Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Οικολογικά «δράματα» στον χιονιά …

Το χιόνι στην καρδιά του Μαινάλου είχε σκεπάσει τα έλατα, τις ρεματιές, τους δρόμους – και είχε απλώσει το παχύ του στρώμα σε κάθε επιφάνεια γης. Σκέπασε και την τροφή της πανίδας που έψαχνε απεγνωσμένα τα προς το ζην.

Ο καιρός ακολουθεί την εποχή του και εύκολα το διαπιστώνει κανείς αν φύγει από τα όρια του κλεινού άστεως. Η χαρά είναι απερίγραπτη – ειδικά για το παιδί, αν καταφέρει να παίξει με το χιόνι ή αν λερωθεί από το φρέσκο χώμα – και ας φωνάζει και ας σταυροκοπιέται η μάμη του ανακράζοντας «μηηηη παιδί μου, θα λερωθείς». Μα, αν δεν λερωθεί το παιδί, αν δεν ιδρώσει, αν δεν σχίσει τα ρούχα του, αν δεν ματώσει, αν δεν γεμίσει με βρωμιές – πότε θα ζήσει την ηλικία του; Ακολουθεί και το παιδί τον καιρό του, την εποχή του – γιατί έτσι επιβάλει η φύση του. Αν το εμποδίσει η μάμη του, είναι σαν να το ευνουχίζει και να το γιομίζει ενοχές για τα αυτονόητα.

Δυστυχώς, απειροελάχιστα παιδιά ζώντας στις πόλεις, έχουν καταφέρει να δούν και να χαϊδέψουν από κοντά ένα απλό γαϊδουράκο. Να διασταυρώσουν τη ματιά τους με τα πανέμορφα και διαρκώς θλιμμένα μάτια του ταπεινού ζώου – να δώσουν με τα χέρια τους λίγη τροφή στα χείλη του, να τον καβαλικέψουν και να νιώσουν όμορφα.

Γράφω τα παραπάνω για να εξιστορήσω ένα γεγονός που το έζησα από πολύ κοντά και με γέμισε σκέψεις, αμελητέο ασφαλώς γεγονός αλλά το παράξενο μυαλό μου ερεθίζεται με περιστατικά «φυσιολογικά» κατ’ άλλους.


Την Κυριακή βρέθηκα με παρέα εξ Αθηνών στα χιονισμένα τοπία της περιοχής. Οι κεντρικοί δρόμοι ήσαν πεντακάθαροι από χιόνια αφού τα εκχιονιστικά μηχανήματα δούλεψαν σκληρά και αποκαταστάθηκε η ομαλή λειτουργία των εποχούμενων διαβατών. Κάποιοι όμως μικρότεροι δρόμοι έμειναν παρθένοι και σε αυτούς η παρέα αποφάσισε με χαρά να εκδράμει. Το παχύ χιόνι δεν μας δυσκόλεψε να αντικρίσουμε κάτασπρα τοπία – αφού το αυτοκίνητο, μας πήγε όπου θέλαμε με ασφάλεια. Περιπλανηθήκαμε περίπου δύο ώρες σε απομονωμένες πηγούλες που έσκιζαν το λευκό τοπίο, περπατήσαμε και πέσαμε πολλές φορές από τις γλίστρες, παίξαμε χιονοπόλεμο και παγώσαμε, και ευτυχείς βγήκαμε προς αναζήτηση ταβέρνας δια τα «περαιτέρω». Ευτυχείς όλοι; Δυστυχώς όχι. Μία φίλη της ωραίας παρέας μας, κλεισμένη συνεχώς στο αυτοκίνητο - ξέσπασε σε λυγμούς και αναφιλητά. Αλληλοκοιταζόμασταν να διαπιστώσουμε ποιος/α από εμάς την πειράξαμε, της είπαμε κάτι άπρεπο, και την στεναχωρήσαμε. Όταν συνήλθε από το κλάμα που χάλασε το όμορφο πρόσωπό της, μας εκμυστηρεύτηκε εν μέσω θλίψης ότι φοβήθηκε το χιόνι και τρομοκρατήθηκε. Γενικώς δεν το συναντά συχνά και το φοβάται. Και το αποφεύγει εφόσον μπορεί αλλά πίστευε αυτή την φορά μαζί μας πως θα κατανικούσε τους φόβους της – δεν τα κατάφερε όμως.

