Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

«Δροσερά κυνήγια» …


Μπαίνουμε στην τελική ευθεία για την νέα κυνηγετική περίοδο – μιας και «ευτυχήσαμε» να αποκτήσουμε κυβέρνηση και πάλι – που διαλαλεί ότι θα δουλέψει για το καλό μας. Για να δούμε…

    Εννοείται ότι έχουμε και νέο ΥΠΕΚΑ, και πιστεύω ότι δεν θα αργήσει η ημέρα που θα αρχίσουν πάλι να βαρούν οι οικολογικές ντουφεκιές. Το ευχάριστο με τις πιέσεις που θα ασκηθούν και πάλι για το κυνήγι, είναι το ότι έχουμε ωριμάσει, έστω και λίγο, και τα αντανακλαστικά μας στις κατηγόριες και στα ψεύδη, αντιμετωπίζονται ταχύτερα από πριν. Έπρεπε να χάσουμε τον Υμηττό, για να καταλάβουμε ότι το παιχνίδι των απαγορεύσεων, μόλις άρχισε. Πρέπει λοιπόν να κινηθούμε δυναμικά, με σκληρές ανακοινώσεις και δελτία τύπου από την πλευρά της ΚΣΕ και των Ομοσπονδιών, όπου θίγονται τα δίκαια συμφέροντά μας. Και ελπίζω, προς την κατεύθυνση αυτή να κινηθούν οι κυνηγετικοί φορείς μας.

    Η Φύση, και ευτυχώς δηλαδή, δεν καταλαβαίνει από τεχνοκρατικά κόλπα, και δεν πιστεύει σε σωτήρες – και πως θα μπορούσε άλλωστε αφού αυτή είναι ο μεγάλος δημιουργός, και αυτή καθορίζει το πώς και το πότε θα κινηθεί, πότε θα εξαφανίσει είδη και πότε θα γεννήσει καινούρια. Η τρομακτική βία που υπάρχει μέσα της, καθορίζει την πορεία όλων εμάς των αδυνάτων όντων – και μην πιστεύετε τα παραμύθια διεθνών ανωνύμων εταιρειών, και της οικολογίας, ότι κινδυνεύουν από εμάς το οικοσύστημα και το κλίμα. Είμαστε πολύ αδύνατοι για να πραγματοποιήσουμε οποιαδήποτε φθορά στη Φύση, και ας θέλουν κάποιοι κύκλοι να πιστεύουν για το αντίθετο, πως είμαστε τάχα μου θεριά ανήμερα.

    Υπάρχει όμως πολύ ψωμί, χρήμα ατελείωτο, που διαθέτει το κύκλωμα της κλιματικής αλλαγής και άλλων «ευγενών δράσεων», και αυτό το χρήμα πρέπει να διοχετευτεί ανάλογα με την προσφορά. Υπάρχει λοιπόν ζήτηση, αφού πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι να ασχοληθούν με κάτι διαφορετικό – και πιστεύοντας ενδεχομένως ότι μπορούν να ελέγξουν την Φύση – νομίζοντας προφανώς ότι πήραν τη θέση του θεού-δημιουργού.

    Εμείς οι κυνηγοί, όλα τα παραπάνω, τα θεωρούμε τουλάχιστον αφελή, πράγματα δηλαδή που απευθύνονται σε μη νοήμονες ανθρώπους, αλλά σε κοπάδια – όπως καλή ώρα γίνεται με τα κόμματα και τους ψηφοφόρους, που περιπλέκονται σε μία παρά φύση σχέση, πελατειακή κατ’ άλλους, που φανερώνει άγνοια, αδυναμία, ανασφάλεια.

