Οι αντοχές της Φύσης

Που πήγαν οι κυνηγοί σήμερα? Ελάχιστες ομάδες συνάντησα στην συνηθισμένη βόλτα μου। Μήπως κάνουν πρόβες για την αυριανή παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου? Εν δυό και τα σχετικά? Μου άρεσε σήμερα το βουνό, ήταν ήσυχο. Κάνοντας και μια βόλτα στα καμένα, έφτασα μέχρι τον Αλφειό. Οι τελευταίες δυνατές βροχές ξέπλυναν τον τόπο, έδιωξαν τις στάχτες και τα αποκαΐδια και μου φάνηκε πως είδα μερικές ελιές να πετάνε πάλι τα φύλλα τους.

Είναι δυνατή η φύση। Όσοι «ειδικοί» μιλάνε για αναδάσωση, πρέπει να περιμένουν λίγο καιρό, να δούν τι μπορεί να κάνει μονάχη της. Μήπως χρειάζεται, οι αρμόδιες υπηρεσίες, να εκδώσουν και άλλη μια διάταξη που να λέει ότι απαγορεύεται η βοσκή των αιγοπροβάτων στα καμένα? Σίγουρα η διάταξη αυτή θα φέρει θεαματικά αποτελέσματα, θα αρχίσει ο τόπος να πρασινίζει από την αρχή.

Εκεί που υπάρχει ένα πρόσθετο πρόβλημα, είναι στις πλαγιές που γυμνές τώρα από τα δέντρα, διαλύονται। Τα χωματοβούνια έχουν φτάσει σε κεντρικούς δρόμους και θα δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα στο εξής. Στην παραμικρή βροχή δίχως τα εμπόδια που είχαν, θα διαλύονται σαν τον πηλό.

Ο Αλφειός ήταν θολός। Δεν έχει καθαρίσει καλά από τις τελευταίες δυνατές βροχοπτώσεις. Κρίμα, και είχαμε καλό εξοπλισμό από καλάμια μέχρι και τεχνητά δολώματα.

Στην επιστροφή προς τα ορεινά, ένα ζευγάρι γεράκια αλήτευαν στον αέρα। Μια μεγάλη αλεπού μας κοίταζε καλά – καλά, ένα μικρό μοσχάρι πήγε να καβαλήσει ένα θηλυκό και έπεσε!!, ένας σκαντζόχοιρος περίμενε υπομονετικά στην άκρη του δρόμου για να περάσουμε.

Φτάνοντας στο σπίτι, ο γάιδαρος από απέναντι έλεγε το τραγούδι του। Και ποιος τον άκουγε? Κανείς. Το χωριό άδειασε και αυτό, τους έπιασε ο χειμώνας τους πολλούς και πήγαν στην Αθήνα. Οι ελάχιστοι, μέσα στα σπίτια κλεισμένοι, δίπλα στο τζάκι, παρέα με την μοναξιά τους.

Δύσκολη η ζωή στα χωριά τον χειμώνα। Και επικίνδυνη για τους γερόντους που ξέμειναν να φυλάνε θερμοπύλες.

Στην φωτό: μπάνιο στον Αλφειό

Οι ωτακουστές...

Αυτός ο «γκέκας» είναι ήρεμο σκυλί - σαν τον Άργο που υποδέχτηκε τον κοσμογυρισμένο Ηρακλή, με το κούνημα της ουράς του. Ήρεμος μέχρι να μυρίσει γουρούνι. Τότε μεταμορφώνεται ο άτιμος σε θηρίο ανήμερο και όλα τα ζωντανά της πλάσης τρέχουν να κρυφτούν όπου προλάβουν.

Τέτοια είναι η ορμή του όταν αντικρίσει σε απόσταση αναπνοής το άγριο, που του σηκώνονται τα αυτιά από την ταχύτητα!. Αν υπήρχαν νόμοι στην φύση για την ταχύτητα, ο Γκέκας θα ήταν μια ζωή παραβάτης. Όχι σαν τον Ιουλιανό, αυτός δεν ήταν αλήτης, ήταν ασκητική μορφή. Ο Ιουλιανός δεν είχε ανάγκη τους νόμους, ήταν ο Νόμος.

