Βέβαια, μέχρι τον Αύγουστο, μπορεί να μην υπάρχει
κυνήγι – αφού είναι πιθανό να μην υπάρχει και κράτος για να εκδώσει τις
σχετικές άδειες. Μπορεί πάλι να μην υπάρχει μελάνι για τις σφραγίδες των
Δασαρχείων – αφού και «η γραφική ύλη και τα αναλώσιμα είδη» κοστίζουν, και τα
ταμεία δεν είναι και στις καλύτερές τους στιγμές. Μπορεί πάλι, η βενζίνη να
μοιράζεται με δελτίο, οπότε ποιος θα μπορεί αλλά και ποιος θα έχει τη
δυνατότητα να σπαταλήσει καύσιμα για τον κυνηγότοπο.
Εμείς όμως, παρά τους σκοτεινούς καιρούς – που τους
έκαναν ακόμα πιο μαύρους οι αντιπρόσωποι της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας
με την ανεύθυνη στάση τους, προετοιμαζόμαστε, και φυσικά ελπίζουμε ότι θα
απαντήσουμε και πάλι τους κυνηγότοπους. Τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά,
νιώθουμε την ανάγκη να χαθούμε σε γνωστά και άγνωστα μονοπάτια και να
κυνηγήσουμε. Να ξεκουράσαμε το μυαλό μας από την βάρβαρη πλύση εγκεφάλου που
μας παρέχουν αφιλοκερδώς εδώ και αρκετό καιρό, οι «λεβέντες» οι πολιτικοί μας
από το ένα άκρο έως και το άλλο.
Για τους περισσότερους από εμάς το κυνήγι έχει ήδη
αρχίσει, με τα δοκιμαστικά αφενός και αφετέρου με το ψάξιμο των αγρίων που τα
ίχνη τους στα διάσελα και στις καλαμποκιές είναι ορατά. Μας χαροποιεί το
γεγονός ότι και φέτος υπάρχει μεγάλος πληθυσμός αγρίων. Που όσο θα περνά ο
καιρός θα δείχνει και μεγαλύτερος αφού η ήρεμη βοσκή της περιόδου αυτής μας
βοηθά και ερχόμαστε «σε επαφή» πολύ συχνά. Στις «επαφές» αυτές, που μπορεί να
γίνουν με μονιάδες ή με ολόκληρες οικογένειες, υπάρχει μία σχέση καλή, αφού
μόνο «καλημέρα» δεν ανταλλάσουμε. Τόσο κοντά ερχόμαστε, που αναγκαζόμαστε
πολλές φορές – ειδικά αν είμαστε εποχούμενοι – και σταματάμε για να περάσει η
οικογένεια με βήματα νωχελικά!
Προχθές, τις ημέρες των εκλογών, άλλοι πήγαιναν σε
ομιλίες πολιτικών ή είχαν ανάλογες κουβέντες – και εμείς ανηφορίζαμε στο βουνό
να ακούσουμε, να μυρίσουμε, να δούμε ίχνη από τον κάπρο – και πέσαμε σε αγέλη
πενήντα και πλέον αγρίων που ξεκουράζονταν σε αποσκιερά μέρη του δάσους.
Μάλιστα, επειδή δεν χώραγαν όλα σε βαθύσκια πουρνάρια, μερικά, τα νεώτερα,
είχαν πιάσει και τις άκρες του δρόμου. Αν δεν ακινητοποιούσαμε το αυτοκίνητο θα
είχαμε πατήσει μερικά. Και δεν έφτανε αυτό, αναγκαστήκαμε να κατέβουμε από το
αυτοκίνητο και να τα διώξουμε με φωνές. Και αυτά εκεί, να μας κοιτάζουν
βαριεστημένα και δικαίως, αφού τους χαλάγαμε την ηρεμία τους!
Αν αυτό το επεισόδιο μας συνέβαινε πριν εκατό χρόνια
ας πούμε – σύμφωνοι, θα είχαμε άλογα και δεν θα τα πατάγαμε, θα είχαμε όμως και
λάσο, και με ένα πέταγμα του θα διαλέγαμε το καλύτερο καπρί και θα το αιχμαλωτίζαμε.
Και μετά, σαν τρόπαιο θα το περιφέραμε στο σαλούν της περιοχής, κορδωμένοι
ασφαλώς για το κατόρθωμά μας. Ευτυχώς όμως για εμάς που ζούμε στην εποχή μας –
και δυστυχώς για κάποιους άλλους «γουρουνοκυνηγούς» - που κυκλοφόρησαν και
βίντεο μάλιστα – και διακρίνεται σε αυτό, ένα μικρό καπρί πιασμένο από το
κεφάλι να περιφέρεται στα πόδια της «καλής παρέας» και αυτή να γελά και να
ευδαιμονίζετε. Αυτοί λοιπόν οι «κυνηγοί», θα το φέρουν σαν σπουδαίο κατόρθωμα
που τραβολογούσαν ένα καπρί ζωντανό σαν άλλοι Ηρακλήδες, και ασφαλώς θα γιόμισε
περηφάνια και η μικρή τους κοινωνία.
Αυτούς τους «κυνηγούς» κάποιοι τους γνωρίζουν. Και
θα μπορούσαν αν ήθελαν να τους είχαν καταγγείλει στα αρμόδια όργανα, στους
κυνηγετικούς συλλόγους, στη θηροφυλακή κτλ. Εύκολα, αν υπήρχε έμπρακτο
ενδιαφέρον από τους κυνηγετικούς Φορείς, αυτοί οι άνθρωποι (;), θα έχαναν δια
παντός την άδεια τους και θα είχαν και τις προβλεπόμενες κυρώσεις από την
Πολιτεία. Αλλά τι λέω, ποια Πολιτεία και ποιοι Νόμοι, ποια δικαιοσύνη και ποιος
Φορέας.
Τα άγρια λοιπόν, την εποχή αυτή φαίνονται, είναι
ορατά οποιαδήποτε ώρα της ημέρας – γιατί ησυχάζουν, ξεκουράζονται, παίζουν,
μεγαλώνουν οι μάνες τα μικρά τους και τα μαθαίνουν γράμματα! Εμείς έχουμε
υποχρέωση να σεβαστούμε τα δικαιώματά τους – αφού τα βλέπουμε, τα μελετάμε,
μετράμε την ομάδα τους. Έχουμε υποχρέωση επίσης, να καυτηριάζουμε και να
καταγγέλλουμε εκείνους που βιάζονται να κορδωθούν…
==========================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την
Τετάρτη 16 Μαΐου 2012