Βρήκα φυσιολογική την αντίδρασή της, αφού είναι γέννημα-θρέμμα της πόλης – και ελάχιστες ευκαιρίες μέχρι σήμερα είχε να την εγκαταλείψει έστω και για μία μόνο ημέρα. Αγαπά όμως πολύ τα ζώα, την φύση, βλέπει συχνά ωραία ντοκιμαντέρ σε ξένα κανάλια, ψήφισε στις τελευταίες εκλογές Οικολόγους γιατί «αυτοί νοιάζονται μόνο για την φύση», μισεί τους κυνηγούς γιατί είναι κοινοί εγκληματίες, και γενικώς η ζωή της κυλά όμορφα στην πολύβουη ζωή του άστεως.


Όταν δύο σκυλιά «όρμησαν» καταπάνω μας με διαθέσεις «άγριες» την στιγμή που βγαίναμε χορτάτοι από την ταβέρνα, άρχισε τις στριγκλιές και αναστατώθηκε η ήσυχη ζωή του χωριού. Τα σκυλιά τα «ηρεμήσαμε» με χάδια και γλύτωσε η καλή μας φίλη από «βέβαιο θάνατο».

Έμαθε στην ζωή της η όμορφη φίλη μας να «αγαπά» την φύση εξ αποστάσεως – με τεχνικά μέσα, φοβάται πάρα πολύ και τα αδέσποτα σκυλιά, και παράλληλα είναι αγανακτισμένη σε μόνιμη βάση με τους «άθλιους κυνηγούς». Αν είχα κι εγώ μία υστερική μάμη να μου φωνάζει διαρκώς «μηηηη παιδάκι μου», ασφαλώς και θα γινόμουν ένας σωστός οικολόγος, με τις ίδιες «ευαισθησίες» της ωραίας μας φίλης.

Α, ξέχασα να το πω, όταν έμαθε πως έκανε τόσες ώρες παρέα με έναν άθλιο κυνηγό, λιποθύμησε και πήγε να πέσει, δεν έπεσε όμως, την συγκράτησαν αιματοβαμμένα χέρια άθλιου συνανθρώπου της …

========================================

Δημοσιεύθηκε την Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

«Ξεψαρίζοντας» λυθρίνια …

Η «Γαλήνη», είναι η μοναδική ταβέρνα στην Νέα Μάκρη που λειτουργεί σαν παραδοσιακός καφενές από το ξημέρωμα. Και οι ψαράδες του λιμανιού την έχουν κάνει στέκι τους πολλά χρόνια τώρα. Και ο σωστός ελληνικός καφές σερβιρισμένος σε κρασοπότηρο παρακαλώ.

Ένας γέροντας που μας δέχτηκε στο τραπέζι του με προθυμία, μας εξιστόρησε στη συνέχεια πως προέρχεται από μία εκ των 93 οικογενειών – προσφύγων του 22’ που εγκαταστάθηκαν στην Νέα Μάκρη - από την Μάκρη της Ιωνίας. Υπήρχαν και άλλες προσφυγικές οικογένειες που δυστυχώς ξεκληρίστηκαν από την ελονοσία. Τα μεγάλα έλη την εποχή εκείνη ήσαν στην σημερινή Αμερικάνικη Βάση.


Πέρασε γρήγορα η ώρα στον καφενέ με τις παλιές ιστορίες και δεν καταλάβαμε πότε έδεσε στον ντόκο το ψαροκάικο «Αίολος» του φίλου μας του Βαγγέλη Πόγκα. Ανεβήκαμε στον «Αίολο» και ο Βαγγέλης ξεψάρωνε τα τελευταία δίκτυα. Την φορά αυτή ο καφές ήταν καραβίσιος! με την τέχνη του γράφοντος. Καθίσαμε στην πρύμνη και άρχισαν οι κουβέντες ανάμεσα στους ψαράδες. Βουνίσιος εγώ, δεν καταλάβαινα και πολλά και σώπαινα.