Ο Γκέκας στο δάσος με το άγριο μπροστά, είναι ο αυτοκράτορας, ο κυρίαρχος, αυτός που κανονίζει το παιχνίδι. Στο δικό του παιχνίδι συντονίζεται η ομάδα και ακολουθεί πιστά τις διαταγές του.

Ο κάπρος αλαφιασμένος από τέτοιο κυνηγητό, ισοπεδώνει στο πέρασμά του τα εμπόδια, δέντρα, μάντρες, και ότι του φράζει τον δρόμο προς την λύτρωση. Ποια λύτρωση όμως? Με τον Γκέκα στον ντορό του?

Έφυγε σαν τον άνεμο ο κάπρος από τα καρτέρια, που ούτε χρυσό βόλι δεν τον έπιανε, και ξεχύθηκε προς την ελευθερία. Εκεί όμως τον ακολούθησε ο Γκέκας ο σκληρός και ο Τέλης ο δαιμόνιος. Στην φασαρία του βουνού, γειτονικοί ωτακουστές περίμεναν έτοιμοι τον κάπρο με το ξένο σκυλί.

Μια, δύο, πέντε ντουφεκιές ακούστηκαν. Έπεσε ο κάπρος και πάνω σε αυτόν ο Γκέκας. Ο Τέλης έμεινε λίγο πίσω, να δεί από πού ήλθαν οι ντουφεκιές. Είδε τα σκυλιά που αμόλησαν οι ωτακουστές στον νεκρό ήδη κάπρο.

Μια διαφορετική μάχη άρχισε τότε. Ο Γκέκας εναντίον των άλλων σκυλιών που βρήκαν θήραμα έτοιμο. Θα άφηνε ο Γκέκας το δικό του γουρούνι σε άλλα σκυλιά? Όχι φυσικά. Σκύλος ήταν, όχι μαλάκας.

Οι ωτακουστές μαζεύτηκαν να σηκώσουν τον ξένο κάπρο, φάνηκε και ο Τέλης από το πυκνό. Άρχισε μια πολύ εποικοδομητική κουβέντα....... και στο τέλος επικράτησε η λογική. Ευτυχώς.

Τα άλλα σκυλιά ηρέμησαν και έφυγαν, ο Γκέκας δεν είχε ηρεμήσει ακόμα!!

Ο χορτοφάγος

Πολλές οι κουβέντες περί του κυνηγίου ειδικότερα όταν διανύουμε την περίοδο που αυτό επιτρέπεται. Μιλάμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, τις αστοχίες για τα άγρια που χάθηκαν, τα λάθη μας και πως θα τα διορθώσουμε και άλλα πολλά.

Τα περισσότερα λέγονται το Σαββατόβραδο, εκεί που η παρέα μαζεύεται και κάνει τις αναλύσεις τις. Πολλές φορές οι συζητήσεις αυτές είναι έντονες, τόσο, που κάποιος που δεν ξέρει, που γίνεται από λάθος ωτακουστής, λέει, πάει, αυτοί τσακώνονται. Δεν είναι όμως έτσι. Το πάθος για το κυνήγι αυτό δημιουργεί ένταση ακόμα και στο φαγητό. Μόνο ο οίνος όταν κατεβαίνει, τα πνεύματα ηρεμούν και τα πειράγματα δίνουν την θέση τους σε ιστορίες κυνηγετικές.

Αλήθεια είναι ότι οι κυνηγοί είναι παραμυθάδες, όπως οι ψαράδες, όπως και άλλοι που αγαπούν την φύση. Θυμάμαι από τις ορειβατικές μου ανησυχίες, κάποια φορά βρεθήκαμε στο καταφύγιο του Κίσαβου. Εκεί λοιπόν ήταν και ένας τύπος γύρω στα πενήντα, αδύνατος, και χορτοφάγος όπως μας έλεγε. Μάλιστα μας έκανε και διάλεξη για τα υπέρ της χορτοφαγίας και την ευεξία που ένιωθε αυτός, βγάζοντας το κρέας από την ζωή του, περισσότερα από είκοσι χρόνια.