    Μεσοβδόμαδα, βρέθηκα με ωραία και ευχάριστη παρέα στο κάστρο πάνω από το Πόρτο Ράφτη. Από εκεί αγναντεύαμε την όμορφη θέα προς το λιμάνι, μας δρόσιζε και το ελαφρύ αεράκι, νιώθαμε καλά. Πλάθαμε ιστορίες, γελούσαμε, κοιτούσαμε τα φώτα που άναβαν, μας έφευγε το άγχος, και οι ματιές καθώς έπαιζαν έδιναν ελπίδες. Όσο η ώρα περνούσε, τόσα τα σώματα έγερναν να ακουμπήσουν το ένα στο άλλο, μέχρι που έσμιξαν. Εκεί στο σμίξιμο, τα πράγματα απλοποιούνται, και εκεί ακριβώς αρχίζουν οι ιστορίες οι αληθινές: «μπορούμε άραγε να κοιμηθούμε το βράδυ στο δάσος δίχως να φοβόμαστε τα άγρια θηρία;». τι είπες; Αποκρίθηκα με έκπληξη στη φοβισμένη νεράιδα. Ποια άγρια θηρία; Δεν υπάρχουν άγρια ζώα στο δάσος, μα και αν κάπου υπάρχουν, θα κρυφτούν, θα μας αφήσουν στην ησυχία μας, και θα τραβήξουν κι αυτά για τη δική τους. «μα πως εγώ νόμιζα ότι είναι επιθετικά;».

    Πράγματι, έτσι πίστευε, έτσι είχε ακούσει για την πανίδα μας, κάπως έτσι είχε φανταστεί τη ζωή στο δάσος, αφού ποτέ της δεν είχε τη χαρά να κοιμηθεί σε αυτό, να αφουγκραστεί εξαίσιους και αλλόκοτους ήχους από τη δύναμη του αγέρα και του νερού, ακόμα έστω από το νυχτοπούλι, ή γιατί όχι και τις παραπονιάρικες φωνές του βάτραχου.

    Άνθρωπος της πόλης, είχε μία άλλη άποψη, εντελώς εσφαλμένη για τη Φύση και τις λειτουργίες της, για τους κανόνες που την διέπουν. Δεν την αδίκησα που δεν γνώριζε, την προέτρεψα όμως να μάθει, να κοιμηθεί στο δάσος, και στην έρημη αμμουδιά, και να συνηθίσει τους μαγευτικούς αυτούς ήχους που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η Φύση η μάνας μας που βρυχάται, που γελά και παίζει, που παίρνει και γεννά ζωές, που τρομάζει όσους την προσπερνούν, και ανταμείβει όσους την σέβονται.

    Δυστυχώς, οι περισσότεροι από εμάς, είμαστε περαστικοί από το δάσος. Το χαζεύουμε από την άκρη ενός δρόμου, ή το θαυμάζουμε από μακριά. Μα λίγες φορές, και ακόμα λιγότεροι από εμάς, θα αποφασίσουν να ζήσουν στη καρδιά του, να μάθουν τα μυστικά του ακούγοντας τον βρυχηθμό του.

Ας είναι καλά το κυνήγι λοιπόν, που είναι η αφορμή για όλα αυτά …

=====================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Καπετάνιοι και φουρτούνες …


«Η φύση επέμενε πάντα εδώ να μην καταλαβαίνη τίποτε από τα καμώματά μας. Τίποτε από τα καμώματα των βαρβάρων που δεν έχουνε τον ουρανό μας, τίποτε από τα καμώματα των αντιβαρβάρων που δεν έχουνε το αγέρι μας – τίποτε από τα καμώματα όσων έχουνε γη, κ είναι μεγάλη, πλούσια, απέραντη, μα δεν είναι τούτο δώ το ανθισμένο αλωνάκι – έχουνε θάλασσα, πελώρια, ευρύστερνη, με πλάτες γιγάντιες, που σηκώνουν δίχτυα κατάφορτα το ασήμι των λεπιών, μα δεν έχουνε τέτοιον αθέρα θάλασσα, τέτοια κόψη του έρωτα αστραφτερή, τέτοιο γαλάζιο κάλεσμα αλαφρό, που κάνει και τον θάνατο παιχνίδι – τέτοιο λιθάρι πάμπτωχο, μα πιότερο αλαφρό κι απ’ αλαφρόπετρα μες στην καρδιά του πάμπτωχου που το πατεί και πετάει. »…

   Αυτά έγραφε προ δεκαετιών ένας αιρετικός μα μορφωμένος άνθρωπος, για την πολιτική κατάπτωση της πατρίδας μας. Και δεν ήταν αρεστός στην «κοινή γνώμη» με τις αλήθειες του. Γιατί και η «κοινή γνώμη», είχε και έχει μεγάλο μερτικό στην πτώση…….

