Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Κυνηγώντας με στέρεο τρόπο …


Αφορμή για το άρθρο αυτό στάθηκε ένα εκπληκτικό βίντεο που είδα στην κυνηγετική σελίδα του Γιώργου Πέππα www.gpeppas.gr και στην οποία κυνηγοί παλαιάς, αρχέγονης κοπής κυνηγούν στην Αφρική. Είναι εκπληκτικό γιατί δείχνει τον τρόπο που «διαβάζουν» τα ίχνη του ζώου, και είναι μοναδικό γιατί στο φινάλε το βίντεο αυτό φανερώνει τον σεβασμό του κυνηγού προς το θήραμα.

    Το κυνήγι για τον αφρικανό είναι καθαρά θέμα επιβίωσης, ειδικά γι’ αυτόν που ζει με τις παλιές συνήθειες – αυτές που έμαθε και συνέχισε στο διάβα των αιώνων. Δεν χρειάζεται να βάλουμε πολύ το μυαλό μας να συλλογιστεί τον τρόπο με τον οποίο κυνηγούσαν οι πρόγονοί μας πριν πέντε και δέκα χιλιάδες χρόνια πίσω – αρκεί κανείς να απολαύσει το βίντεο αυτό και θα του έλθουν εικόνες από την παλαιολιθική ακόμα εποχή.

    Αλλά ας φύγουμε από τον αφρικανό κυνηγό και ας πάμε στον Έλληνα κυνηγό των δεκαετιών του 50’, 60’, 70’ ή ακόμα και πιο πίσω στο 30’ και στο 40’. Στην εποχή των παππούδων και των πατεράδων μας – που το κυνήγι γι’ αυτούς είχε το ίδιο ακριβώς νόημα που έχει ακόμα και σήμερα για τον αφρικανό. Οι ομοιότητες που μπορούμε να διακρίνουμε είναι αξιοζήλευτες πράγματι.

    Κατ’ αρχή να πούμε ότι το κυνήγι, ακόμα και οι εν ζωή γερόντοι μας, το έβλεπαν σαν μέρος της καθημερινότητας τους. Σαν βασικό είδος διατροφής για την πολυμελή οικογένεια που φρόντιζαν. Να ταΐσουν την φαμελιά τους ήθελαν και πέρα από το χωράφι, το αμπέλι, ή ακόμα τη στάνη τους, είχαν σε καθημερινή βάση κατά νου και το κυνήγι. Συνηθέστερα ίσως του λαγού και μετά των πουλιών.

    Στις περισσότερες περιπτώσεις των παλιών κυνηγών, απουσίαζε από το κυνήγι τους ακόμα και το πυροβόλο όπλο (και που να βρεθεί άλλωστε με την ανέχεια), αλλά η πέτρα έκανε εξίσου καλά την δουλειά και το σακούλι γιόμιζε για την οικογένεια. Μου εξιστορούσαν γέροντες του χωριού μου σε παρελθόντα χρόνο πως κυνηγούσαν τον λαγό. Κατ’ αρχή γνώριζαν με ακρίβεια τις συνήθειες του και τον τόπο του. Διέκριναν με ευκολία τις κοπρισιές του και τα γιατάκια του που μπορεί να ήσαν ακόμα και πίσω από ένα μικρό θάμνο. Το σπουδαιότερο, δεν είχαν κυνηγόσκυλα. Οι ίδιοι τα έκαναν όλα, έβλεπαν, μύριζαν, ένιωθαν….

    Κυνήγι σε λαγό με πέτρα (!) έχω κάνει και γνώρισα από κοντά τη μαγεία του. Με φίλο καλό που ξέρει και την παραμικρή πέτρα του βουνού, το κάθε παλιό μονοπάτι και ακόμα και τις κρυφές πηγούλες για μια δύσκολη ώρα. Αρχικά, όταν μου είπε να πάμε για λαγό χωρίς όπλα, γέλασα, αλλά σκέφτηκα: «γιατί όχι; θα κάνουμε την πρωινή μας βόλτα στο βουνό, θα μαζέψουμε και κανένα σαλιγκάρι για την κατσαρόλα». Και στο ξημέρωμα βρεθήκαμε στο γυμνό βουνό που κάτι χαμηλοί θάμνοι μονάχα το έσκιαζαν. «Εδώ είναι λαγότοπος καλός», μου σιγοφώναξε και κοντοσταθήκαμε. «Θα τον βγάλουμε με την πέτρα, αλλά στα χέρια σου να έχεις ακόμα δυό – τρείς, θα χρειαστούνε να τον σημαδέψουμε!». Γέλασα πάλι, αλλά το σκηνικό μου άρεσε, δεν μας έβλεπε και κανείς για να μας κοροϊδέψει και να το κάνει βούκινο – όπως συνηθίζουν να κάνουν οι κυνηγοί με τα παράξενα που συναντούν, και έσκυψα και «αρματώθηκα» με δυό πέτρες που χώραγαν άνετα στη χούφτα του χεριού μου.

    Αργοπερπατούσαμε, κάναμε στάσεις να ειδούμε καμιά κοπρισιά, συνεχίζαμε…. Δεν πέρασε πολύ ώρα που ακούω σχεδόν ψιθυριστά να μου λέει: «πέτα μια πέτρα εκεί στο θάμνο στα δέκα μέτρα μπροστά σου!». Σηκώνω την πέτρα και αφού έκανε αυτή μια μικρή κοιλιά, πέφτει ανάλαφρα στο θάμνο. Πετάχτηκε άξαφνα ο αυτιάς και παλάβωσα! Δεν πίστευα που τον έβλεπα να τα έχει χαμένα και να αρχίζει να παίρνει την ανηφοριά.

