Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Οικολογικές συναντήσεις…..

Το Πάπιγκο το ξέρετε; Το Μικρό Πάπιγκο; Τους Πύργους της Αστράκας; Το χάσμα του Έπους; Τη λάκα του Τσουμάνη; Τη Δρακόλιμνη; Τον Λάπατο; Τη Ρωμιόβρυση; Τη Γκαμήλα; Τον Καρτερό; Τη μονή Στομίου; Το φαράγγι του Βίκου; Το φαράγγι του Αώου; Αλλά και απέναντι από τον Σαραντάπορο, στα περίφημα Μαστοροχώρια – Πυρσόγιαννη, Βούρμπιανη, Πληκάτη. Και από εκεί στην Αετομηλίτσα και στη λίμνη Γκιστόβα (σύνορο ελληνοαλβανικό), στο νοσοκομείο του ΕΛΛΑΣ και στον κατάσπαρτο Γράμμο με τα ξεχασμένα ναρκοπέδια. Και στη Γράμμουστα, στις πηγές του μεγαλύτερου ελληνικού ποταμού, του Αλιάκμονα.

Αυτά είναι από τα ελάχιστα μαγευτικά μέρη που περπάτησα στης Πίνδου τις ανηφοριές, στον Γράμμο και στην 2520, μα και αλλού όπου υπάρχει Ελλάδα.

Σεπτέμβριος μήνας ήταν, και μόλις είχα επιστρέψει από την Κρήτη, από διακοπές με την τότε καλή μου – μια κουκλάρα γερμανίδα από τα μέρη της Ρηνανίας Βεστφαλίας. Είχαμε περάσει το φαράγγι της Σαμαριάς (για τρίτη φορά η αφεντιά μου) και από τα νότια βρέθηκα στα βόρεια και στη Πίνδο για πεζοπορία με τον φίλο μου τον Γιάννη. Είχα ακόμα λίγες ημέρες διακοπές.

Ξεκινήσαμε την πορεία μας από το Μικρό Πάπιγκο – αφού είχαμε πάρει το πρωινό μας στον «Δία». Την υψομετρική διαφορά από το Μικρό Πάπιγκο (900 μ περίπου) μέχρι το καταφύγιο (2.200 μ περίπου) την κάναμε σε τριάμισι περίπου ώρες. Στάση εδώ, στάση παραπάνω, μας κούρασαν οι πολλές στάσεις – και η ανηφοριά όμως ήταν άτιμη!.

Μείναμε δυό ημέρες στο καταφύγιο και χρησιμοποιώντας το σαν αφετηρία, βαδίσαμε σε πανέμορφα μέρη, στο οροπέδιο της Αστράκας, φτάσαμε στις κορυφές της Γκαμήλας και του Καρτερού, ήπιαμε νερό από τη Ρωμιόβρυση αλλά μας βάρυνε πολύ, ανεβήκαμε μέχρι και τη Δρακόλιμνη.

Από το καταφύγιο, αρχινά κατηφορικό μονοπάτι που φτάνει στη Λάκα Τσουμάνη και από εκεί εύκολα σε μισή ώρα πήραμε το μπάνιο μας παρέα με τους Τρίτωνες – δεν τους είδαμε, αλλά κάπου εκεί γύρω βρεχόντουσαν παρέα μας!

Κατά την επιστροφή μας από το καταφύγιο προς το Μικρό Πάπιγκο και στη συνέχεια για το Πάπιγκο που είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο μας, η καταραμένη βροχή μας μούλιασε μέχρι το κόκκαλο. Το μυαλό μας είχε θολώσει από το ανελέητο πότισμα!

Φτάνοντας στο Πάπιγκο, πήγαμε στον Ξενώνα του Κούλη Χριστοδούλου να βγάλουμε τις λάσπες και τη βρωμιά του ιδρώτα δύο ημερών! Όταν ελαφρύναμε από τις λάσπες, ντυθήκαμε και φτάσαμε στη πλατεία να αναχωρήσουμε για Αθήνα. Τότε ήμουν φτωχός και είχα ένα Toyota, αργότερα που πλούτισα αγόρασα τη Ferrari. Και σήμερα που πηγαίνω στο χωριό μερικές φορές με τη Ferrari με περιμένουν για καφέ οι συγχωριανοί, ακούνε το μουγκρητό από μακριά!

Εκεί λοιπόν στην πλατεία κοντά, υπάρχουν πινακίδες κίτρινες και όμορφες που ενημερώνουν τον επισκέπτη:

--  Καταφύγιο 4 ώρες
--  Γκαμήλα 6 ώρες
--  Αστράκα 6 ώρες

Κτλ, οι ώρες ενδεικτικές είναι, δεν θυμάμαι με ακρίβεια.

Μας σταματά λοιπόν στις πινακίδες όμορφη κυρία, με γόβα φωτιά και φόρεμα κίτρινο σαν τις πινακίδες, να μας ρωτήσει:

Ξέρετε πότε περνά το λεωφορείο για το καταφύγιο;

Κοιτάζω το Γιάννη, με κοιτά και αυτός, βγαίνουμε από το αυτοκίνητο. Που θέλετε να πάτε ακριβώς; τη ρωτάω.

Α’ μία βόλτα θέλουμε να πάμε για καφέ στο καταφύγιο.

Κοιτάζω το συνοδό της, περίμενε και αυτός με αγωνία την απάντηση μας.

Πιείτε ένα καφεδάκι στη πλατεία με την ησυχία σας και σε μία περίπου ώρα το λεωφορείο θα περάσει από εδώ. Κάνει στάση έξω από το καταφύγιο. Είναι και η διαδρομή πολύ ωραία, θα σας αρέσει. Θα δείτε στη διαδρομή και ωραία ζώα, αν είστε τυχεροί ακόμα και αρκούδες! Μόνο να προσέχετε τους κυνηγούς, είναι πολύ άγριοι και αγενείς.

Η όμορφη κυρία με το κίτρινο φόρεμα αναστέναξε βαθιά, τόσο που πήγε να πεταχτεί το μπούστο της έξω!

Τους ξέρω τους κυνηγούς, εγκληματίες και όπως είπατε και εσείς, αγενείς. Εγώ που με βλέπετε κύριε μου είμαι οικολόγος, το ίδιο φαντάζομαι κι εσείς.

Κυρία μου, μαζί σας είμαι …………

==========================================

Αληθινή ιστορία, πριν μερικά χρόνια, στο Πάπιγκο.

