Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Η αρχή της νέας εποχής …

Ο χειμώνας, όπως συνηθίζει άλλωστε, κράτησε γερά και τούτη τη φορά το μπαϊράκι του πάνω στα ψηλά βουνά, και μας έδωσε χιόνια, πάγους, θερμοκρασίες χαμηλές, καταιγίδες δύσκολες – κυριάρχησε κατά την παλιά συνήθεια.

Τα κρύα κύματα που έρχονται ακόμα από τα βόρεια και τα ανατολικά, μοιάζουν να μην έχουν πολύ ζωή μέσα τους, δείχνουν την θλίψη τους για την εποχή τους που οσονούπω αντικαθίσταται από την πολύβουη Άνοιξη. Ο θάνατος και η ζωή, σε μια διαρκή αναιώνια πάλη και εναλλαγή. Ο πρώτος λιπαίνει και η δεύτερη καρπίζει.

Οι αμυγδαλιές άνθισαν και φέτος και γίνονται οδηγός για το μεγάλο γλέντι, που θα το πρωτοξεκινήσουν οι μικροί χείμαρροι, και θα δώσουν δύναμη στα μεγάλα ποτάμια, και αυτά με τη σειρά τους θα δώσουν το οξυγόνο τους στην νεκρή γης. Και το γκρίζο χρώμα θα φωτίσει το νεανικό πράσινο στις χιλιάδες αποχρώσεις του. Μα και οι λειψές πηγές θα βουίξουν από τα έγκατα της γης και θα σκορπίσουν ολόγυρα το δροσερό νεράκι τους που θα ξεδιψάσει ανθρώπους και ζώα.


Φτάσαμε στις πηγές κουρασμένοι από την ανηφοριά. Ξαποσταίναμε μονάχα όταν διακρίναμε στο χώμα το αχνάρι, το χαϊδεύαμε, το μυρίζαμε, και συνεχίζαμε. Γεμάτη η πλαγιά από οικογένειες αγρίων και αραιά και που η καπρίλα έδειχνε το αφεντικό, τον φύλακα, που έμαθε να ζει έξω από το κοπάδι αλλά πάντοτε κάπου εκεί κοντά, να το ελέγχει, να το προστατεύει. Ο κάπρος κυκλοφορεί μόνος του αλλά δεν ζει χωρίς την οικογένεια του, τον καρπό του από τα «περίπλοκα παιχνίδια του» στις νερολούτσες και στα γιατάκια.

Στις πηγές, γεμίσαμε τα παγούρια μας φρέσκο νεράκι αφού πρώτα φροντίσαμε και δροσίσαμε τα αναμμένα πρόσωπα μας – και ας είχε θερμοκρασίες χαμηλές. Πιάσαμε το απάγκιο από τα μεγάλα λεύκα που δεν τα αγκαλιάζουν 5 άνθρωποι και βγάλαμε τα «όπλα μας». Ντομάτες, κρεμμύδια, ελιές, λίγο τυρί από την άρμη του, ψωμί ζυμωτό και κρασί. Πλούσια τα ελέη εν μέσω κρίσης. «Πάλι ξέχασα να φέρω το χαβιάρι, πηγαίνει πολύ με το κρασί μας», μονολόγησα, αλλά την άλλη φορά οπωσδήποτε θα το θυμηθώ.

Το γεύμα μας κράτησε πολύ, τρώγαμε αργά, πίναμε συχνότερα και το κρασί μας έκιοσε νωρίς. Το άτιμο, στην εποχή του και αυτό, αφού πριν από λίγο καιρό καθάρισε για τα καλά και πίνεται σαν νέκταρ. Το κρασί όπως διηγούνται οι γερόντοι στα χωριά – και ο λόγος τους είναι στέρεος αφού βασίζεται στις δεκαετίες που βαραίνουν το κορμί – καθαρίζει καλά όταν το πιάσουν τα ξεροβόρια κατά τον Φλεβάρη. Από εκεί και μετά το κρασί σου χαρίζει τα μυστικά του.

