Μία φίλη, γιατρός στο επάγγελμα – με καταγωγή από την Πελασγία, μου έλεγε προ ημερών: «ξέρεις, δεν είμαι αντικυνηγός, ούτε φιλοκυνηγός. Ο πατέρας μου και ο παππούς μου ήσαν σπουδαίοι κυνηγοί. Και πολλοί κάτοικοι του χωριού μου. Όμως πέρυσι, αναγκάστηκαν οι πατριώτες μου και έδιωξαν - κυνήγησαν από την περιοχή μας τους κυνηγούς του αγριόχοιρου διότι αυτοί δημιουργούσαν συνεχώς προβλήματα με την παρουσία τους, την αγένειά τους και τον τσαμπουκά τους».

Δυστυχώς, εμείς οι γουρουνάδες βγάλαμε κακό όνομα. Σε αρκετές περιπτώσεις όχι άδικα. Όμως η μπάλα παίρνει και όσους από εμάς πηγαίνουμε στο βουνό για να κυνηγήσουμε και όχι για να αναμετρηθούμε με τις τοπικές κοινωνίες. Ας το προσέξουμε, διότι όπως λέει και ο σοφός λαός, «καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα». Στο δικό μας κυνήγι – που πέρασε δια πυρός και σιδήρου στο παρελθόν από εμπόρους κρέατος, ομάδες πολυμελείς που θύμιζαν τάγματα εκστρατείας (και εργασίας), μα και κάθε «καρυδιάς καρύδι» που έφερε όπλο, στο κυνήγι μας λοιπόν, είμαστε συνυπεύθυνοι για όσα συμβαίνουν – άξια λόγου ή ανάξια. Η προστασία του ωφελεί πάλι εμάς και κατ’ επέκταση και την πανίδα μας. Στην ουσία δηλαδή, ο πραγματικός εχθρός μας δεν είναι ο οικολόγος που αναμασά τα ίδια και τα ίδια μη γνωρίζοντας καν τι εστί σωστή διαχείριση και τι εστί πανίδα – καταφεύγοντας πολλές φορές σε ακραίους χαρακτηρισμούς, αλλά, ο κακός κυνηγός, ο απροσάρμοστος σε κανόνες και διατάξεις, και φυσικά ο λαθροθήρας – ο άρρωστος και επικίνδυνος αυτός εγκληματίας που θεωρεί το βουνό τσιφλίκι του – και επειδή «γέλασε» την Πολιτεία κατέχει νόμιμα και ένα όπλο.

Και εμένα στο χωριό μου με αποκαλούν τσιφλικά ή βουνάρχη (!), όμως ποτέ δεν θέλησα να «κλείσω τον τόπο μου» σε άλλους κυνηγούς. Λέει καμιά φορά ένας φίλος – ειδικά όταν έχει πιει κανένα ποτήρι παραπάνω: «σκέφτηκες ποτέ να συρματοπλέξεις τα χωράφια σου; Αν το κάνεις, ξέρεις ότι από την κοιλάδα του Αλφειού ως το Μαίναλο πρέπει να σου πληρώνουμε διόδια;». Όχι, δεν το σκέφτηκα ποτέ διότι δεν φτάνω μέχρι το Μαίναλο (!). Καλά κυνήγια εύχομαι σε όλους. Και ελπίζω να μην δω πάλι «περήφανους» κυνηγούς να έχουν στο καπό του αυτοκινήτου τους αμέτρητα πουλιά, επιδεικνύοντας με τον τρόπο αυτό τη «μαγκιά» τους ή γουρουνάδες να περιφέρουν τα θηράματα λες και γυρίζουν από το «μέτωπο»…


Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό “Κυνήγι” της Απογευματινής στις 23 Σεπτεμβρίου 2009

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Η Καλύβα μου ψηλά στο βουνό

Η πηγή ψηλά στο βουνό. Το νερό της, καθαρίζει τις πληγές της πόλης ...
Το αλώνι, μισογκρεμισμένο από τους δύσκολους καιρούς.
Το πρωινό φώς
Το ηλιοβασίλεμα
Η Καλύβα ψηλά στο βουνό
Η πραγματική Καλύβα μου στο βουνό. Με το αιώνιο πουρνάρι να την προστατεύει από τις δυσκολίες του καιρού. Και δίπλα από την Καλύβα το πέτρινο αλώνι. Στα 1200 μ. υψόμετρο, εκεί που ο αέρας πάντοτε είναι καθαρός και διαφορετικός.
----------------------------------------------------

Αφιερωμένο σε "εκείνη του Αιτωλικού" ...

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

Περιοδικό "Κυνήγι" - στην Απογευματινή κάθε Τετάρτη

Την Τετάρτη στις 23 σεπτεμβρίου 2009, στο ένθετο περιοδικό της Απογευματινής "Κυνήγι", θα διαβάσετε κυνηγετικά θέματα που δεν τα βρίσκεται αλλού. -----------------------------------------------------



Να παινέψουμε και λίγο ΄το σπίτι μας, εεεεεεε;

Ζωόφιλοι εναντίον κυνηγών - ο μεγάλος αγώνας !!!!!

Η Ζωοφιλική Οικολογική Ένωση Ελλάδος προσέφυγε στο Συμβούλιο Επικρατείας και ζητά να ακυρωθεί, - ως αντίθετη με “Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης” για τη διατήρηση της άγριας ζωής και του φυσικού περιβάλλοντος της Ευρώπης, όπως και να ακυρωθεί ως αντισυνταγματική, αλλά και αντίθετη στην Ευρωπαϊκή και ελληνική νομοθεσία, η από 4.8.2009 απόφαση του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων, με την οποία καθορίζεται η κυνηγετική περίοδος 2009-2010 (που αρχίζει από την 20ή Αυγούστου 2009 και λήγει την 28η Φεβρουαρίου 2010) και καθορίζονται τα είδη και οι ποσότητες των θηραμάτων που επιτρέπεται να κυνηγούν.