Ο Βαγγέλης με τον Απόστολο, παλιοί γνώριμοι - ψαράδες και πουλάδες, έμπλεκαν τα λυθρίνια με τις μπεκάτσες, τα παραγάδια με τα ορτύκια. Ο ένας μιλούσε για τα ορτύκια της πέτρας και ο άλλος για τα καλά λιβάδια και τους καλούς ψαρότοπους. Οι κουβέντες αυτές στο καΐκι, αιωρούμενες πάνω από την αλμύρα, αποκτούν γεύσεις και σου μένουν στο μυαλό.

Η θάλασσα ήταν ήσυχη, είχε μπουνάτσα. Αργότερα έβγαλε μέσα 3 και 4 μποφόρ και έβλεπες μακριά στον κόλπο του Μαραθώνα τους σέρφερς να αναπτύσσουν ταχύτητες. Ο κόσμος είχε ξυπνήσει για τα καλά και η παραλία άρχισε να γεμίζει κόσμο. Άλλοι για να αγοράσουν ψάρια, άλλοι για βόλτα στην λιακάδα, τα παιδιά κοντά στο λιμάνι έχουν τον δικό τους παιδότοπο, τα ζευγαράκια πιασμένα χέρι – χέρι κοιτούσαν το φως που έλαμπε.


Αφού «απαλλοτριώσαμε» τα περισσότερα λυθρίνια του Βαγγέλη, καταλήξαμε στην γωνιακή ταβέρνα «Τα Βοτσαλάκια» για να φάμε τα υπόλοιπα. Μέσα σε αυτά υπήρχαν και μερικές κουτσομούρες που με τη σαλάτα και το άσπρο κρασί, φέραμε τη φρεσκάδα της θάλασσας στο στομάχι μας.

Ο Απόστολος, ακουμπισμένος στα ρέλια της ταβέρνας, αντικριστά του εγώ και στην κεφαλή του τραπεζιού ο Βαγγέλης. Περνούσαν πολλοί στον δρόμο και μας καλοχαιρετούσαν – ήξεραν καλά τον Βαγγέλη – και στο φτερό άρχιζαν πάλι οι κουβέντες της θάλασσας. Πως έφτασε η κουβέντα πάλι στο κυνήγι δεν ξέρω, όμως, ο Βαγγέλης είναι γνωστός στην περιοχή όχι μόνο σαν ψαράς αλλά και σαν κυνηγός. Το επανιέλ που έχει όπως έμαθα έχει πάρει και βραβεία μορφολογίας.


Στην παρέα μας κάθισε αργότερα και ένας άλλος κυνηγός, φίλος του Βαγγέλη που μας διηγήθηκε μία απίστευτη ιστορία: «είχαμε βάλει έναν τυμπανοκρούστη μέσα σε πορτοκαλεώνες και πρόγκηξε όλες τις τσίχλες που υπήρχαν μέσα σε αυτόν». Ναι. Είναι παραμυθάδες οι κυνηγοί, πλάθουν ιστορίες και έχουν το χάρισμα της ωραίας εξιστόρησης.

Την Κυριακή το πρωί, ούτε ο Απόστολος μα ούτε κι εγώ πήγαμε για κυνήγι. Αφού μείναμε στην πόλη, σκεφτήκαμε ότι τον καλύτερο καφέ τον κάνουν στα λιμάνια – σε όλα τα λιμάνια του κόσμου – μικρά και μεγάλα. Και ο καφές στο ταπεινό λιμάνι της Νέας Μάκρης είχε γεύσεις. Δεν φτάνει μονάχα ο καφές. Είναι η διάθεση που περισσεύει, η πρωινή υγρασία που τσακίζει κόκαλα, είναι αυτή η θεϊκή αλμύρα που έρχεται από τον ξεχασμένο θεό Αίολο, είναι το χάσιμο του φεγγαριού που ταπεινώνεται στη δύση του - είναι όλα αυτά τα μικρά, που τουλάχιστον εμείς δεν θέλουμε να προσπερνάμε.

