Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

Αμαρτίες παλιές!

Η καλύτερη στιγμή του κυνηγού είναι όταν στο τραπέζι υπάρχει ο κόπος της ημέρας. Ο βασιλικός μεζές συμπληρώνεται από ντόπια χορταρικά, λίγο τυρί με λιπαρά (όχι τυρί με ενέσεις), ψωμί ζυμωτό και κρασί κόκκινο σαν το αίμα.

Λιτό γεύμα, όπως λιτή πρέπει να είναι και η ζωή μας. Δίχως τα περιττά, τα άχρηστα που καταναλώνουμε και γιομίζουμε τα στομάχια μας μπας και χορτάσουμε την πείνα μας. Μα υπάρχει πείνα στις μέρες μας; Ναι υπάρχει, όσο θα υπάρχει κακή διαχείριση των αγαθών, όσο ο άνθρωπος θα στέκεται μακριά από τη μάνα γη που μπορεί να του δώσει τα πάντα.
Η ζωή στην πόλη δεν είναι φιλική προς τον άνθρωπο, του έχει δώσει πολλά καινούρια προβλήματα, μεταξύ δε αυτών και τις ασθένειες της βιομηχανικής και τεχνολογικής εποχής. Αντίθετα στο χωριό, στην ύπαιθρο γενικότερα, τα πράγματα κυλούν ομαλότερα, δίχως τις πιέσεις του χρόνου. Ακόμα και αυτές οι γνωστές «ασθένειες» σπανίζουν. Ο κάτοικος της υπαίθρου δεν χρειάζεται να φορά ρολόι, γνωρίζει ανά πάσα στιγμή πότε πρέπει να γίνει η οποιαδήποτε εργασία. Όπως τότε παλιά, που ο καλός μας ο Ησίοδος, έχοντας στην κατοχή του ένα μικρό χωράφι μόνο για τα προς το ζην, μας έδωσε τόσες πληροφορίες και βοήθειες, πως πρέπει και πότε να γίνονται οι καλλιέργειες στη γη, μας μίλησε για την κατάλληλη χρονική στιγμή, που ακόμα και σήμερα θεωρούνται πολύτιμος μπούσουλας για κάθε καλλιεργητή. «Ο Όμηρος μιλά για ήρωες και ο Ησίοδος για αγρότες» έλεγε αργότερα ο συγχωρεμένος ο μέγα Αλέξανδρος, θέλοντας προφανώς να μειώσει τον Ησίοδο. Όμως ο άνθρωπος ανάγκη έχει τον λόγο, ανάγκη και το ψωμί.

Για την αγροτική ζωή των παλιών χρόνων μας πληροφορούν και «αι Αλκίφρονος επιστολαί» κάπου στον 2ο μχ. Αιώνα: «Ο Κωμαρχίδης προς τον Ευχαίτη: η γουρούνα που ήταν ετοιμόγεννη, γέννησε τελευταία και έχω τώρα άφθονα γουρουνόπουλα. Γρυλίζουν βέβαια ενοχλητικά, αλλά είναι πολύ ωραία όταν τρώγονται. Σου στέλνω λοιπόν, και σένα δυο απ’ αυτά να τα αναθρέψεις, γιατί φτωχός όπως είμαι, δεν μπορώ να τα θρέψω όλα με το λιγοστό κριθάρι μου. Γι’ αυτό έρχομαι σ’ επαφή με φίλους, που έχουν περιουσίες αγροτικές, με την απλότητα του χωριάτη, έτσι όπως μας έχει αναθρέψει η αγαπημένη γη μας, απλοϊκούς και φιλαλλήλους»