Στην πρόχειρη θράκα με τις πετρούλες να την κυκλώνουν, οι μυρωδιές του ψημένου καφέ υψώθηκαν και χάθηκαν πάνω από τα λεύκα. Έμεινε ο ήχος από το κελάρυσμα του νερού να σπάζει την σιωπή μας. Ξάστερος ήχος, απαλός σαν γυναικείο χάδι, καθαρός σαν την ατμόσφαιρα που οι βοριάδες είχαν διώξει μακριά τις συννεφιές. Ξαπλώσαμε στο λιγοστό χορτάρι και κλείσαμε τα μάτια, πλησίαζε μεσημέρι, τα ζεστά μας ρούχα κράτησαν το μυαλό καθαρό και ανταμώσαμε άλλους καιρούς, σμίξαμε σαν πρωτόπλαστοι και αφεθήκαμε στους αρχέγονους ήχους.

Εκείνη, πρώτη φορά έκαμε το δρομολόγιο αυτό μαζί μου. «Θα κρυώσεις» της έλεγα, και χαμογελούσε, «θα δούμε στο δρόμο μας άγρια ζώα και θα φοβηθείς» συνέχιζα, μα δεν μιλούσε, προχωρούσε πάντα δυό βήματα μπροστά μου. Τώρα, στις ξεχασμένες και ταπεινές πηγές, το χαμόγελό της εφάνη σαν την Άνοιξη. Φωτίστηκε η μέρα περισσότερο, αλλά αυτός ο κόσμος μίκρυνε και έφτανε ίσαμε τις πηγές και τα λεύκα ολόγυρα.

Η σιωπή μας τώρα έδινε ισχυρότερους ήχους από αυτούς του φρέσκου νερού δυό μέτρα μακριά μας. Η γλώσσα δεν λύγιζε, αλλά το πρόσωπο, τα μάτια, φανέρωναν την φλυαρία της ψυχής μας. όλα τα λέγαμε με την σιωπή μας, νιώθαμε την ανάγκη να κρατήσουμε τα λόγια μας για αργότερα, κατά τον δρόμο της επιστροφής μας.

Αφήσαμε τις πηγές και τα μυστικά της και γυρίσαμε πίσω στα «πολιτισμένα μέρη». Η σιωπή μας δεν έλεγε να σταματήσει, τόσο πολύ μιλούσαν οι ψυχές που είχαν σμίξει στην αιώνια πάλη για να νικήσουν τον θάνατο. Ο Έρωτας, όπως και η Άνοιξη, από τον αγώνα ετούτο βγαίνουν πάντοτε νικητές …
=============================================
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 30 Μαρτίου 2001.

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Περιοδικό "Κυνήγι" από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη


Ένα περιοδικό για ελεύθερους ανθρώπους

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Φιλοζωικά κατορθώματα !

Είναι η εποχή που έχουν αδειάσει τα βουνά και οι κάμποι από κυνηγούς και γέμισαν λαθροθήρες.

Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο κυνηγός με τις δραστηριότητές του την περίοδο του κυνηγίου, κρατά σε μεγάλο βαθμό μακριά τους πάσης φύσεως παράνομους οπλοφόρους –λαθροθήρες. Δυστυχώς, είναι πάρα πολλοί εκείνοι που φέρουν όπλα κυνηγετικά ή άλλα και δεν τους ξέρει κανείς – χιλιάδες όπλα αδήλωτα και αγνώστου προελεύσεως – όπως διαβάζουμε και στα ΜΜΕ.

Στις παράνομες δραστηριότητες του βουνού, η εύκολη και φτηνή λύση – το πρόχειρο εξιλαστήριο θύμα είναι πάντοτε ο κυνηγός –λες και αυτοί που εκδίδουν τα διάφορα ανακοινωθέντα δεν γνωρίζουν την αλήθεια. Πουλάει όμως η ψεύτικη είδηση και η οικολογική προπαγάνδα γνωρίζει καλά την αγορά. Πιάνει τον σφυγμό της κοινής γνώμης αν και ποτέ μου δεν αξιώθηκα να καταλάβω ποια τελικά είναι αυτή η περίφημη κοινή γνώμη.