Η Ένωση υποστηρίζει ότι πριν την έκδοση της επίμαχης υπουργικής απόφασης δεν υπήρξε, όπως απαιτείται, η σύνταξη επιστημονικής μελέτης που να καθορίζει τον πληθυσμό κάθε θηρευσίμου είδους, αλλά ούτε συντάχθηκε τεκμηριωμένη έκθεση για την επίδραση της θηρευτικής δραστηριότητας επί των προστατευομένων ειδών, έτσι ώστε να διαπιστώνεται η μη ύπαρξη αφανισμού ή μείωση του πληθυσμού των θηρευσίμων ειδών.

Ακόμη, υποστηρίζει η Ένωση ότι η κυνηγετική περίοδος είναι μεγάλης χρονικής διάρκειας και δεν έχει προηγηθεί ειδική έρευνα που να προβλέπει την επίδραση των χρονικών ορίων της κυνηγετικής περιόδου επί της αναπαραγωγής των θηραμάτων, την στιγμή μάλιστα που για όλα τα είδη η κυνηγετική περίοδος λήγει την ίδια ημερομηνία.

-------------------------------------------------------------------
Αναμενόμενη η αντίδραση από “ζωόφιλους” και “οικολόγους”. Μόνο που άργησε λίγο και μας προβλημάτισε!! Νάναι άραγε η ίδια ένωση που αφήνει φίδια σε παρθένους τόπους της επικράτειας, ισχυριζόμενη ότι το κάνει για την ισορροπία της πανίδας; Τα μικρά και “χρήσιμα” δυστυχώς δεν τα μαθαίνουμε....

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Κάθε νέα αρχή και δύσκολη ...

«Από την κάθε ημέρα που περνάει, πρέπει οπωσδήποτε κάτι να παίρνεις. Ότι και αν είναι αυτό». Δεν ξέρω αν εγώ καταφέρνω να παίρνω λίγα πράγματα από την κάθε ημέρα μου. Ξέρω όμως ότι η κάθε νέα ημέρα είναι τόσο διαφορετική από την προηγούμενη, και τόσο όμορφη.

Πέρασε ο καιρός και από τα τελευταία κυνήγια του Γενάρη, φτάσαμε στις φωτιές της Αττικής και στις εκλογές. Καμένη γη, καμένη χώρα. Αφήνοντας πίσω όλα όσα μας πλήγωσαν, η έναρξη της νέας κυνηγετικής περιόδου φαντάζει σαν βάλσαμο στις ανοικτές πληγές. Η «έξοδος» στο βουνό, είναι το ταξίδι μας, αδιάκοπο, κουραστικό, γεμάτο.

Αφήνοντας πίσω και όσους μας επιβουλεύονται, όσους ζουν παρασιτικά στις δικές μας πλάτες, όσους έχουν λόγο ύπαρξης μέσα από το χρήμα, όσους ακόμα μας βλέπουν σαν τον «μεγάλο εχθρό», θα προχωρήσουμε μέσα από όλες τις συνθήκες των καιρών. Στη δική μας «οικογένεια» δεν είναι όλα καλώς φτιαγμένα. Και δεν το κρύβουμε, δεν το προσπερνάμε. Εξωτερικεύουμε τα προβλήματα μας γιατί θέλουμε να τα λύσουμε, γιατί δεν μας αρέσει να αιωρούνται βλαβερά σωματίδια στον αέρα, γιατί τον αέρα που αναπνέουμε τον θέλουμε καθαρό, ελεύθερο.

300.000 κυνηγοί υπάρχουν. Οι περισσότεροι είναι νοικοκυραίοι, οι λίγοι – ένα 5% είναι εκείνοι που φροντίζουν με τις άνομες πράξεις τους και βρωμίζουν τον καθαρό αέρα μας. Αυτούς τους λίγους θα τους πολεμήσουμε όσο μπορούμε. Θα τους καταγγείλουμε. Δεν τους θέλουμε μαζί μας. Και τους ξέρουμε. Όλοι μας, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, γνωρίζουμε για έναν τουλάχιστο λαθροθήρα που βρίσκεται στο χωριό μας, στην ομάδα μας ή κάπου αλλού. Και είναι στο χέρι μας να «καθαρίσουμε» τον τόπο από το «πλιάτσικο» στο βουνό. Να τους κάνουμε δακτυλοδεικτούμενους.

Όχι, δεν είμαστε κριτές, δεν θα μπορούσαμε άλλωστε. Προφυλάσσουμε όμως έτσι εμάς τους ίδιους, το κυνήγι, το νόμο. Και αφού όλοι μας μιλάμε και θέλουμε το ελεύθερο παραδοσιακό κυνήγι, οφείλουμε – έχουμε υποχρέωση, να αγωνισθούμε γι’ αυτό. Συμμετέχοντας και οι ίδιοι στην προσπάθεια για την πάταξη της λαθροθηρίας, με όποιο τρόπο μπορούμε. Δεν έχουμε δικαίωμα να τα περιμένουμε όλα από τους «άλλους».

Αν είχαμε σοβαρό κράτος – που δυστυχώς δεν έχουμε, πολλά θα είχαν διορθωθεί και με τη δική μας συμμετοχή. Αυτό είναι άλλο ένα σοβαρότατο πρόβλημα που αφήνει διαδρόμους διαφυγής σε λαθροθήρες και στον κάθε παρανομούντα του δάσους και της πανίδας μας. Οι διενέξεις επίσης μεταξύ ορισμένων θηροφυλάκων – δασοφυλάκων – κυνηγετικών οργανώσεων, εύκολα μπορούν να λυθούν αν υπάρχει καλή διάθεση. Ο σκοπός είναι ο ίδιος, όμως η επίτευξη του στόχου ίσως να δημιουργήσει «απώλειες» στις «αντιμαχόμενες πλευρές», απώλειες που ο εγωισμός μας δεν μπορεί να τις δεχτεί (!). Και οι τρείς πλευρές έχουν τρωτά σημεία, και οι τρείς πλευρές όμως νοιάζονται για την προστασία του δάσους – τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Και οι τρείς πλευρές, από τη συνύπαρξη για τον κοινό σκοπό, κάτι ίσως θα χάσουν - κάτι θα κερδίσουν. Είναι λοιπόν υποχρέωσή τους να ρίξουν «νερό στο κρασί» τους και να πορευθούν από κοινού. Οι «παράπλευρες απώλειες», ο πόλεμος των ανακοινώσεων - ακόμα και η εμπάθεια που βγαίνει μέσα από αυτές, οι «καλοί και οι κακοί», «εμείς και οι άλλοι», δημιούργησαν μία κατάσταση που δεν μας αφορά – δεν πρέπει να μας αφορά.