Πολλές οι ιστορίες για τον κάπρο τελικά είτε ήμερος είναι αυτός είτε άγριος. Η γνωστότερη ίσως εκείνη με τον Ερυμάνθιο και τον άθλο του Ηρακλή. Εκείνος ο Ηρακλής της Μυθολογίας, που ήταν πρόσωπο υπαρκτό, στην εποχή του έκανε μεγάλα και σπουδαία πράγματα. Αλλά διέπραξε και αμαρτήματα που αν δεν ήταν γιός του Δία, ακόμα στη φυλακή θα σάπιζε. Ακόμα και ο μεγάλος Ευριπίδης ασχολήθηκε μαζί του στο έργο του «μαινόμενος Ηρακλής» και εξιστορεί με ακρίβεια τα αποτελέσματα της παράφορης πράξης του να σκοτώσει τα παιδιά του. Κατά Λύσιππον είχε «πολύ δυνατά μέλη και τεραστίους μυώνας» με το ρόπαλο πάντοτε παρά πόδας.

Προφανώς το ρόπαλο στα χέρια του θα ήταν ένα υπερόπλο της εποχής εκείνης. Με το υπερόπλο αυτό ανά χείρας και έπειτα από εντολή του θεού στους Δελφούς, τέθηκε στη διάθεση του σκληρού βασιλιά Ευρυσθέα στην Τίρυνθα. για δώδεκα χρόνια ώσπου να φύγουν από πάνω του οι παλιές αμαρτίες.

Αυτά είναι γνωστά και δεν θα επεκταθώ. Για εμάς όμως τους κυνηγούς ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει πιστεύω ο Μύθος του Ερυμάνθιου κάπρου που προξενούσε μεγάλες ζημιές στην Αρκαδία και ειδικότερα στα μέρη της Ψωφίδας. Με εντολή Ευρυσθέως λοιπόν ο Ηρακλής, δεσμεύτηκε να επιστρέψει στα βασιλικά δωμάτια με τον κάπρο ζωντανό.

Για πολλές μέρες είχε στήσει καρτέρι του κάπρου και ας ήταν χειμώνας καιρός. Στο καρτέρι το μεγάλο όπλο είναι η υπομονή. Και αυτός την είχε. Φάνηκε έπειτα από μέρες πολλές ο κάπρος στο σούρμα και τον παίρνει στο κυνήγι ο βουφάγος. Κυνήγι στο κυνήγι, τον βάζει μέσα στη πυκνοχιονισμένη ρεματιά. Με ηρεμία πλέον ο ημίθεος, ακολουθούσε από μακριά τα χνάρια του κουρασμένου κάπρου. Σκυλί σήμερα κυνηγά τον κάπρο και κάθεται αυτός να ξαποστάσει, πόσο μάλλον να σε κυνηγά ο γιός του Αμφιτρύωνα. Απόκαμε εντελώς ο κάπρος και εύκολα ο Ηρακλής τον πιάνει με το δίκτυ. Του κατεβάζει και μια ροπαλιά και τον φορτώνει για την βασιλική κουζίνα στην Τίρυνθα που περίμενε αναμμένη.

Ο Ηρακλής λοιπόν, είναι ο πρώτος στην ιστορία λαθροκυνηγός, σύμφωνα πάντοτε με τον Μύθο!! Αν ίσχυαν και τότε οι σημερινές περί κυνηγίου διατάξεις, σίγουρα θα είχε αφαίρεση αδείας ροπάλου και φυλακή. Το κυνήγι και οι ιχνηλασίες σε πυκνό χιόνι απαγορεύονται ρητώς. Μπορεί ο Ηρακλής να επιτέλεσε έργο σπουδαίο με τη σύλληψη του κάπρου και να αλάφρωσε ο κόσμος από τα βάσανα, οι νόμοι όμως δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε ημίθεους και θνητούς!!. Αλλά ποιος τολμούσε να του πεί κουβέντα του σκληρού ημίθεου; Βγαλμένος από το σπέρμα του Δία, έχοντας και τη στήριξη της Αθηνάς, πέρα από τα καλά που έκανε, ήταν ο σκληρός της εποχής του. Ακόμα και τότε, που σε μια νύκτα βρέθηκε ερωτικά με τις πενήντα παρθένες κόρες του βασιλιά, κουβέντα άσχημη δεν ειπώθηκε από κανένα. Οι κοινωνίες ήταν πολύ κλειστές τότε και ο Ηρακλής είχε γερές πλάτες.