Υπάρχει ένα πολύ καλά οργανωμένο δίκτυο οικολογικών, φιλοζωικών και άλλων φορέων που αλληλο-υποστηρίζεται, μεταφέρει την είδηση, την αναπαράγει, και βεβαίως την διογκώνει πολλές φορές – και φυσικά την αλλοιώνει κατά το δοκούν. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα που αφορά φιλοζωική εταιρεία με έδρα της την πόλη των Μεγάρων. Διαβάσαμε στο Megara press την 1η Μαρτίου:
«Ένα πρωτοφανές περιστατικό έλαβε χώρα στην περιοχή μας την Τρίτη 1 Μαρτίου στην περιοχή του Μαυρατζά. Μεσήλικας που διαμένει σε κτήμα κακοποίησε βάναυσα σκύλο θηλυκού γένους που πρόσφατα γέννησε 4 κουταβάκια. Κάτοικος της περιοχής βρισκόταν 300 μέτρα περίπου μακριά και άκουσε τις σπαρακτικές φωνές του ζώου.
Ειδοποιήθηκε η αστυνομία όπου έκανε μόνο συστάσεις στον εγκληματία και τον προειδοποίησε ότι την επόμενη φορά θα συλληφθεί.
Ο παρά λίγο δολοφόνος είναι ψυχικά ασθενής, έχει φιλοξενηθεί σε ψυχιατρική κλινική και ακολουθεί ειδική φαρμακευτική αγωγή. Ίσως εκείνη την ώρα να μην είχε πάρει τα φάρμακά του και την πλήρωσε το άτυχο ζώο...
Η Έλεν Γουίν για άλλη μία φορά παρούσα. Επειδή και οι πέτρες ξέρουν ότι η κ. Έλεν Γουίν διατηρεί νόμιμο καταφύγιο στην περιοχή μας και ότι δείχνει έμπρακτα ενδιαφέρον για τα ζώα, κλήθηκε να δώσει λύση όσο αφορά την τύχη του άτυχου σκύλου. Το μάζεψε και το πήγε στον κτηνίατρο κ. Παπαθανασίου. Οι φωτογραφίες σοκάρουν».

Πράγματι, η Έλεν Γουίν δείχνει έμπρακτα ενδιαφέρον για τα ζώα. Στα Μέγαρα, έχει μετατρέψει τη φάρμα της σ' ένα πραγματικό καταφύγιο ΚΠΑΖ (Κέντρο Προστασίας Αδέσποτων Ζώων) σύμφωνα με δημοσιεύματα. Αυτή είναι η μία αλήθεια που αναπαράγεται από όλα τα φίλια μέσα.

Εκείνο που δεν αναφέρουν όμως τα μέσα είναι ότι η Έλεν Γουίν χρηματοδοτείται αδρά μέσα από διάφορα προγράμματα για την περίθαλψη, στείρωση, και για διάφορες άλλες παροχές στα ζώα όπως τροφή κ.α. Μικρό το κακό εδώ και θα συμφωνήσω. Δεν υπάρχει όμως ανιδιοτέλεια και εθελοντική προσφορά βέβαια όπως τεχνηέντως μας πλασάρουν χάριν ενημερώσεως, υπάρχει επ’ αμοιβή παραγόμενο έργο, που δεν ξέρουμε πόσο κοστίζει σήμερα, το 2003 όμως το ΚΠΑΖ της Έλεν Γουίν έλαβε 30 εκατομμύρια δραχμές από αυστριακό φιλοζωικό σύλλογο. Προφανώς και ο σύλλογος αυτός δεν τα έβγαλε από την τσέπη του τα χρήματα αυτά, από κάπου αλλού τα πήρε. Ίσως να υπάρχει ένα διεθνές δίκτυο που έχει ανεξάντλητους πόρους και κάνει διανομή ζεστού χρήματος.

Δεν κατάφερα να εντοπίσω αυτόν που άκουσε τους κλαυθμούς της σκύλας και ειδοποίησε την αστυνομία. Ίσως μάθαινα περισσότερα. Δεν έχει όμως και ιδιαίτερη σημασία. Εκείνο που μετρά στην ιστορία μας, είναι αφενός η βάναυση πράξη ενός άρρωστου συνανθρώπου μας με θύμα μία νιογέννητη σκύλα και αφετέρου η ραμμένη είδηση που κυκλοφόρησε στα δίκτυα, ραμμένη στα μέτρα της «προσφοράς» φιλοζωικών σωματείων – με την διαφορά ότι η «προσφορά» αυτή έχει τιμή. Όπως τιμή έχουν όλες ή οι περισσότερες «δράσεις» οικολογικών και ζωοφιλικών οργανώσεων.