Καλή Πρωτομαγιά

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Για τη δική μας Άνοιξη …

Κυκλοφορεί τελευταία ευρέως: «αντικυνηγός δηλώνει η υπουργός σε συνάντηση με στελέχη κυνηγετικών οργανώσεων – και επιδιώκει να καταργήσει το κυνήγι στην επικράτεια»

Το παιχνίδι είναι γνωστό, κάνει ο ένας τον «κακό», ο άλλος τον «καλό» και στη μέση ο «συντονιστής», εμείς δηλαδή δια εκπροσώπων. Τα εσωκομματικά τερτίπια, αντίκτυπο – μικρό έστω, έχουν και στο κυνήγι.

Λέω ας σοβαρευτούμε επιτέλους και ας αφήσουμε την υψηλή πολιτική για τους πολιτικούς μας – για αυτούς δηλαδή που από σύστασης ελληνικού κράτους μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Στον πάτο είμαστε σαν κοινωνία, για ποιο λόγο να μην είναι και το κυνήγι; Επειδή οι ταγοί μας παλεύουν νυχθημερόν για το καλό μας; Για το περιβάλλον; Για την κυνηγετική παιδεία;

Πως άραγε παλεύουν; Με τα κομματικά δούναι και λαβείν; Με την δια βίου ενθρόνιση από μία χούφτα εκλεκτόρων; Με τον πανικό που σπέρνουν κατ’ έτος για να μας έχουν ομήρους; Με το τερατούργημα των ρυθμιστικών που μάθαμε σαν κάλπικη δεκάρα πλέον την κατάληξή τους και την τύχη τους;

Δεν έχουμε τύχη σαν χώρα, δεν έχουμε τύχη και σαν κυνηγοί. Όχι γιατί θα καταργηθεί το κυνήγι – δεν παραβιάζεις το Σύνταγμα επειδή κάτι δεν σου αρέσει ή κάτι μισείς, δεν έχουμε τύχη να ζήσουμε με το κυνήγι σαν τρόπο ζωής διότι οι εκπρόσωποι μας είναι ανεπαρκείς, πολύ μικροί για να σταθούν και να λύσουν χρόνια προβλήματα, ανίκανοι να σηκώσουν ανάστημα για τα πραγματικά συμφέροντά μας.

Κάνοντας μία βόλτα στην Ελλάδα, βλέπεις συλλόγους που πασχίζουν, που σβήνουν φωτιές, που φροντίζουν και απελευθερώνουν θηράματα, που σέβονται και αγαπούν το περιβάλλον και τη μητέρα Φύση. Και το έργο τόσων συλλόγων, με άξιους προέδρους και χιλιάδες άξια μέλη, το αναιρούν με την «υψηλή πολιτική τους» οι μεγαλοσυνδικαλιστές μας. Εκεί που θα έπρεπε να διαφημίσουν οι ταγοί μας την αληθινή πλευρά μας, σιωπούν. Εκεί που η ελληνική κοινωνία θα έπρεπε να γνώριζε με ακρίβεια το πολυποίκιλο έργο του κυνηγού, το αγνοεί.

Προσωπικά δεν έχω με κανένα, μα ούτε και γνωρίζω κανένα από τους μεγαλοσυνδικαλιστές μας, ούτε φυσικά επιδιώκω να γίνω φίλος τους. Σκέψεις προσωπικές καταθέτω που έχουν διαμορφωθεί από του κυνηγίου τα πράγματα και από εμπειρίες στο βουνό.

Ο καθρέπτης μας είναι το βουνό, εκεί που συναντάμε ο ένας τον άλλο, εκεί που μαθαίνουμε ο ένας τον άλλο, με τις καλές μα και άσχημες στιγμές μας. Και εκεί στο βουνό διαπιστώνουμε με θλίψη την απουσία της «υψηλής πολιτικής». Στο βουνό πλάθονται χαρακτήρες, δημιουργείται η πραγματική κυνηγετική παιδεία, γεννιούνται δυνατές και αληθινές φιλίες.

Δεν ζητάμε χάρες από κανένα, απαιτούμε να σέβονται τα δικαιώματά μας κυρίως οι εκπρόσωποί μας. Και να μην μας εμπαίζουν χρόνια τώρα με το ίδιο παραμύθι. Τους «εχθρούς μας» τους ξέρουμε και δεν τους φοβόμαστε, καιρός είναι όμως να μάθουμε και τους «φίλους μας».

Το κυνήγι δεν μπορεί κανείς υπουργός και κανείς πολιτικός να μας το καταργήσει. Και αν θέλουν οι εκπρόσωποί μας να μας σερβίρουν αναμασημένο φαγητό, ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε. Αν όμως θέλουν να γίνουν πραγματικοί ηγέτες της μεγάλης μας οικογένειας, ας αποτινάξουν αναχρονιστικές νοοτροπίες - την βλαβερή εσωστρέφεια που μας κατατρώει όπως το σαράκι το ξύλο – ας καθαρίσουν τη βρώμικη πλευρά μας.

Εμείς μαζί τους είμαστε. Δεν είμαστε απέναντι. Όμως ας φροντίσουν να μας αποδείξουν τον καλό τους αγώνα με πράξεις, όχι με ετήσιες ρυθμιστικές, όχι με τεχνικό φόβο, όχι με κούφια λόγια. Εδώ είμαστε να τους στηρίξουμε.

=============================================

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Οι Οικολόγοι Πράσινοι και το κυνήγι

Στην εξαιρετική σελίδα του Πάνου Ζέρβα (Θεσσαλονικιού εκ Μεσσηνίας), φιλοξενείται η θέση των Οικολόγων Πράσινων για το κυνήγι στην Ελλάδα.

Στις θέσεις των Οικολόγων υπάρχουν δύο τάσεις, η ακραία και εκείνη που δεν επιδιώκει την κατάργηση του κυνηγίου. Είναι γνωστές οι θέσεις αυτές από παλαιότερα δημοσιεύματα. Το καινούριο κατά τη γνώμη μου, έρχεται μέσα από έναν «εμφύλιο» των οικολογικών – περιβαλλοντικών οργανώσεων, που η κύρια αιτία του δεν είναι άλλη από την κατανομή του χρήματος.