Κυνηγοί είμαστε. Η παρουσία μας στο δάσος αποτρέπει τα κακοποιά στοιχεία. Απαραίτητη όμως είναι και η παρουσία της θηροφυλακής, απαραίτητη και η παρουσία του δασοφύλακα. Τα μεγάλα λόγια που άκουσα ή διάβασα από τις «αντιμαχόμενες πλευρές» μου προκαλούν ένα ελαφρύ μειδίαμα, αλλά και μία θλίψη. Χάθηκε ο νέος θηροφύλακας από εγκληματία κυνηγό – λαθροθήρα προ ημερών στην Ηλεία και εμείς ως συνήθως ψάχνουμε τις αιτίες, χαϊδεύουμε όλα εκείνα τα ελεεινά υποκείμενα που έπρεπε να τα είχαμε διώξει από τις τάξεις μας. Και την μεγάλη ευθύνη την έχουν πρώτα οι τοπικοί κυνηγετικοί σύλλογοι που δεν φροντίζουν να αποβάλλουν δια παντός από τα κιτάπια τους αυτούς που δολοφονούν ανθρώπους και ζώα, έτσι, επειδή αυτά διδάχτηκαν από το σπίτι τους, από τον μικρόκοσμό τους.

Λυπάμαι πολύ για τον τραγικό θάνατο του νεαρού θηροφύλακα. Και οργίζομαι με αυτούς που κόπτονται τάχα για την πάταξη της λαθροθηρίας – αυτούς τους ανίκανους και άθλιους που έχουν λόγο στα πράγματα
.--------------------------------------------------------------------

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό της Απογευματινής “Κυνήγι” την Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009.

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Αφήνωντας πίσω μας καμένη γη ...

Αρχίζουμε και πάλι, περισσότερο σίγουροι από πέρυσι που δεν πήγαν όλα και τόσο καλά, με πολλά εκπαιδευτικά στη πλάτη μας, εφοδιασμένοι με πορτοκαλί γιλέκο και καπέλο, με την ομάδα έτοιμη να πειθαρχήσει και πάλι (!) στις οδηγίες του αρχηγού.

Λίγοι μήνες πέρασαν χωρίς κυνήγι αλλά φάνηκαν σαν αιώνας. Η επαφή με τις μυρωδιές και το πυκνό, το κελαριστό νερό στο ρυάκι, το γλυκοχάραμα, οι ιχνηλασίες, μα και τόσα ακόμα μας έλειψαν. Για δύο χρόνια μας έλειψαν και οι φωτιές αλλά φρόντισε γι’ αυτό ο «στρατηγός άνεμος» και οι οικοπεδοφάγοι της Αττικής. Δυστυχώς για άλλη μία φορά, η φωτιά έφερε στην επιφάνεια το χαμηλό επίπεδο αυτών όλων που ζητάνε πάντα την ψήφο μας. Και άρχισε ο αλληλοσπαραγμός και η «βαθιά συγκίνηση» εκείνων που έφτασαν τη χώρα μας στον πάτο.

Στην Αμερική – στην περισσότερο προηγμένη χώρα στον κόσμο, οι φωτιές κρατάνε πολλές ημέρες, ίσως και μήνες. Και όμως, ποτέ δεν βγήκε κανείς να ρίξει ευθύνες στους κυβερνώντες, για ένα και απλό λόγο: «εκεί, δεν περιμένει το κράτος σωτήρες για να πάει μπροστά, όπως γίνεται σε χώρες τριτοκοσμικές όπως η δική μας. Δεν θα φανερωθεί κάποιος οικολόγος να ζητήσει την απαγόρευση του κυνηγίου στα καμένα, αφού είναι αυτονόητο πως στα καμένα δεν κυνηγά κανείς. Δεν βγαίνει ο Μπούς να κατηγορήσει τον Ομπάμα πως δεν έπραξε καλά. Εκεί στην Αμερική υπάρχει μία πολιτική και ακολουθείται από τον εκάστοτε πρόεδρο. Στο εσωτερικό της χώρας, έχει μεγάλη βαρύτητα η άποψη του αγρότη από το Τέξας που την λαμβάνει σοβαρά υπόψη της η πολιτεία. Εκεί στην Αμερική δεν κατηγορούν αλλήλους για ψύλλου πήδημα. Και φροντίζουν όλοι μαζί και καταπιάνονται με μελέτες και προγράμματα που θα βελτιώσουν τη ζωή των αμερικανών. Και για τις φωτιές έχουν τα πιο εξελιγμένα τεχνολογικά συστήματα και προσπαθούν για το καλύτερο πάντοτε». Δεν λαϊκίζουν.

Εδώ δυστυχώς, ο λαϊκισμός δεν αφήνει τίποτα ανέγγιχτο. Και φροντίζουν αυτοί που διαφεντεύουν τα πράγματα και τις ζωές μας και μας τρομάζουν με ένα σωρό απίστευτα και γελοία πράγματα, όταν μία φυσική καταστροφή αφήνει πίσω της στάχτες και αποκαΐδια. Αρχίζουν και κραυγάζουν εν χορώ ο καθένας από τη σκοπιά των δικών του συμφερόντων. Και μαζί με τους κραυγάζοντες να ‘σου και ο οικολόγος της πλάκας που ζητά «εδώ και τώρα» πενταετή απαγόρευση του κυνηγίου με αφορμή τα καμένα. Δυστυχώς, ελάχιστοι απ’ όλους αυτούς τους «σωστούς» γνωρίζουν τη φύση. Ελάχιστοι πηγαίνουν στη φύση, έχοντας σαν απάγκιο τα παγωμένα φρέντο της πλατείας. Και ακόμα λιγότεροι βρίσκονται στις φωτιές σαν εθελοντές. Ναι, οι «οργισμένοι πολίτες» έχουν άποψη και γνώμη επί παντός, πόσο μάλλον για τις φωτιές αλλά μακριά από αυτές!.