Η φροντίδα αδέσποτων ζώων ανήκει στις αρμοδιότητες της Αυτοδιοίκησης – αλλά είναι προφανές ότι η Έλεν Γουίν αντικατέστησε τον Δήμο – αντιλαμβανόμενη προφανώς την ανυπαρξία πολιτικής βούλησης από μέρους του. Και καλώς έπραξε. Όμως ως εκεί, ας μην ωραιοποιούμε τα πράγματα και ας μην θεοποιούμε κάποιους ανθρώπους που αμείβονται για αυτό που κάνουν.

===========================================

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011.

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Περιοδικό "Κυνήγι" από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη


Ένα περιοδικό για ελεύθερους ανθρώπους

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Ελπίδα μας το … Διονυσιακό Πνεύμα!

Από τα Ανθεστήρια και από τα Μεγάλα Διονύσια - από τις Απόκριες - περάσαμε στην εποχή της Κυρά Σαρακοστής. Η εκκλησία δεν πολυσυμπάθησε ποτέ τις Απόκριες γιατί ήταν, είναι και θα είναι «παγανιστικό Έθιμο».

Οι γιορτές του Διονύσου σηματοδοτούσαν την αναγέννηση της φύσης και αυτή ήταν άλλωστε και η έννοια του φαλλού. Οι θρησκείες πάτησαν πάνω σε αρχαιότερες θρησκείες και υιοθέτησαν ή παράλλαξαν ελαφρώς τα χαρακτηριστικά τους. Ο Διόνυσος ζει μέσα από όλες αυτές τις παραλλαγές και μας διδάσκει ακόμα το ελεύθερο πνεύμα της χαράς και της αισιοδοξίας. Πως λοιπόν να μην αγαπήσεις τέτοιο θεό που υμνεί την φύση και τους ανθρώπους;

Στους καιρούς που ζούμε η Διονυσιακή άποψη – που αντιμετώπιζε ακόμα και την θυσία με γλέντι, και την ζωή όλη με διάθεση σκωπτική, πάλι θα μας φανεί χρήσιμη, οδηγός πολύπειρος, για να ξεπεράσουμε την τραγωδία που βιώνουμε. Μα και η Τραγωδία από τα παιδιά του Διόνυσου προέρχεται τον Πάνα και την παρέα του. Ωδή στον τράγο και όπου τράγος ο Μέγας Πάν.

Έχουμε τα εφόδια να περνάμε σκοπέλους. Έχουμε το Πνεύμα της αρχαιότητας. Αντίθετα με τα Ανθεστήρια, η Κυρά Σαρακοστή είναι αυστηρή, λιτή, διδάσκει εγκράτεια, αποχή, ακολουθεί τα βήματα της νέας θρησκείας στην έρημο. Μοιάζει σαν δυό σταγόνες νερό με την εποχή μας. Η λιτότητα αντιμάχεται το ελεύθερο πνεύμα.

Διαβήκαμε την πόρτα της Σαρακοστής που δεν θα τελειώσει το Μεγάλο Σάββατο όπως αναφέρει η χριστιανική παράδοση. Η δική μας Σαρακοστή θα τελειώσει όταν το θελήσουν οι αγορές (!). Γελοίο ακούγεται και γελοίο είναι που οι «αγορές» κανονίζουν την ζωή μας. Όμως είναι πολλοί συνάνθρωποί μας που τις προσκυνούν, τις έχουν θεοποιήσει και στέκονται δουλικά απέναντί τους. Το ίδιο δουλικοί και όσοι μας κυβερνούν αφού πρώτα φρόντισαν και μας γέμισαν με ψέματα.

