Κυριακή 19 Απριλίου 2015

Η προβοκάτσια της Ζακύνθου ...

Καλό είναι να μην γράφει κανείς εν θερμώ. Διότι θα κάνει λάθη, θα γράψει ενδεχόμενα ανακρίβειες. Εκτός και αν διατελεί «εν υπηρεσία» που λένε. Τέλος πάντων, περί ορέξεως……..

Αυτό που συνέβη προ ημερών στην Ζάκυνθο, είναι λογικό. Τίποτα τυχαίο, τίποτα παράξενο, τίποτα δυσκολοερμήνευτο. Ήταν μία σύγκρουση αναμενόμενη. Που καλλιεργήθηκε από την στιγμή που η Κ.Σ.Ε. πήρε πολιτική θέση, καθαρή θέση υπέρ μερικών πολιτικών κομμάτων και εξέδωσε ανακοινώσεις νουθετώντας τους κυνηγούς να μην ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ διότι εναντιωνόταν στο κυνήγι και θα το καταργούσε. Δηλαδή τρίχες!

Στην Ζάκυνθο η Κ.Σ.Ε. συγκρούστηκε με το τίποτα. Έφτιαξε ένα θέμα προς πώληση, το διαχειρίστηκε όπως ήθελε, επέβαλε την σύγκρουση. Για να δείξει ότι δεν πέθανε (ενώ πεθαίνει), για να μας πει πως μόνο αυτή νοιάζεται για το ελεύθερο παραδοσιακό κυνήγι στην Ελλάδα. Αστεία πράγματα από μια εξίσου αστεία οργάνωση.

Το θέμα στις Στροφάδες, εδώ και χρόνια το διαχειριζόταν με έντιμο τρόπο ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Πελοποννήσου Κώστας Μαρκόπουλος. Αυτός και οι συνεργάτες του. Το ίδιο πήγε να κάνει και τώρα. Την δουλειά του. Μαζί με τους θηροφύλακες. Αλλά, με δόλιο τρόπο, τον καπέλωσε η Κ.Σ.Ε., για να βγει από την αφάνειά της. Και εν μέρει το πέτυχε.

Στην Ζάκυνθο, την μονοεδρική έδρα της Βουλής την κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και περίμενε στην γωνία την Κ.Σ.Ε. για την περίεργη στάση της κατά την προεκλογική περίοδο. Τα επεισόδια λοιπόν που έγιναν στο λιμάνι της Ζακύνθου, ήταν στημένα από δύο αντίθετους πόλους τελικά. Που έδρασαν εις βάρος των κυνηγών και της νομιμότητας.


Στο πονηρό παιχνίδι της η Κ.Σ.Ε. κατάφερε να βάλει και την Ομοσπονδία Πελοποννήσου. Και λέγοντας πονηρό, εννοώ ότι αρμόδιος φορέας για τις Στροφάδες, στην φύλαξή τους τουλάχιστον, είναι η Ομοσπονδία Πελοποννήσου και κανείς άλλος κυνηγετικός φορέας. Η νεκροζώντανη όμως Κ.Σ.Ε. με τους λειψούς ηγέτες της έπαιξε το χαρτί της. Δημιούργησε την αντιπαράθεση με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ζάκυνθο, έμπλεξε τον Κώστα Μαρκόπουλο και πιστεύει πως έχει πάλι το πάνω χέρι στα πράγματα. Δεν το έχει κι ας έβγαλε λόγο ρουτίνας ο Λαφαζάνης στο περίπτερό της προ ημερών.

Η Ομοσπονδία Πελοποννήσου έχει χρέος (όπως κάνει τόσα χρόνια με επιτυχία) να φυλάει και τις Στροφάδες από ψυχοπαθείς κυνηγούς ή μη κυνηγούς. Δεν έχει ανάγκη τις μετριότητες της Κ.Σ.Ε., και κακώς η Ομοσπονδία έπαιξε άθελά της το παιχνίδι της γηρασμένης Κ.Σ.Ε.

Στο παιχνίδι των Στροφάδων δεν έκαναν καν τον κόπο να μπουν οι διάφορες οικολογικές οργανώσεις, γνωρίζοντας εκ των προτέρων την προβοκάτσια της Κ.Σ.Ε. και του ΣΥΡΙΖΑ. 

Εσείς σύντροφοι της Κ.Σ.Ε. και του ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν παίρνετε τα κουβαδάκια σας να παίξετε στην άμμο; Και αφήστε το κυνήγι για αυτούς που σέβονται του Νόμους που το διέπουν.


Δεν κάνουμε φυσικά καμία αναφορά στον αρμόδιο υπουργό. Αυτός ύπνον υπνώτει …

Δευτέρα 13 Απριλίου 2015

Πάσχα των Ελλήνων ...

Μαγειρίτσα, αρνί στη σούβλα, κοκορέτσι, κοντοσούβλι, γαλόπιτα, οίνος άφθονος, γιαούρτι, κάρβουνα,  καπνός, τσίκνα, σπίτι, κήπος, χωράφι, δρόμος, εγώ, οι συγγενείς μου, οι φίλοι μου.

Σε χώρο περιχαρακωμένο, κλειστό, για την παρέα μου, με τα ποτήρια να υψώνονται και να σμίγουν στο «Χριστός Ανέστη» και στο «Αληθώς ο Κύριος».  Και η σούβλα να γυρίζει αργά. Να πέφτουν τα μπόλια στα κάρβουνα και να σηκώνουν καπνό.

Ο ήλιος γελαστός, πρόσχαρος, επόπτης της χαράς. Τα σκυλιά να γυροφέρνουν χαρούμενα, να θέλουν παιχνίδια, να περιμένουν με αγωνία το αποτέλεσμα της σούβλας.

Η σούβλα γυρίζει αργά, ψηλά από τα κάρβουνα να μην «αρπάξει» ο αμνός. Και δεν αρπάζει. Ψήνεται βαθιά, μέχρι το κόκαλο.

Τα ποτήρια γεμίζουν κι αδειάζουν πολλές φορές. Χωρίς βιάση, με τον αργό ρυθμό της σούβλας. Το ραδιόφωνο παίζει δημοτικά τραγούδια. Πάσχα των Ελλήνων.

Τα σκυλιά, τόση ώρα παίζουν, αναμένουν, ξαπλώνουν στο παχύ χορτάρι ανέμελα. Μα αγρίεψαν απότομα, σηκώθηκαν από τη σχόλη τους κι έτρεξαν στην εξώπορτα γαυγίζοντας. Δυό ξένοι, ρακένδυτοι, και δυό παιδιά με ρούχα χαλασμένα από την πολυφορεσιά, περνάνε από τον δρόμο. Κοντοστέκουν, μυρίζουν τον οβελία που ψήνεται; Τα άνθη της Άνοιξης; Ποιος ξέρει;

Φεύγω γρήγορα να ειδώ, ποιοι είναι, που πάνε. Σαν με βλέπουν ορθό να πλησιάζω στην εξώπορτα, φεύγουν τρέχοντας φοβισμένοι. Τηράω έξω από την πόρτα, χάθηκαν στα πράσινα χωράφια.

Γύρω από τον οβελία όλα κυλάνε όμορφα, ήρεμα, ο γλυκός ήλιος και το καλό κρασί, έχουν το μυαλό ατάραχο.

Πάσχα των Ελλήνων. Βγαίνει ο οβελίας από την σούβλα, καλοψημένος και μυρωδάτος. Μπαίνει στα ταψιά κι απλώνεται στο μεγάλο τραπέζι. Σαλάτες, τυριά, αυγά κόκκινα, γιαούρτι, κρασί. Η Αγάπη γιορτάζει σήμερα. Ποια Αγάπη; Μα αυτή για την οποία έζησε και πέθανε και αναστήθηκε ο Χριστός. «Αγαπάτε αλλήλους» δεν φώναξε; «Ο έχων δύο χιτώνας να δίνει τον ένα» δεν φώναξε στα πλήθη; «Θεοί εστέ» δεν είπε μιλώντας στις μάζες της Ιουδαίας; 

Τα είπε αυτά, έ και; Ποιος τον άκουσε αλήθεια; Ποιος τον κατάλαβε; Η θρησκεία που ιδρύθηκε προς χάρη του; Ο Χριστιανισμός; Μα αυτοί στρέβλωσαν το έργο του, παραποίησαν τον Λόγο του. «Δούλοι εστέ» μας λένε οι παπάδες, και θέλουν εμείς να τους πιστέψουμε, να σκύψουμε το κεφάλι και να τους ακολουθήσουμε.