Ο Βαγγέλης είναι ψαράς και κυνηγός, σπουδαγμένος στην Γαλλία, καλός φαμελιάρης, άνθρωπος ήρεμος – μπολιασμένος από την αλμύρα της θάλασσας – και γι’ αυτό ταπεινός. Δεν τα πήγε μέχρι τώρα όμως και τόσο καλά στην μπεκάτσα – αφού λίγες φορές βγήκε για το κυνήγι της. Θα βρει όμως χρόνο, και αν δεν προλάβει φέτος, του χρόνου – δεν υπάρχει βιάση.

Οι άνθρωποι που ζουν από την φύση με όσα απλόχερα τους παρέχει για το ζην και ουχί για το εύ ζην, δεν αποκτούν τις δίχως νόημα ταχύτητες της πόλης – και αυτός είναι ένας σοβαρός λόγος που τους σέβομαι και τους ζηλεύω……..

==========================================
Δημοσιεύθηκε την Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου

Κυνηγετική Ομοσπονδία Πελοποννήσου - Δελτίο Τύπου

«Πράξεις και όχι ...μόνο ανακοινώσεις»


Άγρυπνοι φρουροί της υπαίθρου - και μάλλον οι μοναδικοί - αναδεικνύονται καθημερινά οι Ομοσπονδιακοί Θηροφύλακες της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Πελοποννήσου καθώς μόνο κατά το τελευταίο δίμηνο πραγματοποίησαν εκατοντάδες ελέγχους στις περιοχές ευθύνης τους και διαπίστωσαν 38 παραβάσεις του δασικού κώδικα υποβάλλοντας ταυτόχρονα ισάριθμες μηνύσεις στα κατά τόπους Δασαρχεία. Ειδικότερα μετά και την πραγματοποίηση του εκπαιδευτικού σεμιναρίου των Θηροφυλάκων στις 16 και 17 Δεκεμβρίου όπου και δόθηκαν σαφείς κατευθυντήριες οδηγίες από τον Πρόεδρο κ. Μαρκόπουλο, η δράση της Θηροφυλακής είναι καταιγιστική και τα αποτελέσματα κάτι παραπάνω από εντυπωσιακά.

Για την συνέχεια πατήστε εδώ.

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Το μεγάλο φαγοπότι των ΜΚΟ

Άρχισε η εισαγγελική έρευνα ύστερα από το σχετικό δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας για τις 528 ΜΚΟ!!

Δείτε εδώ ολόκληρο το άρθρο της εφημερίδας με τον μακρύ κατάλογο......

Περιοδικό "Κυνήγι" από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη αυτή και κάθε Τετάρτη


Ένα περιοδικό για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς

Προστασία βιοποικιλότητας - Δελτίο Τύπου του Ωρίωνα

Θέμα: Προστασία βιοποικιλότητας ή βιομηχανία παραγωγής περιβαλλοντικών μελετών;


Αξιότιμοι κύριοι/κυρίες,

Η ηγεσία του Υπουργείου Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (ΥΠΕΚΑ), στον ενάμιση χρόνο που πέρασε από την ίδρυσή του, συνεργάστηκε σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα με μία συγκεκριμένη «ομάδα» περιβαλλοντικών Μή Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) στις νομοπαρασκευαστικές διαδικασίες που έλαβαν χώρα στο διάστημα αυτό. Παράλληλα, απαξίωσε συστηματικά την καθ' ύλη αρμόδια Δασική Υπηρεσία, τα σχετικά Πανεπιστημιακά και Ερευνητικά Ιδρύματα της χώρας, αρκετές περιβαλλοντικές οργανώσεις που δεν ανήκουν στην παραπάνω «ομάδα» και τους εκάστοτε φορείς και ιδιώτες που σχετίζονται ή επηρεάζονται άμεσα από τις διατάξεις των νομοθετημάτων.