Στην Ελλάδα της Δημοκρατίας δεν υπάρχει Δημοκρατία. Αυταρχισμός υπάρχει αφού «άλλοι κανονίζουν» πλέον τις ζωές μας. Την απολυταρχική νοοτροπία της «ελληνικής κυβέρνησης» ακολουθούν κατά πόδας και πολλά «αρμόδια υπουργεία». Ένα από αυτά και το «δικό μας», που δυστυχώς για όσους ηγούνται του υπουργείου τούτου, τους χαρακτηρίζει ένα ακραίος φασισμός – αφού αποφασίζουν και διατάσσουν – αφού πρώτα συνδιαλέγονται μόνο με την «κλειστή ομάδα τους» - που είναι η «ελληνικότατη WWF» και λοιπές «πράσινες οργανώσεις».

Είναι αυταρχική η νοοτροπία τους διότι θέλουν να αποφασίσουν για εμάς και αγνοούν επιδεικτικά την ύπαρξή μας. Αυταρχική διότι δεν δέχονται να συνομιλήσουν με ένα ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας – που το μοναδικό έγκλημά της είναι ότι στέκεται αντίθετη στις αμπελοφιλοσοφίες και στα «υψηλά πιστεύω» των αρμοδίων του συγκεκριμένου υπουργείου.

Με τι τρόπο αντιμετωπίζεις τον αυταρχισμό στην εποχή μας; Με ελεύθερο Πνεύμα, με αυτό που μας δίδαξε ο Διόνυσος και η παρέα του. Αυτούς λοιπόν του αρμόδιου υπουργείου – που εμείς δεν τους θεοποιούμε και δεν το αξίζουν άλλωστε – τους χλευάζουμε με τον τρόπο μας. Με την σκωπτική μας διάθεση, με την ελπίδα μας. Αυτούς που έχουν καβαλήσει το καλάμι και πιστεύουν οι αλάθητοι ότι εσαεί θα βρίσκονται σε περίοπτες θέσεις να κάνουν κουμάντο με ξένα κόλλυβα (και ο κόλλυβος αρχαία λέξη είναι – ο κόκκος του σταριού) – τους ντύνουμε καρνάβαλους.

Το ελληνικό πνεύμα το έχουν ταπεινώσει πρόσκαιρα, δεν το έχουν νικήσει – δεν μπορούν. Μπορεί η πανστρατιά του αρμόδιου υπουργείου να γελοιοποιείται με την πάσχουσα νοοτροπία της – ο οικολογικός φανατισμός της δεν έχει λαϊκά ερείσματα για να αντέξει σε διάρκεια – και όμως επιμένει να θεοποιεί τις πράξεις της. Δεν θα τα καταφέρει διότι ο κυνηγός, ο άνθρωπος που ζει στην φύση, που την αγαπά, την υμνεί, ζει από αυτήν – έχει συντροφιά του το Διονυσιακό Πνεύμα. Και σαν άνθρωπος είναι βουτηγμένος και στα λάθη, στις αμαρτίες, ζώντας κυριολεκτικά την φύση του. Αληθινός, όπως πρέπει στον άνθρωπο που δεν θέλει να αντικαταστήσει τον θεό!

Εκεί στο αρμόδιο υπουργείο, φαίνεται πως δεν πολυσκοτίζονται για τα ανθρώπινα - με τα σχέδια τους, τις ανακοινώσεις τους, τις ελιτίστικες επιτροπές τους – έχουν χάσει το μέτρο, και πορεύονται σε μεταφυσικές καταστάσεις. Ευτυχώς, για λίγο καιρό ακόμα …

========================================

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Περιοδικό "Κυνήγι" από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη


Ένα περιοδικό για ελεύθερους ανθρώπους

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

Η αταξία φέρνει «αγώνες» …

Κόπηκε και η πίτα της ΚΣΕ σε ξενοδοχείο περιωπής των Αθηνών και πλήθος φορέων, βουλευτών, κυνηγετικών οργανώσεων, ενδεχομένως και μεμονωμένων κυνηγών, τίμησαν με την παρουσία τους την κεντρική εκδήλωση των Ελλήνων κυνηγών.

