Ο καιρός εδώ στο αγνάντι είναι βροχερός μα γλυκός. Όταν μουσκεύει καλοκαιριάτικα το χώμα και το στάχυ, οι μυρωδιές είναι μεθυστικές. Αυτά λέω στην «καλή μου πέρδικα» και ζηλεύει που δεν είναι ανθός – μα που να ξέρει πως είναι γιασεμί ολόδροσο, γιομάτο χυμούς σαν του δάσους τις υγρασίες, ηδονική σαν το κελαρυστό νερό που χτυπά και λειάνει την γυμνή πέτρα σε μία οδυνηρή μα αιώνια σχέση αγάπης, πάθους, μίσους – που άλλους τους οδηγεί στον όλεθρο και άλλους σε σφαίρες μαγικές πέρα από κάθε φαντασία.
Κυνηγός κι αυτή, όσων λαχταρά και όσων θέλει ν’ αρπάξει, με τη δύναμη της γυναίκας που έμαθε να διεκδικεί αυτά που της ανήκουν. Μαζί της κι εγώ, βγαλμένος από την ίδια σκοτεινή μήτρα της ζωής, να κυλιστώ στον «βούρκο» της, να νιώσω το ανακάτεμα από το νερό και το χώμα, να μας τυλίξει η λάσπη και να ανεβούμε ψηλά, εκεί που ο κόσμος είναι ομορφότερος μα κι αληθινός.
Το δικαίωμα στην ελευθερία αυτή δεν θα μας το πάρουν ότι και να κάνουν. Για ένα απλό λόγο, στο κόσμο τούτο, η μεγάλη δύναμη, αυτή που δίνει μα και αφαιρεί τη ζωή, είναι μονάχα η Φύση. Κι εμείς είμαστε παιδιά της, ζούμε σε αυτήν, παίρνουμε ζωή από την ανάσα της, τη φροντίζουμε, λειτουργούμε σύμφωνα με τους Νόμους της, τους αληθινούς Νόμους και όχι εκείνους που φτιάχνουν στα χαρτιά όσοι αφελώς πιστεύουν πως η δύναμη ανήκει σε αυτούς που την οριοθετούν.
Κοιτάξτε τη Γη από ψηλά, τι βλέπετε; Μήπως σύνορα; Χρήμα; Τράπεζες; Οικολογικά κινήματα; Πολέμους; Πείνα; Αυτοκρατορίες; Βραβεία Νομπέλ; Όχι βέβαια, τίποτα απ’ όλα αυτά – που είναι όλα τους ψεύτικα και πλαστά. Μόνο χρώματα, λευκά, και γαλάζια, και πράσινα, χρώματα που δίνουν απλόχερα φως.
Μας αρέσει να περπατούμε πάνω στη γη τούτη, να κυνηγάμε ότι μας κάνει κέφι – μα και να σεβόμαστε το δικαίωμα του άλλου – όπως και αυτός θα σέβεται το δικό μας. Αρμονικά μπορούμε να ζήσουμε μα κάποιοι ποτέ δεν το θέλησαν – όχι μονάχα τώρα μα ποτέ. Οι αγέλες έχουν τους αρχηγούς τους και προχωρούν, παίρνουν δύναμη από τη μάζα – ναι, αυτή τη πουτάνα που χωνεύει στα σπλάχνα της την ατομικότητα του ανθρώπου και τον κάνει αριθμό. Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός μα στο όνομα ιδεών, οραμάτων, πολιτικοκοινωνικών συστημάτων, δύναμης, έγινε αναλώσιμο προϊόν και απόκτησε barcode, κατάντησε μέλος της αγέλης.
Υπάρχει λύση και είναι απλή. Να προσαρμοζόμαστε στις καινούριες συνθήκες. Να μην υποκύπτουμε μα να προσαρμοζόμαστε. Να είμαστε πολίτες νομοταγείς για να μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι. Τότε μόνο θα έχουν τον φόβο μας εκείνοι που ζητάνε την νέα εποχή. Αν έχουν απέναντι τους ανθρώπους καθαρούς και τίμιους, άρα και ελεύθερους.
Και εκείνοι που πρώτοι θα προσαρμοστούν «στα νέα δεδομένα» δεν μπορεί να είναι άλλοι από τους κυνηγούς. Στα παλιά χρόνια, στο πάτημα του δεινόσαυρου ο άνθρωπος κρυβόταν έντρομος στις σπηλιές, και στο αχνάρι του κάπρου έβγαινε στο καρτέρι για την τροφή του. Επέζησε ο καλύτερος κυνηγός.
Σκεφτόμενος την πορεία μας στο κόσμο, μου έρχεται να γελάσω που νομίζουν κάποιοι σήμερα πως μπορούν την κοινωνία να την ονομάζουν αγέλη και μάζα. Η δύναμη βέβαια εναπόκειται στους αριθμούς αν και η πράξη έχει δείξει ότι στο τέλος νικά εκείνος που καταφέρνει και προσαρμόζεται ευκολότερα – άρα και καλύτερα.
Το κυνήγι, είτε αρέσει σε κάποιους κύκλους είτε όχι – είτε ενοχλεί τους διαχειριστές της αγέλης, στο όνομα το δικό μας δεν θα παίξει κανένας – απ’ όπου και αν προέρχεται – από την «αγία μας οικογένεια» ή από την αντίπερα όχθη. Δεν έχουμε ανάγκη αρχηγούς μα συντρόφους – ανθρώπους που ξέρουν να βαδίζουν στις δικές μας πατημασιές. Το κυνήγι για εμάς είναι σχέση ερωτική, πηγή ζωής, όπως το δροσερό νερό, όπως το άρωμα της γυναικείας σάρκας. Είναι χρώματα. Και αυτά μας ανήκουν, είναι δικά μας, δεν τα χαρίζουμε σε κανένα, δεν τα διαπραγματευόμαστε……..
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010
