Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Η οικολογία και τα «έργα» της

Οι Αβοριγίνες της Αυστραλίας αν και αυτόχθονες αναγνωρίστηκαν επίσημα σαν πολίτες της χώρας τους το 1967. Ζουν με τις παλιές συνήθειες της φυλής τους. Αναγκάστηκαν όμως να έλθουν σε σκληρή αντιπαράθεση με του οικολόγους πράσινους της Αυστραλίας επειδή θέλησαν ακτιβιστές οικολόγοι να δημιουργήσουν ένα φυσικό πάρκο στη περιοχή τους, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτό δέκα περίπου ποταμούς και απαγορεύοντας κάθε είδους καλλιέργεια. «Δεν θέλουμε να ζούμε με κοινωνικά επιδόματα αλλά όπως ζούσαμε χιλιάδες χρόνια τώρα καλλιεργώντας και κυνηγώντας στη γη μας», φωνάζουν οι Αβοριγίνες.

Στην Ελλάδα, ακτιβιστές της οικολογίας (!!), απελευθέρωσαν χιλιάδες Μινκ από ειδικά εκτροφεία στην Κοζάνη, με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν μεγάλο πρόβλημα στη πανίδα της περιοχής. Δημιούργησαν παράλληλα και οικονομικά προβλήματα σε νόμιμες επιχειρήσεις που πληρώνουν φόρους και απασχολούνται σε αυτές πολλοί εργαζόμενοι που ζουν με αξιοπρέπεια τις οικογένειές τους. Δυστυχώς οι ακτιβιστές, απέδειξαν με τη πράξη τους ότι απέχουν παρασάγγας από τη λειτουργία της φύσης, και απέδειξαν επίσης πως είναι ανίκανοι να διαχειριστούν ενός «γαϊδουριού άχυρα». Με τις δράσεις τους δεν διαφέρουν σε τίποτα απολύτως από τους λαθροθήρες, αφού και οι δύο κινούνται έξω από τους νόμους.

Δύο ξεχωριστές περιπτώσεις σε δύο διαφορετικά σημεία του πλανήτη, και διακρίνεται καθαρά η νοοτροπία των οργανώσεων εκείνων που έχουν χρεωθεί (από πού άραγε;) τα θέματα της φύσης και του περιβάλλοντος. Πράγματι, είναι εντυπωσιακή η μέθοδος που ακολουθείται διεθνώς από την οικολογία, επιβάλλοντας με οποιοδήποτε τρόπο – νόμιμο ή παράνομο τα «θέλω της». Δυστυχώς η οικολογία στις πλείστες των περιπτώσεων έτσι λειτουργεί, εντελώς αντι - οικολογικά.

Προφανώς και το κυνήγι των Αβοριγίνων ενοχλεί τις «ευαίσθητες ψυχές» των ακτιβιστών της οικολογίας, αφού στα πλαίσια της καθημερινότητάς τους οι Αβοριγίνες θα σκοτώσουν και θα ψαρέψουν στα ποτάμια της περιοχής τους. Διεθνώς, θέλουν και το επιβάλλουν με οποιοδήποτε τρόπο οι οικολόγοι, να ακολουθήσουμε όλοι μας τα δικά τους πρότυπα. Νομίζουν – έχουν την πεποίθηση πως μόνο αυτοί γνωρίζουν τη φύση και είναι οι μόνοι αρμόδιοι να αποφασίζουν. Η νοοτροπία τους και η συμπεριφορά τους, η υπερεκτίμηση που έχουν στις «γνώσεις τους», το άφθονο χρήμα που τους δίνεται για να μπορούν να κινούνται ελεύθερα, δείχνουν ότι, ο αληθινός σκοπός τους δεν είναι η αγάπη τους για τη φύση αλλά η επιβολή ενός νέου μοντέλου ζωής, «πράσινου», κατά τα λεγόμενά τους. Ενός μοντέλου που θέλει τον άνθρωπο «μαντρωμένο» στις πόλεις, αφήνοντας δια παντός τις ενασχολήσεις του στη φύση, ανεξάρτητα αν αυτές λέγονται καλλιέργειες, κυνήγι, ψάρεμα, κτηνοτροφία κ.τ.λ.