Κρίνοντας απ’ όσα διάβασα που ειπώθηκαν από στόματα κυρίως πολιτικών, το κυνήγι καλά βαδίζει. Για τους δικούς μας εργατοπατέρες όμως κινδυνεύει. Απ’ ότι κατάλαβα, άπαντες συμφώνησαν σε ένα πράγμα: πόσο κακό κάνει η υπουργός ΥΠΕΚΑ στον τόπο. Δυστυχώς δεν είμαι πολιτικός αναλυτής ή τέλος πάντων ειδικός στα κυνηγετικά δρώμενα. Απλός κυνηγός είμαι που καταθέτω την σκέψη μου – πολλάκις και λαθεμένη.

Ασφαλώς τώρα που τοποθετήσαμε τα όπλα στους φωριαμούς, μπορούμε ακόμα και σαν μη ειδικοί να ασχοληθούμε με όσα καλώς ή κακώς κείμενα αφορούν το κυνήγι μας. Ο καθένας μας από την σκοπιά του εκφέρει και μία άποψη. Το ίδιο κι εγώ – με την διαφορά όμως πως η δική μου γνώμη δεν έχει βαρύνουσα σημασία εφόσον δεν έχω αποκτήσει ακόμα την ταμπέλα του «ειδικού». Ελπίζω να με αξιώσουν οι θεοί να μην την αποκτήσω ποτέ, ελπίζω….

Στην ΚΣΕ όμως, λόγω της συνεχούς ενασχόλησης τους οι εκπρόσωποί μας με τα κοινά, έχουν αποκτήσει (βοηθούντος και του μεγάλου χρονικού διαστήματος που ευρίσκονται στο μετερίζι…) εμπειρίες που στέκονται πολύτιμος βοηθός για την αντιμετώπιση των κρίσεων. Και πλησιάζει ο καιρός (ο καιρός γαρ εγγύς λένε άλλοι) που θα βγάλουν από την φαρέτρα τους τα ευθύβολα τόξα και θα στοχεύσουν προς πάσα κατεύθυνση η οποία επιβουλεύεται τα του κυνηγίου δρώμενα. «Ο αγώνας λοιπόν ο μεγάλος» αρχίζει πάλι – αφού χρειάστηκε να διακοπή την κυνηγετική περίοδο.

Τι θα ακούσουμε από την μαχόμενη ΚΣΕ είναι γνωστό. Μάθαμε από τους αγώνες της και πιστεύω ότι κάθε κίνηση και ενέργεια είναι προβλέψιμη. Δηλαδή ένα copy paste, απλά οι ημερομηνίες αλλάζουν και τίποτα λιγότερο ή περισσότερο. Όπως οι πολιτικοί θέλουν τις μάζες εγκλωβισμένες στα τρομερά λόγια τους, έτσι και η ΚΣΕ θέλει την κυνηγετική οικογένεια (την κυνηγετική μάζα) πρόβατα, να τους προκαλεί τρόμο με τις ανακοινώσεις της και τέλος πάντων με τον μεγάλο της αγώνα. Μου αρέσουν τα κόλπα αυτά, μου φτιάχνουν την διάθεση με τον απογευματινό καφέ όπως τώρα καλή ώρα – που ακούω την μουσική μου και αρχίζω δειλά – δειλά να διαβάζω τα μελλούμενα.

Αν η κυρία υπουργός μας, αγνοεί συστηματικά όπως λέγεται στα πέριξ, τους κυνηγούς, δεν είναι ευθύνη δική μου ή των κυνηγών. Ασφαλώς όχι. Η ευθύνη βαραίνει την ηγεσία της ΚΣΕ που ανίκανη καθώς είναι δεν κατάφερε να γίνει συνομιλητής απευθείας με την υπουργό. Ακολουθεί την πλάγια οδό του φίλου, του κολλητού, του υφυπουργού, του βουλευτή. Προφανώς εκεί κάπου κουράζεται και μιλά για «αγώνα», από τις βόλτες που κάνει από γραφείο εις γραφείο…. Αν κάνω λάθος, ας με συγχωρήσουν πάλι οι θεοί.

Οσονούπω θα ξεκινήσουν την επίπονη εργασία τους και τα πάσης φύσεως παπαγαλάκια της ΚΣΕ που το έργο τους το έχουν μάθει καλά. Θέατρο η ζωή μας με κακούς ηθοποιούς επί σκηνής. Και το φινάλε του έργου και εδώ προβλέψιμο.