    Σημαδεύει καλά ο «αρχαίος κυνηγός» σηκώνει την πέτρα και με δύναμη την πετά στο κεφάλι του!. Κοίταξα μια ματιά ολόγυρα στο βουνό να δώ αν μας βλέπει κανείς και μας περάσει για παλαβούς, μόνοι μας ήμασταν και που να πεις και να εξιστορήσεις τώρα τέτοιο κυνήγι, θα μας πάρουν με τις πέτρες. Βάλαμε στο σακίδιο τον λαγό και κατηφορίσαμε για το χωριό. Πριν φτάσουμε στη δημοσιά που είχαμε το αυτοκίνητο, σταθήκαμε στη πηγούλα που συναντήσαμε. Ήπιαμε νεράκι φρέσκο, βάλαμε τον καφέ μας από το θερμός στις κούπες και καθίσαμε κατάχαμα. Γελούσαμε σιγανά, μην ενοχλήσουμε την φύση που πριν από λίγο είχε ξυπνήσει, και το μυαλό πήγε πίσω, στα χρόνια του παππού και στις συνήθειές του…  
===========================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 30 Μαΐου 2012. 

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

ΚΟΜΑΘ - εκδόθηκε ο "Πάνθηρας"


Όταν πριν χρόνια αποφασίσαμε να καταθέσουμε άρθρα και απόψεις σε ένα βιβλίο αναρωτηθήκαμε πόσο εφικτό είναι αυτό να έχει συνέπεια και συνέχεια. Με χαρά διαπιστώνουμε ότι η πρωτοβουλία αυτή αποτελεί πια σημείο αναφοράς και κυνηγοί τόσο από την περιφέρεια μας, όσο και από όλη την Ελλάδα επικοινωνούν και ζητούν κάθε φορά το νέο τεύχος. Ικανοποίηση επίσης που πολίτες, υπηρεσίες, φοιτητές και άλλος κόσμος που δεν είναι κυνηγοί ενδιαφέρονται να παραλάβουν το βιβλίο αυτό

    Στις 192 σελίδες του επιχειρούμε να αναδείξουμε πτυχές από τα σύγχρονα κυνηγετικά μας ζητήματα, ενώ παράλληλα παραθέτουμε εκλαϊκευμένα άρθρα για την άγρια πανίδα και το φυσικό περιβάλλον γενικότερα. Ειδικευμένοι επιστήμονες επί σειρά ετών καταθέτουν τις απόψεις τους και συμπυκνώνουν συμπεράσματα από τις ερευνητικές τους προσπάθειες.

  Η Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας – Θράκης συνεχίζει την προσπάθεια της για έγκυρη ενημέρωση με την παρουσίαση τεκμηριωμένων θέσεων, πολλές από τις οποίες έχουν διαμορφωθεί μέσα από τις συντονισμένες ερευνητικές προσπάθειες της ΣΤ΄ΚΟΜΑΘ. Η επιστημονική κατοχύρωση των κυνηγετικών μας θέσεων προέρχεται από την εργασία των επιστημονικών μας συνεργατών, υλοποιώντας αποφάσεις των Γενικών μας Συνελεύσεων και του Διοικητικού Συμβουλίου.

    Στην κατεύθυνση αυτή θα συνεχίζουμε ακόμη πιο δυναμικά, επιχειρώντας να κάνουμε κοινωνούς όλους τους εμπλεκόμενους φορείς για τη σημασία του ελληνικού παραδοσιακού κυνηγού, αλλά και να βελτιώσουμε το επίπεδο πληροφόρησης του κάθε μεμονωμένου κυνηγού, ο οποίος εξακολουθεί να είναι ο στυλοβάτης των προσπαθειών μας.

Το βιβλίο διανέμεται δωρεάν και όποιος επιθυμεί μπορεί να επικοινωνήσει με την Ομοσπονδία, ώστε είτε να του αποσταλεί ταχυδρομικά είτε να το παραλάβει από τα γραφεία μας (Εθν. Αντίστασης 173, Καλαμαριά)

Τηλέφωνο: 2310 477128


Η ...... χαρά των κυνηγών!


Συνήθως μιλάμε για κόμματα που «αλιεύουν» ψήφους, αλλά στο εξής το σωστό ρήμα για τη Νέα Δημοκρατία θα είναι «κυνηγούν»: Ο πρόεδρος του κόμματος των Ελλήνων Κυνηγών καλεί σε υπερψήφιση του κόμματος του Αντώνη Σαμαρά.

     Ο πρόεδρος των Ελλήνων Κυνηγών, Γιώργος Τσαγκανέλιας, ικανοποιήθηκε πλήρως από μια κίνηση του κ. Σαμαρά. Δήλωσε συγκεκριμένα:
«Με χαρά πληροφορηθήκαμε την απόφαση του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, κ. Αντώνη Σαμαρά, να συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας στη Β΄ Αθηνών τον κ. Σταθόπουλο Νικόλαο, Πρόεδρο της Δ΄ Κυνηγετικής Ομοσπονδίας. Τέτοιες πρωτοβουλίες, πιστεύουμε ότι θα τύχουν της επιδοκιμασίας των Ελλήνων Κυνηγών».

     Από ηχητικής πλευράς, προκύπτει μια ενδιαφέρουσα «ταυτόχρονη αμφίπλευρη διεύρυνση» της Νέας Δημοκρατίας: Η κεντροδεξιά συσπείρωση, την οποία επιδιώκει η Συγγρού, επεκτείνεται τόσο προς τους Κυνηγούς, όσο και προς την κυρία … Τριγώνη.