Η επιβολή όμως φανερώνει βία. Και η βία μεταφράζεται με ποικίλους τρόπους, όχι απαραίτητα σωματική. Η οργανωμένη διεθνώς οικολογία όμως με τους ακτιβιστές της δεν πήγε ποτέ στο Έβερεστ να διώξει τους ορειβάτες που έχουν γεμίσει το βουνό με εκατομμύρια τόνους σκουπίδια, γιατί τα μεγάλα συμφέροντα εκεί δεν το επιτρέπουν. Δρα επιλεκτικά και πάντοτε με την ανάλογη δημοσιότητα από συγκεκριμένους διαύλους ενημέρωσης.

Η καλύτερη απάντηση στα σχέδια της οικολογίας που αγγίζουν σε μεγάλο βαθμό κι εμάς, είναι η συνεχής παρουσία μας στο βουνό. Μόνο έτσι θα αποτρέψουμε τους εξτρεμιστές – ακτιβιστές και λαθροθήρες, να παρανομούν σε βάρος μας. Θύματα της παγκόσμιας οικολογίας είναι και εκείνοι οι ρομαντικοί που πίστεψαν στα ωραία λόγια της και εγκλωβίστηκαν στους κόλπους της. Μεγάλο θύμα της η ίδια η φύση. Το χρήμα όμως είναι πολύ και κάπως πρέπει να φύγει για εκείνους που το θέλουν πολύ. Και το χρήμα, όπως λέει και φίλος μου αμερικανοσπουδαγμένος στα οικονομικά, «κύκλους κάνει αλλά γυρίζει πάντα στο αφεντικό του».

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό της Απογευματινής "Κυνήγι" στις 26 Αυγούστου 2009.

Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

Το ζαρκάδι και άλλα τινά …

Αναρωτιέται «φανατικός» οικολόγος στο εξαιρετικό blog «η καλύβα ψηλά στο βουνό» του Πάνου Ζέρβα, τι θα κάνουμε εμείς οι κυνηγοί αν απαγορευθεί το κυνήγι του αγριόχοιρου στην Πελοπόννησο. Αφορμή για το ερώτημα αυτό και άλλα ενδιαφέροντα που είχαν προηγηθεί, έδωσε η είδηση ότι προσπαθεί η κυνηγετική ομοσπονδία Ελλάδας να εντάξει και το ζαρκάδι στο κυνήγι λόγω υπερπληθυσμού του.

Προσωπικά, διαφωνώ με τις ενέργειες αυτές της ομοσπονδίας. Έχουν πολλά σοβαρότερα ζητήματα να λύσουν οι επικεφαλείς της από το αν πρέπει ή δεν πρέπει να ενταχθεί το ζαρκάδι στο κυνήγι μας.

Για τους οικολόγους όμως που κατέθεσαν τις απόψεις τους στο εξαιρετικό blog του Πάνου Ζέρβα – του «πελοποννήσιου καλαμαρά» της Θεσσαλονίκης που τις οικολογικές θέσεις του τις βρίσκω ενδιαφέρουσες και αξιοπρεπείς, εκείνο που δυστυχώς διαπίστωσα – και δυστυχώς έχει γίνει κανόνας πλέον, είναι οι «κραυγές» που βγάζουν οι φίλοι της οικολογίας. Ακολουθούν ίσως τις «προεκλογικές κραυγές» του ευρωβουλευτή μας σήμερα Τρεμόπουλου, που όμως δεν βοηθούν καθόλου στα προβλήματα που χρήζουν λύσεων και αφορούν τη φύση μας.