Πάσχα των Ελλήνων. Τα κόκαλα συγκεντρώθηκαν για τις χαρές των σκυλιών που ώρες περίμεναν πως και πως και το δικό τους Πάσχα. Και έπεσαν με βουλιμία να ακονίζουν τα δόντια τους, να γλείφουν το κρέας. Μα πάλι αγρίεψαν, πάλι μας ξεσήκωσαν με τα γαυγίσματά τους. Κάθε τόσο μας χαλάνε την ησυχία μας και την χαρά μας. Πάλι στην εξώπορτα κοντοστάθηκαν κάποιοι άγνωστοι. Σηκώθηκα αγριεμένος να ειδώ, ποιοι τέλος πάντων είναι αυτοί που έχουν το θράσος να μας αναστατώνουν; Πάλι κάτι ρακένδυτοι τύποι, βρώμικοι, απεριποίητοι, χάθηκαν τρέχοντας προς τα χωράφια. «Άει να χαθείτε αλήτες», μονολόγησα, κι επέστρεψα στο τραπέζι. Υψώσαμε τα ποτήρια μας: Χριστός Ανέστη». Και «Αληθώς ο Κύριος».

Πάσχα των Ελλήνων … Ναι, πέρασε κι αυτό. Μέχρι το επόμενο. Μέχρι τότε, θα βρούμε χρόνο για την αγάπη, να την δώσουμε, δίχως ανταλλάγματα, χωρίς υπολογισμούς, στους φίλους μας και στους ξένους. Στους «καθώς πρέπει σαν κι εμάς». Και στους ρακένδυτους, στους άτυχους συνανθρώπους μας, σε όσους κουβαλούν σαν άλλοι Σίμωνες Κυρηναίοι τον σταυρό του μαρτυρίου, τον σταυρό της ζωής …


Χριστός Ανέστη … και Αληθώς ο Κύριος. Φυσικά!

Τρίτη 7 Απριλίου 2015

Κλοπή κυνηγόσκυλων στον Ασπρόπυργο Αττικής

Εκλάπησαν την Τετάρτη 7 Απριλίου 2015, το μεσημέρι, στην περιοχή του Ασπρόπυργου Αττικής, πέντε (5) κυνηγόσκυλα, από χώρο φυλασσόμενο.

Ο κάτοχος των 5 κυνηγόσκυλων, κυνηγός και ο ίδιος, παρακαλεί όσους αντιληφθούν ή μάθουν, ή ακούσουν για τα κλεμμένα σκυλιά του, να επικοινωνήσουν μαζί του οποιαδήποτε ώρα.

Για περισσότερες πληροφορίες ή για την παράδοση των σκύλων στον φυσικό τους ιδιοκτήτη, επικοινωνήστε με τον Γιάννη Καρίμπη στο τηλέφωνο: 695 7444280.

Προσφέρεται αμοιβή χιλίων (1000) ευρώ.


==============

Αν θέλετε, προωθήστε το παρόν όπου εσείς κρίνετε καλύτερα. 

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Απάντηση του ασφαλιστή της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Πελοποννήσου

Απάντηση στο άρθρο του Μυθοπλάστη περί κυνηγετικών ασφαλειών που δημοσιεύτηκε στις 25/02/2015.
==================

Αγαπητέ συνάδελφε κυνηγέ,

Εύχομαι καταρχήν καλή και γρήγορη ανάρρωση,

Σε ευχαριστώ πολύ και για τα καλά σου λόγια αλλά και για την ευκαιρία που μου δίνεις ώστε να πω και εγώ δύο πράγματα σχετικά με την ασφάλιση των μελών των κυνηγετικών συλλόγων. 

Η τοποθέτησή μου θα έχει δύο σκέλη, το πρώτο ως κυνηγός που ανήκει στον 1ο κυνηγετικό σύλλογο Πατρών και το δεύτερο ως ασφαλιστής κάποιων κυνηγετικών συλλόγων.

 Ως κυνηγός λοιπόν θέλω και εγώ να σημειώσω την άγνοια που υπάρχει σχεδόν σε όλους τους Έλληνες κυνηγούς στο θέμα της ασφάλισης για αυτή μας την δραστηριότητα.  Είναι υποχρέωση μας να ξέρουμε τι πληρώνουμε, γιατί το πληρώνουμε και τι αποζημιώσεις δικαιούμαστε από την ασφαλιστική εταιρία σύμφωνα με το πρόγραμμα ασφάλισης που έχει επιλεγεί. Η ευθύνη της μη ενημέρωσης αγαπητέ συνάδελφε για όλα τα παραπάνω όμως είναι καθαρά δική μας .Των κυνηγών. Να σου θυμίσω (γιατί πιθανόν το ξέρεις) ότι στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων όπου υπάρχει ενημέρωση σχετικά με την ασφάλιση αλλά και γενικότερα όλων των θεμάτων που απασχολούν τον σύλλογο, παρουσιαζόμαστε με το απογοητευτικό  ποσοστό του 5 με 10 % σε σχέση με τα μέλη που εκδίδουν άδεια θήρας. Αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό αναζητούμε την ενημέρωσή μας από φίλο, γνωστό ,μπατζανάκη του κουμπάρου του ξαδέρφου  ενός από τα μέλη του συμβουλίου που άκουσε, που του είπαν και  που από  στόμα σε στόμα πιθανόν να έχουν αλλοιωθεί τελείως αυτά που έχουν ειπωθεί σε μια συνέλευση. Το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ αυτής της ιστορίας αγαπητέ μου φίλε είναι ότι έχεις χάσει την ευκαιρία να ψηφίσεις είτε ναι είτε όχι για αρκετά θέματα που αφορούν εσένα προσωπικά, τον σύλλογο που ανήκεις και φυσικά το κυνήγι. Κλείνοντας θέλω να προβληματίσω εσένα και  τους συναδέλφους κυνηγούς  με το αν αξίζει ο ίδιος μας ο εαυτός ένα καλύτερο πρόγραμμα ασφάλισης  που να παρέχει  μια αξιοπρεπή αποζημίωση σε περίπτωση που συμβεί κάποιο ατύχημα. Αν αυτό το εξάμηνο που κυνηγάμε κάθε χρόνο λοιπόν μπορούμε να  πληρώσουμε ένα πακέτο τσιγάρα ή τα χρήματα ενός καφέ  ή μιας μπύρας παραπάνω ή ένα κουτί φυσίγγια για να έχουμε μια σωστή και πλήρη κάλυψη.

Ως ασφαλιστής τώρα μπορώ να σου γράψω πολλές σελίδες πάνω σε αυτό το θέμα. Θα προσπαθήσω όσο πιο συνοπτικά μπορώ  να εξηγήσω βασικά πράγματα, αφού πρώτα απαρνηθώ τον τίτλο του «ασφαλιστή της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Πελ/σου» μιας και κάθε χρόνο ο κάθε κυνηγετικός σύλλογος που ανήκει στην Γ ΚΟΠ διεξάγει δικό του και ανεξάρτητο των άλλων διαγωνισμό, δέχεται από αρκετές ασφαλιστές εταιρίες προσφορές και επιλέγει την πιο συμφέρουσα και ταυτόχρονα οικονομική. Αν οι προσφορές του δικού μου γραφείου είναι οι πιο ολοκληρωμένες και οι πιο συμφέρουσες αυτό σημαίνει ότι προσπαθώ όλοι η συνάδελφοι κυνηγοί να πάρουν όσες περισσότερες καλύψουν μπορούν και να πληρώσουν όσον το δυνατό λιγότερα χρήματα γίνεται. Πρέπει να ξέρεις ότι στις προσφορές που υποβάλλονται υπάρχει μεγάλη ποικιλία ασφαλιστικών προγραμμάτων  με διαφορετικές καλύψεις… από τελείως απλές μέχρι προγράμματα με πολύ υψηλά κεφάλαια για απώλεια ζωής ή και για μόνιμη ολική ή μερική ανικανότητα( 30, 50 και 100 χιλιάδων ευρώ). Με υψηλές νοσοκομειακές και εξωνοσοκομιακές περιθάλψεις, με αερομεταφορές, με καλύψεις νοσηλείας στο εξωτερικό, με κάλυψη απώλειας καθημερινού εισοδήματος και ένα σορό ακόμα ποικιλόμορφες καλύψεις…Όλα αυτά βέβαια έχουν το ανάλογο κόστος. Δεν είναι δυνατόν να κοστίζει 2-3 ευρώ ένα τέτοιο πακέτο καλύψεων για 6 ολόκληρους μήνες!!! Κάποια ΔΣ των κυνηγετικών συλλόγων κρίνουν και επιλέγουν ασφαλιστικά προγράμματα με γνώμονα τις ελάχιστες προβλεπόμενες καλύψεις σκεπτόμενοι πολλές φορές να μην επιβαρύνουν με 2 -3 ευρώ παραπάνω τα μέλη τους. Όταν όμως προκύψει κάποιο ατύχημα όλοι λέμε γιατί να μην είχαμε επιλέξει ένα καλύτερο πρόγραμμα με περισσότερες καλύψεις και επιπλέον κόστος 1- 2 ευρώ.