    Η μέχρι πρότινος υποψήφια βουλευτής Β’ Αθηνών με το ΛΑΟΣ, Παναγιώτα Τριγώνη, ανακοίνωσε την προσχώρησή της στη Νέα Δημοκρατία. Στη σχετική ανακοίνωσή της τονίζει:
«Ανταποκρίνομαι στο κάλεσμα του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνη Σαμαρά για ένα πατριωτικό ευρωπαϊκό μέτωπο. Ανταποκρίνομαι σε μια εθνική υποχρέωση για τη διασφάλιση της παρουσίας μας στο ευρώ και την έξοδο της Πατρίδας μας από την κρίση, με στέρεα και σίγουρα βήματα. Στις δύσκολες αυτές ώρες, χρέος όλων είναι να βάλουμε πάνω από όλα το εθνικό, το συλλογικό συμφέρον. Να παλέψουμε για την Ελλάδα και ένα καλύτερο αύριο».


=========================

Σημείωση δική μας:
Για να καταλάβω, επειδή χάρηκε ο κ. Τσαγκανέλιας με τη χαρά του κ. Σαμαρά και του κ. Σταθόπουλου, πρέπει να χαρούμε κι εμείς; δηλαδή μας προτρέπει ο κ. Τσαγκανέλιας να ψηφίσουμε ένα από τα κόμματα που μας έφτασαν στον πάτο του πολιτικού και οικονομικού βίου μας;

Κύριε Τσαγκανέλια σοβαρευτείτε, έτσι απλά...

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Επιστροφή στη Φύση …


Κάποτε έλεγαν οι πολιτικοί αναλυτές, σχολιαστές και λοιποί περί των πολιτικών εμπλεκόμενοι,  ότι η εγκυμονούσα κάλπη ποτέ δεν ξέρεις τι θα βγάλει. Με την πάροδο του χρόνου βέβαια και την εξέλιξη της τεχνολογίας, εύκολα μαθαίνει όποιος θέλει και ενδιαφέρεται, αρκεί να ρίξει μια ματιά στις 
δημοσκοπήσεις, γνωστότερες και ως γκάλοπ.

     Είναι ακριβώς το ίδιο, σαν να θέλει ο υποψήφιος γονιός να μάθει από πολύ ενωρίς τι παιδί θα τεκνοποιήσει η εγκυμονούσα σύζυγος. Έτσι λοιπόν και στα περί της τρέχουσας πολιτικής δρώμενα, μαθαίνουμε από δημοσκοπήσεις ότι οι Οικολόγοι Πράσινοι, καίτοι δεν συνέπραξαν με κανένα παραπλήσιο κόμμα (το πασόκ δηλαδή), μάλλον δεν βλέπουν Βουλή, ούτε αυτή τη φορά.

    Αυτά σαν γεγονός – αν τελικά επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις, πρέπει να μας χαροποιεί ιδιαίτερα εμάς τους κυνηγούς διότι δεν ξεχνούμε τον πόλεμο που υπεστήκαμε το τελευταίο διάστημα από το ΥΠΕΚΑ επί των ημερών της πάλαι ποτέ κυρίας Μπιρμπίλη αφενός και αφετέρου από τους συνεργάτες της – αλλά στην συνέχεια και από τους αντικαταστάτες αυτής

   Όσα χάσαμε επί των ημερών της κυρίας Μπιρμπίλη και των συντρόφων της, δεν τα χάσαμε τα τελευταία εκατό χρόνια – και πράγματι, αυτό είναι μέγα κατόρθωμα από πλευράς Πολιτείας, που κατάφερε και συρρίκνωσε την αγαπημένη μας ενασχόληση – και φεύ! έπληξε μία κοινωνική ομάδα που πρόσφερε πάντοτε στο δημόσιο ταμείο. Ας μου δείξει κάποιος, όποιος θέλει, μία περίπτωση σαν τη δική μας, που γεμίζουμε το δημόσιο ταμείο όταν άλλοι προσπαθούν να το αδειάσουν. Μήπως γι’ αυτό μας τιμωρούν; Μήπως αν γινόμασταν κι εμείς κρατικοδίαιτοι, μήπως μας σεβόντουσαν περισσότερο;

    Ανατριχιάζω και στη σκέψη, εμείς να καταντήσουμε να τρώμε από το χρήμα του ελληνικού λαού, προς όφελος τάχα μου του τσαλαπετεινού, ή δεν ξέρω ποιού άλλου συμπαθούς μέλους της πανίδας μας. Οι οικολογικές οργανώσεις όμως δεν ντρέπονται καθόλου, δεν έχουν τέτοια μικρά ηθικά διλλήματα σαν κι εμάς τους «τρισάθλιους» κυνηγούς που δεν είμαστε μόνο χορτοφάγοι. «Εγκληματούμε» οι κυνηγοί, που φροντίζουμε για την ισορροπία της πανίδας στον τόπο μας, αλλά δυό φορές είμαστε επικίνδυνοι για τις «πράσινες αυτές ομάδες» εφόσον δεν έχουμε καμία οικονομική ανάγκη το πολύπαθο Ταμείο.

   Ευχάριστα λοιπόν τα νέα των δημοσκοπήσεων – γιατί, φαντάζεστε, να όριζαν τα του οίκου μας εκτός από εμάς και την Πολιτεία, και οι ακτιβιστές της Greenpeace ας πούμε, ή οι επιστήμονες του παγκόσμιου ταμείου της φύσης, της WWF δηλαδή; Εδώ κάπου, πρέπει να επανεξεταστεί η στάση και η δράση των δικών μας οργανώσεων, πρώτιστα της ΚΣΕ, που οφείλει να επαναδιατυπώσει την πολιτική της – και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει αυτή να βασίζεται σε παλιές αμαρτίες του παρελθόντος, τότε που τα περιμέναμε όλα από «τους φίλους πολιτικούς». Οι εποχές αυτές ανεπιστρεπτί για τον τόπο μας πέρασαν, και καλώς πέρασαν.