Στο ίδιο εξαιρετικό blog, εδόθησαν και ενδιαφέρονται οικονομικά στοιχεία για όλες σχεδόν τις Μ.Κ.Ο. που ασχολούνται συστηματικά με την οικολογία. Και φαίνεται καθαρά τελικά πως ο καβγάς δεν γίνεται για τη φύση αλλά για τα ευρωπαϊκά κονδύλια που διατίθενται γι’ αυτήν δίχως φειδώ. Φαίνεται όμως πως ο «αγώνας» της οικολογίας αρχίζει και αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον με την «εκ των έσω» διαφοροποίηση της Μ.Κ.Ο. «Αρχιπέλαγος», που ούτε λίγο ούτε πολύ αναφέρει χαρακτηριστικά πως «προτιμά να σπάσει τη σιωπή της και να γίνει το μαύρο πρόβατο της οικολογίας».

Το σοβαρότατο θέμα «περιβάλλον και φύση», είναι πολυσύνθετο και απαιτεί ειδικούς χειρισμούς από τους εμπλεκόμενους φορείς – που ανεξάρτητα από τις παγιωμένες μεταξύ τους αντιθέσεις, είτε ονομάζονται οικολογικές οργανώσεις είτε κυνηγετικές, ο σκοπός τελικά πρέπει να είναι ο ίδιος και ας περνά από διαφορετικούς άξονες. Για να καταφέρουν όμως να φτάσουν οι αντίθετοι πόλοι να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι ισότιμα – προς το συμφέρον και μόνο της μοναδικής μας φύσης, ας αρχίσουν από τα απλά, ας αφαιρέσουν «τις κραυγές και τους αλληλοσπαραγμούς».

Θέση στους Φορείς σαφέστατα έχει και το κόμμα των κυνηγών, αν επιθυμεί φυσικά να έχει συνέχεια σαν κόμμα. Τα προβλήματα είναι πολλά και οι θέσεις του κόμματος – ανεξάρτητα από αυτές της Κ.Σ.Ε., πρέπει να είναι σαφείς. Ελπίζω, να μην αποδειχθεί φούσκα όλη η προεκλογική προσπάθεια του κόμματος – διότι πολλοί κυνηγοί πίστεψαν και κάποιοι κουράστηκαν και μόχθησαν στον αγώνα εκείνο. Έχει υποχρέωση το Κ.Ε.Κ. να γνωστοποιήσει τις θέσεις του σε όσα συμβαίνουν στο χώρο μας σήμερα και να αγωνισθεί για τις λύσεις των προβλημάτων προς το συμφέρον όλων μας.

Και για να απαντήσω και στο ερώτημα του φίλου οικολόγου όπως φαίνεται στην αρχή του άρθρου, ενημερωτικά και μόνο, θα πρέπει να γνωρίζει ότι το κυνήγι του κάπρου στη Πελοπόννησο είναι δημιούργημα των κυνηγών και συγκεκριμένα των κυνηγετικών συλλόγων Μεγαλόπολης και Καλαβρύτων που φρόντισαν και εμπλούτισαν την πανίδα της Πελοποννήσου με το ζώο αυτό. Αν κάποτε απαγορευθεί το κυνήγι του, εμείς οι κυνηγοί είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούσουμε στο νόμο. Και η εφαρμογή των νόμων – μη κρίνοντας αν αυτοί μας βολεύουν ή όχι, δίνει το αληθινό μέτρο της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας μας. Και ελεύθερος πραγματικά άνθρωπος δεν είναι εκείνος που κραυγάζει ή βρίζει ή κατηγορεί ή χυδαιολογεί ή θέλει να εκτονωθεί μέσα από ένα οποιοδήποτε μέσο που του δίνεται σήμερα η δυνατότητα, πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος είναι αυτός που ακολουθεί το νόμο.

---------------------------------------------------------------------------

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό της Απογευματινής "Κυνήγι" στις 19 Αυγούστου 2009.