   Αλλά, ας φύγουμε από την επικαιρότητα που ούτως ή άλλως θα την σχολιάσουν αρκετοί συμπολίτες μας καλύτερα και διεξοδικότερα, και ας πάμε πάλι στα δικά μας, τα κυνηγετικά, αφού σε αυτά κυρίως εστιάζουμε τη θεματική μας.

    Ενοχλήθηκε μάλλον ο κ. Μαρκόπουλος, ο αγαπητός πρόεδρος της Ομοσπονδίας Πελοποννήσου, από προηγούμενο δημοσίευμα μου με τίτλο «Εκλογαί παντού», διότι όπως πληροφόρησε το περιοδικό μας, «τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα γράφω». Αγαπητέ πρόεδρε, περιμένω την επιστολή σας με την ορθότητα των πραγμάτων, για να διαπιστώσουμε, «πως τα γράφω εγώ και πως τα εξιστορείτε εσείς».

    Και τι έγραφα; Με λίγα λόγια, έπλεκα το εγκώμιο νέων ανθρώπων, άξιων κατά τη γνώμη μου να συνεχίσουν στο τιμόνι της Ομοσπονδίας Πελοποννήσου – ανέφερα μάλιστα δύο από αυτούς ονομαστικά: «Η Πελοπόννησος έχει αξιόλογα στελέχη, όπως τον Νίκο Γαρουφαλή από την Ηλεία (που δεν τον είδα στο νέο Δ.Σ, χωρίς να γνωρίζω τους λόγους), και τον Γιώργο Ρουµελιώτη από την Αρκαδία. Kαι αναφέρω µόνο αυτούς επειδή έτυχε και τους γνωρίζω «ακουστικά», µέσα από το έργο τους, δεν έχω δηλαδή καµία επαφή µαζί τους. Ασφαλώς αξιόλογα στελέχη υπάρχουν και στους άλλους Νοµούς και στις περιοχές που υπάγονται στην Οµοσπονδία.»

    Δεν αντιλαμβάνομαι την ενόχληση του προέδρου μας, μα και δεν μπορώ να κάνω κάτι, αφού δεν γνωρίζω τις βαθύτερες σκέψεις του. Εκτός και αν πιστεύει ότι εμείς οι κυνηγοί πρέπει να έχουμε γνώμη στα στενά όρια του κυνηγίου, και να ασχολούμαστε μονάχα με τα κυνηγοτόπια και να αφήσουμε τους συνδικαλιστές του χώρου μας να δρουν ελεύθερα πιστεύοντας ενδεχομένως ότι μερικοί εξ αυτών δεν υποπίπτουν και σε λάθη.

    Η κριτική, απ’ όπου και αν προέρχεται – και δεν αναφέρομαι στον πρόεδρο της Ομοσπονδίας Πελοποννήσου, είτε είναι καλή είτε κακή, θα πρέπει πάντα να μας προβληματίζει και θα πρέπει να αντλούμαι από αυτήν τα θετικά της στοιχεία. Τα αρνητικά της – αν βασίζονται σε λανθασμένες τακτικές, οφείλουμε να τις δούμε, αν βασίζονται σε ψεύδη και συκοφαντίες, είμαστε υποχρεωμένοι να δίνουμε γρήγορες και πειστικές απαντήσεις. Όλοι μας, πρόεδροι και απλοί κυνηγοί. Δεν πρέπει λοιπόν να ενοχλούμαστε από «εσωτερικές» κριτικές αλλά να προβληματιζόμαστε. Γνωρίζουμε δα, ότι και στον χώρο μας δεν είναι όλα αγγελικά πλασμένα, πόσο μάλλον, όταν έχουμε συνδικαλιστές αγκιστρωμένους εφόρου ζωής σε μια καρέκλα.