    Διεκδικούμε αυτά που μας αναλογούν, μέσα από τους Νόμους, τις μελέτες μας, τον σεβασμό μας στην πολύπαθη φύση – και τα διεκδικούμε με σχέδιο, με χαραγμένη πολιτική που θα στέκεται μακριά από πολιτικά στεγανά. Είδαμε εξάλλου τους «φίλους μας» πόσο μας βοήθησαν σε δίκαια αιτήματά μας, φανταστείτε να ζητούσαμε και παράλογα πράγματα – και καιρός είναι, να αναθεωρήσουμε τη στάση μας, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να κυνηγάμε ελεύθερα.

    Το ελεύθερο παραδοσιακό κυνήγι, είναι ο στόχος μας. Και μπορούμε να το ασφαλίσουμε. Έχουμε τις δυνατότητες, έχουμε τη θέληση, έχουμε κάνει πράξη μέρος των διαθέσεων μας (Θηροφυλακή), έχουμε προσφορά στις καλλιέργειες, προσφέρουμε στην πυρόσβεση με ιδίους πόρους – πέραν των άλλων, έχουμε συνείδηση και μεγάλη διαρκή εθελοντική προοπτική.

    Το πλαίσιο υπάρχει, αν χρειάζεται μικροαλλαγές, ας τις κάνουμε – αλλά ας προχωρήσουμε όπως οι νέοι καιροί επιτάσσουν. Και ασφαλώς οι νέες εποχές θέλουν και φρέσκα μυαλά, ξεκούραστα, που έχουν όρεξη, μεράκι, διάθεση για προσφορά. Ας δώσουμε λοιπόν την ευκαιρία στη νέα γενιά να κάνει πράξη όσα δεν μπόρεσε ή δεν κατάφερε, ή δεν πρόλαβε η προηγούμενη γενιά – που οφείλουμε, καλώς να την ευχαριστήσουμε, αφού μπορούμε να αναγνωρίσουμε σε αυτήν την προσφορά της, έστω και μέσα από τα λάθη της.

   Λάθη δεν κάνουν οι νεκροί, και εν γένει όσοι στέκονται αδιάφοροι. Πέρα όμως από αυτά, οι κυνηγοί οφείλουμε να σταθούμε αρωγοί στους συλλόγους μας, στις ομοσπονδίες, στην ΚΣΕ, στα αρμόδια όργανα της Θηροφυλακής, και όπου αλλού οι περιστάσεις το επιβάλλουν. Οι καιροί είναι δύσκολοι αλλά δεν μας πτοούν…

=========================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 23 Μαΐου 2012.
   

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο


Την Τετάρτη



Για ελεύθερος ανθρώπους και κυνηγούς

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Τα καλοκαιρινά κυνήγια ...

Άρχισε ήδη ο χρόνος να μετρά αντίστροφα για το κυνήγι. Λίγοι μήνες έμειναν μέχρι τα βουνά να φιλοξενήσουν όλους εμάς και πάλι – όπως έχουν συνηθίσει να κάνουν εδώ και χιλιάδες αιώνες.

       Βέβαια, μέχρι τον Αύγουστο, μπορεί να μην υπάρχει κυνήγι – αφού είναι πιθανό να μην υπάρχει και κράτος για να εκδώσει τις σχετικές άδειες. Μπορεί πάλι να μην υπάρχει μελάνι για τις σφραγίδες των Δασαρχείων – αφού και «η γραφική ύλη και τα αναλώσιμα είδη» κοστίζουν, και τα ταμεία δεν είναι και στις καλύτερές τους στιγμές. Μπορεί πάλι, η βενζίνη να μοιράζεται με δελτίο, οπότε ποιος θα μπορεί αλλά και ποιος θα έχει τη δυνατότητα να σπαταλήσει καύσιμα για τον κυνηγότοπο.

    Εμείς όμως, παρά τους σκοτεινούς καιρούς – που τους έκαναν ακόμα πιο μαύρους οι αντιπρόσωποι της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας με την ανεύθυνη στάση τους, προετοιμαζόμαστε, και φυσικά ελπίζουμε ότι θα απαντήσουμε και πάλι τους κυνηγότοπους. Τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, νιώθουμε την ανάγκη να χαθούμε σε γνωστά και άγνωστα μονοπάτια και να κυνηγήσουμε. Να ξεκουράσαμε το μυαλό μας από την βάρβαρη πλύση εγκεφάλου που μας παρέχουν αφιλοκερδώς εδώ και αρκετό καιρό, οι «λεβέντες» οι πολιτικοί μας από το ένα άκρο έως και το άλλο.

         Για τους περισσότερους από εμάς το κυνήγι έχει ήδη αρχίσει, με τα δοκιμαστικά αφενός και αφετέρου με το ψάξιμο των αγρίων που τα ίχνη τους στα διάσελα και στις καλαμποκιές είναι ορατά. Μας χαροποιεί το γεγονός ότι και φέτος υπάρχει μεγάλος πληθυσμός αγρίων. Που όσο θα περνά ο καιρός θα δείχνει και μεγαλύτερος αφού η ήρεμη βοσκή της περιόδου αυτής μας βοηθά και ερχόμαστε «σε επαφή» πολύ συχνά. Στις «επαφές» αυτές, που μπορεί να γίνουν με μονιάδες ή με ολόκληρες οικογένειες, υπάρχει μία σχέση καλή, αφού μόνο «καλημέρα» δεν ανταλλάσουμε. Τόσο κοντά ερχόμαστε, που αναγκαζόμαστε πολλές φορές – ειδικά αν είμαστε εποχούμενοι – και σταματάμε για να περάσει η οικογένεια με βήματα νωχελικά!