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2009

"Απογευματινή - Κυνήγι" Η μικρή ομάδα κι ο «αόρατος» κάπρος

Νούμερα - μεγάλα και μικρά, είναι αυτά που καθορίζουν εν πολλοίς τη σύνθεση μιάς ομάδας αγρίων με άξιους κυνηγούς. Μεγάλα νούμερα δηλώνουν την ικανότητα της ομάδας, μικρά νούμερα δείχνουν τις αδυναμίες της. Είναι όμως έτσι;

Καμιά φορά, στη δική μου ομάδα αλλά και σε άλλες, κοκορεύονται οι «αρχηγοί» για την αριθμητική υπεροχή της κάρπωσης, σε αντιδιαστολή με «αρχηγούς» που δεν «ευτύχησαν» στα μεγάλα νούμερα. Και γίνεται βέβαια η σχετική πλάκα – που όμως, αν δει κάποιος μακρύτερα θα διαπιστώσει ότι δεν είναι πλάκα, είναι εγωισμοί και ναρκισσισμός. Και γενικώς στη ζωής μας, όλα τα «-ισμός» λίγο ή πολύ, βλάφτουν και αποπροσανατολίζουν.

Πολλές φορές έχω γίνει «ο κακός της δικής μου ομάδας» επειδή δίνω μεγάλη βαρύτητα «στη διαδικασία» ενώ οι περισσότεροι δίνουν «στο αποτέλεσμα». Η αλήθεια ίσως να βρίσκεται κάπου στη μέση. Ίσως και να μην υπάρχει αλήθεια, αφού ο καθένας μας αντιλαμβάνεται διαφορετικά τη μυρωδιά του αέρα – και βρισκόμαστε στο βουνό για διαφορετικούς λόγους με αφορμή το κυνήγι.

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές, στάθηκε μία μικρή ομάδα 6 – 7 κυνηγών από ένα χωριό της Ηλείας – που στην τελευταία κυνηγετική περίοδο δεν «αξιώθηκε» να καρπωθεί ούτε ένα άγριο!. Και όμως, η παρέα αυτή, αφήνοντας πίσω της τις πληγές από την πυρκαγιά του 2007, θέλοντας να «ανασάνει» από τις στάχτες που κατακάθισαν στον όμορφο τόπο της, βγήκε στα ορεινά της Αρκαδίας για τον αγριόχοιρο. Και αυτός όμως, τρομαγμένος από τις καταστροφές, βλέποντας και τις δικές του φαμίλιες χαμένες στα αποκαΐδια, τράβηξε για τα ορεινά μέρη που υπήρχε τροφή.

Σε όλη την κυνηγετική περίοδο, «οι δρόμοι τους δεν συναντήθηκαν». Η παρέα όμως του χωριού, συνέχιζε κάθε σαββατοκύριακο να ανεβαίνει στα ορεινά. Αντάμωνε αχάραγα και άναβε τη φωτιά. Και γύρω από τις φλόγες της με τον καυτό καφέ να διώχνει τις υγρασίες, οι λίγες κουβέντες και η προσμονή της αυγής έδιναν ελπίδες.

Στάθηκα τυχερός και δυό φορές συνάντησα έναν ευγενέστατο ηλικιωμένο κυνηγό από την μικρή ομάδα. Κοντά στο δρόμο, ήταν κόντρα – καρτέρι. Και η παγάνα τους πήγαινε στο πυκνό με τα σκυλιά. Μόλις είχαν αρχίσει. «Καλημέρα», είπα μόλις τον αντίκρισα.
«Καλημέρα» μου απάντησε, ευδιάθετος. «Πως τα βλέπεις τα πράγματα σήμερα;» τον ρώτησα. «Πώς να τα δώ; Δεν βλέπεις; Η μέρα είναι υπέροχη, εμείς εδώ έξω στη φύση, τα σκυλιά μας ψάχνουν. Ίσως να σταθούμε τυχεροί σήμερα. Αλλά και πάλι αν δεν βρούμε τίποτα, τη βόλτα μας στο βουνό την κάνουμε, παίρνουμε τις δροσιές του και καθαρίζουν τα πνευμόνια μας, αφουγκραζόμαστε τα σκυλιά μας. Υπάρχει τίποτα καλύτερο;»

Όχι, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από την πρωινή επαφή με το βουνό. Και οι αληθινοί κυνηγοί το ξέρουν καλά αυτό. Αυτοί που αγαπούν τη φύση και γίνονται μάρτυρες στο γλυκοχάραμα. Δίχως κραυγές και άγχος για το τι μέλλει γενέσθαι. Αν θα καταφέρουν να θηρεύσουν τον κάπρο, να τον βάλουν πάνω στο αγροτικό ή στο jeep και να τον περιφέρουν από χωριό σε χωριό.