    Πολλές φορές αναρωτιέμαι, τι είναι εκείνο που κάνει ένα συνδικαλιστή του χώρου μας να μην αποφασίζει να αφήσει το κυνηγετικό φλάμπουρο όσες «εκλογικές αναμετρήσεις» και αν κερδίσει. Η δόξα άραγε; Το μεράκι; Η καρέκλα; Η απουσία άλλων ενδιαφερόντων για τη ζωή; Κάτι άλλο;

    Άλλαξαν οι εποχές, και έπρεπε να άλλαζαν, με τα καλά τους και με τα άσχημά τους. Εμείς, οφείλουμε να ευχαριστήσουμε πολλούς από τους συνδικαλιστές μας που ασχολούνται με το κυνήγι, και να πούμε στους παλιούς που πρόσφεραν, εντάξει, αλλά αφήστε να αναλάβουν οι νεότερες γενιές, που έχουν όρεξη (όπως είχατε και εσείς στα νιάτα σας), έχουν γνώσεις περισσότερες ίσως – αφού το κυνήγι σήμερα απαιτεί και τεχνοκρατικές λύσεις, και στο φινάλε, γιατί έτσι πρέπει να γίνεται, να ανανεώνεται η μαγιά, και να προχωρεί, να δημιουργεί, και να παλεύει, και να έχει όνειρα.

    Μην ενοχλείστε αγαπητοί συν-κυνηγοί, οφείλουμε να δώσουμε συνέχεια και προοπτική στο κυνήγι. Και ας είμαστε σοβαροί, με τους ίδιους επί δεκαετίες ανθρώπους στη γέφυρα του καραβιού, μπορεί να πέσουμε και σε καμιά ξέρα…

========================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Το «σοκ» της Φύσης …


Άρχισαν για τα καλά οι καλοκαιριάτικες ημέρες, με τον υδράργυρο να ανεβαίνει σταδιακά και να μας οδηγεί στις παραλίες χάριν της κολύμβησης, και στα βουνά χάριν του δροσερού αέρα.

    Διαλέγουμε και παίρνουμε ανάλογα με την διάθεση της στιγμής και βέβαια με τις ανάγκες μας. Αν όμως κάποιος επιλέξει το βουνό και τις δροσιές του – ειδικά την εποχή αυτή, πέραν των άλλων θετικών που θα εισπράξει από την επαφή αυτή με την φύση, πολύ εύκολα θα αντικρίσει και ένα αλλόκοτο ίσως θέαμα – και αναφέρομαι στα χιλιάδες νεκρά φίδια (δεντρογαλιές κυρίως) που ασάλευτα διακρίνονται στους δρόμους, αγροτικούς και ασφάλτινους. Αντικρίζοντας τέτοιο θέαμα (χθές συγκεκριμένα), αναρωτιέμαι γιατί όλη αυτή η σφαγή για ένα ζώο πολύτιμο στον άνθρωπο και στη φύση. Το να πατήσει ένας εποχούμενος ένα φίδι επειδή δεν το πρόσεξε ή δεν μπόρεσε να το αποφύγει, και το σκότωσε, το καταλαβαίνω, σε όλους μας μπορεί να συμβεί. Να διακρίνεις το φίδι καταμεσής του δρόμου και να ορμάς να το καβαλήσεις επειδή δεν το γουστάρεις, ή επειδή «ανατριχιάζεις» στη θέα του, ή επειδή το φοβάσαι μη σε κάνει «ντά» - τελικά τι είναι; Μαγκιά; Αντριλίκι; Φόβος; Παράνοια;


    Η Ελλάδα είναι τυχερή διότι δεν έχει επικίνδυνα φίδια (επιθετικά) πλήν της οχιάς που και αυτή η καημένη τρέμει σύγκορμη από φόβο στην ανθρώπινη παρουσία, και κουλουριάζεται για την άμυνά της. Μάλιστα, αν αρχίσεις μαζί της το παιχνίδι – να την πλησιάζεις με την αρβύλα σου, εκείνη να επιτίθεται, εσύ πάλι να αμύνεσαι, εκείνη να σου δείχνει τα δόντια, και σύ να της δίνεις το άρβυλο σου κάθε λίγο – θα βαρεθεί και θα φύγει να πάει στη δουλειά της. Και τα φίδια στα μέρη μας κάνουν καλή δουλειά – ας σκεφτούμε μόνο ότι ένα φίδι στη διάρκεια της ζωής του, σκοτώνει 2.500 ποντίκια! Απίστευτο νούμερο αλλά πραγματικό. Την επόμενη φορά που θα συναντήσουμε ένα φίδι – ας το αφήσουμε να φύγει να συνεχίσει τη ζωή του, είναι εργατικό ζώο και άκακο.