Δεν χρειάζεται να διαφωνήσει ή να συμφωνήσει κάποιος με τις θέσεις των Οικολόγων. Η ουσία είναι να δει σε βάθος χρόνου, τότε που το παιχνίδι «περιβάλλον – πράσινο ταμείο – Μ.Κ.Ο – κλιματική αλλαγή, θα μοιράζεται τον ιδρώτα του ελληνικού λαού. Τα χρήματα που θα διατεθούν στο μέλλον στους τομείς αυτούς θα είναι πάρα μα πάρα πολλά. Και ως γνωστό «ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται».

Στο συγκεκριμένο κείμενο, η δεύτερη ομάδα «φαίνεται» πιο διαλλακτική από την πρώτη. Και στο τέλος προτείνει:

--  Συμμετοχή, με βάση τις παραπάνω προτάσεις, στον εθνικό διάλογο για το κυνήγι που ξεκινά τον Μάρτιο του 2010 υπό την αιγίδα του ΥΠΕΚΑ.

--  Δημιουργία δικτύου πληροφόρησης για νέα σχετιζόμενα με το κυνήγι μέσω συνεργασίας με ΤΠΚ των ΟΠ.

--  Συστηματική παρέμβαση στα τοπικά αλλά και εθνικά ΜΜΕ με κύριο στόχο την προώθηση των παραπάνω θέσεων/προτάσεων για το κυνήγι και τη ρύθμισή του.

--  Σε συνεργασία με τη Θεματική Ομάδα για τα Δικαιώματα των Ζώων, δημιουργία ενημερωτικού υλικού που σχετίζεται με τις αρνητικές επιπτώσεις του κυνηγιού.

Το λινκ με το πλήρες κείμενο αλλά και σχόλια των επισκεπτών της σελίδας δείτε το εδώ.

Άρχισε ο αγώνας ο μεγάλος !. Φαίνεται πως Δ.Ν.Τ. και Διαβούλευση πάνε πακέτο………..

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Αυτή τη Τετάρτη και κάθε Τετάρτη


Ανατροπές .... από τον Κ.Σ Αιγάλεω

Για τη δική μας Άνοιξη ...

=============================================

Ένα ελεύθερο περιοδικό, για ελεύθερους ανθρώπους, για ελεύθερους κυνηγούς

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Κ.Σ.Ε. Ανακοίνωση για τον Υμηττό

Ανακοίνωση της Κυνηγετικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας

Θέσεις της Κ.Σ.Ε. επί του σχεδίου Προεδρικού Διατάγματος για την Προστασία του Υμηττού.

Με Προεδρικό Διάταγμα που προωθεί το Υπουργείο Περιβάλλοντος και αφορά τον Υμηττό επιβάλλονται νέες απαγορεύσεις του κυνηγίου χωρίς καμία τεκμηρίωση και χωρίς καμία συνεργασία με τις Κυνηγετικές Οργανώσεις. Αντίθετα, το Υπουργείο Περιβάλλοντος για μια ακόμη φορά, συνεργάστηκε και υιοθέτησε σχετική πρόταση αντικυνηγετικής οργάνωσης, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά το καθαρά αντικυνηγετικό πνεύμα που κυριαρχεί στο Υπουργείο αυτό!

Πράγματι, η προβλεπόμενη απαγόρευση στην ανατολική πλευρά του Υμηττού είναι παντελώς αυθαίρετη διότι έρχεται σε αντίθεση με την ίδια την Ευρωπαϊκή Επιτροπή η οποία σε τέτοιες περιπτώσεις συνεχώς συνιστά τη συνεργασία με τους χρήστες, στην προκειμένη περίπτωση τους κυνηγούς, (χωρίς αυτή τη συνεργασία η Ε.Ε. θεωρεί ανέφικτα τα όποια μέτρα), ενώ, ταυτόχρονα, στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχει κανένα είδος, απολύτως κανένα, που θα μπορούσε να υποστεί αρνητικές συνέπειες από το κυνήγι!

Η Κυνηγετική Συνομοσπονδία Ελλάδος μαζί με όλες τις Κυνηγετικές Οργανώσεις:
-- α) διαμαρτύρεται εντονότατα γι’ αυτή την πολιτική του σαλαμιού, δηλαδή την, μέσω κάθε μορφής ζωνών προστασίας, προοδευτική απαγόρευση του κυνηγίου ώστε να επιτευχθεί ο τελικός στόχος των αντικυνηγών που είναι η συνεχής συρρίκνωση του κυνηγετικού χώρου,
-- β) προετοιμάζει σχετικές ενέργειες που θα καταστήσουν γνωστό σ’ όλους την αυθαίρετη αυτή ενέργεια.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι η δημόσια διαβούλευση, που εννοείται ότι με την έκφραση γνώμης των ενδιαφερομένων χρηστών επηρεάζει τις τελικές αποφάσεις και που στην προκειμένη περίπτωση εκφράζεται η θέση 250.000 πολιτών – χρηστών εκ των οποίων ειδικότερα οι 45.000 κατοικούν στο λεκανοπέδιο, θα οδηγήσει στην απάλειψη της παραγράφου 3 του άρθρου 7 του σχεδίου Προεδρικού Διατάγματος και στην διατήρηση του καθεστώτος κυνηγίου όπως ισχύει σήμερα.