       Προχθές, τις ημέρες των εκλογών, άλλοι πήγαιναν σε ομιλίες πολιτικών ή είχαν ανάλογες κουβέντες – και εμείς ανηφορίζαμε στο βουνό να ακούσουμε, να μυρίσουμε, να δούμε ίχνη από τον κάπρο – και πέσαμε σε αγέλη πενήντα και πλέον αγρίων που ξεκουράζονταν σε αποσκιερά μέρη του δάσους. Μάλιστα, επειδή δεν χώραγαν όλα σε βαθύσκια πουρνάρια, μερικά, τα νεώτερα, είχαν πιάσει και τις άκρες του δρόμου. Αν δεν ακινητοποιούσαμε το αυτοκίνητο θα είχαμε πατήσει μερικά. Και δεν έφτανε αυτό, αναγκαστήκαμε να κατέβουμε από το αυτοκίνητο και να τα διώξουμε με φωνές. Και αυτά εκεί, να μας κοιτάζουν βαριεστημένα και δικαίως, αφού τους χαλάγαμε την ηρεμία τους!



          Αν αυτό το επεισόδιο μας συνέβαινε πριν εκατό χρόνια ας πούμε – σύμφωνοι, θα είχαμε άλογα και δεν θα τα πατάγαμε, θα είχαμε όμως και λάσο, και με ένα πέταγμα του θα διαλέγαμε το καλύτερο καπρί και θα το αιχμαλωτίζαμε. Και μετά, σαν τρόπαιο θα το περιφέραμε στο σαλούν της περιοχής, κορδωμένοι ασφαλώς για το κατόρθωμά μας. Ευτυχώς όμως για εμάς που ζούμε στην εποχή μας – και δυστυχώς για κάποιους άλλους «γουρουνοκυνηγούς» - που κυκλοφόρησαν και βίντεο μάλιστα – και διακρίνεται σε αυτό, ένα μικρό καπρί πιασμένο από το κεφάλι να περιφέρεται στα πόδια της «καλής παρέας» και αυτή να γελά και να ευδαιμονίζετε. Αυτοί λοιπόν οι «κυνηγοί», θα το φέρουν σαν σπουδαίο κατόρθωμα που τραβολογούσαν ένα καπρί ζωντανό σαν άλλοι Ηρακλήδες, και ασφαλώς θα γιόμισε περηφάνια και η μικρή τους κοινωνία.

            Αυτούς τους «κυνηγούς» κάποιοι τους γνωρίζουν. Και θα μπορούσαν αν ήθελαν να τους είχαν καταγγείλει στα αρμόδια όργανα, στους κυνηγετικούς συλλόγους, στη θηροφυλακή κτλ. Εύκολα, αν υπήρχε έμπρακτο ενδιαφέρον από τους κυνηγετικούς Φορείς, αυτοί οι άνθρωποι (;), θα έχαναν δια παντός την άδεια τους και θα είχαν και τις προβλεπόμενες κυρώσεις από την Πολιτεία. Αλλά τι λέω, ποια Πολιτεία και ποιοι Νόμοι, ποια δικαιοσύνη και ποιος Φορέας.

          Τα άγρια λοιπόν, την εποχή αυτή φαίνονται, είναι ορατά οποιαδήποτε ώρα της ημέρας – γιατί ησυχάζουν, ξεκουράζονται, παίζουν, μεγαλώνουν οι μάνες τα μικρά τους και τα μαθαίνουν γράμματα! Εμείς έχουμε υποχρέωση να σεβαστούμε τα δικαιώματά τους – αφού τα βλέπουμε, τα μελετάμε, μετράμε την ομάδα τους. Έχουμε υποχρέωση επίσης, να καυτηριάζουμε και να καταγγέλλουμε εκείνους που βιάζονται να κορδωθούν… 

==========================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 16 Μαΐου 2012 

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο


Την Τετάρτη





Για ελεύθερος ανθρώπους και κυνηγούς

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

ΚΟΜΑΘ - απομάκρυνση αρκούδας στη Κοζάνη (Τσοτύλι)


Ολοκληρώθηκε την Τετάρτη 9 Μαϊου 2012 η επιχείρηση απομάκρυνσης μιας θηλυκιάς αρκούδας μαζί με το μικρό της, που είχε φωλιάσει σε φυτοφράκτη εντός του οικισμού του Δ.Δ. Τσοτυλίου του Δήμου Βοίου Κοζάνης, δίπλα από τις τελευταίες κατοικίες!