    Τα γουρούνια όμως που κυκλοφορούν ανέμελα και φτάνουν ακόμα και στις εξώπορτες αγροικιών, είναι πονηρά όντα, πανέξυπνα, και αχόρταγα! Όσο και να βοσκήσουν, θέλουν και κάτι παραπάνω. Και αφού φάνε καλά και πιούν τα δροσερά τους τα νερά, αφού κάνουν και τα μπάνια τους στις νερολούτσες και στις μικρολιμνούλες των χειμάρρων, πιάνουν τα απόσκια για την μεσημεριανή ξεκούραση και την αποφυγή ηλίασης (!), και καθώς φαίνεται καλά περνούν αφού δεν πολυνοιάζονται για τους περαστικούς σαν κι εμάς.

    Εμάς μας σταμπάρουν για να έχουν το νου τους αργότερα, όταν θα αρχίσει το μεγάλο κυνηγητό. Μπορεί και να μας φωτογραφίζουν στη μνήμη τους και όταν φτάσει η ώρα η καλή, να μας κάνουν τις γνωστές πλάκες τους – να μας αφήνουν στα καρτέρια και αυτά να ξεγλιστρούν σαν τα φίδια από μονοπάτια δικά τους, σίγουρα και στέρεα στη διαφυγή τους.

    Για να καταλάβει κάποιος τη ζωή στη φύση, θα πρέπει να έχει ασχοληθεί μαζί της. Θα πρέπει να έχει παρατηρήσει το αδύναμο όν που πέφτει στα δίκτυα του δυνατού – γιατί εν τέλει, αυτή ακριβώς είναι η ζωή μας. Εμπεριέχει πολύ, απίστευτη βία, που μόνο κάτι ψευτοοικολόγοι των πόλεων δεν αντιλαμβάνονται. Και πως θα μπορούσαν άλλωστε, αφού την φύση την «μελετούν» από δορυφορικά κανάλια, και από διηγήσεις τρίτων.

    Η πολιτική οικολογία, που είναι ευρέως γνωστή και ως οικολογικός ακτιβισμός, ζητά να έχει λόγο στα άγνωστα θέματα γι’ αυτήν της φύσης – και σε ένα μεγάλο βαθμό το έχει καταφέρει – όχι επειδή το αξίζει, αλλά διότι οι συγκυρίες δεδομένων χρονικών στιγμών στάθηκαν ευνοϊκές αφενός, και αφετέρου η δική μας αδιαφορία, που της το επέτρεψαν. Θα συμφωνήσω μονάχα στο ότι υπάρχουν και στις τάξεις της οικολογίας ελάχιστοι άνθρωποι ικανοί να μιλήσουν για την φύση και τους αληθινούς κινδύνους των ειδών, πλήν όμως χάνονται από την οικολογική μάζα που δρά εντελώς δογματικά και λαϊκίστικα. Ο λαϊκισμός δυστυχώς, είναι πληγή αγιάτρευτη στον τόπο μας και μόνο ίσως ένα δυνατό σοκ θα μπορέσει να την καθαρίσει.

   Το «δόγμα του σοκ» αφορά την οικονομία, αφού μίλησε γι’ αυτό ο συγχωρεμένος ο Milton Friedman. Ένα ανάλογο σοκ, χρειάζεται και για το κυνήγι μας και για όλες τις εκφάνσεις του. Ας το εφεύρουμε, για να σώσουμε ότι αγαπάμε και ότι μας ταιριάζει …

========================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012.

