Άρχισαν για τα καλά οι καλοκαιριάτικες ημέρες, με
τον υδράργυρο να ανεβαίνει σταδιακά και να μας οδηγεί στις παραλίες χάριν της
κολύμβησης, και στα βουνά χάριν του δροσερού αέρα.
Διαλέγουμε και παίρνουμε ανάλογα με την διάθεση της στιγμής
και βέβαια με τις ανάγκες μας. Αν όμως κάποιος επιλέξει το βουνό και τις
δροσιές του – ειδικά την εποχή αυτή, πέραν των άλλων θετικών που θα εισπράξει
από την επαφή αυτή με την φύση, πολύ εύκολα θα αντικρίσει και ένα αλλόκοτο ίσως
θέαμα – και αναφέρομαι στα χιλιάδες νεκρά φίδια (δεντρογαλιές κυρίως) που
ασάλευτα διακρίνονται στους δρόμους, αγροτικούς και ασφάλτινους. Αντικρίζοντας
τέτοιο θέαμα (χθές συγκεκριμένα), αναρωτιέμαι γιατί όλη αυτή η σφαγή για ένα
ζώο πολύτιμο στον άνθρωπο και στη φύση. Το να πατήσει ένας εποχούμενος ένα φίδι
επειδή δεν το πρόσεξε ή δεν μπόρεσε να το αποφύγει, και το σκότωσε, το
καταλαβαίνω, σε όλους μας μπορεί να συμβεί. Να διακρίνεις το φίδι καταμεσής του
δρόμου και να ορμάς να το καβαλήσεις επειδή δεν το γουστάρεις, ή επειδή
«ανατριχιάζεις» στη θέα του, ή επειδή το φοβάσαι μη σε κάνει «ντά» - τελικά τι
είναι; Μαγκιά; Αντριλίκι; Φόβος; Παράνοια;
Η Ελλάδα είναι τυχερή διότι δεν έχει επικίνδυνα
φίδια (επιθετικά) πλήν της οχιάς που και αυτή η καημένη τρέμει σύγκορμη από
φόβο στην ανθρώπινη παρουσία, και κουλουριάζεται για την άμυνά της. Μάλιστα, αν
αρχίσεις μαζί της το παιχνίδι – να την πλησιάζεις με την αρβύλα σου, εκείνη να
επιτίθεται, εσύ πάλι να αμύνεσαι, εκείνη να σου δείχνει τα δόντια, και σύ να
της δίνεις το άρβυλο σου κάθε λίγο – θα βαρεθεί και θα φύγει να πάει στη
δουλειά της. Και τα φίδια στα μέρη μας κάνουν καλή δουλειά – ας σκεφτούμε μόνο
ότι ένα φίδι στη διάρκεια της ζωής του, σκοτώνει 2.500 ποντίκια! Απίστευτο
νούμερο αλλά πραγματικό. Την επόμενη φορά που θα συναντήσουμε ένα φίδι – ας το
αφήσουμε να φύγει να συνεχίσει τη ζωή του, είναι εργατικό ζώο και άκακο.
Τα γουρούνια όμως που κυκλοφορούν ανέμελα και
φτάνουν ακόμα και στις εξώπορτες αγροικιών, είναι πονηρά όντα, πανέξυπνα, και
αχόρταγα! Όσο και να βοσκήσουν, θέλουν και κάτι παραπάνω. Και αφού φάνε καλά
και πιούν τα δροσερά τους τα νερά, αφού κάνουν και τα μπάνια τους στις
νερολούτσες και στις μικρολιμνούλες των χειμάρρων, πιάνουν τα απόσκια για την
μεσημεριανή ξεκούραση και την αποφυγή ηλίασης (!), και καθώς φαίνεται καλά
περνούν αφού δεν πολυνοιάζονται για τους περαστικούς σαν κι εμάς.
Εμάς μας σταμπάρουν για να έχουν το νου τους
αργότερα, όταν θα αρχίσει το μεγάλο κυνηγητό. Μπορεί και να μας φωτογραφίζουν
στη μνήμη τους και όταν φτάσει η ώρα η καλή, να μας κάνουν τις γνωστές πλάκες
τους – να μας αφήνουν στα καρτέρια και αυτά να ξεγλιστρούν σαν τα φίδια από
μονοπάτια δικά τους, σίγουρα και στέρεα στη διαφυγή τους.
Για να καταλάβει κάποιος τη ζωή στη φύση, θα πρέπει
να έχει ασχοληθεί μαζί της. Θα πρέπει να έχει παρατηρήσει το αδύναμο όν που
πέφτει στα δίκτυα του δυνατού – γιατί εν τέλει, αυτή ακριβώς είναι η ζωή μας.
Εμπεριέχει πολύ, απίστευτη βία, που μόνο κάτι ψευτοοικολόγοι των πόλεων δεν
αντιλαμβάνονται. Και πως θα μπορούσαν άλλωστε, αφού την φύση την «μελετούν» από
δορυφορικά κανάλια, και από διηγήσεις τρίτων.
Η πολιτική οικολογία, που είναι ευρέως γνωστή και ως
οικολογικός ακτιβισμός, ζητά να έχει λόγο στα άγνωστα θέματα γι’ αυτήν της
φύσης – και σε ένα μεγάλο βαθμό το έχει καταφέρει – όχι επειδή το αξίζει, αλλά
διότι οι συγκυρίες δεδομένων χρονικών στιγμών στάθηκαν ευνοϊκές αφενός, και
αφετέρου η δική μας αδιαφορία, που της το επέτρεψαν. Θα συμφωνήσω μονάχα στο
ότι υπάρχουν και στις τάξεις της οικολογίας ελάχιστοι άνθρωποι ικανοί να
μιλήσουν για την φύση και τους αληθινούς κινδύνους των ειδών, πλήν όμως
χάνονται από την οικολογική μάζα που δρά εντελώς δογματικά και λαϊκίστικα. Ο
λαϊκισμός δυστυχώς, είναι πληγή αγιάτρευτη στον τόπο μας και μόνο ίσως ένα
δυνατό σοκ θα μπορέσει να την καθαρίσει.
Το «δόγμα του σοκ» αφορά την οικονομία, αφού μίλησε
γι’ αυτό ο συγχωρεμένος ο Milton Friedman.
Ένα ανάλογο σοκ, χρειάζεται και για το κυνήγι μας και για όλες τις εκφάνσεις
του. Ας το εφεύρουμε, για να σώσουμε ότι αγαπάμε και ότι μας ταιριάζει …
========================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την
Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012.