      Η επιχείρηση πραγματοποιήθηκε με την έγκριση και καθοδήγηση του δασαρχείου Τσοτυλίου σε συνεργασία με τον Κυνηγετικό Σύλλογο Τσοτυλίου, την Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας – Θράκης, τον Αρκτούρο και τον Δήμο Βοίου .Στην επιχείρηση παρευρίσκονταν ο Πρόεδρος του Κ.Σ. Τσοτυλίου κ. Καρούτας, ο επιστημονικός της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας – Θράκης Δασοπόνος κ. Ισαάκ, καθώς και ομοσπονδιακοί θηροφύλακες

     Η επιχείρηση αφορούσε την σταδιακή καταστροφή του φυτοφράκτη, τη φόρτωση και την απομάκρυνση της βιομάζας ώστε να εξαναγκαστεί η αρκούδα να μετακινηθεί σε άλλη περιοχή.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου…

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Λυπημένες άγκυρες…


Κυριακή αξημέρωτα στο χωριό περιμένοντας την κάλπη ν’ ανοίξει. Το σήμα των fm στο ραδιόφωνο δεν ήταν καλό, έκανε πολλά παράσιτα. Γύρισα τον πομποδέκτη στα μεσαία και άρχισα με την παλιά τεχνολογία να κάνω βόλτες στον κόσμο.

     Στη Γαλλία μιλούσαν για τη νίκη του Ολάντ – για τα δικά τους σαν κι εμάς κι αυτοί, αλλά δίχως τη φτώχεια (ακόμα) να κυριαρχεί στη ζωή τους. Έστριψα βορειοανατολικά και έπιασα ράδιο Μόσχα. Δεν καταλάβαινα τα σλάβικα και άλλαξα ήπειρο, έφτασα στη Λατινική Αμερική με τις εξωτικές μουσικές της. Κοντοστάθηκα για λίγο, ήπια δυό γερές γουλιές καφέ και άναψα το τσιγάρο. Χαρούμενοι άνθρωποι οι Λατίνοι. Αντιγύρισα τον πομποδέκτη και έπεσα στη «Φωνή της Ελλάδας», στην εκπομπή που πάει παντού όπου υπάρχουν Έλληνες και τους μεταφέρει τα νέα της πατρίδας. Την «Φωνή της Ελλάδας», σκεφτόταν σοβαρά η τελευταία κυβέρνηση να την σταματήσει διότι δεν έφερνε κέρδη, ευτυχώς όμως εκπέμπει ακόμα το σήμα της και συντροφεύει τους ναυτικούς μας με τα ποντοπόρα πλοία τους σε θάλασσες άγριες, γλυκαίνει και τον νόστο του Έλληνα όπου γης.

    Μόλις αναπαύτηκα καλά στη «Φωνή» άρχισε να ακούγεται το τραγούδι «λυπημένες ιστορίες». Άναψα κι άλλο τσιγάρο και σηκώθηκα να κάνω βόλτες στο δωμάτιο. Σαν κι μένα τούτη την ώρα (σκέφτηκα) πόσοι ακόμα άραγε να ακούνε αυτό το τραγούδι; Και πώς να νιώθουν; Να είναι σαν κι εμάς εδώ απογοητευμένοι; Να μας περιγελούν για τη φτώχεια μας; Να νιώθουν αλληλέγγυοι;


     Το αγαπώ το ραδιόφωνο γιατί μεταφέρει συναισθήματα. Παλαιότερα, ένα δυό χρόνια πριν φύγει από τη ζωή ο Νώε Παρλαβάντζας, είχα καθίσει δυό φορές στο studio της «Φωνής» στην Αγία Παρασκευή και ταξιδέψαμε με την Αρκαδία στις γωνιές του κόσμου.  Η επαφή του Νώε με την ομογένεια ήταν μία μοναδική σχέση ανθρωπιάς και γλυκού νόστου. Μία άλλη φορά, είχα μιλήσει στο ράδιο «Κόσμος» της Νέας Υόρκης για τις διατροφικές συνήθειες των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 21’. Παραμονές της 25ης Μαρτίου ήταν και η εκπομπή (μαγνητοσκοπημένη) μεταδόθηκε ανήμερα του Ευαγγελισμού. Μου είχε μεταφέρει τότε η κυρία Βίβιαν Ευθυμιοπούλου (που μου είχε πάρει την συνέντευξη), το κλίμα, τη συγκίνηση του άγνωστου ξενιτεμένου Έλληνα.

     Πόσοι άραγε Έλληνες του κόσμου, απόψε το βράδυ θα είναι στα ραδιόφωνα, στο ίντερνετ, στις δορυφορικές τηλεοράσεις, για να ακούσουν και να δουν τα εκλογικά αποτελέσματα από την πατρίδα, μετέχοντας κι αυτοί με τον τρόπο τους στις δικές μας αγωνίες για ένα πιο ελπιδοφόρο αύριο.

     Αυτές οι εκλογές θα έχουν ανατροπές. Και δεν είναι ότι το λένε οι «ειδικοί», αρκεί να μυρίσει κανείς τον αέρα – και θα καταλάβει αμέσως πως κάτι διαφορετικό γεννιέται. Αν θα είναι για καλό ή κακό, θα δείξει στη συνέχεια, προς το παρόν όμως, ο Έλληνας πολίτης θέλει, επιδιώκει να τιμωρήσει σκληρά αυτούς που τον έφεραν στη σημερινή του θέση. Δεν αντιλέγει βέβαια κανείς νοήμων άνθρωπος πως χρειαζόμαστε μεταρρυθμίσεις, μεγάλες αλλαγές και ανατροπές σε όσα στραβά αρμένιζαν μέχρι σήμερα συντηρώντας σχέσεις πελατειακές ανάμεσα σε πολιτικούς και ψηφοφόρους – αλλά τις αλλαγές αυτές εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να τις φέρουν αυτοί που δημιούργησαν την αρρώστια. Και ως εκ τούτου, επιβάλλεται, νέο, φρέσκο αίμα, σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, να αναλάβει να δουλέψει προς όφελός μας.