Για την μικρή παρέα από το χωριό, η κάρπωση δεν είναι αυτοσκοπός. Όπως δεν πρέπει να είναι για τον αληθινό κυνηγό. Και την ομάδα αυτή τη ζήλεψα. Αθόρυβη, χωρίς προστριβές για τους τόπους με άλλες ομάδες, ίσως θα πρέπει να γίνει παράδειγμα προς μίμηση. Αλλά τι λέω τώρα, ποιος «σοβαρός» κυνηγός θα αντέξει να γυρίσει στη βάση του δίχως το θήραμα; Ποιος κυνηγός και ποια ομάδα χαίρονται τη φύση όπως η ομάδα του χωριού αυτού;

Πάντοτε θα υπάρχουν οι λίγοι, οι ελάχιστοι κυνηγοί, που δεν «κοκορεύονται» για τα θηράματα που βάνουν στο σακούλι τους, που δεν φέρνουν βόλτα τα χωριά επιδεικνύοντας τη «μαγκιά» τους. Για αυτούς τους κυνηγούς γράφω, που «δανείζονται» τις ομορφιές της φύσης από τη μάνα γη, και έχουν στις ομάδες τους αρχηγούς όπως αυτόν του μικρού χωριού.

----------------------------------------------------------------------

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό της Απογευματινής "Κυνήγι" στις 12 Αυγούστου 2009.

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009

Νέα Ρυθμιστική για το κυνήγι ...

Καλοκαίρι είναι και είπαμε να αραιώσουμε την παρουσία μας στην ενημέρωση! αλλά δεν μας αφήνουν οι δαίμονες!. Όλοι περίμεναν τάχα μου με αγωνία τη νέα ρυθμιστική για το κυνήγι και δεν τους κόλλαγε ύπνος!. Το ίδιο κι εγώ. Στη παραλία ήμουν και ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι από το άγχος. Από τη στεναχώρια μου το ‘ριξα στα κοκτέιλ και στους φρέντο εσπρέσο, στα εμφιαλωμένα νερά από Πίνδο μέχρι και Κρήτη των 0,50 λεπτών, στα δροσερά ντους και στις καλαμωτές ομπρέλες που σαφώς είναι καλύτερες από τις υφασμάτινες και κάνουν καλύτερη σκιά, είναι και οικολογικές.

Η καλή μου λόγω φόρτου εργασίας δεν συμμετείχε στα δικά μου άγχη! μερικές φορές. Ε! αυτές οι φορές ήσαν πραγματικά βασανιστικές……. στη παραλία. Όταν όμως ήταν μαζί μου, έπαιρνε με τρόπο μαγικό το άγχος μου και το μετέτρεπε σε χαρά. Η δύναμη της γυναίκας!

Στη χαρά λοιπόν, προσπαθούσα να εξηγήσω με τρόπο λογικό τη νέα ρυθμιστική αλλά και τις αντιδράσεις που αυτή έφερε. Και δεν μπορούσα και το έριχνα πάλι στους παγωμένους εσπρέσο και στα νερά με τα πολλά ανιόντα και κατιόντα.

Έξαλλοι λοιπόν οι της Κ.Σ.Ε. με τη νέα ρυθμιστική, έξαλλοι και οι οικολόγοι πράσινοι του Τρεμώ, έξαλλος κι εγώ που είναι έξαλλοι οι άλλοι, ταραγμένη και η θάλασσα αναμένοντας την αποψινή πανσέληνο. Αναρωτιέμαι πόση ταραχή (!!) μας έφερε αυτές τις ημέρες η νέα ρυθμιστική και αν αξίζει τον κόπο να ασχολούμαστε τόσο μαζί της.

Αξίζει ή όχι, τις καλαμωτές ομπρέλες δεν ήλθε ακόμα ο καιρός να τις αφήσουμε.

--------------------------------------------------------------------

Η φωτό είναι από την αναμονή για την πανσέληνο.