Ο Πρόεδρος                            Ο Γεν. Γραμματέας

Ν. Παπαδόδημας                     Ι. Πουλόπουλος


Πίνακας αποδεκτών

-- Υπουργό Περιβάλλοντος, Ενέργειας & Κλιματικής Αλλαγής
-- Υφυπουργό Π.Ε.Κ.Α. Θάνο Μωραΐτη
-- Γενικό Γραμματέα Περιφέρειας Αττικής κ. Ηλία Λιακόπουλο
-- Υπερνομάρχη Αττικής κα Ντίνα Μπέη
-- Νομάρχη Αθηνών κ. Γιάννη Σγούρο
-- Νομάρχη Ανατολικής Αττικής κ. Κουρή Λεωνίδα
-- Νομάρχη Πειραιά κ. Γιάννη Μίχα
-- Δήμαρχο Αγίας Παρασκευής κ. Γιαννακόπουλο Βασίλη
-- Δήμαρχο Βάρης κ. Καπετανέα Παναγιώτη
-- Δήμαρχο Βούλας κ. Μάντεση Γεώργιο
-- Δήμαρχο Βουλιαγμένης κ. Κασιδόκωστα Γρηγόριο
-- Δήμαρχο Γέρακα κ. Ζούτσο Αθανάσιο
-- Δήμαρχο Γλυκών Νερών κ. Σιώκο Γεώργιο
-- Δήμαρχο Γλυφάδας κ. Θεοδωρόπουλο Γιάννη
-- Δήμαρχο Κρωπίας κ. Αθανασόπουλο Θεόδωρο
-- Δήμαρχο Παιανίας κ. Δάβαρη Δημήτριο
-- Δ/νση Δασών Περιφέρειας Αττικής
-- Δ/νση Δασών Ανατολικής Αττικής
-- Γεν. Δ/νση Ανάπτυξης & Προστασίας Δασών & Φ.Π.
-- Πανελλήνια Ένωση Επαγ/τιών Βιοτεχνών Κυν/κών Ειδών
-- Όλες τις Κυνηγετικές Ομοσπονδίες της χώρας
-- Κυνηγετικό Σύλλογο 1ο Αθηνών
-- Κυνηγετικό Σύλλογο 2ο Αθηνών
-- Κυνηγετικό Σύλλογο 3ο Αθηνών
-- Κυνηγετικό Σύλλογο Αμαρουσίου
-- Κυνηγετικό Σύλλογο Αχαρνών
-- Κυνηγετικό Σύλλογο Ελευσίνας
-- Κυνηγετικό Σύλλογο Καλλιθέας
-- Κυνηγετικό Σύλλογο Κορωπίου
-- Κυνηγετικό Σύλλογο Λαυρίου
-- Κυνηγετικό Σύλλογο Πειραιώς
-- Κυνηγετικό Σύλλογο Σαλαμίνας
-- Έντυπο και Ηλεκτρονικό Κυνηγετικό Τύπο
============================================

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Καλημέρα κ. πρόεδρε

Δεν κατάφερα να παραβρεθώ στη συνέντευξη που δώσατε στους κυνηγούς του διαδικτύου για τους κυνηγούς της Ελλάδας. Είδα όμως την 80λεπτη εκδήλωση από βίντεο που φρόντισαν να αναρτήσουν στο web οι Ωρίωνες και στους οποίους αξίζουν συγχαρητήρια για την άψογη από πάσης πλευράς οργάνωση της συνέντευξης σας.

Οι ανάγκες των κτημάτων στο χωριό, δεν μου άφησαν χρόνο ελεύθερο αγαπητέ πρόεδρε να σας παρακολουθήσω δια ζώσης και ακόμα να σας σφίξω το χέρι. Ελπίζω αυτό να γίνει κάποια άλλη φορά στο μέλλον – αφού πιστεύω ακράδαντα ότι τώρα που έγινε η επιτυχής αυτή εκδήλωση, θα υπάρξουν στη συνέχεια και άλλες.

Οι ερωτήσεις των συναδέλφων κυνηγών από διάφορα forums, ήταν σωστές, επίκαιρες και εξέφραζαν τις αγωνίες όλων μας για το μέλλον του κυνηγίου στην Ελλάδα. Ασφαλώς γνωρίζετε ότι η ελλιπής ενημέρωση από μέρους της Συνομοσπονδίας μας όλα αυτά τα χρόνια, άφησε πολλά κενά, που καλύπταμε όλοι μας κατά το δοκούν. Κάλλιο αργά όμως παρά ποτέ που λέει και ο σοφός λαός μας.

Θαύμασα πρόεδρε τον έμπειρο τρόπο με τον οποίο χειριστήκατε όλες τις ερωτήσεις και δώσατε ένα τέλος στις διάφορες φημολογίες που από καιρό μας έδιναν στεναχώρια και θλίψη. Μου άρεσε επίσης πολύ το σημείο εκείνο της συνέντευξης σας όπου μιλήσατε για την πολιτική που ασκείτε και που ασφαλέστατα δεν πρέπει να δημοσιοποιείτε εδώ κι εκεί. Είναι ευχάριστο να ακούει κανείς τον πρόεδρο να μιλά για υψηλή πολιτική που ασκεί επί 14 συναπτά έτη και που φυσικά τα οφέλη της πολιτικής αυτής, απολαμβάνουμε όλοι εμείς οι εν Ελλάδι κυνηγοί σήμερα.

Ένιωσα ευτυχής επίσης αγαπητέ πρόεδρε όταν σε μία στιγμή της συνέντευξης σας σπεύσατε σε βοήθεια από τον αντιπρόεδρο της Συνομοσπονδίας μας – και αυτός, άριστος γνώστης των θεμάτων, αστραπιαία σας έδωσε το σωστό νούμερο που ψάχνατε. Ξαφνιάστηκα ευχάριστα αντικρίζοντας τον αντιπρόεδρο μας – που είναι και ταμίας της Δ' ΚΟΣΕ, που άκουγα γι’ αυτόν αλλά ποτέ δεν έτυχε να δω έστω και μέσα από μία φωτογραφία, το πρόσωπό του. Αυτόματα ο νους μου έτρεξε μερικά χρόνια πίσω και είμαι σχεδόν βέβαιος (δεν παίρνω όμως όρκο) ότι τον είχα συναντήσει στα κυνηγοτόπια της Αρκαδίας.

Θυμήθηκα επίσης αγαπητέ πρόεδρε, αυτά που έλεγαν συνάδελφοι κυνηγοί στο βουνό τότε, για κάποια εμπλοκή του αντιπροέδρου μας σε ένα επεισόδιο με συναδέλφους καλαβρυτινούς γουρουνάδες, για κάποιον αγροτικό δρόμο που είχε κλειστεί παράνομα, για θηροφύλακες της Δ’ ΚΟΣΕ που έκαναν ελέγχους στην Πελοπόννησο (!), για την αστυνομία που έσπευσε στο επεισόδιο ύστερα από κλήση των εμπλεκόμενων, για παράνομο καρτέρι μπεκάτσας.

Ξέρετε πρόεδρε πως είναι τα πράγματα στο βουνό, «καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα». Η κάθε ενέργεια μεταφέρεται από στόμα σε στόμα και στο τέλος έχει αλλοιωθεί η αρχική ιστορία. Αυτά όμως είχα ακούσει τότε και τα θυμήθηκα τώρα που είδα σε φωτογραφία τον αντιπρόεδρο μας.

Αν όντως ο αντιπρόεδρος μας αγαπητέ πρόεδρε είχε εμπλακεί στο συμβάν που αναφέρω παραπάνω, ασφαλώς θα θυμάται με ακρίβεια τι συνέβη τότε και μπορεί ο ίδιος να μας εξιστορήσει τα γεγονότα. Αν φυσικά κρίνει σκόπιμο να ασχοληθεί με τις θύμησες ενός απλού κυνηγού.