      Οι «λυπημένες άγκυρες[i]» που άκουσα πριν από λίγο στα μεσαία της «Φωνής», σηματοδοτούν το παλιό και θλιμμένο παρελθόν μας και δίνουν ελπίδα για ένα χαμόγελο. Ας ευχηθούμε, ας ελπίσουμε και ας πιστέψουμε ότι οι θυσίες μας θα πιάσουν τόπο από αυτούς που θα κληθούν αύριο να συνασπισθούν και να κυβερνήσουν. Αφού άλλαξε η ζωή μας, είναι αδύνατο να μην αλλάξουν και οι πολιτικοί συσχετισμοί. Αρκεί και πάλι, να αναλάβουν υπεύθυνα και με σοβαρότητα την διεκπεραίωση των μεγάλων προβλημάτων μας όσοι επιλεγούν απόψε από την κάλπη.

      Μπορεί την κάλπη να την ονομάζουν «εγκυμονούσα», αλλά ότι και αν γεννήσει, ας το εκλάβουμε σαν μία νέα αρχή, σαν ένα καινούριο ταξίδι. Πιστεύω, ότι απόψε το βράδυ, όποια και αν θα είναι τα αποτελέσματα, κανείς δεν θα πρέπει να νιώθει άσχημα, ή ηττημένος επειδή το κόμμα του δεν θα «περπατήσει», ή ακόμα θα «συντριβεί», ή έστω δεν θα κυβερνήσει. Το μετεκλογικό ταξίδι, είναι σαν το ταξίδι στα μεσαία και βραχέα κύματα του ραδιοφώνου. Πάλλονται τα κύματα και οδηγούνται εκεί που θέλεις. Αρκεί να το θέλεις …    

=========================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 9 Μαΐου 2012.



[i] Ο τίτλος του τραγουδιού είναι «βυθισμένες άγκυρες», αλλά από κεκτημένη ταχύτητα έγραψα «λυπημένες άγκυρες». Μετά, που το πρόσεξα, σκέφτηκα να το αφήσω! Το τραγούδι το ακούτε στο YouTube 

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Ο «σοφός λαός» αποφασίζει …


Για τους κυνηγούς των ψήφων, κοινώς βουλευτών ή βολευτών, είχαμε μιλήσει μέσα από τη στήλη αυτή την περίοδο των ευρωεκλογών. Τότε συμμετείχαν και οι κυνηγοί στην άγρα ψήφων – όχι όλοι όμως, οι μισοί, διότι οι άλλοι μισοί (κι εγώ ανάμεσά τους) λέγαμε ή πιστεύαμε τότε πως δεν γίνεται να ψηφίσεις ένα κόμμα μόνο και μόνο από οργή!

     Τότε βέβαια, απείχε από την στήριξη των κυνηγών και η κεντρική συνομοσπονδία, φοβούμενη προφανώς μη χαλάσει την καλή εικόνα της και τις σχέσεις της με το πολιτικό κατεστημένο. Τις σχέσεις της ποτέ δεν τις χάλασε, αλλά και το κατεστημένο στο οποίο βασίστηκε, την πούλησε – αφού ζήσαμε όλοι μας την «εποχή Μπιρμπίλη» - που μια χούφτα πράσινων «σοσιαλιστών» ονειρεύτηκε τον τρίτο δρόμο που τον ήθελε μέσα από την «πράσινη ανάπτυξη». Και γιγαντώθηκε τότε το μεγάλο φαγοπότι διαφόρων ΜΚΟ, που αγωνίζονταν, άλλες για τον πελεκάνο του χωριού μου, άλλες για την νυχτερίδα της Πίνδου κτλ. Ήταν την εποχή που οι οικολόγοι πράσινοι, κατέβαιναν στη Μεγαλόπολη με ποδήλατα να μιλήσουν για την υπερθέρμανση του πλανήτη. «Μα καλά, δεν θα μιλήσουμε για την μόλυνση του περιβάλλοντος από το εργοστάσιο της ΔΕΗ;» ρωτούσαν αφελώς οι κάτοικοι της πόλης. «όχι», απαντούσε η πράσινη παρέα, «θα σας μιλήσουμε για το παγκόσμιο κλίμα και τις επιπτώσεις του πάνω στη γη».

      Αστεία πράγματα θα μου πείτε, αλλά οι οικολόγοι μπήκαν στην Ευρωβουλή και κατάφεραν μία πράσινη τρύπα στο νερό. Πιθανό είναι να καταφέρουν να μπούν και στην ελληνική βουλή – και τότε θα γελάσει ο κάθε πικραμένος με τα καμώματά τους. Μέχρι τότε, οι χαμένοι είμαστε πάλι εμείς οι κυνηγοί – γιατί μέρα με τη μέρα όλο και κάτι μας απαγορεύουν.

       Σήμερα η οργή του λαού έχει φουντώσει για τα καλά – και δίκαια λέγω – αφού έχουμε οδηγηθεί άπαντες στα όρια μας. Το θέμα είναι αν η ψήφος μας – και εδώ έγκειται το οξύμωρο, θα είναι ψήφος οργής όπως την θέλουν μερικά κόμματα ή αν θα προέλθει από  το επιστέγασμα σοφίας και βαθιάς επίγνωσης της πραγματικότητας.

       Είμαι της άποψης, ότι ψηφίζω για το συμφέρον του τόπου μου – και κατ’ επέκταση και για το δικό μου, και ψηφίζω όσο γίνεται με περισσότερη νηφαλιότητα. Διότι η συμμετοχή στις εκλογές είναι πολύ σπουδαία υπόθεση και δεν επιτρέπω στον εαυτό μου λάθη που ενδεχομένως θα προκύψουν από την λανθασμένη επιλογή μου, απόρροια οργής, αγανάκτησης, και συναισθηματικής φόρτισης. Άλλοι επιλέγουν να ψηφίσουν έχοντας σαν γνώμονα την οργή που έχει προέλθει από όσα δεινά περνούμε.