Το βράδυ που πέσαμε για ύπνο, η φωτιά από το τζάκι άφηνε ένα γλυκό φώς στο χώρο. Η εικόνα θα ήταν ειδυλλιακή αν δεν την διέκοπταν κατά καιρούς τα σκόρπια ροχαλητά. Λαγοκοιμόμουν, σκεφτόμουν τους πάγους έξω και την αυριανή μας πορεία. Άκουσα κάτι σαν θόρυβο, σήκωσα το φρύδι μου και άνοιξα το ένα μου μάτι. Ήμουν σε ετοιμότητα. Βλέπω τον χορτοφάγο με κινήσεις φαντομά να κουρσεύει ένα σακίδιο με τρόφιμα!! Σαν την «σκιά» βγήκε από το καταφύγιο στον παγωμένο βοριά. Περίμενα, είχα σηκώσει τώρα και το άλλο φρύδι. Δεν πέρασε πολύ ώρα και ο χορτοφάγος επέστρεψε στο κατάλυμά του. Αποκοιμήθηκα.

Το πρωί, τα κουρασμένα από τον ύπνο κορμιά, έπαιρναν θέση στο τραπέζι για το πρωινό τους. Τσάι του βουνού, νες καφέ και άλλα ευγενή ροφήματα απλώθηκαν μαζί με τα δημητριακά, την ξηρά τροφή και ότι άρεσε στη ψυχή του καθενός μας. «Ποιος πήρε τα κεφτεδάκια μου»? αντήχησε στην αίθουσα η τρομερή φωνή του πεινασμένου ορειβάτη. Γυρίσαμε όλοι, φοβηθήκαμε!! Εδώ τα είχα, στο σακίδιό μου!!! Έγινε πανικός, άναψαν τα αίματα για τον κλέφτη αλλά το πάθος γρήγορα καταλάγιασε. Η ηρεμία επανήλθε στο αγιασμένο τραπέζι.

Φτάνοντας σχετικά γρήγορα στην κορυφή του Κίσαβου, πιάσαμε τις πέτρες για κάθισμα και αγναντεύαμε απέναντι τον Όλυμπο. Δίπλα μου ο χορτοφάγος. Είχε στο θερμός τσάι του βουνού. Έβαλε και σκούρα ζάχαρη, οικολογική. Τον κοίταξα. Είναι καλή αυτή η ζάχαρη? Τον ρώτησα. Ναι, πολύ καλή και υγιεινή. Σαν τα κεφτεδάκια? Τον ρωτάω. Του έπεσε το θερμός από τα χέρια. Με κοίταξε καλά, ερευνητικά, και μου λέει: είκοσι χρόνια είχα να φάω κρέας!!

Κι εγώ χορτοφάγος είμαι…

Παρουσίαση κυνηγετικών ομάδων

Υπήρχε ένα πολύ καλό (κατά την γνώμη μου) blog για το κυνήγι στην Αρκαδία. Το φιλοξενούσαμε με link όπως και άλλες σελίδες και blogs.

Διαπίστωσα ότι κατέβηκε. Δεν ξέρω αν είναι προσωρινό αυτό ή όχι. Σε κάποιο από τα post του blog αυτού, είχα διαβάσει ότι σκόπευε να παρουσίαζε κυνηγετικές ομάδες αγριογούρουνων. Στάθηκα στην ιδέα αυτή που μου άρεσε και σκοπεύω να την υλοποιήσω. Για να γίνει αυτό, απαραίτητη είναι η συνεργασία των ομάδων που βρίσκονται στο βουνό τα Σαββατοκύριακα για τον κάπρο.