Σας ευχαριστώ που είστε εκεί και φροντίζετε για όλους εμάς.

============================================

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Αυτή τη Τετάρτη και κάθε Τετάρτη


Καλημέρα κ. Πρόεδρε ...

=============================================
Ένα ελεύθερο περιοδικό, για ελεύθερους ανθρώπους, για ελεύθερους κυνηγούς

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Η αλήθεια των πραγμάτων …

Είναι η εποχή της μιζέριας, της κρίσης, της καχυποψίας, και τόσων άλλων «κακών» που έχουν τον κόσμο σε Ελλάδα, Ευρώπη, και στη γη ολάκερη καθηλωμένο και φοβισμένο – αφού οι άνθρωποι σήμερα συνηθίζουν να ζουν τη ζωή τους παθητικά.

Η μοναδική αλήθεια απέναντι στις καινούριες συνήθειες του ανθρώπου είναι μόνο η Φύση. Αν δούμε έγκαιρα την προοπτική αυτή, έχουμε ακόμα ελπίδες να ζήσουμε με αξιοπρέπεια – όπως οφείλει να ζει και να κινείται ο άνθρωπος.

Προχθές, βρέθηκα από νωρίς το πρωί στα χτήματα – εκεί στα μέρη του Αλφειού. Μεγάλα, καθαρά, ποτιστικά, ευλογημένα χτήματα που έμαθαν να καρπίζουν από τον ανθρώπινο παράγοντα. Καθισμένος πάνω στο ανάχωμα του ποταμού, στα νότια, τα νερά του φουσκωμένα από την εποχή τη καλή, τραγουδούσαν και κατηφόριζαν κατά τη θάλασσα. Στα βόρεια, το αρδευτικό κανάλι - ο τροφοδότης της γης, και αμέσως μετά ένας τεράστιος πράσινος πίνακας – φτιαγμένος με αξιοσύνη, κόπο, και πολύ ιδρώτα.

Η ποικιλία του πράσινου από χωράφι σε χωράφι, η αταξία των σχημάτων, η μυρωδιά των αγριόχορτων, η καθαρότητα του νερού, οι ήχοι οι άγνωστοι που αναδεικνύονται από το σπάσιμο της σιωπής, η απόλυτη επαφή με την υγρή γη, η ύψωση προς το θείο, μου δίνουν την αίσθηση της μοναδικότητας του ανθρώπου.
Ναι, είμαι τυχερός που έχω την δυνατότητα και γεύομαι τα τόσο ταπεινά και απλά πράγματα, είμαι τυχερός που το σώμα μου μουσκεύει από την χειρώνακτη προσπάθεια να φέρω σε βόλτα τον καρπισμένο τόπο. Μπορεί ο ιδρώτας να μουλιάζει το πρόσωπο αλλά η ευφορία διαχέεται στο σώμα και το κρατά στέρεο στη γη.

Την Ελλάδα αυτή, μας την παίρνουν σιγά μα σταθερά. Μας θέλουν όλους αστούς – καθωσπρέπει – ατσαλάκωτους – ανίδρωτους – δήθεν, καθισμένους στον «καναπέ του σαλονιού μας» και να περνά η ζωή μας όλη μέσα από το γυαλί. Και από τις καινούριες συνήθειες της καθιστικής ζωής μας, φόβοι βολοδέρνουν το σαλεμένο μυαλό μας – που και αυτό πώς να μείνει αλώβητο από τα σκουπίδια που τάχα μου «πρέπει» να μάθουμε για να νιώσουμε πολίτες του κόσμου;

Και το κυνήγι, λειτουργία φυσική ήταν και την κάναμε με το ψέμα και την αδιαντροπιά «χόμπυ», του δώσαμε ψεύτικη υπόσταση για να μπορούν κάποιοι άθλιοι να το εμπορεύονται, να μιλούν γι’ αυτό σαν ειδικοί και με περισπούδαστο ύφος να αναλύουν την άγνοια τους για τα πράγματα της φύσης.

Θέση στην αδιαντροπιά και περίοπτη πιστεύω, έχουν και οι δικοί μας ταγοί, ξέρετε, αυτοί που «μάχονται» καθ’ έτος για να διαιωνίζουν την ανασφάλεια μας και να μας κρατούν εγκλωβισμένους στις χρεωκοπημένες πρακτικές τους. Ο καιρός όμως έχει γυρίσματα – όπως και ο Αλφειός. Και στα νέα γυρίσματα μπορεί στο μέλλον να απαλλαγούμε από την παρουσία των αποτυχημένων στα του κυνηγίου πράγματα.

Η εσωστρέφεια πάντοτε κάτι άσχημο θέλει να καλύψει, να θολώσει, να κουκουλώσει. Και η δική μας η οικογένεια δεν είναι αγία, αμαρτωλή μέχρι το κόκκαλο είναι και δεν ξέρει πώς να συρθεί έξω, στον καθαρό αγέρα. Η σήψη αρχίζει από το κεφάλι και μολύνει ολόκληρο το σώμα. Για να διορθωθούν λοιπόν τα πράγματα πρέπει να αρχίσουμε από την κεφαλή. Να την κάνουμε ξάστερη από τις ακαθαρσίες και να κατέβουμε στο υπόλοιπο σώμα. Ναι, απαιτεί χρόνο η δουλειά τούτη και λεπτούς χειρισμούς, στοιχεία που συλλέγονται σιγά – σιγά και οσονούπω θα δουν το φως της δημοσιότητας – και τότε το φως θα τινάξει από πάνω του τη λέπρα του σκοταδισμού, της διαπλοκής, της αναλήθειας.

Μας παίρνουν την Ελλάδα που ξέραμε οι «διεθνείς συγκυρίες», την ψυχή μας όμως δεν μπορούν να την ακουμπήσουν. Και το κυνήγι, είναι βαθιά ριζωμένο στη ψυχή μας και μας θυμίζει να κοιτάζουμε πάντοτε ψηλά, στον ξάστερο γαλάζιο ελληνικό ουρανό.


=========================================
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Αυτή τη Τετάρτη και κάθε Τετάρτη


Ένα ελεύθερο περιοδικό, για ελεύθερους ανθρώπους, για ελεύθερους κυνηγούς

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Από το χθες στο σήμερα …

Της νύκτας τα καμώματα

Κάποτε στον Έβρο, κοντά στη μαγική Δαδιά, φαντάροι ετοιμοπόλεμοι καθώς ήμασταν – κάναμε «ανταρτοπόλεμο». Την ημέρα ξεκούραση και ύπνο στα σκηνάκια μας που τα στήναμε σε μέρη κρυφά και απρόσιτα – και όλη τη νύκτα, πορείες, ασκήσεις, εξεύρεση τροφής – αληθινό πλιάτσικο δηλαδή, όλα σε συνθήκες πολέμου.