Σχετικά τώρα με τα όσα γράφεις για τα κέρδη των ασφαλιστικών εταιριών, αν και δεν με αφορά γιατί η δική μου σχέση έχει να κάνει με τον άνθρωπο – κυνηγό και όχι με τις απρόσωπες ασφαλιστικές εταιρίες,  θα χρησιμοποιήσω το δικό σου παράδειγμα αγαπητέ φίλε για να δεις πόσο λάθος βλέπεις αυτό το ζήτημα. Ο σύλλογος που ανήκεις εσύ έβγαλε φέτος  135 άδειες * 2,3 ευρώ = 310, 5 ευρώ συνολικά ασφάλιστρα  όπου από αυτά αν αφαιρέσεις φ.π.α, χαρτόσημα κτλ ,τα καθαρά ασφάλιστρά είναι περίπου τα 250Ε. Αυτή η εταιρία λοιπόν πήρε από τον σύλλογο που ανήκεις 250 ευρώ για να ασφαλίσει 135 άτομα για έξι μήνες και αυτή την στιγμή καλείται να πληρώσει 600 ευρώ  μόνο προς εσένα. Αν είχε χτυπήσει και άλλο μέλος πιθανόν και άλλα 600Ε. Το κέρδος της το αφήνω στην κρίση του καθενός­­.

 Αγαπητέ συνάδελφε κυνηγέ το γραφείο μου και παράλληλα  οι εταιρίες που έχω επιλέξει να εκπροσωπώ  δεν παίζουν με τις αποζημιώσεις των κυνηγών και ποτέ δεν αρνήθηκαν να αποζημιώσουν περιστατικά όπου όλα τα στοιχεία ήταν αληθινά, όπως θα γίνει και με το δικό σου.

Να σε ενημερώσω επίσης ότι σαν γραφείο διέκοψα κάθε κυνηγετική συνεργασία με  ασφαλιστική εταιρία όταν αυτή αποφάσισε να ασφαλίσει έναν παρασύλλογο. Επαγγελματικά δεν είχα κανένα λόγο να το κάνω ( έτσι δεν είναι ;;;;;) γιατί να με απασχολήσει  άλλωστε τι θα ασφαλίσει η εταιρία, εγώ την δουλειά μου την έκανα. Αυτή όμως είναι η σκέψη άλλων γραφείων που δεν σέβονται καθόλου την κυνηγετική οικογένεια που έχουμε δημιουργήσει και μας βλέπουν μόνο χρήμα με όρους, υπο όρους και ψιλά γράμματα στα συμβόλαιά τους.

Κλείνοντας θα ήθελα να σε ενημερώσω ότι  αυτή την περίοδο η International Life ετοιμάζεται να αποζημιώσει την οικογένεια ενός συναδέλφου μας με το ποσό των 88.000 ευρώ που έχασε την ζωή του. Σε καμία περίπτωση δεν το αναφέρω για να την τιμήσω ούτε να διαφημίσω την εταιρία μέσω του θανάτου ενός συνανθρώπου μας ( όπως κακοπροαίρετα θα σκεφτούν κάποιοι). Σε καμία περίπτωση δεν αρκούν αυτά τα χρήματα ισοσταθμιστικά όπως και κανένα άλλο χρηματικό ποσό στην απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής. Στο αναφέρω ως μία απάντηση στον τίτλο της τοποθέτησης σου.

Αρκεί λοιπόν να σκεφτεί κανείς πόσες εκατοντάδες ατυχήματα αποζημιώνονται στο σύνολο των Ελλήνων κυνηγών για να βγάλει σωστά συμπεράσματα.

Τέλος, σε βεβαιώνω  ότι όσοι κυνηγοί ασφαλίζονται σε ασφαλιστικές εταιρίες μέσω του γραφείου μου θα αποζημιώνονται μέχρι και το τελευταίο ευρώ που αναφέρει το συμβόλαιό τους για πραγματικά και αποδεικνυόμενα κυνηγετικά ατυχήματα που τους έχουν συμβεί, χωρίς καθυστερήσεις.

Αν για τον οποιοδήποτε λόγο δεν γίνει αυτό, θα είμαι ο πρώτος άνθρωπος που θα δουν μπροστά τους στο δικαστήριο οι ασφαλιστικές εταιρίες  υπερασπιζόμενο συνάδελφο κυνηγό.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ  :  Κυνηγετική ασφάλεια έχουμε και μάλιστα με πολύ καλές τιμές σε συνάρτηση με αυτά που προσφέρουν.


Με εκτίμηση

Μαρκόπουλος Αναστάσιος
====================
                                                                       
Αγαπητέ κύριε Μαρκόπουλε

Στο πρώτο σκέλος της επιστολής σας: Εσείς προφανώς ανήκετε σε μεγάλο (αριθμητικά) σύλλογο. Εγώ σε μικρό. Που δυστυχώς, ποτέ, μα ποτέ! δεν κάλεσε ούτε εμένα αλλά ούτε κι άλλους φίλους κυνηγούς της περιοχής μας σε γενικές συνελεύσεις. Μαθαίναμε ότι έγιναν αρχαιρεσίες και νέα εκλογή προεδρείου εκ των υστέρων. Μία κλειστή παρέα με μία σφραγίδα, και φυσικά με εκλέκτορα που ψήφιζε για την Ομοσπονδία Πελοποννήσου. Βλέπετε κι εσείς ότι εδώ υπάρχει μια παθογένεια, που συντηρήθηκε και προωθήθηκε από τις Ομοσπονδίες, για λόγους ψηφοθηρικούς και μόνο. Ο εν λόγω σύλλογος δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στο Κυνήγι.  Όπως και πολλοί ακόμα που πρέπει να διαλυθούν για το καλό του κυνηγίου. Αλλά δεν θα διαλυθούν διότι συντηρούν ένα νωθρό και ξεπερασμένο σύστημα.

Στο δεύτερο σκέλος της επιστολής σας:  Δεν γνωρίζω πως ένας ασφαλιστής (εσείς παραδείγματι) κάνει ομαδικά ασφαλιστήρια κυνηγών. Δεν ξέρω αν ο κάθε σύλλογος (και ο δικός μου φυσικά) προκηρύσσει διαγωνισμό και πάνε σφραγισμένοι φάκελοι ασφαλιστών με τις προτάσεις τους – και ανοίγονται με πλήρη διαφάνεια από το εκάστοτε κυνηγετικό προεδρείο.  Δεν γνωρίζω τι περιλαμβάνει ένα ασφαλιστήριο διότι δεν έχω επαρκή πληροφόρηση από τον σύλλογο μου. Καλούμαι να πληρώσω για κάθε κυνηγετική άδεια, χαράτσια για την Ομοσπονδία και τον σύλλογό μου (έκτακτες εισφορές τις ονόμασαν αλλά έμειναν!), καλούμαι να πληρώσω για την ασφάλεια μου που δεν την γνωρίζω.  Πάντα καλούμαι να συνεισφέρω σαν κυνηγός, πάντα έχω υποχρεώσεις, αλλά δικαιώματα δεν πρέπει να έχω. Δεν πρέπει να ρωτάω. Διότι τότε γίνομαι «κακός».

Τα ποσά που αναφέρετε (κι εγώ τα ανέφερα στο δημοσίευμά μου), ασφαλώς και είναι λίγα για μία αξιοπρεπή ασφάλεια μιας κυνηγετικής περιόδου.  Αλλά δεν αποφασίζω εγώ την ασφάλεια αυτή. Το κάνει μια ομάδα ανθρώπων που δεν γνωρίζω (δεν γνωρίζουμε) τι γνώσεις έχουν για να παίρνουν αποφάσεις τέτοιου είδους, χωρίς να έχουν συμβουλευθεί κάποιον ειδικό. 

Τα ποσά για τις ασφάλειες είναι λίγα,  αλλά αν αθροιστούν δίνουν ένα σεβαστό νούμερο.  Φυσικά, δεν με ενοχλεί το κέρδος των ασφαλιστικών εταιρειών.  Δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα αλλά επιχειρήσεις που πουλάνε υπηρεσίες. Και πρέπει να ανταμειφθούν. Αλλά αυτή η ασάφεια που ξεκινά από τους συλλόγους και σταματά πάλι στους συλλόγους, κάποτε πρέπει να σταματήσει.