Για τον σκοπό αυτό, έχω έλθει σε επαφή με μερικές ομάδες, άλλες γνωρίζω προσωπικά και άλλες έχω ακούσει από φίλους κυνηγούς. Δίνοντας το λόγο σε κυνηγούς, μπορεί να προκύψουν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για το κυνήγι αυτό, μπορεί και όχι. Είναι όμως σίγουρα ενδιαφέρον να μάθουμε όλοι μας, πως λειτουργούν οι ομάδες αυτές – συνήθως κάτω από δύσκολες συνθήκες. Τι δυσκολίες αντιμετωπίζουν στο βουνό, αν έχουν προβλήματα με τις τοπικές κοινωνίες, αν τηρούν τους κανονισμούς περί κυνηγίου και άλλα θέματα που θα τα φέρει η συζήτηση.

Την παρουσίαση αυτή θα την αρχίσουμε με τον κ Δημήτρη Σωτηρόπουλο, τον δημιουργό του δικτυακού τόπου του Κυνηγετικού Συλλόγου Μεγαλόπολης. Αξίζει επίσης να αναφέρουμαι τον κ. Αριδά Παναγιώτη, τον πρόεδρο του ίδιου Συλλόγου που έφερε και πάλι στην Πελοπόννησο (κυριολεκτικά) τον κάπρο।

Ο κάπρος στην Πελοπόννησο

Αρκετοί είναι εκείνοι που λένε ότι ο κάπρος στην Πελοπόννησο, είναι δικό τους έργο. Η αλήθεια είναι πως κάποιοι φρόντισαν γι’ αυτό, και η Πελοπόννησος – ειδικότερα η Αρκαδία, έγιναν κυνηγετικοί τόποι περιζήτητοι από τους γουρουνάδες. Οι περισσότεροι των κυνηγών αυτών πριν την έλευση του κάπρου, ασχολιόντουσαν κυρίως με τον λαγό και οι ελάχιστοι με τα πουλιά.

Και πολλοί όμως νέοι κυνηγοί, βγήκαν στο βουνό αποκλειστικά για τον κάπρο. Το κυνήγι του κάπρου, παρά την αυξημένη επικινδυνότητά του, είναι ελκυστικό. Μοναδικό σε εμπειρίες, σε κούραση, σε περιπέτεια. Με την αδρεναλίνη ψηλά όταν τα σκυλιά το παγανίζουν. Με πάρα πολλές παραμέτρους και πάρα πολλές προεργασίες που γίνονται στο κυνήγι αυτό.

Δεν είναι τυχαίο που πολλοί – ιδίως οι ντόπιοι κάτοικοι - κυνηγοί, παρακολουθούν τις κινήσεις του κάπρου και των αγρίων γενικότερα, σχεδόν όλες τις εποχές του χρόνου. Πόσο μάλλον την κυνηγετική περίοδο. Το καλό κυνήγι του αγριογούρουνου απαιτεί και «κόψιμο ακριβείας». Τι σημαίνει κόψιμο; η προσπάθεια του κυνηγού να ασφαλίσει τα άγρια, γνωρίζοντας με απόλυτη ακρίβεια που βρίσκονται ώστε, η παγάνα που θα γίνει να φέρει σίγουρα αποτελέσματα. Για το «κόψιμο» απαιτούνται κατ’ αρχήν οι ιχνηλασίες, η παρακολούθηση δηλαδή των αχναριών του αγρίου. Στη συνέχεια και εφόσον οι ιχνηλάτες έχουν σιγουρευτεί ότι το άγριο πηγαίνει σε ένα τόπο αλλά δεν φεύγει για κάπου αλλού, λένε «τα κόψαμε».

Από εκεί και μετά σχεδιάζετε πως θα κυνηγηθεί. Από πού θα «μπεί» η παγάνα, που θα στηθούν τα καρτέρια, που θα είναι η κόντρα. Για όλα αυτά αποφασίζει ο παγανιέρης που είναι συνήθως και ο αρχηγός της ομάδας. Αν το κυνήγι γίνεται σε τόπο γνωστό για την ομάδα, ξέρουν και τα καλά καρτέρια – τα πιθανά σημεία δηλαδή που μπορεί να περάσει το άγριο. Οπότε ο αρχηγός τοποθετεί σε αυτά τους πιο έμπειρους, τα καλύτερα ντουφέκια.