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Σεμινάριο Ομοσπονδιακής Θηροφυλακής ΚΟΜΑΘ


Από τον Ιούνιο του 2011 η ΣΤ’ Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας Θράκης έχει ξεκινήσει συστηματικά έναν κύκλο εκπαιδευτικών και ενημερωτικών σεμιναρίων για τους Ομοσπονδιακούς Θηροφύλακές της με απώτερο σκοπό την άριστη απόδοσή τους όσον αφορά τα καθήκοντά τους, κάτι που συνεπάγεται και την αρτιότερη προστασία του θηραματικού πλούτου και του φυσικού περιβάλλοντος της χώρας. 

   Έτσι, μετά τα σεμινάρια του Ιουνίου και Δεκεμβρίου 2011, την Πέμπτη 17 Μαΐου 2012 διοργανώθηκε στις εγκαταστάσεις της Σχολής Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στο Φοίνικα μια ακόμα μεγάλη επιμορφωτική συνάντηση των 61 Ομοσπονδιακών Θηροφυλάκων της ΚΟΜΑΘ, στην οποία συμμετείχαν και περισσότεροι από 10 Θηροφύλακες Κυνηγετικών Συλλόγων της περιοχής αρμοδιότητας της ΚΟΜΑΘ.

   Στο ολοήμερο αυτό σεμινάριο οι Θηροφύλακες επικαιροποίησαν τις γνώσεις τους στην αναγνώριση ειδών ορνιθοπανίδας μέσω της δίωρης διάλεξης του Επίκουρου Καθηγητή Άγριας Πανίδας του ΤΕΙ Λάρισας Περικλή Μπίρτσα και του Δασολόγου M.Sc. Διαχείρισης Άγριας Πανίδας Αλέξανδρου Γκάσιου, Επιστημονικού Συνεργάτη της Στ΄ ΚΟΜΑΘ.

H συνέχεια εδώ.

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Εκλογαί παντού…


Στον πολιτικό στίβο τα κόµµατα παλεύουν ακόµα για τις 17 Ιουνίου, αποφράδα ηµεροµηνία κατά την οποία ο λαός θα στείλει άλλους στα ουράνια και άλλους στα τάρταρα. Η Κυνηγετική Οµοσπονδία Πελοποννήσου δεν πτοήθηκε από το εκλογικό κλίµα που διανύουµε και έκανε τη Γενική της Συνέλευση, ακολούθησαν τα πεπραγµένα ως είθισται και εξελέγη και νέο Διοικητικό Συµβούλιο.

    Προς στιγµήν, νόµισα ότι διάβασα φρέσκο Διοικητικό Συµβούλιο, µα έκανα λάθος (ως συνήθως!), αλλά η συνέχεια της είδησης µε προσγείωσε. Πάλι, λοιπόν, πρόεδρος ο κ. Μαρκόπουλος - που πολλά όντως έχει προσφέρει από τη θέση του προέδρου της Οµοσπονδίας για πολλά έτη. Τότε, αφού έχει προσφέρει και είναι καλός, τι µε πείραξε πάλι;

    Η Πελοπόννησος έχει αξιόλογα στελέχη, όπως τον Νίκο Γαρουφαλή από την Ηλεία (που δεν τον είδα στο νέο Δ.Σ, χωρίς να γνωρίζω τους λόγους), και τον Γιώργο Ρουµελιώτη από την Αρκαδία. Kαι αναφέρω µόνο αυτούς επειδή έτυχε και τους γνωρίζω «ακουστικά», µέσα από το έργο τους, δεν έχω δηλαδή καµία επαφή µαζί τους. Ασφαλώς αξιόλογα στελέχη υπάρχουν και στους άλλους νοµούς και στις περιοχές που υπάγονται στην Οµοσπονδία. Γιατί τότε πάλι ο κ. Μαρκόπουλος πρόεδρος; Μόνο αυτός είναι άξιος για τη θέση αυτή; Μόνο αυτός άραγε έχει τόσο µεγάλη προσφορά στα κυνηγετικά δρώµενα της Οµοσπονδίας; Ασφαλώς και όχι. Αυτός όµως θέλει να συνεχίσει ακόµα µία θητεία στα κυνηγετικά µετερίζια!