Μας άρεσαν εκείνες οι ασκήσεις διότι ξεφεύγαμε από την πειθαρχία του τάγματος αφενός και αφετέρου αποκτούσαμε ελευθερία κινήσεων, ζούσαμε μέσα στη φύση που μας έτρεφε – και οι εμπειρίες και οι συγκινήσεις όξυναν παράλληλα και το νου μας.

Είχαμε κλέψει μία γίδα ένα βράδυ και την κρεμάσαμε στη ρεματιά – δίπλα στον καταυλισμό μας, να στεγνώσει από το αίμα και το επόμενο πρωινό θα την «τιμούσαμε» σουβλιστή. Πεινούσαμε.
Στον καταυλισμό την κάθε νύκτα, έμενε πίσω ένας από την διμοιρία μας να φυλά. Τη βραδιά εκείνη με τη γίδα στη ρεματιά, ήταν η σειρά μου να φυλάξω σκοπός. Το FN PARA που είχα, ήταν καλό όπλο και γεμάτο. Στη μοναξιά της άγριας νύκτας, στο φύλαγμα και στην ένταση από το άκουσμα άγνωστων ήχων, ένιωθα έντονα την παρουσία κάποιας ύπαρξης να με παρακολουθεί. Το μισοφέγγαρο δεν ήταν καλός βοηθός και με προσοχή γυρόφερνα τον ζωτικό μου χώρο. Η ένταση όμως μεγάλωνε, έγινε άγνωστος φόβος. Όπλισα και ήμουν έτοιμος για οτιδήποτε – νεώτερος και το αίμα ίδρωνε το πρόσωπό μου.

Εστίασα την προσοχή μου στο αμυδρό φως που διέκρινα απέναντί μου. Σήκωσα το όπλο και σημάδεψα – δυό μάτια με κοιτούσαν έντονα, τα μάτια ενός λύκου!. Κατέβασα το όπλο μου και τον παρατηρούσα. Κοιτούσε μία εμένα και μία τη γίδα στη ρεματιά. «Μη τολμήσεις» του φώναξα. Δεν τόλμησε, με αγνόησε επιδεικτικά και χάθηκε στο σκοτάδι.
Διηγιόμουν το περιστατικό στην ομάδα όταν έφτασε κατά το ξημέρωμα. «Θα ψήσουμε τη γίδα τώρα» άκουσα τον έφεδρο ανθυπολοχαγό Παναγιώτη Κορτσιμελίδη μας να λέει. Να μαζέψουμε ξερά ξύλα για τη θράκα και κάποιος να βρει κατάλληλο ξύλο για τη σούβλα».

Τα ξύλα της θράκας όμως δεν ήταν όλα ξερά με αποτέλεσμα να δει από μακριά το στρατιωτικό κλιμάκιο που παρακολουθούσε την άσκηση, τον άσπρο καπνό που σηκώθηκε ψηλά - και να τιμωρήσει στη συνέχεια με φυλακή τον ανθυπολοχαγό. Ο επικεφαλής του κλιμακίου, ένας ταγματάρχης (τι παιδί και αυτός, υποδιοικητής της μονάδας μας), μας ζήτησε και μερίδιο από τη λεία, δεν του δώσαμε. Στην επιστροφή τιμώρησε κι εμάς ο χοντρός (!).
Αν συνηθίσεις τη νύκτα να περπατάς και να πλιατσικολογείς νιώθεις λεύτερος. Σε άλλες όμως συνθήκες. Στην εποχή μας και στη ζωή μας, να κυκλοφορείς με όπλο τη νύκτα στο δάσος, σημαίνει άλλα πράγματα, όχι και τόσο καθαρά (!). Λαθροθήρας θα’ σαι ή παραγωγός χασίς. Ή σε ακραία περίπτωση να’ σαι δαίμονας κυνηγημένος. Τίμιος πάντως σίγουρα δεν θα’ σαι (!).
Η λαθροθηρία βέβαια, δεν γίνεται μόνο από κυνηγούς, υπάρχουν κάθε καρυδιάς καρύδια, πολλά μπουμπούκια, που λυμαίνονται το δάσος για εμπορικούς σκοπούς (!). Για αρκετούς συνανθρώπους μας (!), φαίνεται, πώς να την στήνουν στο νερό όταν πάνε τα ζώα να σβήσουν τη δίψα τους, είναι η κατάλληλη στιγμή για να καταλαγιάσουν την αρρώστια τους. Ναι, δυστυχώς, είναι βαριά άρρωστοι όσοι «φίλοι» μας, «συγγενείς» μας ή δεν ξέρω τι άλλο, περνάνε τη νύκτα τους στο καρτέρι αγκαλιά με ένα όπλο. Ανίκανοι να κρατήσουν στην αγκαλιά τους και να μυρίσουν γυναικεία σάρκα, σαν ανώμαλοι που είναι, αγκαλιάζουν την καραμπίνα.

Δεν λέω, και η καραμπίνα τρύπα έχει και μπορεί οι λαθροθήρες τις γενετήσιες ορμές τους να τις σβήνουν σε αυτήν μέχρι να φανεί το απονήρευτο θήραμα στο νερό.
================================================

-- 1η φωτό: ξεκούραση στα ναρκοπέδια του Έβρου (μετά τη Βύσσα), μετά τον καθαρισμό τους (!)
-- 2η φωτό: η γίδα στη σούβλα
-- 3η φωτό: η διμοιρία λίγο μετά το γεύμα (!)
-- 4η φωτό: αριστερά ο δάσκαλος, σήμερα θάναι στέλεχος του ΚΚΕ (!) και δεξιά ο "γέρος", παιδί και αυτός (!), στο Δέλτα του Έβρου σε θαλάσσια διαβίωση.  
Από 502 μ.τ.π

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Καθημερινές ιστορίες …


Σκηνή 1η
Είναι κυρία φιλόζωη, ετών περίπου 65. Βγάζει το σκυλάκι της βόλτα στη γειτονιά και καταλήγει στο πάρκο – εκεί που η μικρή της «μπουμπού» θα «λερώσει» το χορτάρι και μετά με τα πισινά της πόδια θα προσπαθήσει να καλύψει την «ανάγκη της» με χώμα.