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008

Η Δικτατορία των blogs

Διάβασα πως το μέλλον της δημοσιογραφίας είναι τα blogs.

-- Άκουσα πως μόνο τα blogs γράφουν την αλήθεια.
-- Έμαθα πως όλοι οι άλλοι, εφημερίδες, τηλεοράσεις, αναλυτές, πικραμένοι και λυπημένοι, μας λένε ψέματα.
-- Η αλήθεια λοιπόν μόνο στα blogs.

Είμαι blogger, άρα γράφω αλήθειες, άρα είμαι τίμιος, άρα είμαι καλός άνθρωπος, ίσως και καλός χριστιανός. Και οι παπάδες απέκτησαν blogs, και οι δεσποτάδες. Και αυτοί καλοί άνθρωποι αφού διδάσκουν το λόγο του θεού μέσα από το διαδίκτυο. Αλλά και οι φυλακισμένοι έγιναν bloggers, η φυλακή λειτουργεί σαν καθαρτήριο και ο ελεύθερος χρόνος χρειάζεται ενδιαφέρουσες απασχολήσεις για να τον φέρεις βόλτα. Και όλοι οι τίμιοι που κυκλοφορούν ελεύθεροι στο φώς της ημέρας, νιώθουν την ανάγκη να «τα πούν», να τα «χώσουν». Bloggers και αυτοί σαν κι εμένα.

Εύκολο θεωρητικά είναι να λέμε και να γράφουμε αλήθειες. Ο καθένας μας τη δική του, διότι ως γνωστό, οι αλήθειες έχουν πολλές όψεις. Και ο καθένας μας διαλέγει και μία, αυτή που του ταιριάζει καλύτερα.
Εύκολο επίσης είναι να τα ισοπεδώνουμε όλα εμείς οι καλοί bloggers. Και δίκαιο. Δεν φταίμε εμείς αν οι άλλοι είναι οι κακοί, οι απέναντι.

Διαβάζω αλλού πως τα blogs είναι μόδα και πως γρήγορα θα ξεφτίσει. Όπως όλες οι μόδες δηλαδή. Αν συμβεί αυτό, τι θα απογίνουμε τόσοι καλοί άνθρωποι βυθιζόμενοι πάλι στο ζοφερό σκότος;

Είμαι blogger, άρα φωτισμένος, αλάνθαστος, ίσως και ο «υπεράνθρωπος» του Νίτσε. Γράφω και προκαλώ, ανεβάζω τις επισκέψεις μου και νιώθω βασιλιάς. Έγινα δίχως να το καταλάβω «η κοινή γνώμη». Αυτή δηλαδή που ορίζει τα πράγματα, αυτή που όλοι τους «λαμβάνουν σοβαρά υπόψη». Οδηγώ δηλαδή τις εξελίξεις, όποιες και αν είναι αυτές.

Συμμετέχω στο «κίνημα» των bloggers διότι θέλω να είμαι μέσα στα πράγματα, να ελέγχω καταστάσεις, να διοικώ με τον δικό μου μοναδικό τρόπο.

«Ξύπνησα» λουσμένος στον ιδρώτα. Έκανα ένα φρέντο (εμείς στο χωριό με φρέντο μεγαλώσαμε) στα γρήγορα και βγήκα στο μπαλκόνι. Κάθισα αναπαυτικά στην πολυθρόνα και ένιωσα το αεράκι να με δροσίζει. Άπλωσα τα πόδια μου στα κάγκελα και τράβηξα το βλέμμα μου στο καταπράσινο τοπίο.
Ρούφηξα δυό γερές γουλιές καφέ και στο νού ήλθε το όνειρο. Το όνειρο ή ο εφιάλτης;