Φίλος Αρκάς που βρήκε το σπίτι του λεηλατημένο από διαρρήκτες, μου περιέγραφε τι ένιωσε σαν το αντίκρισε. Η απελπισία διαδέχτηκε την οργή και αυτή μεταλλάχτηκε γρήγορα σε λύπη.
Κυνηγός ο φίλος μου, με βοήθησε στο παρελθόν σε δύο συνεντεύξεις με ομάδες γουρουνάδων που πήρε για λογαριασμό μου – μία της Αρκαδίας και μία άλλη από την Ολυμπία. Όταν μπορεί μου στέλνει και φωτογραφίες ή ανταποκρίσεις από την περιοχή με τον κάπρο πάντοτε σε πρώτο πλάνο που έχω κατά καιρούς δημοσιεύσει.
«Για μένα, όπως και για σένα πιστεύω, το σπίτι στο χωριό, πέρα από τις πρακτικές ευκολίες που μας προσφέρει, είναι άρρηκτα δεμένο με τα συναισθήματά μας. Είναι το σπίτι των γονιών μας», μου έλεγε και σαν να είδα ένα δάκρυ να κυλά γρήγορα και να χάνεται.
Αφήσαμε το κυνήγι σε χέρια υποκριτικά να το διαχειριστούν, σε χέρια που λειτουργούν με σκοπιμότητες, που πασχίζουν για συμφέροντα, για προβολή της ματαιοδοξίας τους, για τη διαιώνιση της ασχήμιας που η ζωή τα έφερε έτσι τα πράγματα σήμερα και κυριαρχεί παντού.
Εύστοχα ίσως θα αναρωτηθεί κανείς, μα καλά, εδώ αφήσαμε τις τύχες μας σε τρακόσους κουραμπιέδες να μας κυβερνούν και να μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον όλεθρο, τι περιμένουμε, στο κυνήγι να μας διοικούν άγγελοι; Δεν είναι ρητορική η απορία, ουσιαστική είναι. Γιατί επιτρέψαμε σε ανάξιους και σε μετριότητες να αποφασίζουν για εμάς.
Όλοι οι κυνηγοί γνωρίζουμε καλά τι γίνεται στο βουνό. Και όλοι κάνουμε τους καλούς ή να το πω κομψότερα, είμαστε ανεκτικοί στα ανομολόγητα που λαμβάνουν χώρα στης Φύσης τα πράγματα. Όλοι μας γνωρίζουμε για τις πέρδικες μαϊμού ή τους μπάσταρδους κάπρους. Και όπως συνηθίζεται να λέμε, πάντα φταίνε οι άλλοι. Για τις πέρδικες φταίει το κακό κράτος που τις εκτρέφει, εμείς που γνωρίζουμε την ποιότητά τους, που τις βάζουμε στους κλωβούς και τις απελευθερώνουμε, δεν φταίμε σε τίποτα. Έχουμε και μελέτες στα χέρια μας σαν άριστα οργανωμένοι που είμαστε αλλά τις απελευθερώσεις τις συνεχίζουμε.
Όταν διαβάζουν οι κυνηγοί της πέρδικας επίσημες ανακοινώσεις βαρύγδουπες, οργισμένες, κάνουν κάτι απλό, βάζουν σε λειτουργία το ανοσοποιητικό τους σύστημα – χωρίς φάρμακα και υποκατάστατα και αυτό παράγει γέλιο, άφθονο γέλιο.
Εμείς οι Έλληνες, ταπεινωμένοι σήμερα από τα διεθνή οικονομικά παιχνίδια των τραπεζών και των Μ.Μ.Ε. εκτός από τη Δημοκρατία που εφηύραμε και είμαστε «περήφανοι» γι’ αυτήν, γεννήσαμε και την τραγωδία. Μα σταθήκαμε ακόμα πιο τυχεροί γιατί στα μέρη μας πρωτοφάνηκε η Σάτιρα και κατ’ επέκταση και το γέλιο.
Ναι, το μοναδικό αντίδοτο στην ταπείνωση, στην «οργισμένη» δήλωση ομοσπονδίας, ακόμα και στη «διαβούλευση» του Υ.Π.Ε.Κ.Α. είναι το γέλιο, πηγαίο, δυνατό, και βιολογικό …
===========================================
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 5 Μαΐου 2010