Σε δύο από τα σημαντικότερα σχέδια νόμου που κατέθεσε μέχρι σήμερα το ΥΠΕΚΑ, αυτό για το πράσινο ταμείο (έχει ψηφιστεί) και αυτό για τη βιοποικιλότητα (υπό ψήφιση) δεν υπάρχει καμία αναφορά στους παραπάνω φορείς. Αντίθετα, προβλέπονται ρητά θέσεις και αξιώματα για μέλη περιβαλλοντικών ΜΚΟ οι οποίες, όπως έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν, δεν ελέγχονται θεσμικά και δεν είναι γνωστά τα στοιχεία από τη δράση τους τόσο σε οικονομικό όσο και σε επιστημονικό επίπεδο. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι οργανώσεις αυτές, επιδοτούνται από την ΕΕ και από εθνικούς πόρους με ιδιαίτερα μεγάλα κονδύλια για την υλοποίηση μελετών και προγραμμάτων αμφίβολης επιστημονικής αξίας.

Διαβάστε την συνέχεια στην σελίδα του Ωρίωνα  πατώντας εδώ.

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Το αθάνατο 21...

Ο προπάππους μου πολέμησε το 21’
τιμήθηκε με μετάλλιο, ήρωας !
η οικογένεια του πεινούσε
ο κοτζάμπασης συνέχισε να πίνει αίμα

Ο παππούς μου στον πόλεμο του 22’ έφτασε στο Αφιόν Καραχισάρ
για τα «δίκαια» της Ελλάδας …
το 48-49 οι αντάρτες τον κατηγορούσαν για κρυφοδεξιό – δεν ήταν
ο στρατός τον κατηγορούσε για κρυφοκομμουνιστή – δεν ήταν

Τον πατέρα μου, τον κυνηγούσε η χούντα σαν αριστερό – δεν ήταν
στην εποχή του Καραμανλή τον κατηγορούσαν για πασοκ – δεν ήταν
στην εποχή του πασοκ τον κατηγορούσαν για δεξιό – δεν ήταν

Ναι, ομολογώ, εγώ έφαγα τα 400 δις …

Στον Ελεύθερο Τύπου του Σαββάτου "Φαινόμενα"


μαΓΗκος  ΈΡΩΤισμΟΣ ...

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Η υπουργός μας κι εμείς …

Δεν της βγαίνουν της υπουργού μας επί της κλιματικής αλλαγής & περιβάλλοντος - συμπαθούς κατά τ’ άλλα κυρίας Μπιρμπίλη - τα σχέδια που καταστρώνει με την βοήθεια του επιστημονικού επιτελείου της.

Τα πυρά που δέχεται, δεν προέρχονται κατ’ ανάγκη από την αντίπαλη πλευρά – αλλά κυρίως από την φιλική – όχι μόνον από συναδέλφους της υπουργούς αλλά και από τον φίλιο τύπο. Και τα φίλια πυρά κάνουν περισσότερη ζημιά όπως φαίνεται, πονάνε περισσότερο. Εδώ ταιριάζει γάντι η λαϊκή θυμοσοφία: «φυλάξου από τους φίλους σου γιατί τους εχθρούς σου τους ξέρεις».

Ο όρος «διαχείριση ή ανάπτυξη» στο υπουργείο επί της κλιματικής αλλαγής ίσως μάλλον έχει παρερμηνευθεί. Δεν εξηγούνται διαφορετικά τα λάθη που πληθαίνουν στα υπό ψήφιση νομοσχέδια και προκαλούν πότε την οργή του υπουργού εθνικής άμυνας, πότε τον σκεπτικισμό του υπουργού μεταφορών & υποδομών, πότε του ενός και πότε του άλλου. Μπορεί ο γύπας της Κρήτης να έχει μεγαλύτερη αξία για ορισμένους εκεί στο υπουργείο, αλλά σύντροφοι και συντρόφισσες, και ο άνθρωπος αν δεν βρίσκει τροφή από την αναδουλειά, θα τον φάει τον γύπα σας.


Πολύς λόγος έγινε όταν η κυρία Μπιρμπίλη ανέλαβε το αρμόδιο υπουργείο. Και εμείς ακόμα μέσω της Κ.Σ.Ε. σπεύσαμε να καταθέσουμε τις ανησυχίες μας για το κυνηγετικό γίγνεσθαι – και παρατηρήθηκε στην αρχή της θητείας της ένας «πόλεμος» μεταξύ υμών και ημών – ένας «πόλεμος» που κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία καλοστημένη φούσκα.