Η πατρίδα μου κινδυνεύει από τους «χλεχλέδες» και την κακώς εννοούμενη Δημοκρατία μας. Κινδυνεύει από τους «ειρηνιστές» και τους οπαδούς του «μη πόλεμου», από τους βολεμένους στα αστικά κέντρα που με τις συνεχείς οικοπεδοποιήσεις και τον συστηματικό πόλεμο των ενασχολήσεων στο δάσος, έφεραν τις φωτιές. Ναι, το δάσος εγκαταλείφτηκε και όρμησαν να το φάνε οι επιτήδειοι. Η φωτιά, είναι φυσικό φαινόμενο. Εμείς όμως με το νέο μοντέλο ζωής που μας δίνει η αστυφιλία, τη φωτιά την φτιάξαμε «παρά φύση» φαινόμενο. Όπως ακριβώς και τη ζωή μας δηλαδή.

Ο Έλληνας κυνηγός, πέρα από τις αδυναμίες του, τόσο αυτού όσο και των κυνηγετικών οργανώσεων, είναι εκείνος που προστατεύει το δάσος αιώνες τώρα. Η παρουσία του σε αυτό αποτρέπει τους «εισβολείς» και τους δυσκολεύει τη ζωή. Τον Έλληνα κυνηγό τα μεγάλα συμφέροντα τον θέλουν μακριά και έξω από το δάσος, τον θέλουν άβουλο ον, θεατή των δελτίων ειδήσεων. Και φροντίζουν κάθε φορά που τους κυκλώνει η άγνοια, να ρίξουν τις ευθύνες πρώτα στον κυνηγό - «ο αναμάρτητος πρώτος τω λίθω βαλέτω»

Δυστυχώς, η ψυχολογία της μάζας είναι επιστήμη και η εφαρμογή της στον Έλληνα πολίτη έχει μεγάλη απήχηση. Ειδικά έπειτα από ένα σεισμό ή μία φωτιά.


Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό της Απογευματινής "Κυνήγι" την Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009.

Πίνδος – από τα βουνά στα πέλαγα …

Η Ελλάδα, δεν είναι τα καλοκαίρια Μύκονος και το χειμώνα Παρνασσός, δύο πανέμορφα μέρη μας που τα «προτιμά» με διάφορους τρόπους η τουριστική βιομηχανία. Είναι ένα ομοιογενές σύνολο από την Γαύδο και το Τριεθνές του Έβρου, μέχρι τους Οθωνούς και το Καστελόριζο, από την Εφταλού της Λέσβου μέχρι και τις ομορφιές της Πάργας. Και η Πάργα αντικειμενικά είναι όμορφη, νησιώτικη, με απίθανες παραλίες και πεντακάθαρες θάλασσες.
Με την Πάργα σαν βάση, εύκολα συνδυάζει κανείς το κολύμπι με την πεζοπορία, τον αρχαιολογικό χώρο του Νεκρομαντείου με τον Αχέροντα ποταμό, την ιστορία και τον μύθο με το σήμερα. Όλα απλά, προσιτά, κοντινά.

Στον Αχέροντα ποταμό, ο βαρκάρης δεν μας πέρασε «απέναντι» στου Άδη τα λημέρια, δεν είχαμε «ψιλά» να τον «λαδώσουμε». Και κάναμε τις βόλτες μας κόντρα στο ρου του ποταμού με τα πεντακάθαρα νερά. Ένας ποταμός πραγματικός παράδεισος για μικρούς και μεγάλους. Κάποιοι άλλοι όμως που σχεδόν «μόνιμα» με αντίσκηνα ή τροχόσπιτα κυκλώνουν τον Αχέροντα και του χαλάνε την ησυχία, ίσως και να «λαδώνουν» το θεό για την παραμονή τους.

Πάνω από τον Αχέροντα, το Σούλι, το Κούγκι και η Κιάφα, «τρομάζουν» ακόμα και σήμερα με την αγριάδα τους τον εισβολέα, τον επισκέπτη και τον πεζοπόρο. Μαγευτικά μέρη, από όποια σκοπιά και αν τα δεις. Και ηρωικά, βαλμένα στη μνήμη για πάντα.

Στα Σύβοτα της Πάργας, κολυμπώντας στα βαθιά και καταγάλανα νερά, γνώρισα τον συν – κολυμβητή και κυνηγό Ελευθέριο Μπούκα, μέλος παλιό του κυνηγετικού συλλόγου Ιωαννίνων. Τρακόσα μέτρα μακριά από την ακτή – σχεδόν μεσοπέλαγα, ανάμεσα στις «πεταλούδες» και τα κρόουλ», είπαμε πολλά για το κυνήγι. Εκεί έμαθα για τη γιορτή του συλλόγου στoν ποταμό Λούρο την Κυριακή 23 Αυγούστου. Και άφησα «της Πάργας τις ανηφοριές», πέρασα τη πεζογέφυρα του ποταμού και βρέθηκα στους κυνηγούς και στο γλέντι τους.

Πρόεδρος του κυνηγετικού συλλόγου Ιωαννίνων που αριθμεί 6 χιλιάδες κυνηγούς και για 6 συνεχόμενα χρόνια ο Ευάγγελος Λύτρας, ένας ευγενέστατος άνθρωπος. Τον συνάντησα την ώρα που ο κόσμος γέμιζε σιγά – σιγά το χώρο και οι συνθήκες δεν ήσαν οι καταλληλότερες για πολλές «κουβέντες».