Στην επόμενη κυνηγετική περίοδο, η παρέα μου κι εγώ, θα κοιτάξουμε να εκδώσουμε την άδεια μας στο τοπικό Δασαρχείο. Θα καταργήσουμε δηλαδή τους ενδιάμεσους (σύλλογο και Ομοσπονδία) και θα κοιτάξουμε να κάνουμε ένα δικό μας ασφαλιστήριο, αξιόλογο και αξιοπρεπές. Τα χρήματα που θα κερδίσουμε από χαράτσια έκτακτα κλπ. μας κάνουν ήδη ένα σεβαστό ποσό.  Και τότε φυσικά, θα έλθουμε σε επαφή και με το δικό σας γραφείο, όπως και με άλλα για να πάρουμε την καλύτερη για εμάς ασφάλεια.

Εσείς κύριε Μαρκόπουλε, δείχνετε με τον τρόπο σας επαγγελματία σοβαρό. Αυτό και μόνο με κάνει να σας ευχαριστήσω για την επιστολή σας που είναι αναλυτική και δίνει πληροφορίες που δεν μου έδωσε ποτέ ο σύλλογος στον οποίο ανήκω. 

================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015


Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

Επιστολή αναγνώστη

Φίλε  Μύθε  γειά  σου,

Σε ευχαριστώ που με ταξίδευες νοερά στα βουνά της Αρκαδίας στο κατόπι του κάπρου  και για την υγιή κυνηγετική νοοτροπία και την αγάπη για το περιβάλλον και τη φύση που καλλιέργησες με τα  άρθρα σου.

Η επ’ αόριστον απουσία σου, όπως λες, είναι απολύτως σεβαστή  σαν υπόθεση προσωπική. Μάθε όμως, ότι αφήνεις ένα κενό και θα μας λείψεις..

Επίτρεψε μου όμως, να θέλω να σε δω σε ένα άλλο ρόλο που νομίζω  σου ταιριάζει. Αυτόν του σύγχρονου περιηγητή της Ελληνικής υπαίθρου..

Η πρόσκλησή μου ισχύει πάντα και σε περιμένω να σε ξεναγήσω στην Λαυρεωτική.

Ν.Δ

==============

Δέχτηκα πολλά
emails από αναγνώστες του περιοδικού «Κυνήγι» για την αποχώρησή μου από αυτό. Σχεδόν όλα στο ίδιο ύφος. Ένα από αυτά δημοσιεύω. Και ευχαριστώ πολύ τον Ν.Δ και όλους τους άλλους κυνηγούς για τα ζεστά τους λόγια. Το κυνήγι, είναι πολλά περισσότερα πράγματα από μία απλή δραστηριότητα στην Φύση.  Και δεν μας αξίζει να διαχειρίζονται όσα αγαπάμε, ανίκανοι συνδικαλιστές της Κ.Σ.Ε. , της Δ’ Κ.Ο.Σ.Ε. και μερικών άλλων Ομοσπονδιών και κυνηγετικών συλλόγων. 

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

The game is over …

Ένα ατελείωτο ταξίδι ήταν όλο αυτό στην εφημερίδα. Από την εποχή της Αγγελοπούλου, μετά στην Απογευματινή, τώρα στην νέα διεύθυνση. Ταξίδι χωρίς συγκεκριμένους προορισμούς. Πεζοπορίες σε ορεινά μονοπάτια, σε δασολίβαδα, στις όχθες του Αλφειού ποταμού.

Και κυνήγι αγρίων κάπρων. Στην Πελοπόννησο, και συγκεκριμένα στην Αρκαδία κατά πρώτο λόγο, και λίγο, ελάχιστο στην ορεινή Ηλεία – εκεί που βγαίνουν τα καλύτερα κρασιά.  Ένα ταξίδι διαφορετικό, δύσκολο, απρόβλεπτο, με χαρές και λύπες. Και μέσα από αυτά, το μεγάλο κέρδος, η επαφή με την Μάνα γη, την Φύση.

Μέσα όμως από τα δικά μου ταξίδια, γνώρισα κυνηγούς αληθινούς από την Ελλάδα, από την Ήπειρο και την Μακεδονία, από την Στερεά Ελλάδα και την Θράκη. Και από την Πελοπόννησο, την μήτρα την πατρογονική. Νοερά κυνήγησα παντού, μαζί τους. Έζησα μαζί τους. Τις αγωνίες τους, την αγάπη τους για το κυνήγι, τον σεβασμό στο θήραμα και στους Νόμους.

Στάθηκα τυχερός γιατί αντάμωσα τον Απόστολο Αντωνάκη, τον διευθυντή του περιοδικού.  Και κέρδισα την τελευταία σελίδα, αυτήν που ήθελα, αυτήν που αγάπησα. Γιατί όλο αυτό το διάστημα έδινα το παρών. Με τις καλές μου και κακές μου στιγμές, με τον δικό μου τρόπο. Τον εκκεντρικό για μερικούς. Τον παράξενο για άλλους. Πάντα όμως ήμουν ο εαυτός μου. Δεν πούλησα ποτέ παραμύθια, δεν έδωσα λόγους ψεύτικους, δεν διαφήμισα ποτέ μου όπλα, φυσίγγια, κυνηγετικούς εξοπλισμούς, δεν πούλησα κυνηγόσκυλα, δεν έκανα πάσες για κανέναν,  δεν έγλυψα καμιά κυνηγετική αρχή, δεν στάθηκα με το μέρος της εξουσίας. Έμεινα πιστός με το μέρος του αληθινού κυνηγού. Εκείνου του κυνηγού που είναι ταπεινός. Που σκύβει να σηκώσει την πεσμένη πέτρα της ξερολιθιάς, που πίνει γονατιστός νεράκι από την πηγή, σαν να προσκυνά τον δημιουργό.

Δεν ζήτησα ποτέ χρήματα για την γραφή μου, και δεν πήρα. Στάθηκα ελεύθερος. Όπως ακριβώς ήθελα. Γι’ αυτό κι ενόχλησα τους ανελεύθερους με τον γραπτό μου λόγο.  Δεν θαύμασα κανέναν στο ταξίδι αυτό. Αντίθετα, σεβάστηκα εκείνους που το άξιζαν. Χτύπησα την αρχή, γιατί δεν είναι άξια λόγου και σεβασμού. Υποκρίνεται.

Εκτός από τον Απόστολο, γνώρισα την καταπληκτική Βανέσσα Ρωμαίου, αρχισυντάκτρια του περιοδικού την πρώτη περίοδο. Αλλά κι  άλλους αξιόλογους συνεργάτες, τον Χρήστο Κτενά, την Ειρήνη Κουτσάφτη, μετά την Θεανώ Καρούτα. Τους ευχαριστώ όλους που ανέχτηκαν τις παραξενιές μου.

Το θέμα για μένα είναι να μπορείς να βάλεις τέλος όταν πρέπει. Για μένα ο κύκλος έκλεισε, ολοκληρώθηκε. Δεν έχω να πω ή να γράψω κάτι καινούργιο για το κυνήγι. Οπότε δεν έχω κανένα λόγο να σας κοροϊδεύω. Δεν θέλω να καταντήσω να «αγωνίζομαι» κι εγώ μισόν αιώνα σαν αρκετούς καθεστωτικούς κυνηγούς. Έχω να κάνω στη ζωή μου κι άλλα χρήσιμα και όμορφα πράγματα. Τους «αγώνες και τις υποκρισίες» τους αφήνω σε αυτούς που έχουν ανάγκη να γεμίζουν την ματαιοδοξία τους. Ευτυχώς, τέτοιες ανάγκες δεν έχω.

Το κυνήγι αυτό καθεαυτό, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Αλλά δεν του δώσαμε την δέουσα σημασία η πλειοψηφία. Αρκεστήκαμε μόνο στην θηραματική δραστηριότητα κι αφήσαμε τις άλλες εκφάνσεις τους σε ανθρώπους ανάξιους. Η μειοψηφία όμως – γι’ αυτήν που έδινα τον χρόνο μου, αξίζει πολλά περισσότερα.

Μέσα από την καρδιά μου ευχαριστώ εσάς που με διαβάζατε μέχρι και σήμερα.  Ίσως κάποια μέρα, όταν οι συνθήκες αλλάξουν, να γράψω πάλι για εσάς. Και για μένα φυσικά. Ίσως.

Καλά κυνήγια να έχετε, εσείς που σέβεστε τους Νόμους. Εσείς οι αφανείς και ανώνυμοι κυνηγοί, εσείς οι μύστες της φύσης, εσείς οι βιγλάτορες του εθιμικού δίκαιου.

Σας ευχαριστώ πολύ με περισσότερα από 500 άρθρα μου στο ταξίδι που μόλις έφτασε στο τέλος του …

=================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015.


Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

Προς την Δ’ ΚΟΣΕ επιστολή …

Το κυνήγι του κάπρου τελείωσε εδώ και καιρό. Αφήσαμε πίσω το κυνήγι μας το παλιό και ασχολούμαστε με άλλα πράγματα του βουνού και του κάμπου. Κι εκεί που όλα πήγαιναν καλά, εμφανίζεται ένας κάρπος; κάπρος;, ένας εν γένει άθλιος κυνηγός από την Ναυπακτία, και ούτε λίγο ή πολύ μας δείχνει πόσο βάρβαρος είναι.

Να είναι κάποιος ζώο στην προσωπική του ζωή, ή να φέρεται σαν ζώο στο σπίτι του και στους οικείους του, δεν μας αφορά. Από την στιγμή που ο τύπος αυτός δημοσιεύσει βίντεο με άγριο βασανισμό μικρού αγριόχοιρου, ναι, μας αφορά το θέμα. Και όχι μόνον εμάς τους κυνηγούς, κυρίως τους φύλακες των Νόμων.

Στο βίντεο ο βάρβαρος «κυνηγός;»,  έχει δεμένο το μικρό καπράκι, το πατά στον λαιμό και το ακινητοποιεί προς χαράν και τέρψιν των σκύλων του, την επόμενη στιγμή χασκογελώντας με έτερον ψυχοπαθή φίλο του συνεχίζουν να απολαμβάνουν τον αληθινό βάσανο του άτυχου ζώου.

Κάπου άκουσα ότι ο «κυνηγός» αυτός είναι κυναγωγός. Και με τον τρόπο αυτόν εκπαιδεύει τα σκυλιά του. Δεν έχει σημασία τι είναι και τι δεν είναι αφής στιγμής οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους και φανερώνουν άνθρωπο αδίστακτο, με ροπή προς το έγκλημα. Κι ελπίζω τώρα που γράφω τις αράδες αυτές, ο αρμόδιος εισαγγελέας να τον έχει σε κανένα μπουντρούμι δεμένο.

Είμαστε υπεύθυνοι όλοι εμείς οι κυνηγοί για τις πράξεις του ενός ελεεινού κυνηγού; Εφόσον νοιαζόμαστε δεν είμαστε υπεύθυνοι. Αν αδιαφορούμε, ναι, είμαστε. Διότι η αδιαφορία γεννά και άλλα δυσάρεστα πράγματα στο κυνήγι, εκκολάπτει επίδοξους δολοφόνους που φέρουν με βούλα την ειδικότητά τους, «κυνηγοί».

Αλλά συνήθως αδιαφορούμε. Για τον λόγο αυτό έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας και η λαθροθηρία. Διότι οι πολλοί αδιαφορούμε για τους ελάχιστους. Που τους ξέρουμε, περνάνε δίπλα μας, τους ανεχόμαστε. Και αυτοί τρέφονται από την ανοχή μας, από το «έλα μωρέ, εγώ θα σώσω το κυνήγι από δαύτους;». Ναι, εμείς θα σώσουμε το κυνήγι αν θέλουμε να κυνηγάμε ελεύθερα.

Μα τι σημαίνει να κυνηγάω ελεύθερα; Με είχε ρωτήσει κάποτε ένας φίλος, μη κυνηγός. Το κυνήγι έχει Νόμους, διατάξεις, ρυθμιστική (άσχετο αν αυτή πρέπει να καταργηθεί). Το διέπουν κανόνες. Αν εμείς κυνηγάμε βάση αυτών των κανόνων, αν ασκούμε την θηραματική μας δράση με απόλυτη ευλάβεια στους Νόμους, ναι, τότε κυνηγάμε ελεύθερα. Και δεν πρόκειται ποτέ να μας ενοχλήσει κανείς. Διότι δεν πρόκειται ποτέ να φερθούμε απρεπώς στις κυνηγετικές εξορμήσεις μας.

Τον συγκεκριμένο κυνηγό και την παρέα του που συμμετείχαν στην βάρβαρη πράξη, τον γνωρίζει καλά ο τοπικός σύλλογος. Αν όχι, μπορεί να ψάξει να τον βρει. Το ίδιο μπορεί να κάνει και η Δ’ ΚΟΣΕ, η αρμόδια Ομοσπονδία Στερεάς Ελλάδας. Και να τον τσακίσουν, αυτόν και την παρέα του. Πρώτοι οι κυνηγοί μέσα από τα θεσμικά όργανα, να τρέξουν να στείλουν στο δικαστήριο τους άθλιους κυνηγούς της Ναυπακτίας.

Αν δεν κινηθούμε εμείς, θα κινηθούν άλλοι, αυτοί που ψάχνουν να πατήσουν σε μονομερή γεγονότα για να μας πετάξουν λάσπη. Για να απλώσουν την προπαγάνδα τους στο όνομα της δήθεν ηθικής. Αλλά μπορούμε εμείς να εξοντώσουμε κυνηγετικά τις εγκληματικές φυσιογνωμίες που φέρουν όπλα και άδειες κυνηγίου.

Αν αδιαφορήσει ο τοπικός σύλλογος, αν αδιαφορήσουν οι κυνηγοί που γνωρίζουν, αν αδιαφορήσει η αρμόδια Ομοσπονδία, το έγκλημα βαραίνει άπαντες όσους έχουν ρόλο θεσμικό ή μή.

Οι τοπικές κοινωνίες είναι πολύ κλειστές, έχουν στεγανά, που πολλές φορές δεν βλέπουν το φως της ημέρας. Αν υιοθετήσουμε την πρακτική αυτή, θα περάσει με τρόπο μαθηματικό το κυνήγι σε άλλες ατραπούς, μη αναστρέψιμες. Αλλά δεν πιστεύω εν τέλει, όση αδιαφορία και αν υπάρχει από την τοπική κοινωνία, να αδιαφορήσει η Ομοσπονδία.  Δεν της επιτρέπεται να αδιαφορήσει …   

Τα ζώα από την Ναυπακτία που βασανίζουν μικρό αγριογούρουνο

===================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015 

Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

Κυνηγετική ασφάλεια … έχουμε;

Η λαϊκή σοφία για τα πάντα έχει μιλήσει. «Για να μάθεις, πρέπει να πάθεις», αναφέρει ένα από τα πολλά γνωμικά που βγήκαν μέσα από την ζωή.

Γνωρίζουμε όλοι για την κυνηγετική ασφάλεια που πληρώνουμε κάθε φορά που εκδίδουμε άδεια κυνηγίου. Στον κατάλογο της άδειας θήρας έχουμε: τέλη αδείας, χαρτόσημο, συνδρομή έτους, ασφάλεια, έκτακτη εισφορά συλλόγου, αναλογικό χαρτόσημο, υπεύθυνη δήλωση, έκτακτη εισφορά Ομοσπονδίας.

Δεν θα σταθώ στα παράλογα του καταλόγου αλλά μόνο στην ασφάλεια. Και τούτο γιατί είμαι παθών. Μέχρι σήμερα αγνοούσα τα επιμέρους όσων πλήρωνα. Φυσικά το λάθος δεν είναι παρά δικό μου. Αλλά οι περισσότεροι κυνηγοί, δεν δίνουν βάση στα επί μέρους. Λόγω όμως ατυχήματος που μου συνέβη στον κυνηγότοπο, εκ των πραγμάτων ασχολήθηκα και θέλησα να πάρω από την κυνηγετική ασφάλεια τα χρήματα που ξόδεψα σε νοσοκομεία, γιατρούς, φυσιοθεραπευτές. Δεν βάζω φυσικά μέσα στα έξοδα, ταξί για την μεταφορά μου, απώλεια εισοδήματος κ.α. Μόνο τα βασικά.

Ήλθα σε επαφή με τον ασφαλιστή της Ομοσπονδίας Πελοποννήσου κύριο Αναστάσιο Μαρκόπουλο, και με ευγένεια ο άνθρωπος – αφού βρήκε την καρτέλα μου όπως μου είπε τηλεφωνικά, συνέχισε λέγοντας μου: «δικαιούστε αποζημίωσης μέχρι του ποσού των 600 ευρώ, για τόσα σας έχει ασφαλίσει ο σύλλογός σας».  Μα κύριε Μαρκόπουλε, του είπα, δεν ξόδεψα 600 ευρώ αλλά πολλά περισσότερα. «Δίκιο έχετε» συνέχισε ο κύριος Μαρκόπουλος, «όμως αυτήν την ασφάλεια επέλεξε να κάνει ο σύλλογός σας, καταβάλλοντας το ποσό των 2,30 ευρώ ανά κυνηγετική άδεια. Άλλοι σύλλογοι επιλέγουν καλύτερες ασφάλειες, οπότε εκεί οι καλύψεις είναι σαφώς μεγαλύτερες».

