Πριν μερικά χρόνια - εκμυστηρεύθηκε για μένα - φίλος καλός, σε κάποια, που νόμιζε πως ήταν τρελά ερωτευμένη μαζί μου: «απορώ τι του βρίσκεις του μπαγάσα αφού είναι και ασχημάντρας».
Γέλασα πολύ όταν έμαθα τον βάσανο του καλού μου φίλου. Ίσως άλλος στη θέση μου να θύμωνε, να οργιζόταν. Οι ανθρώπινες σχέσεις περνάνε καθημερινά από πολλά στάδια. Για να κερδίσεις όμως τη φιλία πρέπει να παλέψεις, να αποδείξεις με τη στάση σου ότι αξίζει ο άλλος να σε κάνει φίλο του ή φίλη του.
Στο κυνήγι, εκτός από την φιλία – εκείνο το στοιχείο που ενώνει πολλούς κυνηγούς είναι η συνενοχή. Η συμμετοχή σε παράνομες πράξεις, συνηθέστερα λαθροθηρίας. Τα έχει αυτά το βουνό. Και την παράνομη πράξη την ακολουθεί ο νόμος της σιωπής. Σαν μία μυστική δύναμη που φροντίζει και στεγανοποιεί τα «κακώς κείμενα».
Μη μου πει κανείς ότι δεν έχει φίλο ή γνωστό του έστω που να μην έχει διαπράξει τη «ζημιά» του στο βουνό, θα τον μαλώσω (!). Για πολλούς η παρανομία είναι πράξη φυσική, όπως ας πούμε όταν πηγαίνουμε στην εκκλησία και κάνουμε το σταυρό μας και φιλάμε το χέρι του παπά που μας δίνει το αντίδωρο - και πριν λίγο τσακωθήκαμε με τον γείτονα για μία θέση parking.
Στη Ζάκυνθο ας πούμε, κάποιοι έξυπνοι νοικιάζουν ακόμα και θέσεις καρτεριών για τα τρυγόνια. Προφανώς θα υπάρχει ειδικός τιμοκατάλογος ανάλογα με το καρτέρι. Το ωραίο δεν είναι μόνο αυτό αλλά και το ότι το κυνήγι στη Ζάκυνθο δεν σταματά ποτέ. Οι ρυθμιστικές δεν αφορούν κυνηγούς απομακρυσμένων περιοχών που φροντίζουν και ακολουθούν με ευλάβεια τις παλιές συνήθειες – προφανώς θα έχουν στο νου τους το «ελεύθερο παραδοσιακό κυνήγι» – που όλοι μας μιλάμε γι’ αυτό και όλοι το θέλουμε.
Στην Τήνο πάλι, αφού προσκυνήσουν στην άγια εικόνα και αφήσουν το τάμα τους, αρχίζουν νωρίτερα το κυνήγι στα πετούμενα. Που να περιμένουν βρε αδελφέ την ημέρα έναρξης τη στιγμή μάλιστα που υπάρχει και κίνδυνος τα πουλιά να τα θηρέψουν οι κοντογείτονες νησιώτες; «Τι σήμερα τι αύριο, αφού τα πουλιά δικά μας είναι ούτως ή άλλως», θα σκέφτονται οι καλοί συνάδελφοι και τα μελτέμια σκορπίζουν τις πρώιμες ντουφεκιές τους στις κορυφές του Αιγαίου.
Στα μέρη τα δικά μου πάλι – εδώ στα αρκαδικά υψίπεδα, η κυνηγετική δραστηριότητα δεν σταματά ποτέ. Δεν λέω, «θαυμάζω» πολλούς συναδέλφους που είναι ακούραστοι (!), χειμώνα και καλοκαίρι σταματημό δεν έχουν, ούτε διακοπές να πάνε δεν προλαβαίνουν, ούτε κερί στον άγιο ν’ ανάψουν. Πολλά τα έξοδα σε μπαταρίες και προβολείς, σε καύσιμα και φυσίγγια - και ο προϋπολογισμός πρέπει κάπως να ισοσκελιστεί. Ας είναι καλά τα «τριχωτά α λα κρεμ» που σερβίρονται σε ταπεινές ταβέρνες και βγαίνει ο επιούσιος – δοξασμένος ο κύριος που όλα εν σοφία τα εποίησε. Δυσκόλεψε πολύ η ζωή και η συνήθεια της κλεφτουριάς να κινείται τη νύκτα για το παντεσπάνι είναι ριζωμένη από τα παλιά χρόνια της σκλαβιάς.
Οι ευσυνείδητοι κυνηγοί που βαδίζουν με «τον σταυρό στο χέρι» δεν ξέρω αν είναι οι πολλοί ή οι λίγοι - η μειοψηφία της οικογένειας των 249.999 χιλιάδων κυνηγών. Ούτε ποτέ θα διορθωθεί το έκτρωμα αυτό όσο και αν προσπαθούν οι Ομοσπονδίες μας με «χαλαρές» ανακοινώσεις να μας δείξουν το έργο τους: «καταδικάστηκαν τόσοι λαθροθήρες σε τόσους μήνες» κτλ. Η προσπάθεια από μέρους τους είναι αξιοπρόσεκτη όντως, πόσοι όμως άραγε είναι εκείνοι που δεν λογοδοτούν ποτέ στη δικαιοσύνη; Μας αρέσει ή όχι αυτή είναι η πραγματικότητα.
Το βουνό είναι μεγάλο σχολείο. Όρεξη για μάθηση να’ χεις, περιέργεια, παρατηρητικότητα, και μπορεί να σου δώσει τα εφόδια για το δύσκολο μέλλον. Μέχρι και manager μπορεί να γίνεις σε πολυεθνική. Οι καιροί μας απαιτούν εξειδίκευση, και να σκοτώνεις στο νερό τη νύκτα την οικογένεια των αγρίων, απαιτεί τουλάχιστον στοιχειώδη εκπαίδευση. Μερικοί «συνάδελφοι μας», την έχουν. Οι άλλοι, περιμένουν να ανοίξει η κυνηγετική περίοδος. Άδικο δεν είναι;
=============================================
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010