Αγαπά πολύ τα σκυλιά η καλή μας γειτόνισσα και το δείχνει σε καθημερινή βάση με τη μικρή της «μπουμπού.» Και στέκεται φύλακας καλός και απωθεί, βρίζει, σπρώχνει άλλα αδέσποτα σκυλιά που «ζηλεύουν» την παιχνιδιάρα «μπουμπού» και πασχίζουν να της εκδηλώσουν από κοντά τον θαυμασμό τους.

«Είναι κοπρόσκυλα», μου λέει αγανακτισμένη πολλές φορές που έγινα μάρτυρας σε «γεγονότα» που τάραξαν την ηρεμία της «μπουμπούς.» - «και βρώμικα, και άθλια, μα καλά, δεν υπάρχει κράτος να τα μαζέψει;» Δεν με συμπαθεί ιδιαίτερα η καλή μας γειτόνισσα διότι είμαι κυνηγός και δεν «αγαπώ» τα ζώα όπως αυτή. Μου τα λέει όμως γνωρίζοντας πως θα την ακούσω, άλλοι γελάνε και φεύγουν κουνώντας το κεφάλι τους, εγώ στέκομαι σοβαρός στο πρόβλημα της. Στο βάθος με εκτιμά.

Σκηνή 2η
Έκανε τον γύρο του κόσμου η είδηση με το άτυχο σκυλάκι που είχε συντριπτικά κατάγματα σε όλο του το σώμα και συνεργάστηκαν για τη σωτηρία του 40 κτηνίατροι. Το αποτέλεσμα από την υπερπροσπάθεια αυτή ήταν θεαματικό. Το σκυλί στέκεται και πάλι όρθιο.

Κυκλοφόρησε και η σχετική φωτογραφία στο διαδίκτυο με τους σαράντα γιατρούς στο πλάνο, χαμογελαστούς και περήφανους και ανάμεσα τους το σκυλάκι ευτυχισμένο.

Σκηνή 3η
Στην Αθήνα πριν λίγες ημέρες, κοντά στο μεταμεσονύκτιο. Η λεωφόρος φωτισμένη ξεκουράζεται από τα βάσανα της ημέρας, από τα ανθρώπινα. Το μοναδικό αυτοκίνητο που κινείται, έχει αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα. Το οδηγά ένας φοιτητής – ένας 23χρονος νέος που έχει ολάκερη τη ζωή μπροστά του.

Κάπου δεν έκανε καλό υπολογισμό – ήταν και η ταχύτητα μεγάλη, έπεσε με δύναμη στις μεταλλικές μπάρες. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, το μακελειό μεγάλο. Η Πυροσβεστική τον απεγκλώβισε και οδηγήθηκε γρήγορα στο εφημερεύον νοσοκομείο.

Οι γιατροί – όσοι ήσαν στην εφημερία του Ευαγγελισμού, πάλεψαν να σώσουν τον άτυχο νέο. Αναγκάστηκαν όμως να του κόψουν το ένα πόδι από τον αστράγαλο και κάτω, οι μεταλλικές μπάρες που είχαν εισχωρήσει με βία στη σάρκα, δεν του είχαν αφήσει τίποτα όρθιο. Το άλλο πόδι το στέριωσαν καλά με λάμες, ύστερα από δεύτερο χειρουργείο.

Θα γίνει καλά, θα περπατήσει έπειτα από τρείς μήνες – τόσους θα χρειασθεί στο νοσοκομείο για την πλήρη ανάρρωση. Ο νέος άνθρωπος είδε το κομμένο του πόδι, είδε τη μάνα του – ηρωίδα μάνα, να στέκεται στο προσκεφάλι του. Είδε τον θάνατο και τον νίκησε. Ζήτησε ένα υπολογιστή για να περάσουν οι μήνες της ανάρρωσης, αληθινό παλικάρι – ετών 23.

Φινάλε
Οι γιατροί άγνωστοι, η ομάδα του χειρουργείου επίσης. Κανείς τους δεν ένιωσε τη ανάγκη να γνωστοποιήσει το άτυχο και συγκλονιστικό περιστατικό στο διαδίκτυο. Την δουλειά τους έκαναν όπως έχουν μάθει να την κάνουν σωστά και να σώζουν ζωές. Ανώνυμοι.

Η καλή γειτόνισσα, οι κτηνίατροι του διαδικτύου και ο φοιτητής μας, συνθέτουν μία εικόνα – αληθινό καθρέπτη της κοινωνίας μας. Στο χέρι μας είναι τι θα κρατήσουμε από την εικόνα αυτή. Αν μας ενδιαφέρει η κοινωνία μας …

=============================================

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 7 Απριλίου 2010.

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Αυτή τη Τετάρτη και κάθε Τετάρτη


Ένα ελεύθερο περιοδικό, για ελεύθερους ανθρώπους, για ελεύθερους κυνηγούς

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Συνταγή για "κλέφτικο"

Συνταγή – αρνί κλέφτικο

Έχουμε ένα μεγάλο αρνί βάρους 16 – 20 κλ περίπου.

Ανοίγουμε στο χώμα μεγάλο λάκκο για να χωρά με άνεση το αρνί και τον καίμε καλά.

Αφού καεί καλά ο λάκκος, αφαιρούμε όλα τα κάρβουνα απ’ αυτόν και τοποθετούμε το αρνί ασφαλισμένο μέσα στο τομάρι του. Εξυπακούεται ότι έχουμε βάλει αλάτι και πιπέρι στο εσωτερικό του και το έχουμε ράψει καλά.

Σκεπάζουμε καλά με το χώμα το αρνί και κλείνουμε τον λάκκο και από πάνω τοποθετούμε κάρβουνα που καίνε συνέχεια. Φροντίζουμε μάλιστα ώστε κάποιοι από την παρέα μας να συντηρούν διαρκώς τη φωτιά που πρέπει να είναι σε όλη της τη διάρκεια μικρή.

Έπειτα από 24 ώρες ανοίγουμε τον λάκκο, βγάζουμε το αρνί και …… καλή μας όρεξη.

Την ίδια δουλειά με το τομάρι, κάνουν και τα πήλινα σκεύη.

Επειδή η διαδικασία είναι χρονοβόρα, απαιτείται μεγάλη παρέα για τη συνεχή συντήρηση της φωτιάς. Είθισται η διαδικασία αυτή να ξεκινά από το μεσημέρι του Μ. Σαββάτου για να είναι το «κλέφτικο» έτοιμο την επόμενη ημέρα στο γιορτινό τραπέζι.