Όταν το κυνήγι βρίσκεται σε εξέλιξη, ο παγανιέρης, που έχει το προνόμιο να είναι κοντά στα σκυλιά και πιθανώς κοντά στο άγριο, κατευθύνει με τον ασύρματο την ομάδα, την ενημερώνει για τις πιθανές κινήσεις, ώστε τα καρτέρια να ξέρουν και να είναι σε ετοιμότητα. Με τους ασυρμάτους συμβαίνει το εξής παράδοξο: ενώ στην αγορά πωλούνται ελεύθερα, απαγορεύεται η χρήση τους!! Και ο ασύρματος είναι εργαλείο χρήσιμο στην ομάδα, κυρίως για την ασφάλειά της.

Σύντομα πιστεύω, θα έχουμε αναφορές σε ομάδες αγριογούρουνων, μέσα από το blog για να μάθουμε από αυτές χρήσιμα πιστεύω πράγματα για το κυνήγι αυτό, που κάποτε ήταν για βασιλιάδες!!

Όπλο για το κυνήγι των αγρίων...

Όπλα για το κυνήγι του αγριογούρουνου υπάρχουν άφθονα στην αγορά και για όλα τα βαλάντια। Οι περισσότεροι κυνηγούν με καραμπίνες και οι ελάχιστοι – οι ρομαντικοί θάλεγα εγώ, κυνηγούν με δίκαννα.

Στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερική, συνηθίζουν και κυνηγούν με ραβδωτά όπλα, στην χώρα μας ακόμα είναι απαγορευμένα όμως।

Για το κυνήγι έχω διάφορα όπλα, καραμπίνα, μονόκαννο, δύο παλιά δίκαννα με κοκόρια!!, το ένα μάλιστα μπροσθογεμές। Υπάρχουν και τα κλασικά όπλα που όμως φυλάγοναι σαν κόρη οφθαλμού. Ο περίφημος Γκράς του παππού, αλλά και το καριοφίλι με τις ασημοστολισμένες πιστόλες, από αγώνες και επαναστάσεις εθνικοαπελευθερωτικές!

Το τίμιο κυνήγι για το αγριογούρουνο – κατά την ταπεινή μου γνώμη, πρέπει να γίνεται με μονόκαννο। Με το όπλο δηλαδή που οι περισσότεροι των κυνηγών το θεωρούν μπανάλ! Και αυτό διότι παίρνει μόνο ένα φυσίγγι. Και διότι πιστεύουν ότι στο συγκεκριμένο κυνήγι, η καραμπίνα με 3, 5, 8 φυσίγγια, δίνει δύναμη πυρός και ασφαλίζει κατά κάποιο τρόπο την προσπάθεια.
Είναι τίμιο να κυνηγάς με μονόκαννο – και μάλιστα με μονόβολο φυσίγγι। Αν πετύχεις το αγριογούρουνο, το καθάρισες. Αν δεν το πετύχεις, μέχρι να γεμίσεις, του δίνεις την ευκαιρία να απομακρυνθεί και να χαθεί από το βεληνεκές σου. Αν πάλι το πετύχεις με μονόκαννο και έχεις φυσίγγι οκτάβολο, πιθανότατα να το τραυματίσεις και να διαφύγει πάλι. Στην περίπτωση αυτή, είναι θλιβερό, ένα ζώο να περιφέρεται τραυματισμένο που κάποια στιγμή, αλλά μακριά από σένα, θα πέσει νεκρό.

Με μονόκαννο λοιπόν και ας λένε οι «ειδικοί» ότι θέλουν. Μία ευκαιρία εσύ και μία το γουρούνι. Αυτό είναι – πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη το καλό και τίμιο κυνήγι.