      Μερικά κόμματα πάλι, βασίζονται στην ψήφο οργής αφού δεν έχουν να αντιτάξουν σοβαρά προγράμματα για το «αύριο». Και εδώ πάλι το οξύμωρο – τα κόμματα και οι πολιτικές τους που μας οδήγησαν στο χάλι αυτό, μιλούν, κινούνται και πράττουν, σαν όλα αυτά να μην προήλθαν από αυτούς και τις πολιτικές τους. Και αναρωτιέμαι: «μα, για πόσο βλάκες μπορεί να μας περνούν;». Ούτε τα κόμματα αυτά έχουν σοβαρά προγράμματα και συνεχίζουν να βασίζονται σε νοοτροπίες λαϊκίστικες σαν να μην τους αφορούν όλα αυτά.

     Λένε μερικοί κύκλοι – και ενδεχομένως να έχουν και δίκιο, ότι οι πολιτικοί που μας αντιπροσωπεύουν είναι ο δικός μας καθρέπτης, η δική μας προέκταση. Και τεχνηέντως μας έχουν χωρίσει σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, λες και το θέμα αυτό είναι και όχι η οικονομική κρίση -  που έχει όμως βαθύτερες προεκτάσεις αφού κυρίως είναι κοινωνική κρίση.

        Ο βουλευτής κυνηγά την ψήφο μας, αλλά εμείς κυνηγάμε πολλά περισσότερα πράγματα στη ζωή. Στο χέρι μας είναι να διακρίνουμε τις λεπτές γραμμές, εκείνες που θα μας οδηγήσουν στη κάλπη και θα εκλέξουμε ανθρώπους άξιους να διαπραγματευθούν το μέλλον μας και την αξιοπρέπειά μας. Και οι άξιοι άνθρωποι, πιθανό είναι να βρίσκονται στα περισσότερα κόμματα, να είναι καθαροί, μορφωμένοι, αμόλυντοι από το σαράκι της καρέκλας – και να πιστεύουν ότι μπορούν να παλέψουν με ειλικρίνεια και διαφάνεια για το συμφέρον μας.

         Λέει μια παροιμία στρατιωτική: «ο νέος είναι ωραίος αλλά ο παλιός είναι αλλιώς». Επειδή τους παλιούς όμως εμείς τους ζήσαμε καλά, τους μάθαμε μέσα από τη στάση τους στην πολιτική τόσα χρόνια, είδαμε που μας οδήγησαν με την παλαιοκομματική τους νοοτροπία – και δεν μπορούν να αλλάξουν δυστυχώς, εμείς θέλουμε νέους ανθρώπους, κυνηγούς της ζωής που να μπορούν να κοιτάζουν στο μέλλον με αισιοδοξία. Θέλουμε βουλευτές και όχι βολευτές, επιτέλους, να τελειώνουμε οριστικά με το θέμα αυτό! …

==========================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 2 Μαΐου 2012 

ΚΟΜΑΘ - άτυχο νεαρό ζαρκάδι...

Άτυχο ήταν ένα νεαρό ζαρκάδι που παρασύρθηκε από γεωργικό μηχάνημα


Σε αγροτική περιοχή του Νομού Κιλκίς γεωργικό μηχάνημα κατά τη διάρκεια της συγκομιδής παρέσυρε νεαρό ζαρκάδι που βρισκόταν εντός του χωραφιού. Αμέσως ο αγρότης ειδοποίησε τον θηροφύλακα της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας – Θράκης (ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ)  ο οποίος και έσπευσε στην περιοχή. Το ζαρκάδι ήταν ηλικίας λίγων ημερών και ήταν τραυματισμένο πολύ σοβαρά και στα τέσσερα πόδια.



 Έγινε προσπάθεια να μεταφερθεί σε κάποιο Κέντρο Περίθαλψης στην Αθήνα ενώ η ΣΤ΄ΚΟΜΑΘ ενημέρωσε την Κτηνιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης. Με το υπηρεσιακό αυτοκίνητό του ο Θηροφύλακας μετέφερε το άτυχο ζώο σε τοπικό κτηνίατρο. Μετά από εξέταση και με τη σύμφωνη γνώμη του εξειδικευμένου Καθηγητή Κτηνιατρικής διαπιστώθηκε πως εκτός από τα πόδια είχαν υποστεί μη αντιστρεπτή βλάβη βασικά όργανα του ζώου και ήταν αδύνατο να επιζήσει. Για το λόγο αυτό δυστυχώς αποφασίσθηκε να γίνει ευθανασία.

Το περιστατικό αυτό είναι το πρώτο όπου ένα ζαρκάδι τραυματίζεται σε αγροτική περιοχή, ενώ για άλλη μια φορά διαπιστώνει κανείς την απουσία της κρατικής μέριμνας για αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας – Θράκης έχει εδώ και 16 μήνες αποστείλει έγγραφο στο Υπουργείο Περιβάλλοντος (αρ. Πρωτ. 141/25-1-2011), στην αρμόδια Διεύθυνση Αισθητικών Δασών, Δρυμών και Θήρας και παρά τις επανειλημμένες τηλεφωνικές οχλήσεις μας η εν λόγω υπηρεσία δεν έχει μπει ακόμα στον κόπο να μας απαντήσει για το πρωτόκολλο ενεργειών, γεγονός που προβληματίζει για τη σκοπιμότητα αυτής της αδικαιολόγητης καθυστέρησης.