Το κυνήγι στην Ελλάδα, όσο υπάρχουν βουνά και δάση, όσο υπάρχουν λίμνες και ελαιώνες, όσο υπάρχει ελεύθερο κράτος τέλος πάντων, θα ζει και θα βασιλεύει. Μπορεί κάποιοι να θέλουν ρεζέρβες, κάποιοι άλλοι επιθυμούν κάτι άλλο, οι οικολόγοι έχουν τις δικές τους κρυφές επιθυμίες, όμως, πέρα από αυτά - πέρα φυσικά και από τους «μεγάλους αγώνες», το κυνήγι δεν μπορεί να το σταματήσει ούτε η υπουργός μας ούτε κανείς. Το μόνο που μπορούν να κάνουν και πρέπει να κάνουν, είναι να το βάλουν σε τάξη. Αλλά ακόμα και σε αυτό πιστεύω, δεν μπορεί να είναι σοβαρός ομιλητής η ΚΣΕ, και τα σαΐνια (λέμε τώρα) του υπουργείου φαίνεται πως γνωρίζουν με ακρίβεια την ανεπάρκειά της.

Προς το παρόν η ΚΣΕ θα υπάρχει – εφόσον επικρατεί η αταξία στα πράγματα, μα στην πορεία δεν θα έχει λόγο ύπαρξης και «δεν τολμώ να σκεφτώ» πως θα ζήσουμε χωρίς την παρουσία της …

============================================

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011.

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Περιοδικό "Κυνήγι" από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη


Ένα περιοδικό για ελεύθερους ανθρώπους

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Το κυνήγι τελείωσε – το κολύμπι όχι!!

Στο τελευταίο κυνήγι της χρονιάς που αξιωθήκαμε και βάλαμε στο σακούλι μας λίγες φάσες, κολυμπήσαμε κυριολεκτικά στη λάσπη. Λασπόλουτρο με το καλημέρα, σου δημιουργεί ευεξία…….

Η «κακή μας» συνήθεια να περνάμε από την νερολούτσα πηγαίνοντας για τις φάσες, την φορά αυτή μας έδωσε ένα ωραιότατο και πολύ αναζωογονητικό μπάνιο. Παρατηρώντας με δέος το τεράστιο κοπάδι γουρουνιών που άφησε τα ίχνη του στην μεγάλη λούτσα, γλίστρησα και χώθηκα μέσα ως τον λαιμό. Τα λασπόλουτρα άλλοι τα πληρώνουν χρυσά σε φημισμένα σπα, εγώ το «απόλαυσα» εντελώς δωρεάν.

Ο Κώστας λίγο πιο πέρα από εμένα, είχε πέσει στο χώμα από τα γέλια. Όμως και αυτόν η περιέργεια για τα φρέσκα αχνάρια τον οδήγησε στην λούτσα. Και βρέθηκε πλάι μου – μέχρι το λαιμό και αυτός – και φοβήθηκα διότι δεν ξέρει και μπάνιο. Την άλλη φορά στον Αλφειό πήγε να πνιγεί.

Η λάσπη μας έφτιαξε τέλεια παραλλαγή και στο καρτέρι δεν αναγνωρίζαμε ούτε εμάς τους ίδιους. Είχε πετρώσει πάνω μας από την πρωινή παγωνιά και είχε κάνει μία ωραία κρούστα. Θέλαμε να γελάσουμε, θέλαμε να βρίσουμε αλλήλους, μα σωπαίναμε. Πλησίαζε η ώρα της φάσας.

Τις καραμπίνες μας τις είχαμε καθαρίσει καλά ή τουλάχιστον όσο μπορούσαμε την δύσκολη ώρα. Και έκαναν καλά την δουλειά τους όταν οι φάσες έπεσαν σχεδόν επάνω μας! από την τέλεια φυσική παραλλαγή.