Κύριε Λύτρα, μιλήστε μας για τη σημερινή γιορτή του συλλόγου σας και το σκοπό της. «Η γιορτή μας έχει γίνει πλέον παράδοση για την περιοχή. Γίνεται για πάρα πολλά χρόνια και πάντοτε πριν την έναρξη της κυνηγετικής περιόδου. Ο κόσμος την έχει αγκαλιάσει και δεν είναι τυχαίο ότι από εδώ σήμερα θα περάσουν πάνω από 5 χιλιάδες κόσμος, να γλεντήσουν μαζί μας και να χορέψουν. Σκοπός μας είναι, μέσα από τη γιορτή αυτή που σήμερα την κάνουμε δίπλα στο ποτάμι, να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο για την φύση και το περιβάλλον. Και τα ποτάμια συστήματα στη χώρα μας έχουν επιβαρυνθεί περιβαλλοντικά και η προστασία τους είναι και δικός μας σκοπός. Δεν κινδυνεύει η φύση από τον κυνηγό όπως αφήνεται να εννοηθεί σήμερα από διαφόρους κύκλους. Ο κυνηγός με την συνεχή παρουσία του στη φύση, αποτρέπει πολλές περιβαλλοντικές καταστροφές. Και πληρώνει συνέχεια από τη τσέπη του για την προστασία της. Έρχονται όμως δυστυχώς οι καλοβολεμένοι και αρπάζουν τους δικούς μας καρπούς και τον δικό μας μόχθο. Επίσης, με τα λίγα χρήματα που συγκεντρώνουμε από τη λαχειοφόρο, καλύπτουμε μεγάλες ανάγκες για τις δράσεις μας».

Ο Αντιπρόεδρος του συλλόγου Κωνσταντίνος Δουβλής συνέχισε: «προσπαθούμε, πέρα από αυτά που είπε και ο πρόεδρος, να φέρουμε τους νέους κοντά μας και σε μεγάλο βαθμό τα έχουμε καταφέρει. Δεν είναι τυχαίο όπως βλέπετε και το αναρτημένο πανώ για τους νέους μας.

Υπάρχουν σύλλογοι αδρανείς στην Ελλάδα όπως ο δικός μου για παράδειγμα, που δεν καταδέχεται να καλέσει καν τα μέλη του σε συνελεύσεις και σε εκλογές. Υπάρχουν όμως σύλλογοι σαν αυτόν των Ιωαννίνων, που οι δραστηριότητές του συμβάλλουν τα μέγιστα στη προστασία της φύσης. Ο καλός κυνηγός – δεν είναι αυτός που έχοντας μία άδεια θα κυνηγήσει μόνο, αλλά αυτός που βιώνει καθημερινά την αγάπη του για τη φύση. Που την προστατεύει από τους πάσης φύσεως κινδύνους που καραδοκούν να την κατασπαράξουν. Ο καλός κυνηγός «ματώνει» για το περιβάλλον, αλλά, έρχονται οι «επιστήμονες» της «εναλλακτικής» άποψης και ισοπεδώνουν ότι δεν τους είναι αρεστό. Ο σύλλογος των Ιωαννίνων είναι από εκείνους που κρατάνε ψηλά τη σημαία – όχι αυτή που καίνε οι κατσαπλιάδες στις συγκεντρώσεις των αστικών κέντρων, αλλά τη σημαία που συμβολίζει την ελευθερία μας. Και αγαπά κάθε σπιθαμή της γης του και φροντίζει ακόμα και με εκδηλώσεις όπως αυτή, να μείνει ο τόπος αμόλυντος από τους πραγματικούς εχθρούς που συνεχώς την επιβουλεύονται.

Από τον Λούρο ως το Τρίκλινο της Αιτωλοακαρνανίας, είναι μία δρασκελιά δρόμος (!), κόβοντας εγκάρσια την Πίνδο. Ο παραδοσιακός γάμος που ήμασταν καλεσμένοι μας μάγεψε. Το γαμήλιο γλέντι στη Σκουληκαριά της Άρτας – στο χωριό του Καραϊσκάκη, με τα εκλεκτά εδέσματα και κρασί που «ανάσταινε νεκρούς», γλέντι γνήσιο ηπειρώτικο, κράτησε μέχρι το ξημέρωμα.

Έχετε κυνήγι; Ρώτησα ντόπιους κυνηγούς στη Σκουληκαριά. «Έχουμε φάσες, μπεκάτσες. Τα αγριογούρουνα είχαν λιγοστέψει τα τελευταία χρόνια. Τώρα όμως εμφανίστηκαν και πάλι, είναι πολλά. Γέμισε ο τόπος «σκαψούρες» από τα κοπάδια. Τα “όπλα” όμως που έρχονται στα μέρη μας είναι πολλά».

Το ταξίδι στους Νομούς Πρεβέζης, Ιωαννίνων, Άρτας, Αιτωλοακαρνανίας, και από εκεί μέσω της Λίμνης Κρεμαστών και της Ευρυτανίας στην καμένη Αθήνα, ήταν μακρύ, δύσκολο, κουραστικό. Γεμάτο όμως. Δεν είναι η ομορφιά μόνο που σου «καθαρίζει» το μυαλό, είναι και οι άνθρωποι. Απλοί, γελαστοί, φιλόξενοι.

Από την Αρκαδία είμαι. Αν όμως δεν ήμουν αρκάς, θα ‘θελα να ήμουν ηπειρώτης ή μακεδόνας ή ρουμελιώτης ή κρητικός. Βγαίνοντας από τα αστικά κέντρα, εύκολα αντικρίζεις την απλότητα και την καλοσύνη. Και τουλάχιστον, εμείς οι κυνηγοί, είμαστε τυχεροί στον τομέα αυτό. Με αφορμή το κυνήγι, γνωρίζουμε την πραγματική Ελλάδα.

--------------------------------------------------------------------------
Ευχαριστώ τον Ευάγγελο Λύτρα και τον κυνηγετικό σύλλογο Ιωαννίνων που με «ξενάγησαν» στη γιορτή τους.
Ευχαριστώ επίσης τον «συν – κολυμβητή στα βαθιά νερά» Ελευθέριο Μπούκα, που μου έκανε γνωστή τη γιορτή αυτή.
-------------------------------------------------------------------------


Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό της Απογευματινής "Κυνήγι" την Τετάρτη στις 9 Σεπτεμβρίου 2009.

