«Η φύση επέμενε πάντα εδώ να μην καταλαβαίνη τίποτε από τα καμώματά μας. Τίποτε από τα καμώματα των βαρβάρων που δεν έχουνε τον ουρανό μας, τίποτε από τα καμώματα των αντιβαρβάρων που δεν έχουνε το αγέρι μας – τίποτε από τα καμώματα όσων έχουνε γη, κ είναι μεγάλη, πλούσια, απέραντη, μα δεν είναι τούτο δώ το ανθισμένο αλωνάκι – έχουνε θάλασσα, πελώρια, ευρύστερνη, με πλάτες γιγάντιες, που σηκώνουν δίχτυα κατάφορτα το ασήμι των λεπιών, μα δεν έχουνε τέτοιον αθέρα θάλασσα, τέτοια κόψη του έρωτα αστραφτερή, τέτοιο γαλάζιο κάλεσμα αλαφρό, που κάνει και τον θάνατο παιχνίδι – τέτοιο λιθάρι πάμπτωχο, μα πιότερο αλαφρό κι απ’ αλαφρόπετρα μες στην καρδιά του πάμπτωχου που το πατεί και πετάει. »…
Αυτά έγραφε προ δεκαετιών ένας αιρετικός μα μορφωμένος άνθρωπος, για την πολιτική κατάπτωση της πατρίδας μας. Και δεν ήταν αρεστός στην «κοινή γνώμη» με τις αλήθειες του. Γιατί και η «κοινή γνώμη», είχε και έχει μεγάλο μερτικό στην πτώση…….
Αλλά, ας φύγουμε από την επικαιρότητα που ούτως ή άλλως θα την σχολιάσουν αρκετοί συμπολίτες μας καλύτερα και διεξοδικότερα, και ας πάμε πάλι στα δικά μας, τα κυνηγετικά, αφού σε αυτά κυρίως εστιάζουμε τη θεματική μας.
Ενοχλήθηκε μάλλον ο κ. Μαρκόπουλος, ο αγαπητός πρόεδρος της Ομοσπονδίας Πελοποννήσου, από προηγούμενο δημοσίευμα μου με τίτλο «Εκλογαί παντού», διότι όπως πληροφόρησε το περιοδικό μας, «τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα γράφω». Αγαπητέ πρόεδρε, περιμένω την επιστολή σας με την ορθότητα των πραγμάτων, για να διαπιστώσουμε, «πως τα γράφω εγώ και πως τα εξιστορείτε εσείς».
Και τι έγραφα; Με λίγα λόγια, έπλεκα το εγκώμιο νέων ανθρώπων, άξιων κατά τη γνώμη μου να συνεχίσουν στο τιμόνι της Ομοσπονδίας Πελοποννήσου – ανέφερα μάλιστα δύο από αυτούς ονομαστικά: «Η Πελοπόννησος έχει αξιόλογα στελέχη, όπως τον Νίκο Γαρουφαλή από την Ηλεία (που δεν τον είδα στο νέο Δ.Σ, χωρίς να γνωρίζω τους λόγους), και τον Γιώργο Ρουµελιώτη από την Αρκαδία. Kαι αναφέρω µόνο αυτούς επειδή έτυχε και τους γνωρίζω «ακουστικά», µέσα από το έργο τους, δεν έχω δηλαδή καµία επαφή µαζί τους. Ασφαλώς αξιόλογα στελέχη υπάρχουν και στους άλλους Νοµούς και στις περιοχές που υπάγονται στην Οµοσπονδία.»
Δεν αντιλαμβάνομαι την ενόχληση του προέδρου μας, μα και δεν μπορώ να κάνω κάτι, αφού δεν γνωρίζω τις βαθύτερες σκέψεις του. Εκτός και αν πιστεύει ότι εμείς οι κυνηγοί πρέπει να έχουμε γνώμη στα στενά όρια του κυνηγίου, και να ασχολούμαστε μονάχα με τα κυνηγοτόπια και να αφήσουμε τους συνδικαλιστές του χώρου μας να δρουν ελεύθερα πιστεύοντας ενδεχομένως ότι μερικοί εξ αυτών δεν υποπίπτουν και σε λάθη.
Η κριτική, απ’ όπου και αν προέρχεται – και δεν αναφέρομαι στον πρόεδρο της Ομοσπονδίας Πελοποννήσου, είτε είναι καλή είτε κακή, θα πρέπει πάντα να μας προβληματίζει και θα πρέπει να αντλούμαι από αυτήν τα θετικά της στοιχεία. Τα αρνητικά της – αν βασίζονται σε λανθασμένες τακτικές, οφείλουμε να τις δούμε, αν βασίζονται σε ψεύδη και συκοφαντίες, είμαστε υποχρεωμένοι να δίνουμε γρήγορες και πειστικές απαντήσεις. Όλοι μας, πρόεδροι και απλοί κυνηγοί. Δεν πρέπει λοιπόν να ενοχλούμαστε από «εσωτερικές» κριτικές αλλά να προβληματιζόμαστε. Γνωρίζουμε δα, ότι και στον χώρο μας δεν είναι όλα αγγελικά πλασμένα, πόσο μάλλον, όταν έχουμε συνδικαλιστές αγκιστρωμένους εφόρου ζωής σε μια καρέκλα.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι, τι είναι εκείνο που κάνει ένα συνδικαλιστή του χώρου μας να μην αποφασίζει να αφήσει το κυνηγετικό φλάμπουρο όσες «εκλογικές αναμετρήσεις» και αν κερδίσει. Η δόξα άραγε; Το μεράκι; Η καρέκλα; Η απουσία άλλων ενδιαφερόντων για τη ζωή; Κάτι άλλο;
Άλλαξαν οι εποχές, και έπρεπε να άλλαζαν, με τα καλά τους και με τα άσχημά τους. Εμείς, οφείλουμε να ευχαριστήσουμε πολλούς από τους συνδικαλιστές μας που ασχολούνται με το κυνήγι, και να πούμε στους παλιούς που πρόσφεραν, εντάξει, αλλά αφήστε να αναλάβουν οι νεότερες γενιές, που έχουν όρεξη (όπως είχατε και εσείς στα νιάτα σας), έχουν γνώσεις περισσότερες ίσως – αφού το κυνήγι σήμερα απαιτεί και τεχνοκρατικές λύσεις, και στο φινάλε, γιατί έτσι πρέπει να γίνεται, να ανανεώνεται η μαγιά, και να προχωρεί, να δημιουργεί, και να παλεύει, και να έχει όνειρα.
Μην ενοχλείστε αγαπητοί συν-κυνηγοί, οφείλουμε να δώσουμε συνέχεια και προοπτική στο κυνήγι. Και ας είμαστε σοβαροί, με τους ίδιους επί δεκαετίες ανθρώπους στη γέφυρα του καραβιού, μπορεί να πέσουμε και σε καμιά ξέρα…
========================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012