    Τη νοοτροπία ορισµένων που προσφέρουν από τις ίδιες θέσεις την έχουµε ζήσει κατά κόρον και στο πολιτικό πεδίο. Βουλευτές για δεκαετίες ολόκληρες -που κάποιοι µάλιστα απ’ αυτούς θα πάρουν και σύνταξη µη έχοντας καν ένσηµα στη ζωή τους- δεν αφήνουν το βουλευτιλίκι για κανέναν άλλον, λες και το έχουν χρεωθεί µε 108 (που λέγαµε και στο στρατό) ή ακόµα επειδή πιστεύουν ότι µόνο αυτοί αξίζουν να ασχολούνται εσαεί µε τα κοινά. Είναι σωστή η επιλογή αυτή, να εκλέγονται δηλαδή οι ίδιοι και οι ίδιοι; Στέρεψε αυτός ο τόπος από άξιους ανθρώπους ή οι άνθρωποι οι άξιοι δεν ασχολούνται πλέον µε τα κοινά, γνωρίζοντας εκ των προτέρων το µάταιο των προσπαθειών τους;

    Τονίζω και πάλι την αξιοσύνη και του προέδρου της ΚΣΕ, αλλά και του προέδρου της Οµοσπονδίας Πελοποννήσου. Αλλά δεν γίνεται να συνεχίζεται η πορεία µας εις τους αιώνας των αιώνων µε τα ίδια πρόσωπα, αφής στιγµής περιµένουν στη σειρά νέοι άνθρωποι να δώσουν το «παρών» µε την προσφορά τους. Δηλαδή, τους νέους ανθρώπους τι τους θέλουµε; Μόνο για µπούγιο; Μόνο για να ακολουθούν;

    Ας το δούµε κάποια στιγµή, επιτέλους, αφού δεν µπορούν να το αντιληφθούν οι ίδιοι. Βέβαια, απέχει η ηµέρα εκείνη από την πατρίδα µας (που είναι συνηθισµένη πρακτική στην κουτοφραγκία) που οι έχοντες σχέση µε τα κοινά έχουν αυτογνωσία και αφήνουν τη θέση τους για τις επόµενες γενιές, µε τρόπο απλό και φυσικό. Κάνουν µία, δύο, άντε το πολύ τρεις θητείες και µετά ιδιωτεύουν και πάλι.

    Επειδή όµως πιάσαµε τις εκλογές, να σταθούµε και λίγο στις δηλώσεις του κ. Τσαγκανέλια, αγαπητού καθ’ όλα και µαχητή για το κυνήγι, που µας συµβουλεύει να ψηφίσουµε στις εθνικές εκλογές κυνηγούς και όλα σχεδόν τα κόµµατα να έχουν έστω και έναν κυνηγό υποψήφιο.

    Ισως να µη γίνοµαι αρεστός, αλλά παίρνοντας σαν παράδειγµα τον πατέρα µου, που ποτέ δεν µε προέτρεψε ή δεν µε συµβούλευσε τι να ψηφίσω -και θεωρώ µέγιστη δηµοκρατική αυτή του τη στάση- διότι θεωρούσε ότι είµαι υπεύθυνος και µε αντιµετώπιζε ως ώριµο άνθρωπο και ας ήµουν ακόµα και παιδί. Δεν δέχοµαι λοιπόν επ’ ουδενί τις νουθεσίες του προέδρου του ΚΕΚ κ. Τσαγκανέλια, που πιστεύω ότι ήταν καλοπροαίρετες πράγµατι, αλλά µάλλον άστοχες. Διότι µπορεί να είναι κάποιος κυνηγός υποψήφιος για τις εθνικές εκλογές µε το άλφα ή βήτα κόµµα, αλλά άξιος είναι;

    Εχουµε µάθει πως τα κόµµατα γεµίζουν τα ψηφοδέλτιά τους και µπορώ να ειπώ πως οι περισσότεροι υποψήφιοι κοµµατικά εύσηµα έχουν και δεν είναι άξιοι όχι για βουλευτές αλλά ούτε για αρχηγοί συλλόγου της γειτονιάς τους! Μπορεί οι κυνηγοί που µας προτείνει ο κ. Τσαγκανέλιας να είναι ικανότατοι άνθρωποι, ας µας επιτρέψει, ας µας αφήσει, όµως, εµείς να κρίνουµε και να αποφασίσουµε…

==================== 

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012