Θυμήθηκα εδώ έναν παλιό φίλο που σαν πεζοναύτης στην θητεία του σε νατοϊκή άσκηση, είχε κάνει τόσο τέλεια παραλλαγή – που ο αμερικάνος αρχηγός της άσκησης – κάποιος στρατηγός, πάτησε με το ένα του πόδι πάνω στον πεζοναύτη και με την ησυχία του ούρησε πάνω στο «παχύ χορτάρι» !!. Άλλοι παραμυθάδες αυτοί των «ειδικών δυνάμεων».

Προνοητικοί και επιμελείς καθώς είμαστε, φτάνοντας στο αυτοκίνητο παρέα με την λάσπη, αλλάξαμε και πεντακάθαροι πλέον καθίσαμε στα στεγνά καθίσματα. Όταν πήγε να πνιγεί στον Αλφειό ο Κώστας, ακόμα και τα καθίσματα είχαν μουλιάσει. Τέλος πάντων, φτάσαμε καθαροί και με το σακούλι μας γεμάτο στα σπίτια μας. Αλλά και με άδειο να επιστρέφαμε, εμείς την βόλτα μας και το μπάνιο μας τα χαρήκαμε.

Άναψα τη φωτιά να ξεθαρρέψω από την ζεστασιά της και άνοιξα τα παραθυρόφυλλα . Η βροχή έξω διψούσε να σβήσει την παγωνιά και είχε δύναμη. Όμορφα και απλά ήταν, μέσα η φωτιά, έξω η βροχή και οι ήχοι της, οι αστραπές της που έδειχναν πως είχε δρόμο μπροστά της. Στο χωριό εδώ κι εκεί κάποιο τζάκι κάπνιζε, όλοι θα είχαν πιάσει θέση στους σοφράδες και θα κουτσόπιναν.

Άνοιξα το μπουκάλι το κρασί – δώρημα φίλου από τα ορεινά της Ολυμπίας, και γιόμισα το ποτήρι. Έβγαλα και λίγες ελιές – και αυτές από την περιοχή της ορεινής Ηλείας, και έμπλεξα την αλμύρα με την δροσιά του οίνου. Δεν είναι μόνο η μυρωδιά του αλλά το νιώθεις να κυλά στον λάρυγγα και σου δίνει τη γεύση του. Δεν βιαζόμουν, το πλούσιο γεύμα μου είχε νόημα, ήμουν μόνος στο σπίτι αλλά η ματιά μου ανταμώθηκε γρήγορα με εκείνη του παππού μου στην παλιά φωτογραφία. Γελάσαμε. Στο ένα χέρι αλά μπρατσέτο είχε την γιαγιά μου, στο άλλο χέρι κρατούσε δυό μπύρες. Καλοκαίρι ήταν γιατί φορούσε ρεπούμπλικα άσπρη. Επέστρεφε από την εκκλησία και ψώνισε δυό μπύρες από το μαγαζί για το σπίτι. Η θέση του στην εκκλησία έμεινε κενή με τα χρόνια. Μετά πήγαινε ο πατέρας μου, τώρα, που και πού, σε καμιά κηδεία ή σε κανένα μνημόσυνο, την γεμίζω εγώ.

Η ζωή στην ύπαιθρο κυλά αργά, ανατρέποντας τον χρόνο, την βιάση, το άγχος. Σου χαρίζει τόσα πράγματα απλά, μικρά, ταπεινά – πανάκριβα δώρα όμως για τους περαστικούς και τους «ξένους». Με το κυνήγι για πρόσχημα οι μοναδικές εμπειρίες ίσιωσαν το μυαλό, έδωσαν πλούτο τώρα που η φτώχεια διαχέεται σαν επιδημία, και την χαμένη ελπίδα που φροντίζει και την ποδοπατά η βάρβαρη καθημερινότητα.

Το κυνήγι θα συνεχισθεί και του χρόνου και ας λέγουν άλλα κάποιοι. Εδώ θα είμαστε να απολαύσουμε τα μυστικά του…

=======================================

Δημοσιεύθηκε την Τετάρτη 2 Μαρτίου στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Περιοδικό "Κυνήγι" από τον Ελεύθερο Τύπο

Την Τετάρτη αυτή και κάθε Τετάρτη


Ένα περιοδικό για ελεύθερους ανθρώπους και κυνηγούς