Κυνηγώντας λαγούς, λαθροθήρες και … ψήφους! - Κώστας Κουντάνης

Κώστας Κουντάνης (Κόκος). Κοινοτάρχης τρείς φορές στο χωριό του τη Νυμφασία και άλλη μία στη Βυτίνα. Δήμαρχος Βυτίνας την τετραετία 2002 – 2006, με έργα μεγάλα στο ενεργητικό του. Και Πρόεδρος του Κυνηγετικού Συλλόγου Βυτίνας τη δεκαετία του 80’.
Υπαξιωματικός του ελληνικού στρατού, παραιτήθηκε την περίοδο της χούντας.

«Παραιτήθηκες Δήμαρχε ή σε έδιωξαν για πολιτικούς λόγους;».
«Παραιτήθηκα διότι τότε κατάλαβα πως ποτέ μου δεν θα γινόμουν αρχηγός του ελληνικού στρατού!».

«Γιατί πιστεύεις ότι θα εκλεγείς πάλι Δήμαρχος;».
«Μα για τον απλό λόγο ότι ο νυν Δήμαρχος δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα που να δικαιολογεί την επανεκλογή του. Και επίσης επειδή η παράταξή μου θέλει (και είχε συμφωνήσει) τη συνένωση με τον γειτονικό Δήμο Κλείτορος».

«Δήμαρχε έχεις φανατικούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς, που οφείλεται η ακραία αυτή θέση των δημοτών σου προς το πρόσωπό σου;».
«Παιδικός μου φίλος και Λυκειάρχης, μου λέει πέρυσι: Κόκο, γνωρίζεις ότι ποτέ μου δεν σε ψήφισα για Δήμαρχο παρ’ ότι έχεις μεγάλες ικανότητες, και πάντοτε το έκανα για ένα απλό λόγο, δεν αποτελείς παράδειγμα προς μίμηση για τη νεολαία τη στιγμή που είσαι μόνιμα αξύριστος και ατημέλητα ντυμένος». «Μα καλά, εσύ τα λές αυτά που είσαι και καθηγητής; δεν γνωρίζεις τη σχολή των Κυνικών του Διογένη; ή αναγνωρίζεις μόνο τη σχολή του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη;»
«Με ρώτησε κάποια στιγμή ο Τατούλης αστειευόμενος, από πού αντλώ εκλογική δύναμη αφού τα κόμματα Ν.Δ, Π.Α.Σ.Ο.Κ. και Κ.Κ.Ε. ούτε ζωγραφιστό δεν με θέλουν. Του είπα: θα σου πω ένα μυστικό αλλά δεν θα το βγάλεις προς τα έξω!».
«Θα το πείς και σε μένα να το δημοσιεύσω;».
«Θα στο πω μετά την επανεκλογή μου!».
«Δήμαρχε, πολλοί σε χαρακτηρίζουν εκκεντρικό άνθρωπο. Και θα αναφέρω ένα περιστατικό που το έζησα ο ίδιος: «ήταν 28 Οκτωβρίου του 2006, λίγες ημέρες πρίν είχες χάσει τις εκλογές και δεν εκλέχτηκες πάλι δήμαρχος στη Βυτίνα. Σε είδα λοιπόν την ημέρα εκείνη – που η Βυτίνα ήταν γεμάτη από κόσμο – ντόπιους και τουρίστες, να ποτίζεις τα γκαζόν στην είσοδο του χωριού. Θυμάμαι, σε ρώτησα, τι κάνεις εδώ τέτοια μέρα και μου απάντησες ότι τα δέντρα και το χορτάρι διψούν, ποιος θα τα ποτίσει σήμερα που είναι αργία και δεν δουλεύουν οι υπάλληλοι; Μου έμεινε η σκηνή αυτή. Όπως και η άλλη στο Μαίναλο στους Ρούχους, τότε που διοργανώνατε εκείνο το καταπληκτικό φεστιβάλ Μαινάλου. Τότε, είχες ρωτήσει τον υπουργό τουρισμού αν μπορείς και εσύ να μιλήσεις, μιας και εκείνος είχε πάρει μονότερμα την ομήγυρη.
«Ναι, μιλούσε συνέχεια και του λέω, μπορώ να αναφερθώ κι εγώ σε ένα ζήτημα του Δήμου μου;», «ποιος είσαι εσύ;» μου είπε. «Είμαι ο Δήμαρχος Βυτίνας και απόψε σας φιλοξενούμε στο τόπο μας». «Λέγε τι θέλεις;» «Δύο λέξεις μόνο κ. υπουργέ, Ξενία Βυτίνας». «Δεν στο δίνω!» απάντησε με αυστηρότητα και του λέω «γιατί, κτήμα της οικογένειάς σας είναι;».
Ναι θυμάμαι, γέλασε μέχρι δακρύων η καλή ομήγυρης.

Λοιπόν Δήμαρχε, ας πάμε στους συναδέλφους κυνηγούς της περιοχής του Μαινάλου. Είσαι και εσύ μέλος του κυνηγετικού συλλόγου Βυτίνας.
Ναι, κάποτε ήμουν και πρόεδρος. Και μια φορά – για να θυμόμαστε και τα άξια λόγου, πήγα στην ομοσπονδία Πελοποννήσου στην Πάτρα. Είχαμε συνέλευση. Ζήτησα το λόγο και τους είπα: «συνάδελφοι, εμείς οι ίδιοι πρέπει να ορίσουμε, να προτείνουμε αν θέλετε, ζώνες προστατευμένες από το κυνήγι. Πήγαν να με κατασπαράξουν!, δεν τους άρεσε η πρότασή μου. Και μου κάνει εντύπωση που σε κανένα κυνηγό δεν ακούγεται καλά η προστατευμένη ζώνη. Δεν μπορούν να καταλάβουν πως μέσα από τις ζώνες πληθαίνει η πανίδα που διαρκώς μετακινείται και κατ’ επέκταση αυτό είναι ωφέλιμο και για εμάς». Μία άλλη φορά, κάναμε εκλογές στο σύλλογο. Απλό μέλος ήμουν. Παρόντες ήσαν ο δασάρχης Βυτίνας και ο ειρηνοδίκης. Ζητάω το λόγο και τους λέω: «κύριε δασάρχη και κύριε ειρηνοδίκη, στην αίθουσα αυτή σήμερα η πλειοψηφία των κυνηγών είναι λαθροθήρες και θα εκλέξουν για πρόεδρο λαθροθήρα!, σας εφιστώ την προσοχή». Επί προεδρίας μου όμως δεν υπήρχε λαθροκυνήγι στο Μαίναλο. Και είναι στο χέρι του εκάστοτε προέδρου να το εξαλείψει αν θέλει. Οι περισσότεροι όμως ούτε καν ασχολούνται. Τους ενδιαφέρει μόνο η θέση και τίποτα παραπάνω. Ένας κυνηγετικός σύλλογος όμως έχει πολύ δουλειά να φέρει σε πέρας, πολλά προβλήματα όπως το λαθροκυνήγι και μπορεί να τα λύσει αν ασχοληθεί σοβαρά. Αλλά ποιος ασχολείται; Και για να μη φτάσουμε σε άλλες περιοχές, ο κάθε κυνηγός και ο κάθε πρόεδρος συλλόγου στη δική μας περιοχή, γνωρίζει ποιος είναι και ποιος δεν είναι λαθροθήρας. Αλλά μας αρέσει να στρογγυλοποιούμε τα πράγματα και να αφήνουμε προς τα έξω να φαίνεται πλασματική εικόνα.

