Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2016

"Το κυνήγι" με άλλη ματιά ...

Περισσότερο από ενάμιση χρόνο έχω να γράψω για το κυνήγι. Κάπου έγραφα τότε στα τελευταία σημειώματά μου, ότι «ένας κύκλος έκλεισε».

Πράγματι, το κυνήγι, όπως και πάρα πολλά πράγματα στην ζωή μας, όταν γίνονται συνήθεια, χάνουν το νόημά τους. Σε εγκλωβίζουν ασυνείδητα, σου στερούν την καθαρή ματιά, το ελεύθερο μυαλό.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον πεζοπόρο, που περπατά δίχως να βλέπει την ομορφιά γύρω του, απλά πηγαίνει επειδή του αρέσει, επειδή πρέπει για λόγους υγείας κτλ.. Η δύναμη της συνήθειας είναι θάνατος, ειδικότερα δε αν αυτή αφορά την φύση.

Αντικρίζει ο κυνηγός, ο πεζοπόρος, ο φυσιολάτρης, ο ορειβάτης, ο κολυμβητής – έρχονται αλήθεια όλοι αυτοί σε επαφή με την φύση; Ο καθένας εξ αυτών κάνει τη δική του διάκριση, επιλέγει ένα μέρος και κινείται, δραστηριοποιείται, αθλείται. Από εδώ κάπου ξεκινά ο βάσανος του χόμπυ, του σπόρ.

Από εδώ αρχίζουν και οι παρενέργειες που έχουν να κάνουν με τον έλεγχο της κάθε δραστηριότητας. Υπάρχει ο αθλητής, ο κυνηγός, ο ψαράς, και η ανάγκη αυτόματα γεννά το σωματείο, που θα ελέγξει την κάθε δραστηριότητα, θα επιβάλει τους δικούς του κανόνες, τα δικά του θέλω, θα δώσει ώθηση στα δικά του συμφέροντα. Συμβαδίζουν τα συμφέροντα αθλητή και του συλλόγου του; Ερώτημα!

Εσύ κυνηγέ, ψαρά, μαραθωνοδρόμε, αλπινιστή – τι βλέπεις όταν ασκείς την αγαπημένη σου δραστηριότητα; Την φύση σίγουρα όχι. Μέρος της ίσως, μία εικόνα συγκεκριμένη. Αλλά η φύση δεν είναι μία ή πέντε εικόνες. Η εικόνα πάντοτε είναι μία και μοναδική, αδιαίρετος, και την σπάζουμε σε κομμάτια. Οπότε δεν την βλέπουμε. Όταν λέμε «τι ωραίο δέντρο», «τι μεγάλο κύμα», αυτόματα η ολότητα γίνεται κομμάτια. Διότι στην εικόνα υπάρχει το δέντρο, το δάσος, το αυλάκι του νερού, τα πουλιά, τα ζώα, τα βράχια, εμείς…. 








Ο Άρτος του Δία
=========================
Πάνω από 12 χρόνια ο γράφων αρθρογράφησε με συνέπεια στον ημερήσιο αθηναϊκό τύπο. Με το παμπάλαιο ψευδώνυμο «Ο άρτος του Δία» και αργότερα σαν «Μυθοπλάστης». Το ταξίδι με τις αθηναϊκές εφημερίδες το σταμάτησε για διαφόρους δικούς του λόγους. Έκανε μία παύση και επανέρχεται. Το κάθε κείμενο διαρκεί όσο ένας καφές. Και στην γραφή και στην ανάγνωση. Θα τα λέμε …