Στο βουνό βέβαια, οι περισσότερες καραμπίνες είναι έτοιμες για 5 και 8 φυσίγγια. Για τον πιθανό έλεγχο της Θηροφυλακής γίνονται εύκολα και γρήγορα όλες οι καραμπίνες νόμιμες, για 3 φυσίγγια, όπως ορίζει και ο νόμος. Είναι πιστεύω θέμα φιλοσοφίας του κάθε κυνηγού, να επιλέξει το όπλο με το οποίο θα κυνηγήσει.

Ένα συνηθισμένο κυνήγι...

Όπου μπλέ, είναι η Παγάνα, ο παγανιέρης στο Α και στην κόντρα Α1 κ Α2.
Όπου είναι τα δύο θαλασσί στίγματα, είναι τα σκυλιά.
Όπου είναι τα τρία μαύρα στίγματα, είναι τα αγριογούρουνα.
Όπου είναι τα κόκκινα – από το 1 έως το 9, είναι τα καρτέρια.

Στην παραπάνω φωτό, μπορεί να έχει στηθεί μια παγάνα ακριβώς έτσι. Δεν ακολουθούν όλοι οι κυνηγοί τον ίδιο τρόπο, πιστεύω όμως ότι είναι ο συνηθέστερος. Ο αριθμός των κυνηγών είναι τυχαίος. Ο νόμιμα επιτρεπτός αριθμός στο κυνήγι αυτό, είναι έως δέκα άτομα. Από εκεί κ πέρα, ο αριθμός αυξάνει ανάλογα την παρέα. Η μεγάλη παρέα θέλει και περισσότερο ζωτικό χώρο για να κινηθεί. Άρα δημιουργεί και μεγάλη παγάνα. Η μικρή παρέα, για να καλύψει τα κενά, κινείται αναγκαστικά σε μικρή παγάνα.

Η υποθετική παγάνα της φωτό, είναι μια κανονική παγάνα. Σε αυτήν, άλλες ομάδες επιλέγουν τις «τυφλές παγάνες», εκείνες δηλαδή που πιστεύουν ότι έχουν μέσα γουρούνια. Άλλες επιλέγουν τις «σίγουρες παγάνες», εκείνες δηλαδή που έχουν από πρίν ιχνηλατήσει, που παρακολουθούν την πορεία των γουρουνιών και τα «σιγουρεύουν» στην παγάνα. Βοηθός στην σίγουρη παγάνα είναι πάντοτε ο καιρός. Αν έχει προηγηθεί βροχή στην περιοχή, τα πράγματα γίνονται ευκολότερα για τις ιχνηλασίες.

Σύμφωνα με την φωτό, ο παγανιέρης οδηγεί τα σκυλιά στο σημείο που επιλέγει και τα αφήνει. Αρχικά τα ακούει από τα κουδούνια τους. Παράλληλα σχεδόν με αυτόν, κινείται και η «κόντρα» και πάντα σύμφωνα με τις ανάγκες που θα προκύψουν αλλά και την μορφολογία του εδάφους. Όταν τα σκυλιά αρχίζουν να «κλαφουνάνε», σημαίνει ότι μπήκαν στον «ντορό» των γουρουνιών. Αμέσως ο παγανιέρης αρχίζει τις φωνές και μερικές ντουφεκιές, για να δώσει κουράγιο στα σκυλιά. Αν τα σκυλιά ακούγονται προς το μέρος της κόντρας, ανάλογες κινήσεις κάνει και αυτή.

Σκοπός της παγάνας είναι να οδηγήσει τα γουρούνια με την πίεση που τους ασκεί, στα καρτέρια. Σε αυτά, ο κάθε κυνηγός αναλαμβάνει και ένα σημείο που το ελέγχει απόλυτα. Πιθανότατα, το γουρούνι να κινηθεί προς το καρτέρι με μεγάλη ταχύτητα ψάχνοντας τρόπους διαφυγής. Στο καρτέρι ο κυνηγός μπορεί να είναι επί ώρες. Δεν πρέπει να κάνει θόρυβο, να καπνίζει κ.α. Το γουρούνι στην παραμικρή κίνηση που θα ακούσει, θα αλλάξει αμέσως πορεία.