Την συνταγή αυτή την πρωτοδοκίμασα στη Ρούμελη, σε ένα μικρό χωριό ανάμεσα στο Ευπάλιο και το Κλίμα πριν μερικά χρόνια, και στη συνέχεια και άλλες φορές στο χωριό μου μα και αλλού, πάντοτε με μεγάλη παρέα.

Αυτό είναι το πραγματικό «κλέφτικο» και δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει παρά μόνο από τη Ρούμελη, τη μάνα της Κλεφτουριάς.



Καλό Πάσχα σε φίλους και οχτρούς!

Υγ: αν δεν πετύχει η προσπάθεια, δοκιμάστε πάλι, αξίζει τον κόπο.


============================================
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Μεγάλη Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010.

Οι κτηνοτρόφοι κι εμείς …

Το είδαμε και αυτό, βοσκός κρέμασε στη Ρόδο δύο σκυλιά – σε περιοχή που τα εκπαιδευτικά με τα σκυλιά μας επιτρέπονται. Δικάστηκε και καταδικάστηκε για την βάναυση πράξη του.

Αυτή δυστυχώς είναι η μία πλευρά του νομίσματος – η δυσάρεστη για τον κυνηγό, αφού κάποιοι άρρωστοι κυριολεκτικά, δολοφονούν τα σκυλιά κρεμώντας τα, είτε σπέρνοντας στην «περιοχή τους» φόλες. Το πώς ορίζουν την «περιοχή τους» όμως είναι άλλο κεφάλαιο που σήμερα δεν θα σταθούμε σε αυτό.

Φυσικά υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος – εκείνη που σε παράνομα εκπαιδευτικά βρίσκονται σκοτωμένα στο δάσος πρόβατα και κατσίκια από τα σκυλιά μας. Σε αυτή την περίπτωση, αντί να σταθούμε στο ύψος μας και να αναγνωρίσουμε το λάθος μας, να αποζημιώσουμε τον βοσκό για τις ζημιές που του προξενήσαμε, κοιτάζουμε με διάφορους τρόπους και τεχνάσματα να αποφύγουμε τις ευθύνες μας.

«Δεν είναι αντρίκιες δουλειές αυτές», έλεγα σε φίλο μου πριν ένα - δύο χρόνια, που, κάποιοι «λαγάδες» στην περιοχή μας έσπειραν τον θάνατο σε κοπάδι αιγοπροβάτων με τα σκυλιά τους και χάθηκαν από προσώπου γης. Ο βοσκός που αντίκρισε τα «ζωντανά του» νεκρά, αν έβλεπε τους κυνηγούς εκείνους, είμαι σίγουρος πως θα έφτανε «στα άκρα», θα γινόταν μακελειό.

Δεν θέλει πολύ, μία σπίθα χρειάζεται για να πάρει το δάσος φωτιά – το ίδιο και με τον βοσκό, που έχει ένα κοπάδι πρόβατα για τον βιοπορισμό του και κάποιοι ανεγκέφαλοι κυνηγοί (;) του στερούν το βιός του. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι περιπτώσεις που κυνηγοί και κτηνοτρόφοι έχουν έλθει σε σκληρές αντιπαραθέσεις – με γνωστά τα τελευταία τραγικά αποτελέσματα που ξεκληρίστηκε ολόκληρη ομάδα κυνηγών από πατέρα και γιό, για ένα τόπο γης.

Έχουμε υποχρέωση σαν κυνηγοί, να δίνουμε τόπο στην οργή – ακόμα και στην αδικία που μπορεί να εισπράξουμε για ένα κυνηγότοπο. Αν χαλάσει η διάθεσή μας για μία χούφτα γης, καλύτερα είναι να φύγουμε, να πάμε σε άλλο τόπο, ακόμα και να επιστρέψουμε σπίτι μας.

Οι κτηνοτρόφοι, στη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι άνθρωποι φιλήσυχοι – και μάλιστα πόσες φορές δεν στάθηκαν πολύτιμοι βοηθοί μας στο βουνό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Υπάρχουν όμως και σε αυτούς – όπως άλλωστε σε κάθε κοινωνική ομάδα, οι λίγοι, που έχουν την εντύπωση ότι τα όρη και τα λαγκάδια τους ανήκουν.

Οφείλουμε συνεχώς να επιδιώκουμε και να συντηρούμε τις καλές – ίσως και φιλικές σχέσεις με το ντόπιο στοιχείο. Σε αυτή την περίπτωση τα κέρδη είναι για όλους μας πολλαπλά. Και μπορούμε έτσι να ασχοληθούμε απρόσκοπτα με το κυνήγι εμείς – και ο κτηνοτρόφος να νιώσει ασφάλεια από την παρουσία μας.

Ποτέ δεν ήταν εύκολη η συμβίωση στο βουνό ανάμεσα σε εμάς και σε αυτούς. Όμως, ποιοι άραγε είναι αυτοί; Δεν είναι δικοί μας άνθρωποι; Δεν έχουμε όλοι μας καταβολές από αγροτικές οικογένειες; Μήπως ξαφνικά γινήκαμε όλοι μας «γκάγκαροι αθηναίοι» ή δεν ξέρω τι άλλο;

Οφείλουμε, να κοιτάζουμε πάντοτε προς τα πίσω αν θέλουμε να βαδίσουμε στο μέλλον με αξιοσύνη. Μη ξεχνώντας τις ρίζες μας, τιμούμε και τους προγόνους μας. Δεν ξεχνάμε ποιοι είμαστε και μπορούμε να πορευθούμε αντάμα και με τους κτηνοτρόφους μας, και με τους μικροκαλλιεργητές μας, που δυστυχώς πια έμειναν πολύ λίγοι – αφού η «αγροτική» Ελλάς ξέπεσε και έγινε μόνο «καταναλωτική».

Έχουμε περάσει στην περίοδο που «συνάπτουμε σχέσεις πάθους» με τους οικολόγους, εκείνη την κοινωνική ομάδα που απαιτεί να επιβιώνει με δανεικά, με κεφάλαια δικά μας – βλέπε πράσινο ταμείο, και οδεύουμε με «χαρά» για την «ολοκλήρωση της πολύπαθης νέας σχέσης», με τους δικούς μας ανθρώπους τους κτηνοτρόφους δεν θα τα βρούμε;
==============================================


Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010
==============================================
Η φωτό είναι της Suzanne Holm