Στο κυνήγι, γνωρίζω ότι έχεις κυνηγήσει αρκετές φορές αγριογούρουνα με την ομάδα του Κόλια από τα Μαγούλιανα. Σου αρέσει το κυνήγι αυτό;
«Όχι, δεν μου αρέσει. Πήγα μερικές φορές να δοκιμάσω. Δεν πηγαίνω πάλι. Όπως δεν μου αρέσει να κυνηγάω πουλιά. Έχω εδώ ένα πατριώτη που όπου δει κότσυφα τον κυνηγά, άστο ήσυχο το πουλάκι διάολε του λέω αλλά δεν ακούει, απροσάρμοστος… Ήμουν και θα είμαι κυνηγός λαγού. Αγαπώ πολύ τα σκυλιά και βγαίνω στο βουνό να τα βλέπω να κυνηγούν, χαίρομαι τότε. Μου αρέσει να έχω δύο καλά σκυλιά να κυνηγούν και τα υπόλοιπα ας γυρίζουν κοντά σ’ αυτά. Μου αρέσει να ακούω τα κλαφουνίσματά τους, το πέρα δώθε τους, να βλέπω τη χαρά τους. Ζήτημα είναι αν στη κυνηγετική περίοδο πάρω μαζί μου όπλο τρείς τέσσερις φορές, τις περισσότερες είμαι στο βουνό για το δικό τους κυνήγι.

Έχεις πολλά σκυλιά, τι τα κάνεις όταν μεγαλώσουν, τα πουλάς;
«Τα περισσότερα τα χαρίζω, πουλάω όμως κάπου – κάπου και κανένα έναντι συμβολικής τιμής για να μπορώ να συντηρώ τα υπόλοιπα.


Με τον Δήμαρχο πήγαμε μαζί εκπαιδευτικό, να δω τα σκυλιά του στο βουνό. Κατ’ αρχή με εντυπωσίασε το γεγονός ότι δέκα – δεκαπέντε σκυλιά μας ακολουθούσαν ελεύθερα από πίσω ή πήγαιναν μπροστά μας στα πέντε μέτρα. Και υπάκουγαν, μεγάλα και μικρά στις εντολές του. Όταν σταματήσαμε εκεί που θέλαμε, τον ακούω να τους λέει «πηγαίνετε τώρα» και όλα τράβηξαν για κυνήγι ακολουθώντας διαφορετικές πορείες στο δάσος. Για ώρα ακούγαμε τα κουδούνια τους και μετά τα χάσαμε. Πέρασε αρκετή ώρα ώσπου να ακούσουμε τα πρώτα κλαφουνίσματα. Μερικά από αυτά ακουγόντουσαν όλο και πιο κοντά μας και δεν άργησε ο λαγός να φανεί στα τριάντα μέτρα από τη θέση μας. Στη θέα του κυνηγημένου λαγού ακούω τον Δήμαρχο να φωνάζει τα σκυλιά με τα ονόματά τους. Και μαζεύτηκαν όλα γύρω μας!

Δεν ξέρω αν είναι εκκεντρικός άνθρωπος ο Δήμαρχος όπως πιστεύουν πολλοί. Ξέρω όμως ότι γνωρίζει όσο ελάχιστοι το Μαίναλο, το αγαπά και το προστατεύει. Βρίσκεται σε αυτό σε όλη του τη ζωή και κάθε φορά με διαφορετική ιδιότητα. Είναι το σπίτι του και η ζωή του. Και είναι κυνηγός με συνείδηση, με σεβασμό στους νόμους τους άγραφους αλλά και σε αυτούς της πολιτείας – που υπηρέτησε σαν αιρετός Κοινοτάρχης ή Δήμαρχος ή Πρόεδρος του Κυνηγετικού Συλλόγου Βυτίνας. Και σκοπεύει να υπηρετήσει και πάλι στις επόμενες εκλογές που θα τον αναδείξουν και πάλι Δήμαρχο. Μακριά από κομματικές αγκυλώσεις, έμαθε να νοιάζεται για το καλό του τόπου του. Ένας πραγματικός κυνηγός και ένας ελεύθερος άνθρωπος. Δεν ξέρω αν είναι της σχολής των Κυνικών, σίγουρα όμως προέρχεται από τους Αρκάδες του Πάνα που ύμνησαν ποιητάδες και καλλιτέχνες.


Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό της Απογευματινής "Κυνήγι" την Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009.

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

Δολοφονία θηροφύλακα από κυνηγό!!

Κυνηγός σκότωσε ένα θηροφύλακα και τραυμάτισε έναν άλλο σε περιοχή της Αμαλιάδας του Νομού Ηλείας.
Το περιστατικό συνέβη όταν οι θηροφύλακες ζήτησαν από τον κυνηγό να απομακρυνθεί από την περιοχή επειδή το κυνήγι απαγορευόταν και εκείνος θεώρησε σκόπιμο να πυροβολήσει εναντίον τους!!.
Ο δολοφόνος κυνηγός συνελήφθη στην οικία του όπου βρέθηκαν και όπλα, ένα εκ των οποίων ήταν αδήλωτο.