Συνηθίζεται, το γουρούνι να σταματά να ξεκουραστεί. Τότε τα σκυλιά «βαράνε στάμπα». Βρίσκονται δηλαδή σε απόσταση ασφαλείας από αυτό και γαβγίζουν με τρόπο συγκεκριμένο. Για να σηκωθεί πάλι το γουρούνι, πρέπει να νιώσει την πίεση της παγάνας που έρχεται από πίσω, ίσως όμως από απόσταση.

Όταν τα σκυλιά είναι στην στάμπα για πολύ ώρα, γίνεται το λάθος από κοντινά καρτέρια που ακούνε και αποφασίζουν να μετακινηθούν προς το γουρούνι. Το καρτέρι δεν μετακινείται!! Έστω όμως ότι αποφασίζει να αφήσει την θέση του, οφείλει να ειδοποιήσει μέσω ασυρμάτου τι σκοπεύει να κάνει. Δεν το κάνει όμως, γνωρίζοντας προφανώς την αρνητική απάντηση που θα πάρει από τον παγανιέρη. Έτσι αποφασίζει μόνος του να μετακινηθεί. Στην περίπτωση αυτή, ο κίνδυνος να γίνει ατύχημα αυξάνει πάρα πολύ, διότι δεν γνωρίζει πλέον την θέση του ο παγανιέρης, που είναι στην ουσία ο αρχηγός στο κυνήγι αυτό, είναι αυτός που δίνει τις εντολές και αυτός μόνο που επιτρέπεται να μιλά από τον ασύρματο (μαζί με την κόντρα).
Σε άλλη περίπτωση, μπορεί να ξεκινήσουν για την στάμπα δύο καρτέρια, δίχως να έχουν ειδοποιήσει τον παγανιέρη. Ο κίνδυνος στην περίπτωση αυτή είναι ακόμα μεγαλύτερος.

Ειδικά στην φετινή κυνηγετική περίοδο, χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή. Οι ελεύθεροι τόποι για το κυνήγι έχουν περιορισθεί λόγω των πρόσφατων πυρκαγιών σε Ηλεία, Μεσσηνία και Αρκαδία. Επομένως, σε μικρότερο χώρο θα κινηθούν περισσότερες ομάδες. Όταν αρχίσουν να βγαίνουν στο βουνό και οι κυνηγοί της μπεκάτσας, της φάσας, της τσίχλας, τα πράγματα θα δυσκολέψουν περισσότερο.

Προσοχή χρειάζεται.

Κυνηγετική τραγωδία στην Αρκαδία

Κυνήγι και Φύση στην Αρκαδία. Δυό θέματα που θα απασχολήσουν το blog αυτό.

Η στιγμή που επιλέξαμε να ανεβάσουμε το blog αυτό, συμπίπτει με ένα τραγικό ατύχημα που έγινε κοντά στο χωριό Χρυσοβίτσι, ανάμεσα σε κυνηγούς αγριογούρουνων.

Δεν γνωρίζουμε τα αίτια του τραγικού ατυχήματος. Σημασία όμως μεγάλη, έχει για εμάς, το γεγονός ότι άλλος ένας άνθρωπος άφησε την ζωή του στην Αρκαδική γή κυνηγώντας.

Τις επόμενες ημέρες, θα μάθουμε περισσότερα και θα σας ενημερώσουμε.

Σε επόμενο post θα προσπαθήσουμε να δείξουμε τον τρόπο που γίνεται το κυνήγι αυτό και που μετρά αρκετά θύματα. Είναι ίσως το πιό επικίνδυνο κυνήγι και που ορίζονται σαφέστατα κανόνες ασφαλείας.

Στην φωτό: το παλιό εργοστάσιο ξυλείας στο Χρυσοβίτσι