Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Ο Ζωολογικός μας κήπος ...

Υπάρχουν κινήματα στον κόσμο που τάσσονται υπέρ της απελευθέρωσης των ζώων από τους ζωολογικούς κήπους. Τα ζώα, ισχυρίζονται, γεννήθηκαν – όπως και ο άνθρωπος, για να ζουν ελεύθερα τη φύση τους. Συμφωνώ κι εγώ με τις θέσεις αυτές, απόλυτα.

Όταν αρχίζεις και επισκέπτεσαι τα κλουβιά με τα φυλακισμένα ζώα, παρατηρείς στην αρχή να έχουν κάποια νευρικότητα. Σε “μετράνε”, σε μυρίζουν, κάθονται επιφυλακτικά. Με δυσπιστία πλησιάζουν στην τροφή που τους πέταξες στο κλουβί τους. Αλλά αργά έστω, την πλησιάζουν, την μυρίζουν και την καταβροχθίζουν. Σε κοιτάνε ίσια στα μάτια, σε ψυχολογούν, περιμένουν ….., και ώ ναι! εσύ πετάς και δεύτερο κομμάτι κρέας, αρπάζει ο πίθηκος στον αέρα την μπανάνα σου.

Και εσύ χαίρεσαι. Γιατί πιστεύεις πως την ώρα εκείνη κάτι πολύ σπουδαίο κάνεις: “ταΐζεις άγρια φυλακισμένα ζώα”. Και η καλοσύνη πλημμυρίζει τις αισθήσεις σου. Χαρά εκδηλώνεται στο πρόσωπό σου,  αποκτά η στιγμή σου σκοπό ιερό. Και συνεχίζεις να μοιράζεις τροφές απλόχερα, και τα ζώα τα άγρια, αρχίζουν δειλά –δειλά να εκδηλώνονται, παίρνουν λιγότερες προφυλάξεις, ανοίγονται κι αυτά σε σένα. Η σχέση ανάμεσα σε σένα και στο ζώο αρχίζει να διαμορφώνεται.

Ο κυνηγός στη σχέση αυτή είναι το φυλακισμένο ζώο. Εσύ είσαι το θύμα. Εσύ του δίνεις τροφή, ενέργεια, ελπίδα, το αναζωογονείς. Πιστεύεις ότι του χαρίζεις. Το ζώο, ξέρει τις κινήσεις σου, διαβάζει την σκέψη σου, σε έχει δεδομένο τροφοδότη της πείνας του, σε ελέγχει απόλυτα. Εσύ όμως εξακολουθείς να πιστεύεις ότι στη σχέση αυτή έχεις το πάνω χέρι. Και το ζώο, σε αφήνει ελεύθερο στις σκέψεις σου.

Ουσιαστικά, οι ρόλοι είναι αντίστροφοι. Εσύ που στέκεσαι έξω από το κλουβί είσαι ο φυλακισμένος, γίνεσαι το πλήθος που ταΐζει υλικά και ψυχολογικά, δίνεις δύναμη με την στάση σου στο ζώο. Αυτό, είναι κλεισμένο σε εικονική φυλακή, και δουλεύει με τον συναισθηματικό σου κόσμο. Που στον διέρρηξε και τον άλωσε, και στον γέμισε με ενοχές και φόβους.

Το άγριο ζώο είναι ο πολιτικός, εσύ είσαι ο υπήκοος, είσαι το πλήθος, η μάζα, η κοινή γνώμη που “διαμορφώνει” τις εξελίξεις με την ανεπανάληπτη δύναμη της ψήφου. Αυτή η σχέση πολιτικού και υπηκόου, κόμματος και μέλους, μαύρου και άσπρου, καλού και κακού, χτίστηκε πάνω σε γερά θεμέλια εδώ και χιλιάδες χρόνια. Και είναι μια σχέση παραπλανητική, εντελώς ψεύτικη, έξω από κάθε λογική.

Το ζώο στο κλουβί, φοβάται. Περισσότερο όμως φοβάσαι εσύ που το πλησιάζεις για να το θρέψεις. Και το γνωρίζει καλά, γιατί τόσους αιώνες σε έχει σπουδάσει, έχει χύσει το αίμα σου σε πολέμους και σε συμφορές. Και έμαθε να σε παραπλανά, να σου λέει λόγια κούφια που εσύ τα ονομάζεις ωραία, σου έδωσε ιδεολογίες και σε περικύκλωσε από παντού. Σου είπε: “θα γίνεις καπιταλιστής, μαρξιστής, σοσιαλιστής, φιλελεύθερος, φασίστας”, σου έδωσε τον μπούσουλα για να πορευθείς. Γιατί εσύ αφέθηκες, παραχώρησες το δικαίωμά σου στο άγριο ζώο.

Πως μπορεί αλήθεια όλοι μας να θέλουμε σωτήρες για να μας σώσουν; Και από τι άραγε; Γι΄ αυτό, ας σπάσουμε τα κλουβιά με τα φυλακισμένα ζώα, ας πάψουμε να τα ταΐζουμε και να τους δίνουμε τον συναισθηματικό μας κόσμο. Ή θα χαθούν, θα εξαφανιστούν από προσώπου γης, ή θα γίνουν κι αυτά μέρος του πλήθους. Θα προσαρμοστούν στην πραγματικότητα.

Εμείς είμαστε το πλήθος, αλλά είμαστε και ο καθένας μας μόνος του. Και μπορούμε να κουμαντάρουμε τη ζωή μας καλά, πολύ καλύτερα από το να την αφήσουμε να την κουμαντάρουν άλλοι. Αλλά φοβόμαστε. Έτσι διαμορφωθήκαμε από την πρώτη στιγμή της ελευθερίας μας, από την γέννησή μας. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά για τον άνθρωπο, το τελειότερο και πληρέστερο δημιούργημα του Σύμπαντος.

Τώρα, στις επικείμενες εκλογές, γνωρίζουμε πολύ καλά τον τρόμο των πολιτικών. Την αγωνία τους για την ψήφο μας. Την ανάγκη τους για το χαμόγελό μας, ή για το σφίξιμο του χεριού μας. Μην τους κάνουμε την χάρη, δεν την αξίζουν. Ας ελευθερώσουμε τα κλουβιά τους για να αρχίσουν τα ζώα να μας φοβούνται. Ας γίνουμε εμείς οι κυνηγοί της ζωής μας …



========================
Δημοσιεύθηκε στο “Κυνήγι” του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 30 Απριλίου 2014.