Ήταν σαφής ο άνθρωπος, και μάλιστα μου έδωσε έναν κατάλογο με τα δικαιολογητικά που θα έπρεπε να καταθέσω στην ασφάλεια για την αποζημίωση των 600 ευρώ. Αν και του ζήτησα, δεν μου έδωσε αντίγραφο του ασφαλιστηρίου, που κακώς ο σύλλογος μου δεν μου είχε δώσει, παρά μόνο, τοποθέτησε ένα αυτοκόλλητο στην άδεια θήρας που γράφει τα στοιχεία μου και την επωνυμία της ασφάλειας. Ενώ θα μπορούσε ο κύριος Μαρκόπουλος να μου έστελνε με ένα email το ασφαλιστήριο για να το δει ο δικηγόρος μου όπως του είχα πει, με παρέπεμψε στον σύλλογό μου. Δεν μένω φυσικά σε αυτό, αλλά στην ευγένεια του κυρίου Μαρκόπουλου την οποία και επισημαίνω.

Σκεφτόμενος όμως μέσα από την δική μου περίπτωση, έναν φίλο μου που έπαθε πολύ μεγάλο ατύχημα και θα βρεθεί καθηλωμένος για 6 περίπου μήνες στο σπίτι του, με τεράστια έξοδα που θα τρέξουν μέχρι την ημέρα της αποθεραπείας του, κι αυτός θα πάρει τα ίδια χρήματα, δηλαδή 600 ευρώ! Παράλογο; Εννοείται.

Όμως, αν οι 200 χιλιάδες κυνηγοί πληρώνουν ομαδικά για ασφάλεια που δεν έχουν το ασύλληπτο ποσό των 500 χιλιάδων ευρώ (πρόχειρος λογαριασμός 200 επι 2,50 ευρώ μέσο όρο), που πάνε τα χρήματα αυτά; Είναι κέρδος των ασφαλιστικών εταιρειών; Και πόσο χρήματα δαπανούν από αυτά οι ασφάλειες σε κάθε κυνηγετική περίοδο για ατυχήματα; 10 χιλιάδες; 30 χιλιάδες; Τα υπόλοιπα; Καθαρά κέρδη;

Πρέπει να πάθεις όπως εγώ ή μάλλον έχουμε υποχρέωση να ασχολούμαστε ακόμα και με αυτό το θέμα. Κάτι που δεν έκανα, κάτι που δεν έχετε κάνει ούτε εσείς. Όμως, βλέπουμε ότι και η ασφάλεια είναι υποχρεωτική, όπως οι έκτακτες εισφορές που έγιναν μόνιμες, όπως και τόσα άλλα. Ακόμα κι εδώ, ακόμα και την ασφάλεια μας στο κυνήγι, την αποφασίζουν τρίτοι.

Και γιατί να μην κάνω του χρόνου ένα ομαδικό ασφαλιστήριο με την ομάδα μου; Ασφαλιστήριο 10 ατόμων. Με παροχές ελέγξιμες απόλυτα. Να βγάζουμε την άδεια μας κατευθείαν στο κατά τόπο Δασαρχείο, και με τα χρήματα που θα κερδίζουμε από χαρτόσημα, έκτακτες εισφορές, χαρτί για υπεύθυνες δηλώσεις κ.λπ. να κάνουμε μια καθόλα αξιοπρεπή ασφάλεια;

Οι ευθύνες και στο συγκεκριμένο θέμα βαρύνουν εμένα και μόνο εμένα. Που αδιαφόρησα, που δεν φρόντισα. Οι ευθύνες δεν βαραίνουν ούτε τον ευγενέστατο κύριο Αναστάσιο Μαρκόπουλο, ούτε τον σύλλογό μου. Βαρύνουν εμένα, διότι δεν έδωσα ποτέ σημασία ακόμα και στα επί μέρους, που όμως μόνο μικρά δεν είναι αν τα σουμάρεις.    

Αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να διορθώσουμε την αδιαφορία μας και τα λάθη μας. Αυτά τα ομαδικά ασφαλιστήρια των χιλιάδων ασφαλισμένων, περισσότερο σε πρόβατα μου μοιάζουν παρά σε ανθρώπινες υπάρξεις.  

=================
Υγ: Επειδή διαπίστωσα  ότι οι ομαδικές ασφάλειες των κυνηγών έχουν πολύ ζουμί, σύντομα θα κάνω ένα εκτενές ρεπορτάζ. Να ακουστούν όλες οι απόψεις, κυνηγών, συλλόγων, ασφαλιστών, Ομοσπονδιών. Δεν θέλω να αδικήσω κανέναν, όπως και δεν θέλω να με αδικούν.

=================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Δηλητηριασμένος Χρυσαετός

Άμεση ήταν η κινητοποίηση της θηροφυλακής των κυνηγετικών οργανώσεων σε περιστατικό χρήσης δηλητηριασμένων δολωμάτων. Συγκεκριμένα κάτοικοι από την περιοχή της Βλάστης ενημέρωσαν τον Ομοσπονδιακό Θηροφύλακα της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας – Θράκης στην Πτολεμαΐδα σχετικά με τις υποψίες τους για χρήση δηλητηριασμένων δολωμάτων. Κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας τους ο Ομοσπονδιακός Θηροφύλακας της ΚΟΜΑΘ και ο θηροφύλακας του Κυνηγετικού Συλλόγου Εορδαίας. έσπευσαν στη Βλάστη με σκοπό την έρευνα για τον εντοπισμό τυχών δολωμάτων.

Πράγματι μετά από σχολαστική έρευνα εντόπισαν νωρίς το πρωί της 19/2/2015 στην αναφερόμενη θέση δηλητηριασμένα δολώματα (κομμάτια κρέατος και εντόσθια από κτηνοτροφικά ζώα ποτισμένα πιθανά με γεωργικό φάρμακο -λόγω της έντονης οσμής από δηλητήριο)

Τα ανωτέρω δολώματα ήταν διασκορπισμένα σε ακτίνα περίπου 100 μέτρων και κατά την έρευνα διαπιστώθηκε ότι τα δολώματα επισκέφτηκαν πολλά είδη της άγριας πανίδας (λύκοι, κορακοειδή, αλεπούδες) από τα ίχνη που παρατηρήθηκαν στο χιονισμένο έδαφος και από την εμφάνιση πολλών κοράκων. 


Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Κουβέντες … μετά το κυνήγι

Το καφέ της πόλης, ήταν καθαρό, περιποιημένο, ζεστό, με καλή μουσική και στην σωστή ένταση. Όλα προσεγμένα ώστε ο θαμώνας να περνά καλά πίνοντας τον καφέ του κουβεντιάζοντας με την παρέα του.

Ίσως για εμάς τους κυνηγούς αυτά τα απλά είναι πολυτέλειες. Είναι πολλά. Διότι διαφορετικά έχουμε συνηθίσει στο βουνό και στην ησυχία του. Όμως, δεν είμαστε μονολιθικοί, δεν θεοποιούμε το ένα και απορρίπτουμε το άλλο. Η καλή παρέα μπορεί να συναντηθεί παντού, και φυσικά κάτω από δύσκολες ή εύκολες συνθήκες.

Στην προκείμενη περίπτωση, δύο κυνηγοί αγριόχοιρων, βάλαμε στην μέση έναν φυσικό, που στάθηκε σιωπηλός στα ακούσματα του κάπρου. Δεν απέρριπτε τις ιστορίες μας ο φυσικός, ούτε τις υιοθετούσε. Έμενε απαθής, παρατηρητής, των όσων ειπώθηκαν την ώρα του απογευματινού καφέ.

Ο Μάκης, προερχόμενος εκ Λαμίας - το παλιό Ζητούνι για εμάς που αγαπάμε τα ξεχασμένα Τοπωνύμια, σαν αρχηγός της ομάδας του άρχισε την κουβέντα από τα σκυλιά. Για τους εκτός κυνηγίου συνανθρώπους μας, δεν είναι αντιληπτή η σχέση κυνηγού και σκύλου. Δεν γνωρίζουν μάλλον ότι, στο κυνήγι μας, όλα αρχίζουν και τελειώνουν με τον σκύλο μας.



Τα λόγια του Μάκη, ξεπηδούσαν ζεστά από μέσα του. Για τους φίλους της ομάδας του, για τα σκυλιά τους, για την καλύβα τους που φρόντιζαν σαν το σπίτι τους: “μικρή είναι, περίπου 25 τετρ. Έχει τέσσερα κρεβάτια διπλά (πάνω και κάτω), έναν καναπέ που γίνεται κι αυτός κρεβάτι, ένα τζάκι, ένα τραπέζι, τα απολύτως απαραίτητα. Άλλος φροντίζει για την γεννήτρια, άλλος για τα ξύλα, άλλος καθαρίζει, όλοι μας αναλαμβάνουμε μια εργασία ώστε η καλύβα μας να είναι πάντοτε καθαρή και φιλόξενη. Είναι το σπίτι μας. Έξω από αυτήν έχουμε έναν καλό επίσης χώρο. Εκεί καθόμαστε όταν ο καιρός είναι ακόμα σχετικά ζεστός, εκεί σε ειδική κατασκευή γδέρνουμε τα θηράματά μας.”