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

ΝΑΤΟ το πορτοκαλί γιλέκο ...

Σε νατοϊκή άσκηση στη στρατιωτική θητεία, αμερικάνος στρατηγός ούρησε σε ένα κοντό θάμνο που βρέθηκε κοντά στη σκηνή του. Όταν τελείωσε η άσκηση και σηκώθηκα από τη θέση μου «βρεγμένος!», μου έδωσε συγχαρητήρια για την τέλεια παραλλαγή μου!.

Και στη νέα κυνηγετική περίοδο που αρχίζει σε λίγες ημέρες, στρατιές κομάντος με ρούχα παραλλαγής θα κατακλύσουν το βουνό για τον κάπρο. Το πορτοκαλί γιλέκο – που είναι υποχρεωτικό στο κυνήγι μας, λίγοι από εμάς πάλι θα το φορέσουν. Και ας φωνάζουν οι κυνηγετικοί σύλλογοι και οι ομοσπονδίες για την υποχρέωση του κυνηγού στο πορτοκαλί γιλέκο.

Οι περισσότεροι των κυνηγών είναι απροσάρμοστοι στα απλά και στοιχειώδη που αφορούν την ασφάλειά τους, την ίδια τους τη ζωή. Και πιστεύω ότι η άγνοια κινδύνου που επιδεικνύουν πολλοί εξ ημών, φανερώνει αδιαφορία, ότι χειρότερο δηλαδή για το κυνήγι του κάπρου. Φανερώνει επίσης και εγωισμό, και δυστυχώς τα αποτελέσματα της άρρωστης αυτής νοοτροπίας, δίνουν θέματα στα μ.μ.ε. και προκαλούν πόνο για τους αδικοχαμένους συναδέλφους.

Για να μην πάω όμως μακριά, ξεκινώ από τη δική μου ομάδα που οι περισσότεροι μας φορούν ένα κόκκινο ή άσπρο καπέλο! Και νομίζουν πως γίνονται διακριτοί στο πυκνό. Το κακό όμως στην κάθε ομάδα αρχή του έχει τον αρχηγό της. Αν αυτός δεν είναι ικανός να ασφαλίσει τη ζωή των μελών της και αυτός πρώτος δεν δίνει το καλό παράδειγμα, τι μπορεί να περιμένει κανείς από τους υπόλοιπους; Και όμως, η εφαρμογή των απλών κανόνων ασφάλειας – και το πορτοκαλί γιλέκο έχει την πρώτη θέση σε αυτή, πρέπει να γίνει προϋπόθεση για τη συμμετοχή του καθενός μας σε ομάδες αγριογούρουνων.

Υπεύθυνη επίσης για την πλήρη εφαρμογή του πορτοκαλί γιλέκου, είναι και η Θηροφυλακή, που δυστυχώς είναι ελαστική στον τομέα αυτό. Όταν όμως αρχίζει να «γράφει» συστηματικά και χωρίς διακρίσεις, ίσως τα πράγματα κυλήσουν καλύτερα προς τη νομιμότητα που απουσιάζει πολλές φορές στο βουνό. Ξέρω και ξέρουμε πως στην κυνηγετική οικογένεια – όπως άλλωστε σε όλες τις κοινωνικές ομάδες, δεν είναι όλα αγγελικά πλασμένα. Και καλό είναι να εξωτερικεύουμε τα «κακώς κείμενα» μήπως και φτάσουμε κάποτε στο σημείο εκείνο που να μην έχουμε νεκρούς συναδέλφους στο κυνήγι μας.

Κάθε κυνηγετική περίοδο, σπαταλάμε χρήματα σε «δυνατά» φυσίγγια, σε πανάκριβα ρούχα παραλλαγής και γενικότερα φαιοπράσινου χρώματος, έχουμε ακριβά όπλα στη κατοχή μας, πανάκριβα αγροτικά και 4χ4 αυτοκίνητα, και πολλά ακόμα μη απαραίτητα. Για ένα ρημάδι πορτοκαλί γιλέκο όμως δεν διαθέτουμε ένα μικροποσό εκτός και αν πιστεύουμε ότι ο κάπρος στο πέρασμά του θα «ουρήσει» στη τέλεια παραλλαγή μας και θα πέσει εκ του εγγύς από το βόλι μας.

Γνωστά είναι τα χαρίσματα του κάπρου εκτός της ευφυΐας του. Αυτός όμως όπως και πολλά ακόμα πλάσματα στη φύση, δεν διακρίνει χρώματα. Και ποτέ δεν πρόκειται να διακρίνει στη διαδρομή του το πορτοκαλί γιλέκο στο καρτέρι.

Εάν δεν θέλουμε να διαβάσουμε πάλι στης εφημερίδες «κυνηγός σκότωσε κυνηγό» ας κόψουμε ένα περιττό έξοδο και ας αγοράσουμε ένα πορτοκαλί γιλέκο. Μπορεί το επόμενο θύμα να είναι από την ομάδα μας, ίσως ένας γνωστός μας, μπορεί ακόμα να είμαστε εσείς και εγώ. Όλοι μας όμως που φεύγουμε τα άγρια ξημερώματα για το δάσος, έχουμε υποχρέωση να επιστρέψουμε στα σπίτια μας υγιείς και αρτιμελείς. Και αν εμείς αδιαφορούμε για τον εαυτό μας, δεν έχουμε κανένα απολύτως δικαίωμα να αδιαφορούμε για τις οικογένειές μας που μας περιμένουν πίσω.

Φυσικά και υπάρχουν οι εξαιρέσεις, ομάδες δηλαδή που έχουν θεσπίσει το πορτοκαλί γιλέκο διότι αγαπούν τη ζωή τους αφενός και αφετέρου έχουν άξιους αρχηγούς που φροντίζουν

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό της Απογευματινής "Κυνήγι" στις 2 Σεπτεμβρίου 2009.