Δυστυχώς, όπως ανεπαρκείς κρίνονται οι επιτελείς της κυρίας υπουργού, το ίδιο μπορούμε να πούμε πως συμβαίνει και με τους δικούς μας αντιπροσώπους. Διότι στοιχειώδης λογική θα επέβαλε στα «αντίπαλα στρατόπεδα» μία διαφορετική προσέγγιση των προβλημάτων που μας αφορούν και έχουν σχέση με την φύση στο βαθμό που μας αφορούν σαν κυνηγούς.

Διακατέχονται και οι δύο πλευρές από υπεροψία. Και θύματα της πρακτικής αυτής δεν είμαστε μόνο εμείς οι κυνηγοί – είναι, και η κυρία υπουργός μας – που μέσω των συμβούλων της υποπίπτει από το ένα λάθος στο άλλο – που δεν έχουν απαραίτητα και σχέση με εμάς – φανερώνει όμως την νοοτροπία της υπεροψίας από μέρους τους.

Στην Ελλάδα, στην γενέθλια γη μας, οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές, όλοι τους, μας έχουν γελάσει. Πρόδωσαν τον αγώνα μας για ένα καλύτερο μέλλον, προτάσσοντας τα δικά τους «εγώ». Από κοντά, τους ακολουθούν και όλοι εκείνοι οι σφουγγοκωλάριοι που αγκιστρώνονται κάθε φορά από το άρμα της εξουσίας, ανίκανοι όντες να πορευθούν έξω στον κόσμο χωρίς την ομπρέλα ενός κόμματος ή μιάς ομάδας.

Υπό αυτήν την έννοια, την κυρία Μπιρμπίλη – που δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός και βρίσκεται έξω από πολιτικές ομάδες – την θεωρώ τίμια και με προθέσεις καλές – και ας έρχονται οι ιδέες της κόντρα στις δικές μας μα και στην κοινή λογική. Μα ακόμα και αυτή η κόντρα μπορεί εύκολα να εξηγηθεί αφού επί της ουσίας ούτε η κυρία Μπιρμπίλη γνωρίζει τους στοιχειώδεις κανόνες επιβίωσης που δρουν στην φύση. Υπερασπίζεται δηλαδή την οικολογία χωρίς να ξέρει ουσιαστικά τι εστί οικολογία.

Ίσως θα πρέπει να αρπάξουμε τη στιγμή, και μόνοι μας εμείς οι κυνηγοί να αρχίσουμε να κουβεντιάζουμε με καθαρούς ανθρώπους. Η πράξη απέδειξε ότι οι μεσάζοντες συνδικαλιστές μας και οι μεσάζοντες σύμβουλοι της κυρίας υπουργού, παίζουν πάνω στις πλάτες, όχι μόνο τις δικές μας αλλά κυρίως ανεύθυνα κόντρα στη φύση – για την οποία φεύ!!, κόπτονται μέχρι θανάτου.

Οι ανταγωνισμοί, οι εσωκομματικές μαχαιριές, τα σκοτεινά συμφέροντα, το δημόσιο χρήμα που ρέει προς αμφιλεγόμενες Μ.Κ.Ο, μέχρι σήμερα δεν βοήθησαν την φύση. Ας πετάξει λοιπόν η υπουργός μας εκείνους τους συμβούλους της που αναιρούν τις προθέσεις της – και ας διώξουμε και εμείς δια παντός επαγγελματίες συνδικαλιστές, και ας μιλήσουμε με καθαρά πρόσωπα για όσα αγαπάμε και μας πληγώνουν. Ποτέ δεν είναι αργά.

Αν θέλει η υπουργός μας να έχει άποψη για το κυνήγι – δική της όμως και όχι σερβιρισμένη από αμφιλεγόμενους «ειδικούς και επιστήμονες», ας επισκεφτεί μονάχη της τα κυνηγοτόπια, ας ακολουθήσει μία παρέα μπεκατσάδων στο πυκνό, ή ακόμα ας έλθει και στην δική μας παγάνα (όταν θα επιτραπεί και πάλι το κυνήγι του αγριόχοιρου) – εμείς εδώ είμαστε, έχοντες την καλή διάθεση να την μυήσουμε στην ζωή της φύσης. Ο οποιοσδήποτε κυνηγός, πρόθυμος είναι να της δείξει την καθαρή αλήθεια.