Την καλύβα του Μάκη την ζήλεψα. Του το είπα. Και όλες τις καλύβες των κυνηγών. Είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα εμείς. Διότι η καλύβα στο βουνό, είναι το κέντρο συγκέντρωσης, είναι η αναφορά της ομάδας, είναι ο τόπος ξεκούρασης της κουραστικής κυνηγετικής ημέρας, είναι ο ειδυλλιακός τόπος του κυνηγού.

Είπαμε πολλά με τον Μάκη, ακόμα και στα σημερινά του κυνηγίου πράγματα. Αλλά τα πολιτικά τα προσπεράσαμε τάχιστα. Δεν τους δώσαμε βαρύτητα μεγαλύτερη από αυτή που τους πρέπει. Φτάσαμε και στην οικολογία: “Πόσοι οικολόγοι έχουν βρει ένα μικρό ελατάκι στο βουνό, και έχουν σκύψει να το περιποιηθούν; να του φτιάξουν τον λάκκο του, να τον δυναμώσουν κυκλικά με πέτρες, να του ασφαλίσουν το μέλλον του; πόσοι έχουν συναντήσει ένα μικρό ζαρκάδι, φοβισμένο, χαμένο και το έχουν περιποιηθεί και το αφήνουν στο δάσος σαν δυναμώσει;”, τον άκουσα να μου λέει.



Ο Λόγος του Μάκη είναι στέρεος, δωρικός. Αλλά το κυνήγι του αγριόχοιρου θα το αφήσει, για ένα πρόβλημα υγείας που του προέκυψε και δεν του επιτρέπει να ασκήσει το κυνηγετικό του θέλω. Το αναφέρει με λύπη: “αλλά δεν μπορώ να μην κυνηγάω, θα πάω στον λαγό που οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές”.

Κυνηγοί σαν τον Μάκη βρίσκονται παντού στον ευλογημένο τόπο μας. Όχι μόνο του αγριόχοιρου, αλλά του κάθε θηράματος. Και όπως σκύβουν να χαϊδέψουν τα σκυλιά τους ή να δέσουν το καπρί να το σύρουν έξω από τον κυνηγότοπο, με την ίδια ευκολία σκύβουν να περιποιηθούν ένα λαβωμένο δέντρο ή ένα χαμένο ζώο της άγριας πανίδας μας.



Ο κυνηγός που έχει επίγνωση, είναι απαραίτητος στο δάσος. Είναι κι αυτός φύλακάς του. Είναι μέρος της Φύσης. Ο Μάκης της Ελλάδας, είναι η συνέχεια του κυνηγίου μας. Και ας το θεωρούν μερικοί περιττό. Την θεωρία του περιττού την καλλιέργησαν οι άνθρωποι της πόλης, επί της ουσίας οι φυλακισμένοι άνθρωποι, οι μη γνωρίζοντες την Φύση ειμί μόνο από βιβλία πατριδογνωσίας και ντοκιμαντέρ. Ά ναι, και μέσα από ομιχλώδεις δραστηριότητες διαφόρων Μ.Κ.Ο.



Το ερώτημα που προκύπτει από τα ανωτέρω, είναι, ποιος πλήρωσε τον λογαριασμό; Μα φυσικά ο παρατηρητής, που έφερε δυό “ξένους” στην ίδια πόλη! 

===================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη  18 Φεβρουαρίου 2015  
Υγ: Οι  φωτογραφίες από την ζωή στην καλύβα της παρέας του Μάκη.   

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

Δασαρχείο Βυτίνας ...

Όμορφη μέρα και η σημερινή, μονολόγησα σχεδόν την στιγμή που πατήσαμε το πρώτο χιόνι. “Που την είδες; δεν βλέπεις τον καιρό; το χιόνι, το κρύο; την βαριά συννεφιά;”, Φυσικά και την βλέπω αφού την ζω, είμαι μέσα σε αυτήν τώρα!

Η καλή μου η πέρδικα γύρισε και με κοίταξε αστραπιαία. Η ματιά της όμως καρφώθηκε πάλι στον δρόμο που ανηφόριζε. Αλλά σαν κάτι να άστραψε μέσα της και έβγαλε εκείνο το πλατύ χαμόγελο, άνοιξε το παράθυρο και ο παγωμένος αέρας ζέστανε τα πρόσωπά μας. “Όντως, είναι πανέμορφη η μέρα”, έσκυψε και μου ψιθύρισε σχεδόν στο αυτί η ρούσα ομορφιά. Μόλις είχε διώξει τον φόβο της κι απολάμβανε το παρόν.

Όσο ανεβαίναμε τόσο το χιόνι πύκνωνε. Αλλά ένας περίεργος ακαθόριστος θόρυβος ερχόταν στα αυτιά μας. Σε μια δύσκολη στροφή ένα τεράστιο έλατο έφραζε κάθετα τον δρόμο μας. Κι εκεί, ένας άνθρωπος χωμένος στο χιόνι έκοβε με το αλυσοπρίονο το δέντρο για να ξεμπλοκάρει, να ελευθερώσει τον δρόμο. Δίπλα του ένα όχημα τετρακούνητο με την σφραγίδα “Δασαρχείο Βυτίνας”.


Εμείς, οι αλάνθαστοι, πιστεύουμε ότι ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει με εμάς στο κέντρο του. Και ανώριμοι όντες, μοιράσαμε ταμπέλες στην εποχή της κρίσης σε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους. Τους φορτώσαμε την κατάντια μας και την μιζέρια μας, και όσα εμάς βάρυναν. Ξεχάσαμε να αποδώσουμε στους εαυτούς μας οποιαδήποτε ευθύνη που απορρέει από την νοοτροπία μας, και ονομάσαμε τους άλλους διεφθαρμένους.

Οι διεφθαρμένοι βρίσκονται παντού, αλλά το ποσοστό τους είναι ελάχιστο. Αλλά αυτοί κάνουν φασαρία, αυτοί ακούγονται και σκεπάζουν τίμιες φωνές, ανθρώπους που αγαπάνε την δουλειά τους και υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Και οι άνθρωποι του Δασαρχείου Βυτίνας, του όποιου Δασαρχείου στην Ελλάδα, κάνουν καλά την δουλειά τους. Έτσι απλά. Χωρίς κραυγές, δίχως δημοσιότητα, αθόρυβα. Για να μην ταράξουν την ζωή της φύσης. Γιατί δεν έχουν ανάγκη να αποδείξουν τα αυτονόητα.

Τα Δασαρχεία στην Ελλάδα – και στην περιοχή μου αυτό της Βυτίνας, είναι οι φύλακες του δάσους. Οι πραγματικοί. Εμείς όλοι που αγαπάμε το βουνό και τα ποτάμια, επικουρικά μόνο μπορούμε να σταθούμε κοντά τους. Γιατί όταν πέφτει το γερασμένο έλατο από το χιόνι, εμείς κάνουμε την βόλτα μας στο βουνό, αλλά ο φύλακας είναι ήδη εκεί για να μας διευκολύνει και να μας κάνει να νιώσουμε ασφαλείς.

Οι άνθρωποι των Δασαρχείων απαξιώθηκαν σαν όλους σχεδόν τους δημόσιους υπαλλήλους. Από ποιους; Από αυτούς που θέλουν να σεργιανούν στο δάσος ολημερίς και ολονυχτίς και να μην δίνουν λόγο πουθενά. Απαξιώθηκαν από τα κοράκια που βλέπουν το δάσος σαν παράνομη πηγή πλουτισμού, ακόμα και από κυνηγούς που οι νυχτερινές αμαρτίες τους βαραίνουν την ζωή στην φύση.

Ανθρώπους σαν τον συγκεκριμένο δασικό, βλέπουμε παντού. Να μοχθούν για την διαφύλαξη του περιβάλλοντος και της πανέμορφης φύσης μας. Τους βλέπουμε και στις φωτιές σαν δασοπυροσβέστες, παντού όπου υπάρχει ανάγκη. Αλλά η Πολιτεία άλλαξε πλεύση τα τελευταία χρόνια και δεν τους θέλει στο δάσος. Η ευθύνη βαραίνει κι εμένα τον κυνηγό που έδωσα μεγαλύτερη βαρύτητα από ότι πρέπει στην φύλαξη του κυνηγίου, και έδωσα βήμα στον θηροφύλακα μεγαλύτερο από ότι του πρέπει. Αλλά όλα διορθώνονται.

