Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008

Άγραφοι Νόμοι...

Όταν ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης μιλούσαν για Πολιτείες και Νόμους, για τέλεια πολιτικά συστήματα και άλλα τέτοια ωραία και σπουδαία, κατά νού είχαν την ανάπτυξη των πόλεων όπου η δημοκρατία θα μπορούσε να λειτουργήσει. Πόλεις όμως μικρές, ανθρώπινες. Αλλά η κληρονομιά τους μας έδωσε πόλεις τέρατα, αυτές δηλαδή που βλέπουμε σήμερα και ζούμε σε αυτές. Αυτή η τερατογέννηση, η αστυφιλία, διέλυσε τη ζωή στην ύπαιθρο, ερήμωσε τα χωριά, άφησε τα χωράφια χέρσα.

Η πραγματική ζωή όμως βρίσκεται ακόμα εκεί, στους έρημους τόπους που με χίλιες δυσκολίες προσπαθούν οι εναπομείναντες λιγοστοί αγρότες να συνεχίσουν να δουλεύουν τη γη, να οργώνουν το χώμα, να κλαδεύουν το αμπέλι, να κυνηγούν.

Το κυνήγι είναι συνυφασμένο με την ανθρώπινη ύπαρξη. Έχει γεννηθεί μαζί με τον άνθρωπο, από τότε δηλαδή που οι παλιοί μας πρόγονοι «αμάρτησαν» και διώχτηκαν από τον «παράδεισο». Τόσο παλιό και ακόμα πιο πίσω!.

Ο άνθρωπος της πόλης δεν μπορεί να κατανοήσει το κυνήγι. Για έναν απλούστατο λόγο, δεν γνωρίζει ποια είναι η φύση. Και όσα ξέρει γι’ αυτήν τα έμαθε μέσα από τα βιβλία, την τηλεόραση, ένα αγχωμένο σαββατοκύριακο σε χειμερινά κέντρα. Και οι οικολόγοι που την «ξέρουν» καλά, ότι μάθουν σε ένα σαββατοκύριακο «περιπέτειας και αδρεναλίνης» οργανωμένης πολλές φορές από εναλλακτικές εταιρείες.

«Οι οικολόγοι ζουν στις πόλεις και οι κυνηγοί ζουν στην ύπαιθρο», άκουσα από φίλο αγρότη που διαμαρτυρήθηκε σε συζήτησή μας για τις λανθασμένες ενέργειες των οικολόγων να αφήνουν κατά καιρούς στο δάσος φίδια, λύκους κτλ. εμπλουτίζοντας τάχα την πανίδα και αγνοώντας τα προβλήματα που θα επιφέρουν τέτοιες ανόητες και απερίσκεπτες ενέργειες που γίνονται κατά κανόνα δίχως μελέτη.

Οι κυνηγοί στην Ελλάδα στην πλειοψηφία τους είναι από την ύπαιθρο ή κατάγονται από κάποιο χωριό. Οι καταβολές τους δηλαδή δεν είναι αστικές και ας ζουν αρκετοί σε πόλεις. Θα ‘λεγε κανείς για δυό κόσμους διαφορετικούς που αντιμάχονται για το σωστό. Ο καθένας από τη σκοπιά του. Γιατί το σωστό, η αλήθεια, είναι έννοιες καθαρά υποκειμενικές.

Το κυνήγι για τον αγρότη είναι μία φυσική λειτουργία, όπως το πρωινό ξύπνημα, ο σκάρος με τα «πράματα», το θέρισμα του καλαμποκιού, και τόσες άλλες. Είναι στη ζωή του, στην καθημερινότητά του. Λειτουργία που συμπληρώνει τη δύσκολη ζωή του. Δεν μπορείς να του την στερήσεις.

Για τον οικολόγο, το κυνήγι είναι έγκλημα. Πυροβόλα όπλα και σκυλιά εναντίον του ανυπεράσπιστου θηράματος. Και πολλά τέτοια μεγάλα και πομπώδη που δείχνουν άγνοια για τους νόμους που διέπουν τη φύση. Και πέρα από τους νόμους της οργανωμένης ζωής μας, υπάρχουν και οι άλλοι νόμοι, οι «άγραφοι», αυτοί που έρχονται από τα βάθη των αιώνων, εναρμονισμένοι απόλυτα με τους φυσικούς νόμους. Και είναι πολύ δυνατοί και ετούτοι οι νόμοι.

Στην ουσία, η αντιπαράθεση ανάμεσα σε οικολόγους και κυνηγούς, δεν έχει να κάνει με το ποιος αγαπά πιότερο τη φύση, ποιος την προστατεύει από τις κακοτοπιές. Έχει να κάνει – κατά τη γνώμη μου, με το ποιος από τους δύο θα ‘χει το πάνω χέρι στον έλεγχο. Ποιος θα γίνει ο «μπόσης» και ποιος ο «παρακατιανός». Λες και η φύση αποζητά κουμανταδόρους και προστάτες.

Το βουνό, το δάσος, οι ποταμιές και τα λαγκάδια, πρέπει να είναι ελεύθερα για όλους του έλληνες πολίτες και όλες τις εποχές του χρόνου. Είτε αυτοί θέλουν να κυνηγήσουν, είτε να περπατήσουν σε παλιά μονοπάτια. Για να γίνει όμως αυτό, για να χαίρονται όλοι εξ’ ίσου τις χαρές της φύσης, ας καθίσουν οι «αιώνιοι εχθροί - οικολόγοι και κυνηγοί» σε ένα τραπέζι και με την απαραίτητη γνώμη της κάθε τοπικής κοινωνίας ας αποφασίσουν που θέλουν ζώνες προστατευμένες από το κυνήγι και που ελεύθερες περιοχές. Γιατί κακά τα ψέματα, σε κοινωνίες πολιτισμένες – όπως θέλουμε να λέμε και για την δική μας, τον πρώτο λόγο τον έχουν οι τοπικές κοινωνίες και αυτές αποφασίζουν τι είναι καλό και συμφέρον για τον τόπο τους. Αν τον πρώτο λόγο τον έχουν οι οικολογικές οργανώσεις και οι κυνηγετικές ομοσπονδίες, η δημοκρατία μας χωλαίνει…

Πάντοτε οι λύσεις υπάρχουν δίπλα μας και τις προσπερνάμε. Επειδή συνήθως προτάσσουμε το «εγώ» και όχι το «εμείς». Στην δική μας περίπτωση το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο διότι μετέχουν σε αυτό και τρίτοι εξωθεσμικοί παράγοντες. Το δάσος όμως μας χωρά όλους, «καλούς και κακούς».