==========================================

Δημοσιεύθηκε την Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου

Περιοδικό "Κυνήγι" από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη αυτή και κάθε Τετάρτη



Ένα περιοδικό για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Κυνηγετικός Σύλλογος Αμαρουσίου - κοπή πίτας

Πρόσκληση

Ο Πρόεδρος και το Διοικητικό Συμβούλιο του Κυνηγετικού Συλλόγου Αμαρουσίου σας προσκαλεί στην προγραμματισμένη κοπή πίτας που θα πραγματοποιηθεί την

Τετάρτη, 9 Φεβρουαρίου 2011 ώρα 20.00

στο Δημαρχείο Αμαρουσίου (Βασιλίσσης Σοφίας 9, ) στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Δημαρχείου.

Θεωρούμε την παρουσία σας ιδιαίτερα τιμητική.



Ο Πρόεδρος             Ο Γεν. Γραμματέας        Ο Ταμίας

Απόστ.Χρ.Αντωνάκης        Σπύρος Τζελέπης     Αντώνης Ικοντας

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Από Κρανιά… σε Κρανιά …

Καλά πήγε η φετινή κάρπωση στα «άγρια» του βουνού. Μερικοί στην ομάδα μου ισχυρίζονται πως θα πήγαινε «καλύτερα» αν δεν ήμουν κι εγώ στο κυνήγι (!). Ο «καιρός φυλά τα έρμα» που λένε και στο χωριό μου……

Ένας φίλος μου που κυνηγά με την παρέα του στα μέρη της Βοιωτίας, δεν πολυπήγε για κυνήγι: «αδελφέ που να πάω, πολλά τα έξοδα. Στο μαγαζί η δουλειά πεσμένη – βλέπεις τι γίνεται, ο γιός μου πήγε στη Γερμανία για δουλειά, άσε με σου λέω, στενοχώριες».

Ο γιός του φίλου μου, γιατρός, έκανε τη θητεία του, τελείωσε το αγροτικό του και περίμενε…. Καλό παιδί, όταν σπούδαζε, αν δεν ήταν στη σχολή, βοήθαγε τον πατέρα του στο μαγαζί – και το βιβλίο το είχε πάντοτε δίπλα του. Άρχισε την αναζήτηση εργασίας στην Ευρώπη, είχαν θέση στο Βερολίνο, δεν το πολυσκέφτηκε, άφησε την μιζέρια της Ελλάδας και έγινε ευρωπαίος πολίτης.

Ασφαλώς, άπειρες είναι οι περιπτώσεις νέων ανθρώπων σαν τον γιό του φίλου μου. Και πάνε παντού όπου υπάρχει εργασία και μέλλον. Οι ασυναρτησίες «χορτασμένων αριστεριστών» του τύπου «μαζί τα φάγαμε», δεν έχουν απήχηση στους σοβαρούς νέους ανθρώπους αυτής της χώρας. Και αναζητούν το κυνήγι της ζωής τους παντού στον κόσμο.

Δηλαδή φέτος δεν μύρισες καπρίλα φίλε; Τον ρώτησα με αφέλεια. «Ελάχιστες φορές κυνήγησα με την παρέα μου. Όμως πήγα προχτές για τσίχλες στην Κρανιά». Καλά, έφτασες στον Ασπροπόταμο για τσίχλες; Υπάρχουν εκεί τσίχλες; «Καλά, εγώ μεγάλωσα αλλά εσύ μου φαίνεται γέρασες!, ποιόν Ασπροπόταμε, πλάκα μου κάνεις, στην Κρανιά, εδώ στην Αργολίδα πήγαμε».