Το Δασαρχείο υπάρχει για το συμφέρον όλων μας. Και πιστεύω πως μπορούμε να ρίξουμε πάλι μια ματιά σε αυτό. με αγάπη. Γιατί επί της ουσίας, αυτό είναι το σπίτι μας. Όχι μόνο σαν πολιτών, αλλά και σαν κυνηγών. Αν αφαιρέσουμε την πλύση εγκεφάλου που υπεστήκαμε τα χρόνια της κρίσης, θα διαπιστώσουμε ότι η ενδυνάμωση του δημόσιου φύλακα, το έργο του δημόσιου υπάλληλου, είναι θέματα που μας αφορούν και που δρουν προς τον δρόμο τον καλό.

Αν μπορέσουμε να δούμε τον κόσμο μας ενιαία, χωρίς διαιρέσεις και διλλήματα – καλός και κακός, μαύρο και άσπρο, κόκκινος και μπλέ, κτλ., οι εκπλήξεις που θα αντικρίσουμε θα είναι πολλές. Τους ανθρώπους τους χωρίζουν οι μικροπολιτικές αντιλήψεις και η ιδιοτέλεια. Και τους ενώνει η αγάπη για την ζωή.

Αν ο παγωμένος από την θερμοκρασία δασικός που έκοβε μέσα στον χιονιά το δέντρο είχε την νοοτροπία των περισσοτέρων μας σήμερα, ίσως να με ρωτούσε τι ομάδα είμαι. Κι αν δεν του άρεσε, να έφευγε παρατώντας το δέντρο καταμεσής του δρόμου άκοπο. Αλλά δεν με ρώτησε. Γιατί ήταν εκεί επιτελώντας έργο. Ήταν εκεί διότι απλά και αθόρυβα έκανε την δουλειά του.

====================

Δημοσιεύθηκε στο “Κυνήγι” του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015.



Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2015

Στην μετά … φόβου εποχή …

Η εποχή μας είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Βρισκόμαστε στο μεταίχμιο της αλλαγής της νέας εποχής που ανατέλλει. Μιας εποχής που δεν θα έχει καμιά σχέση με όσα γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.

Η ζωή εξελίσσεται, αλλάζει διαρκώς, και δεν γίνεται διαφορετικά. Κι εμείς αλλάζουμε, ακολουθούμε τις δαρβινικές αντιλήψεις στην υλιστική τους μορφή. Για την επιβίωση. Μαζί με εμάς αλλάζει και το κυνήγι. Όχι επειδή το θέλουμε ή δεν το θέλουμε. Απλά, ακολουθεί κι αυτό την εξέλιξη.

Στο κυνήγι μας γνωρίζουμε όλοι μας πως δεν είναι όλα καλώς καμωμένα. Γνωρίζουμε επίσης ότι υπάρχουν και απόψεις που δεν συμφωνούν με την δική μας ενασχόληση. Μα το ίδιο συμβαίνει με εμάς, με πολλούς δεν συμφωνούμε για τις δραστηριότητές τους. Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είμαστε μόνο εμείς οι θεματοφύλακες της φύσης. Όπως φυσικά δεν είναι και οι άλλοι, αυτοί που κόπτονται και μπορεί να λέγονται οικολόγοι, αντικυνηγοί, ή όπως αλλιώς θέλετε.

Είχαμε την εποχή της Μπιρμπίλη, που ομολογουμένως δεν είχαμε πλήξει καθόλου. Είχαν ενδιαφέρον τότε όσα υποστήριζε η κυρία υπουργός, από την άποψη και μόνο της άγνοιας που την χαρακτήριζε για την φύση και για τις εμμονές της προς το κυνήγι. Ήταν μια εποχή σύντομη αν θυμάστε, που ίσως πολλοί νόμισαν τότε πως θα κάνουν γιορτές αντικυνηγετικές, αλλά ήταν πολύ σύντομη η διάρκεια της πολιτικής σταδιοδρομίας της, που άφησε όλους τους ελπίζοντας “αντί” στα κρύα του λουτρού.

Σήμερα έχουμε τον κύριο Τσιρώνη αρμόδιο για το κυνήγι μας. Έναν οικολόγο. Για να είναι στην θέση αυτή, κάτι θα είναι. Θα μπορούσε να ήταν και κυνηγός, αλλά δεν είναι. Επειδή λοιπόν είναι οικολόγος, δεν σημαίνει ότι είναι και εχθρός μας. Έχει τις απόψεις του, έχουμε τις δικές μας. Το θέμα δεν είναι ούτε αυτός, ούτε εμείς. Η λογική έχει ενδιαφέρον και η αγάπη για την φύση. Και φυσικά απέχει στις αντιλήψεις του από την κυρία Μπιρμπίλη. Που το ξέρω; Δεν το ξέρω, άκουσα λίγα λόγια που είπε – φαντάζομαι κι εσείς θα τα ακούσατε, που διακρίνεται με σαφήνεια η διαφορετική άποψη, αλλά όχι η δογματική στάση.

Το κυνήγι μας χρειάζεται αλλαγές. Και πρώτα και κύρια να αλλάξει ο τρόπος που εκλέγονται οι αντιπρόσωποί μας. Ξέρουμε όλοι μας πως εκλέγονται και δεν μας τιμά η πρακτική αυτή που δεκαετίες τώρα παγιώθηκε κι έγινε κατεστημένο. Τα κατεστημένα, ή άλλως και καθεστωτικές πρακτικές, δεν είναι προς το συμφέρον μας, παρά μόνο για το συμφέρον όσων απαιτούν να διοικούν εις τους αιώνες των αιώνων!

Οι μικροκομματικές και μικροπολιτικές πρακτικές  που γιγαντώνονται συνήθως παραμονές εκλογών, τούτη την τελευταία φορά ξέφυγαν τελείως από τον έλεγχο, και έγιναν πιεστικές, εμφορούμενες από την πρακτική του φόβου που είχε όνομα, που σκόπιμα καλλιεργήθηκε, διογκώθηκε, και έγινε σημαία πολλών εξ¨ υμών. Και ηττήθηκε οικτρά η πρακτική αυτή εκ του αποτελέσματος και μόνο.

Αλλαγές ριζικές χρειάζεται και η Θηροφυλακή. Απαιτείται να αλλάξει όλη η φιλοσοφία της. Εκ των πραγμάτων εμείς δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι που δεν θέλουμε. Αυτό λοιπόν θα το κάνει η Πολιτεία. Πως; Δεν ξέρω, μα ίσως αρχίζοντας από την ανεξαρτητοποίηση της  Θηροφυλακής από τον κυνηγετικό ασφυκτικό κλοιό, από τον απόλυτο έλεγχο των Ομοσπονδιών. Πρέπει να γίνει η Θηροφυλακή ανεξάρτητη Αρχή. Με νέους κανόνες όπου χρειαστούν. Αρκεί να φύγει από τον έλεγχο τον δικό μας. Και ας την πληρώνουμε εμείς.

Ποτέ οι αλλαγές δεν πέρασαν με ροδοπέταλα. Είχαν πόνο, βία αν θέλετε, πάντως με τρόπο ειρηνικό ποτέ δεν έγινε τίποτα. Ούτε στο κυνήγι ούτε πουθενά. Σε όλο αυτό το σκηνικό των κόσμων που αλλάζουν ραγδαία, εμείς τι λέμε; Πως δεν θέλουμε αλλαγές; Δηλαδή τα πάντα τραβάνε μπροστά, εμείς αλλάζουμε - ακολουθούμε άπαντες – ασυνείδητα ίσως, την εξέλιξη. Γιατί όμως εκείνοι που μας αντιπροσωπεύουν είναι αρνητικοί; Φοβούνται την συρρίκνωση της κυνηγετικής περιόδου; Φοβούνται λιγότερους κυνηγότοπους; Αστεία πράγματα.

Την θέση τους φοβούνται μην χάσουν και μόνο. Δεν νοιάζονται για το κυνήγι περισσότερο από εμάς. Και δεν μας εκπροσωπούν τελικά. Μπορείτε πολλοί ή λίγοι να μην συμφωνείτε με την δική μου άποψη – άλλωστε ποτέ δεν διεκδίκησα το αλάθητο, όμως αυτή είναι και δεν μπαίνει σε καλούπια. Διότι αν συνέβαινε αυτό, αν γινόμουν παπαγαλάκι κι εγώ όπως συνηθίζεται, δεν θα ήμουν εδώ. Δεν θα είχα λόγο.

Συμπαθάτε με …  

===============

Δημοσιεύθηκε στο “Κυνήγι” του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015