Χτυπήσατε τίποτα ή μαζέψατε χορταρικά για το σπίτι; «Κάναμε μία τσίχλα (!) και κατά τις 9.30 με 10.00 τους λέω πάμε να φύγουμε, ξέρω έναν καλό τόπο. Και πήγαμε αδελφέ σε ταβέρνα ταπεινή και «χτυπήσαμε» γκιόσα στα κάρβουνα, τι να σου πώ, φοβερό κυνήγι». Παγωμένη τη φάγατε ή ζεστή; Τον ρώτησα. «ελαφρώς ζεστή γιατί ένας από την παρέα μας δεν την ήθελε κρύα». Καλά, αυτόν στην παρέα σας να μην τον ξαναπάρετε, σας χαλάει τις γεύσεις (!), του είπα και γέλασε.


Στα μέρη της Κρανιάς και του Ασπροποτάμου πηγαίνω συχνά εκτός κυνηγετικής σαιζόν. Εκεί πρίν τα Δολιανά έχει ένα πάρκο δίπλα στην ποταμιά. Οι γυναίκες ετοιμάζουν το πικ-νικ κι εμείς ψαρεύουμε πέστροφες – εγώ σπάνια να πιάσω καμιά, ο άλλος όμως, ο Νικόλας τις τρομάζει με τις «βρισιές του» και συμπληρώνουμε το γεύμα μας δίπλα στο νερό με τα ελέη της φύσης.

Μετά, και για να μην χαλάσουμε το χατίρι των γυναικών, τις ακολουθούμε στην περισυλλογή αγριοφράουλων. Παίρνουμε έναν αγροτικό δρόμο στην καρδιά του Κόζιακα και ανηφορίζουμε. Στις πλεύρες του δρόμου συναντάμε ξυλοκόπους με τα τσαντίρια τους, πολλά άλογα δεμένα, μυρωδιές από ψημένο καφέ και γενικώς μία ατμόσφαιρα ονειρική. Δεξιά και αριστερά του δρόμου τεράστιοι κορμοί δέντρων περιμένουν τον ξυλοκόπο να τους ντανιάσει με μαστοριά. Δύσκολη η δουλειά ετούτη, σκέφτομαι κάθε φορά που βλέπω τους «ξύλινους μαντρότοιχους» έτοιμους για φόρτωμα.

Άγρια τα δάση του Κόζιακα – «και κυκλοφορούν και αρκούδες στην περιοχή» όπως συνηθίζει να μου υπενθυμίζει κάθε φορά ο Νικόλας για να με «τρομάξει». «Εσείς έχετε αρκούδες στην Πελοπόννησο;» με ρωτά με ύφος σκωπτικό. Εμείς Νικόλα έχουμε την διασημότερη αρκούδα του κόσμου, την Καλλιστώ. Την έπιασε μια φορά στα πράσα η Άρτεμις η θεά – τι γυναίκα και αυτή θεέ μου, να παίζει τη «μακριά γαϊδούρα» με τον Δία και την έδιωξε από την παρέα της. Χάλασε όμως περισσότερο η δουλειά όταν η σκύλα η Ήρα αντελήφθη τον καρπό του «παιχνιδιού» – τον Αρκά και την έκανε αρκούδα. Ο Δίας όμως, ρεμάλι και παλιάνθρωπος αλλά και με αισθήματα, όταν ο Αρκάς είδε την αρκούδα στο δάσος (την μάνα του) και σήκωσε τη φαρέτρα του – μη αντέχοντας την ακούσια μητροκτονία ο παλιορέμπελος θεός, τους έστειλε στα άστρα, η μάνα έκτοτε είναι η μεγάλη άρκτος και ο βασιλικός γιός η μικρή άρκτος.

«Η ‘Ηρα ησύχασε;» με ρώτησε με αφέλεια ο Νικόλας. Όχι, δεν ησύχασε η ανέραστη στρίγκλα και παρήγγειλε του υποταχτικού της του Ωκεανού να μην αφήσει ποτέ να δροσιστούν στα νερά του οι άρκτοι. Τέτοια κακία η βλογιοκομμένη.. .

=========================================

Δημοσιεύθηκε την Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου

Περιοδικό "Κυνήγι" από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη αυτή και κάθε Τετάρτη


Ένα περιοδικό για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς