Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Οι αγριόχοιροι στο απόσκιο …

Οι πηγές μας, δεν είναι απλά ένας προορισμός σε μία περιοχή πανέμορφη και σκεπασμένη από πλατάνια, λεύκες και ιτιές. Είναι πολλά περισσότερα, είναι η ζωή μας η ίδια, η ύπαρξη μας, η αιώνια ανάσα μας, η φωνή της σκοτεινής μήτρας που ξεχύνεται από τα έγκατα της γης.

Η επίσκεψη σε αυτές γίνηκε φυσική λειτουργία, χωρίς προσυνεννοήσεις και ραντεβού, χωρίς ετοιμασίες - πώς να το πω, είναι σαν να πηγαίνεις σπίτι σου να ξεκουραστείς, να χαλαρώσεις από τον βάσανο της καθημερινής τρέλας. Οι πηγές μας, λίγο χαμηλότερα από το «φρύδι» της κορφής, λίγο ψηλότερα από το «όριο» της αλπικής ζώνης. Στην άκρη της μικρής κοιλάδας που έφτιαξε η συνεχής υγρή ροή, δίπλα από ξεχασμένες ξερολιθιές Αρκάδων ποιμένων. Σε μία αρμονία ο χώρος που σου δίνει της αίσθηση της ευτυχίας, της γαλήνης, της μουσικότητας από το θρόισμα των φύλλων στο πλιαγιοκόπιμα του ανέμου.

Ο ήλιος ήταν στο κέντρο του στερεώματος, δυνατός - καταμεσήμερο ήταν και πήγαινα να πλαγιάσω στη σκιά του πλάτανου, στο βουητό του νερού. Ανέβαινα αργά, χωρίς τα διπλά διαφορικά αφού όλες οι χειμωνιάτικες λούτσες είχαν πετρώσει και ήσαν ακίνδυνες. Αμέριμνος, με τα παράθυρα του αυτοκινήτου όλα ανοικτά για να έχω τη δροσιά του βουνού, το ελαφρύ ράπισμα του καθαρού αγέρα – εκεί, φεύγοντας από το τελευταίο «κλειστό πέταλο» πριν από την μικρή κοιλάδα, ένα κοπάδι αγριόχοιρων μου έφραζε τον δρόμο (!).

Είκοσι, τριάντα, σαράντα γουρούνια; Δεν ξέρω πόσα ακριβώς, ξαπλωμένα στο απόσκιο γευόντουσαν τον ίδιο με εμένα δροσερό αγέρα. Ατάραχα, με νωχελικές κινήσεις, σηκώθηκαν. Με κοιτούσαν απορημένα; Με απειλούσαν; Δεν ξέρω. Αργά, δίχως βιασύνες, άρχισαν να απομακρύνονται.

Ήμουν ήδη έξω από το αυτοκίνητο, καθισμένος σε μία μικρή πεζούλα και τα κοιτούσα. Μία μάνα, κοντοστάθηκε αρκετές φορές και με πισωκοιτούσε – μου φάνηκε σαν να ζήταγε καυγά (!). Σηκώθηκα και έκανα δύο βήματα μπροστά – έκανε και αυτή άλλα δύο, μείναμε εκεί, έτοιμοι για την αναμέτρηση σώμα με σώμα (!). Γύρισε πίσω στα παιδιά της και με άφησε με τις απορίες μου. Χάθηκαν αργά μέσα στο πυκνό.

Έπειτα από λίγα λεπτά σταματούσα στις πηγές. Έγειρα να κοιμηθώ στο φρέσκο χορτάρι κάτω από τον πλάτανο. Χωρίς σκέψεις, με άδειο μυαλό. Πέρασε μία ώρα; Μιάμιση; Ποιος νοιάζεται. Σηκώθηκα και πήγα δίπλα στο νερό, νίφτηκα, δροσίστηκα, έσκυψα και έσβησα τη δίψα από τον βαθύ και ατάραχο ύπνο. Έψησα τον καφέ μου στο καμινέτο και ανακούμπησα το ξεκούραστο σώμα μου δίπλα στο νερό, άναψα ένα βαρύ και δεν έδωσα σημασία στο τηλέφωνο που «φώναζε». Ήμουν καλά.

Το τηλέφωνο θα κτύπησε πολλές φορές, ώσπου αποφάσισα να έλθω σε επαφή με την «κοινωνία». Ήταν ο αρχηγός, από το «αντιπρανές», μιλούσε σαν «χαμένος» - δεν θα με πιστέψεις αν σου πω πόσα γουρούνια πέρασαν από μπροστά μου σαν να ήταν σε παρέλαση. Είσαι καλά; Του απάντησα, αφού τις παρελάσεις τις έχουν απαγορέψει για να μην ενοχλούνται οι κοντογείτονες (!). «σου μιλάω για πολλά γουρούνια» συνέχισε ο κάπτεν. Δεν μου λες, τον ρωτάω, μήπως ήθελε καυγά κάποια γουρούνα από το κοπάδι; «θα τρελαθώ σήμερα» μου λέει, πετροβολούσα μία γουρούνα για να φύγει και αυτή με αγριοκοίταζε (!).

Τι να έλεγα του αρχηγού, ότι το κοπάδι έκανε μαθήματα φυσικής αγωγής; «Δοκιμαστικά» για μελλοντικές παρελάσεις; Στις πηγές είμαι, έλα για καφέ να τα πούμε, του είπα και κλείσαμε.

Όταν έφτασε ο αρχηγός, ο καφές τον περίμενε. «δεν μιλάς, σκεφτικό σε βλέπω, τι τρέχει;» με ρωτάει. Σκέφτομαι το κοπάδι που είδα και στη συνέχεια το είδες κι εσύ. Φαντάζεσαι αυτό το μεγάλο κοπάδι οργανωμένο; Με καταστατικά και συνελεύσεις; Με αποφάσεις που θα επηρεάζουν και άλλα κοπάδια; Και την γουρούνα που είδαμε και οι δυό μας να μας αντιμετωπίζει με θάρρος, την φαντάζεσαι αρχηγό της αγέλης; Αυτή είναι γεννημένη για αρχηγός και δεν περιμένει να ψηφιστεί από μία χούφτα κάπρους για να ηγηθεί της ομάδας της.

=========================================
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Αυτή τη Τετάρτη και κάθε Τετάρτη


Οι αγριόχοιροι στο απόσκιο ...

=============================================

Ένα ελεύθερο περιοδικό, για ελεύθερους ανθρώπους, για ελεύθερους κυνηγούς

Σκάγια από την Σύρα - ιστορική αναδρομή ...

Αναδημοσίευση από το blog της Σύρας του Νίκου Βασάλου


Το βιομηχανικό παρελθόν της Αρχόντισσας των μικρών Κυκλάδων, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το κυνήγι σε κάθε επίπεδο, μέχρι και τη λειτουργία ενός τοπικού σκαγιοποιείου, μέσα στην βιομηχανική παράδοση του τόπου.

Όλα ξεκίνησαν όταν το 1782 ο William Watts, ένας υδραυλικός από το Bristol της Αγγλίας, ονειρεύτηκε πως περπατούσε σε καταιγίδα, αλλά αντί για νερό έπεφτε μολύβι λιωμένο, οι σταγόνες του οποίου είχαν τέλειο σφαιρικό σχήμα. Ο Watts εμπνευσμένος από το όνειρο που είχε δει, έριξε από την κορυφή του καμπαναριού της εκκλησίας St. Mary, λιωμένο μολύβι σε ένα δοχείο με νερό που είχε τοποθετήσει στο έδαφος. Αυτός ήταν ο πρώτος «Πύργος ψύξης»!
Έναν αιώνα περίπου μετά, το 1889, ξεκίνησε η λειτουργία του σκαγιοποιείου στην Σύρο. Το 1894 κάποιος σιδηρουργός από την Άνδρο, ο Γεώργιος Αναιρούσης, θέλησε να κυνηγήσει το επιχειρηματικό του όνειρο στην τότε Μητρόπολη της βιομηχανικής Ελλάδας, την Σύρα. Αγόρασε λοιπόν το σκαγιοποιείο σε πλειστηριασμό της Εθνικής Τραπέζης, ενώ παράλληλα έκτισε και ένα διώροφο σπίτι σε διπλανό οικόπεδο. Η επιχείρηση λειτούργησε κανονικά, παρά τις ανάγκες για δανειοδότηση, μέχρι και το μεσοπόλεμο, με τελευταίες αναλαμπές κάποιες περιόδους του 1950.

Το πρώτο βήμα που κάνεις για να περάσεις την εξώπορτα, είναι ένα βήμα προς το παρελθόν. Σαν μια πύλη στην μηχανή του χρόνου. Το τρίξιμο του ξύλινου πατώματος που έχει διατηρηθεί από τότε, σε κάνει προσεκτικό και καχύποπτο, σαν να πρόκειται να περπατήσεις σε ναρκοπέδιο. Τα αντικείμενα του χώρου όμως για έναν κυνηγό είναι οικεία και ξεθαρρεύει αμέσως, αλλά κι αυτοί οι άλλοι, οι άκαπνοι, μόλις το μάτι τους συνηθίσει το λιγοστό φως, αμέσως βρίσκουν τα βήματα τους. Τα άριστα διατηρημένα εργαλεία, η γυάλινη προθήκη με τα διάφορα διαμετρήματα σκαγιών, την ζυγαριά ακριβείας και τα πάλε ποτέ χάρτινα φυσίγγια sellier bellot, σε ταξιδεύουν με μιας σ’ εκείνη την εποχή. Τα ηχητικά εφέ από τον 20μετρο πύργο ψύξης, που μιμούνται το καυτό μολύβι την ώρα που σβήνει την δίψα του στο κρύο νερό του πηγαδιού, σε στέλνουν ακριβώς εκεί, στην σωστή ώρα, την ώρα της παραγωγής! Μια παραγωγή που ήταν εντελώς αποβιομηχανοποιημένη, όλα με τα χέρια! 5 έως 10 νοματαίοι απασχολούσε το σκαγάδικο, ανάλογα την ζήτηση. Η σκάλα στον πύργο ψύξης σου κάνει σινιάλο για ν’ ανέβεις. «Έλα, έλα! Το καζάνι έχει πυρώσει από βραδύς, τα κάρβουνα το ζέσταναν, 360ο δείχνει το θερμόμετρο. Ρίξε μέσα τα φαρμάκια».

Οι αναθυμιάσεις φονικές, σκότωναν τους εργάτες που δεν ήξεραν τι ανέπνεαν και που όταν το μάθαιναν, ήταν πολύ αργά! Αρσενικό και Αντιμόνιο, δυο στοιχεία ναι μεν πολύ επικίνδυνα, αλλά εξίσου απαραίτητα λόγο της ιδιότητας τους να δημιουργούν ολοστρόγγυλες σταγόνες όταν διασκορπίζονται. Άλλη μια ανακάλυψη της βιομηχανίας που είχε μεγάλο αντίτιμο και που σ’ αυτήν χρωστούσαν τα σκαγάδικα της εποχής, το στρογγυλό σχήμα των σφαιριδίων τους. Έξυπνες, σχεδόν πονηρές μικρές – μεγάλες ανακαλύψεις, έκαναν το δύσκολο μεροκάματο λίγο πιο υποφερτό. Όπως κι αυτή του κυρτού τραπεζιού διαλογής. Ένα τραπέζι με κυρτό τζάμι επέτρεπε στα στρογγυλά σκάγια να καταλήξουν στην άλλη άκρη, ενώ τα «παλαβά» - όπως τα έλεγαν – ένιωθαν εκ νέου, την καυτή ανάσα του χυτηρίου. Επιγραφίτωση μετά, διαχωρισμός μεγέθους μέσα στα χιλιότρυπα τύμπανα και συσκευασία.

Στην μακέτα τους, που δυστυχώς δεν σώζεται, είχαν ζωγραφισμένη μια μπεκάτσα. Η ποιότητα των σκαγιών του Συριανού σκαγάδικου ήταν τόσο καλή, η φήμη τους τόσο ξακουστή, που όταν αναφέρονταν κάποιος σ’ αυτά έλεγε « τα καλά τα σκάγια, της μπεκάτσας». Τα σκάγια της μπεκάτσας σε συνδυασμό με το μπαρούτι από τον Συριανό μπαρουτοχανά στην Αζόλιμνο, από τον οποίο σήμερα δεν σώζεται ούτε πέτρα (!) χάριζαν στους τότε κυνηγούς μεγάλες συγκινήσεις. Να αναφέρω ότι το οικόπεδο που ήταν κτισμένος ο μπαρουτοχανάς, σήμερα είναι περιουσιακό στοιχείο της ΠΥΡΚΑΛ. Το τελευταίο βήμα που κάνεις, σε φέρνει πίσω στην έξοδο, στον «πολιτισμό», στο τώρα. Στην αναίδεια, την αμάθεια, την ημιμάθεια, την ξιπασιά. Στην εποχή του εύκολου και του ψεύτικου. Εκεί που χρειάζονται ξένοι για να σου μάθουν την ιστορία του τόπου σου!

«Το σκαγιοποιείο Αναιρούση είναι ίσως το μοναδικό στην Ευρώπη που σώθηκε με όλο τον εξοπλισμό του» επισημαίνει ο διευθυντής του μουσείου.

Το ακίνητο αγοράστηκε από τον Δήμο Ερμούπολης το 1999 και έγινε τμήμα του μουσειακού συγκροτήματος του ΚΕΤΕΠΟ. Ο διευθυντής του Βιομηχανικού μουσείου της Ερμούπολης Κος Κωστής Μπιζάνης μαζί με δύο νέες μουσειολόγους, την ιστορικό Περσεφόνη Καραμπάτη και την Αρχιτέκτονα Ερατώ Κουτσουδάκη, είναι οι υπεύθυνοι αυτής της καταπληκτικής δουλειάς που μας γυρίζει πολλά χρόνια πίσω. Θερμά συγχαρητήρια. Τα εγκαίνια του χώρου έγιναν την Κυριακή 11 Ιουλίου 2010. Είναι πραγματικά συγκλονιστική εμπειρία για κάποιον κυνηγό, να μαθαίνει ένα κομμάτι από την ιστορία της δραστηριότητας που είναι το άλλο του «εγώ»!

Η «σπορά» που έφερε την καταιγίδα …

Το «θερμό επεισόδιο» ανάμεσα στους προέδρους των κυνηγετικών συλλόγων Δημητσάνας και Πύργου στην Γενική Συνέλευση της Ομοσπονδίας Πελοποννήσου πρόσφατα – για την σπορά χωραφιών από μέρους του κ.σ Πύργου σε ορεινό χωριό της Αρκαδίας, πρέπει να μας προβληματίσει σε σχέση με το έργο που παράγει κάθε σύλλογος και όχι με τις δικαιοδοσίες εκάστου συλλόγου.

Ψάχνοντας, και ρωτώντας φίλους κυνηγούς της περιοχής, έμαθα ότι στην συγκεκριμένη περιοχή της σποράς από μέρους του κ.σ. Πύργου, δραστηριοποιείται η ομάδα αγριόχοιρων από την Ολυμπία – η ομάδα του Δάσκαλου που παλαιότερα μάλιστα είχαμε φιλοξενήσει στο περιοδικό και την είχαμε χαρακτηρίσει «ομάδα πρότυπο». Στην ομάδα αυτή συμμετέχει και ο πρόεδρος του κ.σ Πύργου.

Εφόσον δεν βλάπτει την τοπική κοινωνία η σπορά των συγκεκριμένων χωραφιών – και αφού μάλιστα δόθηκε και η έγκριση από τον ιδιοκτήτη των χωραφιών, δεν υπήρχε λόγος πιστεύω να δημιουργηθεί το επεισόδιο ανάμεσα στους δύο προέδρους. Εκτός και αν ο πρόεδρος της Δημητσάνας πήγε στη συνέλευση «αδιάβαστος» ή απληροφόρητος.

Δεν ξέρω μέχρι που φτάνουν οι δικαιοδοσίες του κάθε συλλόγου – αν μπορούν επίσης να επεκτείνονται σε γειτονικούς νομούς (αλλά στην ίδια Περιφέρεια), μα δεν με ενδιαφέρει και καθόλου – αφού το ζητούμενο είναι τι γίνεται προς το συμφέρον του κυνηγίου και όχι τι τσιφλίκια ορίζει ο κάθε σύλλογος. Αναλυτικότερα όμως, ο κ.σ. Πύργου, έχει έντονη δραστηριότητα και πολυποίκιλο έργο με συνεχή παρουσία όχι μόνο σε σπορές για αγριόχοιρους, πέρδικες κ.α – αλλά είναι ένας ζωντανός σύλλογος που έχει λόγο και έργο και στην τοπική κοινωνία.

Αντίθετα, ο κ.σ. Δημητσάνας – από πληροφορίες πάντοτε κυνηγών της περιοχής, επί της ουσίας είναι ένας ανύπαρκτος σύλλογος που θυμάται τα μέλη του στις εκλογικές αναμετρήσεις – και επιλεκτικά θα ‘λεγα – εφόσον πολλά μέλη του πληροφορούνται εκ των υστέρων τις αλλαγές στα προεδρεία. Δυστυχώς, η κυνηγετική σφραγίδα από μόνη της, δεν μπορεί να παράγει έργο – και το μόνο που γίνεται είναι να δίνει έναν εκλέκτορα στις εκλογές της Ομοσ. Πελοποννήσου.

Λίγο πριν κλείσω την μικρή μου έρευνα, πληροφορήθηκα ότι οι κ.σ. Δημητσάνας και Πύργου απόκτησαν δικούς τους θηροφύλακες. Μάλιστα, ο θηροφύλακας του κ.σ. Πύργου εθεάθη σε περιπολία – αντίθετα με τον θηροφύλακα της Δημητσάνας που αναμένεται εντός των ημερών η πρόσληψή του. Πιστεύω, τώρα που διαβάζετε τον σημείωμα αυτό, να έχει πραγματοποιηθεί η πρόσληψη και να δούμε τον θηροφύλακα σε δράση. Στην περιοχή νοσεί πραγματικά η θηροφύλαξη και πιστεύω ότι το μέτρο αυτό ήταν απαραίτητο – και θα ‘λεγα, το μοναδικό έργο του κ.σ. Δημητσάνας (!).

Οι κυνηγετικοί σύλλογοι οφείλουν να συνεργάζονται και όχι να αντιδικούν – έχουν υποχρέωση να συνομιλούν για τα όποια προβλήματα προκύπτουν και όχι να φτάνουν στα άκρα. Και ειδικότερα για την λαθροθηρία που στην περιοχή της Δημητσάνας – χαράδρας του Λούσιου – τα πράγματα ήσαν εντελώς ανεξέλεγκτα, καιρός είναι να επέλθει η τάξη και η νομιμότητα.

Δίνεται η ευκαιρία στον κ.σ. Δημητσάνας να αποκαταστήσει το όνομα του και να παράσχει κάθε βοήθεια για την πάταξη της λαθροθηρίας. Η αδράνεια τόσων χρόνων έβλαψε το κυνήγι της περιοχής – και ευτυχώς που υπήρξε η 9ετής απαγόρευση του αγριόχοιρου στην χαράδρα του Λούσιου και υπάρχει σήμερα άφθονο κυνήγι – αφού το βοήθησε η μετ’ εμποδίων αναπαραγωγή στα χρόνια που πέρασαν.

Για το καλό του κυνηγίου, οι δύο σύλλογοι έχουν υποχρέωση να ρίξουν «νερό στο κρασί τους», να αναβαθμίσουν τις σχέσεις τους και να πορευθούν συνεργαζόμενοι – ξεχνώντας «ποιος έκανε την αρχή», «ποιος είπε τι», «ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο», «ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός». Αν υπάρχουν εγωισμοί, καλό είναι να πέσουν κι αυτοί, γιατί ως γνωστό τοις πάσι, στην αναμπουμπούλα μόνο ο λαθροθήρας χαίρεται.

Στην εποχή του «ΥΠΕΚΑ και της “ματωμένης” ΚΣΕ» που δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο – αφού όλα κινούνται στο σκοτάδι και στην παραπληροφόρηση, εμείς οι κυνηγοί αν μη τι άλλο, έχουμε υποχρέωση να είμαστε μονιασμένοι - το οφείλουμε στους εαυτούς μας και στο κυνήγι.

=========================================

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Αυτή τη Τετάρτη και κάθε Τετάρτη




Η σπορά που έφερε την καταιγίδα !!!
=============================================

Ένα ελεύθερο περιοδικό, για ελεύθερους ανθρώπους, για ελεύθερους κυνηγούς

Λ.Ε.Α και "ανάπηροι" οδηγοί !!

Εθνική οδός Κορίνθου - Αθηνών, Κυριακή βράδυ κατά τις 10.10, στο ύψος της "Κακιάς Σκάλας".

Τα ασθενοφόρα περνούσαν από δεξιά, από αριστερά, απ' όπου έβρισκαν ελεύθερο χώρο τέλος πάντων, διότι ο "Έλλην" οδηγός, αν δεν είναι καυλοτίμονος θα είναι στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης (Λ.Ε.Α).



Το δίκτυο της εθνικής οδού ενημερώνει τους οδηγούς να μην οδηγούν στην Λ.Ε.Α



ο "Έλλην" όμως οδηγός κάνει τη δική του "επανάσταση" !!



Με ηρεμία ο "καλός" οδηγός και ας σφυρίζει πίσω του το ασθενοφόρο. Τι τον νοιάζει αυτόν;



Ο πονηρούλης οδηγός πίσω από την καρμανιόλα του ΚΤΕΛ, ησυχασμό δεν έχει, πότε δεξιά, πότε αριστερά, με ποιό δικαίωμα εγώ δεν θα τον αφήσω να περάσει;



Α!! όλα κι όλα, ο επαγγελματίας οδηγός του ΚΤΕΛ βιάζεται να παραδώσει το "εμπόρευμα".



Με τις τσαχπινιές των αγανακτισμένων ελλήνων οδηγών μπορεί να κάναμε 2.30 ώρες Κόρινθο - Αθήνα, αλλά ευτυχώς φτάσαμε όλοι σώοι στα σπίτια μας. Κι εμείς, κι αυτοί - κυρίως αυτοί.....

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Ο θεός του κυνηγίου ήταν … γυναίκα …

Η Δεσποσύνη Θεανώ, μικρή σε ηλικία, ασχολείται κατά κάποιο τρόπο με το κυνήγι. Η σχέση της μαζί του δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα – όπως συμβαίνει με την Δεσποσύνη Ειρήνη που την βλέπω πολύ σύντομα να φέρνει βόλτες στο βουνό επωμιζόμενη κάποιο δίκανο ή ένα ελαφρύτερο σούπερ ποζέ.

Τι να λέμε, η γυναικεία παρουσία στο δάσος, συμπληρώνει όλες τις ατέλειες της ζωής μας. Γεμίζει με φως τα βαθύσκια μονοπάτια, διώχνει την κούραση με τη δροσερή ανάσα της, το άγγιγμα της δίνει ελπίδα.

Οι γυναίκες κυνηγοί στην Ελλάδα δεν είναι πολλές – όμως η παρουσία τους στους κυνηγότοπους εμπνέουν σεβασμό, αυτόν που πολλές φορές εμείς τον απωλέσαμε για διάφορους λόγους. Έχουν παιδεία που απουσιάζει από την πλειοψηφία των Ελλήνων κυνηγών. Χρησιμοποιούν με θετικό τρόπο το μυαλό τους και τις εμπειρίες τους, σε αντίθεση με εμάς που γινόμαστε παρορμητικοί για ψύλλου πήδημα. Δεν κυνηγούν λάθρα ποτέ, όπως συμβαίνει συνηθέστατα στις «παρέες μας». Σέβονται τους γραπτούς και άγραφους Νόμους, κάτι που εμείς το κάνουμε όταν μας συμφέρει και όπως μας βολεύει. Η παρουσία τους στο δάσος είναι αψεγάδιαστη. Σέβονται με καταλυτικό τρόπο το περιβάλλον και δεν το επιβαρύνουν με άδεια φυσίγγια, πλαστικά ποτήρια, και όσες άλλες βρωμιές «ξεχνάμε» εμείς επειδή ο χρόνος μας δεν επιτρέπει να σκύψουμε για έναν στοιχειώδη καθαρισμό του ζωτικού μας χώρου.

Υπερτερούν παντού οι γυναίκες κυνηγοί, μας αρέσει ή όχι. Ακόμα και στο καρτέρι, ασφαλώς και στις δύσκολες ιχνηλασίες, σαφέστατα και όπου αλλού οι ανάγκες τις καλούν. Αγαπούν τη φύση περισσότερο από εμάς και το αποδεικνύουν με τις πράξεις τους τις ανεπιτήδευτες, φερόμενες κυριολεκτικά σαν να βρίσκονται στο σπίτι τους, στον οικείο τους χώρο.

Η αξιοσύνη τους βέβαια δεν φαίνεται μονάχα στο πολύπαθο κυνήγι. Σε όσους τομείς έχουν καταπιαστεί τα κατάφεραν πολύ καλύτερα από εμάς. Και γνωρίζοντας το πάθος τους και την αγάπης τους με όσα εμπλέκονται και τα φέρουν σε πέρας – πάντοτε καλύτερα από την αφεντιά μας - απορώ, πως και δεν ασχολήθηκαν πλην ελαχίστων εξαιρέσεων φυσικά, με τα κοινά, πως και δεν θέλησαν μέχρι σήμερα να ασχοληθούν διεξοδικότερα με τα συνδικαλιστικά μας ζητήματα.

Πολύ θα ήθελα να έβλεπα γυναίκες προέδρους ομοσπονδιών να ηγούνται στα κυνηγετικά δρώμενα και να δίνουν λύσεις σε καίρια ζητήματα. Θα ευχόμουν να έβλεπα γυναίκα πρόεδρο της γενικής συνομοσπονδίας μας – αληθινή πρόεδρο και όχι imitation πρόεδρο που έχουμε σήμερα – να δίνει αληθινές μάχες και όχι να κάνει ασκήσεις επί χάρτου όπως κάναμε σαν φαντάροι υπηρετώντας σε «υψηλά» πόστα των επιτελείων – και τις ίδιες ασκήσεις κάνουν ακόμα και σήμερα οι κυνηγοπατέρες μας.

Μία γυναίκα πρόεδρος των κυνηγών απέναντι στην γυναίκα υπουργό ενός υπουργείου που ψάχνει να βρει την ταυτότητα του, ελεγχόμενο σε μεγάλο βαθμό από φερέφωνα επιλεγμένων ΜΚΟ. Ναι, μία γυναίκα που δεν θα χρειάζεται να κάνει βλαχοπολιτική – αφού θα μπορεί να τεκμηριώσει με σαφήνεια τα ατράνταχτα επιχειρήματα των κυνηγών έναντι των υπολοίπων νεροκουβαλητών οικολογούντων. Ναι. Γυναίκα πρόεδρο που δεν θα παραπλανά και δεν θα κρατά σε ομηρεία χιλιάδες κυνηγούς με αφορμή τις κατάπτυστες ετήσιες ρυθμιστικές ή την μυστική διπλωματία που αναπτύσσει (!) με τους αρμόδιους φορείς. Ναι, γυναίκα πρόεδρο που θα εκλέγεται από τη βάση και όχι από μία παρωχημένη παρέα άχρηστων συνδικαλιστών – εκλεκτόρων.

Ξέρω, στην Ελλάδα ζω, της ρεμούλας και της κομματοκρατίας, και δεν πρέπει να έχω πολλές ελπίδες. Όμως, τώρα που είμαστε στον πάτο της πολιτικής και οικονομικής μας ζωής, στον ίδιο πάτο που βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια και η δική μας ΚΣΕ – ευκαιρία είναι να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά και να δείξουμε τον ελπιδοφόρο δρόμο στη γυναίκα κυνηγό – σε αυτήν που θα τολμήσει να δώσει ακόμα και «χαστούκια» για την πραγματική ελευθερία του κυνηγίου και όχι να κοροϊδεύει σαν τους αιώνιους κατσικοπόδαρους αρχηγίσκους μας……

===========================================

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Μεθοδεύσεις κατά του Κυνηγίου - Δελτίο "Ωρίωνα"

Μεθοδεύσεις κατά του Κυνηγίου στις διεργασίες διαμόρφωσης της σχετικής υπουργικής απόφασης 2010-2011

Αξιότιμοι κύριοι,

Η ηγεσία του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, από την ανάληψη των καθηκόντων της έχει αποδείξει πως λειτουργεί σε ό,τι έχει να κάνει με την θήρα, μονομερώς, χωρίς την απαραίτητη επιστημονική τεκμηρίωση αλλά και χωρίς τη γνώμη και τη συμμετοχή των εκπροσώπων των Κυνηγετικών Οργανώσεων παρά το γεγονός πως αυτές αποτελούν σωματεία αναγνωρισμένα και συνεργαζόμενα με το συγκεκριμένο Υπουργείο και ελέγχονται άμεσα από τις κατά τόπους Δασικές Αρχές.
 
Περισσότερα στη συνέχεια εδώ.

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Αυτή τη Τετάρτη και κάθε Τετάρτη



Ο θεός του κυνηγίου ήταν ... γυναίκα ...

=============================================

Ένα ελεύθερο περιοδικό, για ελεύθερους ανθρώπους, για ελεύθερους κυνηγούς

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Οι θέσεις της ΚΣΕ για την βιοποικιλότητα......

Η διαβούλευση για την βιοποικιλότητα «ξύπνησε» από την καλοκαιρινή ραστώνη την καλή μας ΚΣΕ που εδέησε και έβγαλε ανακοίνωση που όντως είναι πολύ καλή και λέει τα πράγματα με το όνομα τους.

Όταν οι «πατέρες μας» αφήνουν τα μπάνια του λαού και «ματώνουν» πότε για την ρυθμιστική, πότε για τον Υμηττό, πότε για την βιοποικιλότητα, οφείλουμε όλοι μας να σταθούμε στο πλευρό τους – και ας διαφωνούμε με τις απαρχαιωμένες πρακτικές τους που έφτασαν στο σημείο 0 (g πήγα να γράψω) το κυνήγι.

Όλα αυτά βέβαια που κουβεντιάζουμε σήμερα και κουβεντιάσαμε και χθές αλλά και αύριο, απορρέουν από την εγκληματική λανθασμένη πολιτική που ακολούθησε η ΚΣΕ όλα αυτά τα χρόνια με τις κατάπτυστες ρυθμιστικές. Έστρωσε στραβά τόσα χρόνια και τώρα «απολαμβάνει» την «σοφή πολιτική της» και μαζί της κι εμείς βιώνουμε πάνω από δέκα χρόνια τις επιπόλαιες αποφάσεις των ταγών μας.

Το έχουμε πει επανειλημμένα, αν η ΚΣΕ αρχίσει να νοιάζεται για τους κυνηγούς και όχι για τις καταραμένες καρέκλες, είμαστε μαζί της.

Και επί τη ευκαιρία, μπορεί κάποιος αρμόδιος από την ΚΣΕ να απαντήσει στο εξής ερώτημα μου; «μιλάει η συνομοσπονδία μας για 249.999 κυνηγούς περίπου που έχει στις τάξεις της. Όταν ανέλαβε όμως τα καθήκοντα του ο σημερινός πρόεδρος πριν από δεκατέσσερα (14) περίπου χρόνια, παρέλαβε περίπου 350.000 κυνηγούς. Μπορεί να μας ενημερώσει κάποιος υπεύθυνος τι απέγιναν οι 100.000 κυνηγοί και χάθηκαν ξαφνικά;»

Ξέρουμε ότι στην συνομοσπονδία είναι ανάξιοι να απαντήσουν σε τέτοια ερωτήματα ή στην καλύτερη περίπτωση το μόνο που μπορούν να κάνουν, είναι το γνωστό σεργιάνι με τα παπαγαλάκια τους. Εμείς όμως δεν βιαζόμαστε, έχουμε υπομονή…….

Και άλλη μία ερώτησε προς την Δ’ ΚΟΣΕ. Πρόσφατα σε δίκη που έγινε στην Τρίπολη για ένα επεισόδιο στα αρκαδικά βουνά, είχαν εμπλακεί στη δικογραφία και δύο θηροφύλακες της, προερχόμενοι αν δεν απατώμαι από τα Κύθηρα. Ο είς εξ αυτών μάλιστα δήλωσε ότι κατάγεται από το χωριό Μάρκου Αρκαδίας περιοχής Δημητσάνας και επισκέφτηκε τους γονείς του. Μπορεί η Δ’ ΚΟΣΕ να μας πληροφορήσει αν όντως ο εν λόγω θηροφύλακας έχει καταγωγή από το συγκεκριμένο χωριό και αν όντως οι γονείς του έχουν σπίτι εκεί; Διότι από έρευνα που έκανα, το όνομα του θηροφύλακα είναι εντελώς άγνωστο στην περιοχή !!

Ούτε στο ερώτημα αυτό θα απαντήσει κανείς, αλλά εμείς το αναρτούμε επειδή έχουμε την υπομονή να περιμένουμε……

Την ανακοίνωση της ΚΣΕ για την βιοποικιλότητα μπορείτε να την διαβάσετε εδώ από την σελίδα της.

Επιστολή ΠΕΒΕΚΕ προς ΥΠΕΚΑ για την Βιοιποικιλότητα.

Αξιότιμη κυρία Υπουργέ,

Ο κλάδος των Επιχειρήσεων Ειδών Κυνηγίου έρχεται αντιμέτωπος και εκπλήσσεται που για ακόμα μια φορά, με το νέο υπό διαβούλευση προτεινόμενο νομοσχέδιο για την προστασία της φύσης, δαιμονοποιείται η νόμιμη και οργανωμένη θήρα.

Πρόκειται για ένα νέο αντικυνηγετικό και οπλόφοβο νομοσχέδιο με το οποίο δεν λύνεται κανένα πραγματικό πρόβλημα της βιοποικιλότητας. Αφού νομοθετική θωράκιση υπάρχει με τους εξής παρακάτω νόμους:

Περισσότερα διαβάστε στη σελίδα της ΠΕΒΕΚΕ πατώντας εδώ.

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Bloggggggging …

Λένε ότι οι υπολογιστές πήγαν τον κόσμο ένα βήμα μπροστά. Το πιστεύω αυτό. Ο κόσμος έγινε μικρότερος με το internet, το email, το face book, το twitter και όλα τα «παρελκόμενα εργαλεία». Και αυτό το πιστεύω. Το blogging κατέκτησε τον κόσμο και έδωσε φωνή σε εκατομμύρια χρήστες που νομίζουν (σαν και εμένα!) ότι κάτι έχουν να πουν, να διηγηθούν, να μοιραστούν με τον κόσμο. Και αυτό καλό είναι.

Το κακό ξεκινά από εκεί και μετά. Από τη διαχείριση που θα γίνει στο εργαλείο που έχουμε στα χέρια μας. Στη συνέχεια, το χάος στη πληροφορία που δημιουργεί το μέσο που έχουμε. Τι να κρατήσεις και τι να πετάξεις. Αναρωτιέμαι μερικές φορές: «σε τι μας βοηθά τόσος όγκος πληροφοριών και απαντώ, σε τίποτα». Μας αποπροσανατολίζει και μας φυραίνει το μυαλό – και αυτό το πιστεύω. Για να τριτώσει το κακό, το χειρότερο όλων κατά τη γνώμη μου - είμαστε αιχμάλωτοι όλοι οι «διασυνδεδεμένοι» στα κέφια μερικών εταιρειών. Για σκεφτείτε τι θα γίνει στο κόσμο αν η Google κατεβάσει τον διακόπτη του BlogSpot!. Αν ξαφνικά χάσουμε το web. Δεν θα έχουμε στον κόσμο μαζικές αυτοκτονίες; Δεν θα πάθετε κατάθλιψη εκατομμύρια χρήστες; Εσείς, όχι εγώ – γιατί το έχω «μελετήσει το θέμα» και δεν το παίρνω πολύ στα σοβαρά.

Και επειδή μου δίνεται το βήμα από το ρεπορτάζ (μην πιάσω μικρόφωνο εγώ!), ευκαιρία να πω σε φίλους και φίλες που μου ζητάνε «να γίνουμε φίλοι» στο face book – και βρίσκονται στην αναμονή περίπου 800 χρήστες – «σας ευχαριστώ πολύ που με τιμάτε με τις επιλογές σας, αν όμως θέλετε να γίνετε φίλοι μου, ελάτε τα καλοκαίρια στον Σχοινιά και τον χειμώνα στην Αρκαδία, στον φυσικό μου χώρο. Το διαδίκτυο – παρ’ ότι είμαι από τους παλιούς στο άθλημα, δεν το πολυεκτιμώ, συγχωράτε με.

Και για να κλείσω με κάτι καλό: «κάψτε τους υπολογιστές και βγείτε στους δρόμους, στα πάρκα, στις πλατείες, στις ατέλειωτες παραλίες, ερωτευθείτε, ανταλλάξτε απόψεις, τσακωθείτε, πηγαίνετε στα βουνά και περπατήστε, ξαπλώστε στο παχύ χορτάρι και πάρτε δύναμη, ζήστε την κάθε στιγμή σε αληθινό περιβάλλον, και αφού τα κάνετε όλα αυτά, στείλτε μου email με τις εντυπώσεις σας ή ανεβάστε στη μπλογκόσφαιρα τις μύχιες σκέψεις σας, το ίδιο θα κάνω κι εγώ!».

=========================================

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Αρχηγού βάσανα …

Γεννημένος αρχηγός ο φίλος της ιστορίας μας, με τα σκυλιά του, την άριστη γνώση του βουνού και της πανίδας, επιβλητικός με την συμπεριφορά του, εξέχον μέλος της τοπικής μικροκοινωνίας, εύκολα επιβλήθηκε στην ομάδα του όπως ο λύκος στα ανυπεράσπιστα πρόβατα.

Η ομάδα από θηράματα καλά βαδίζει – τα μέλη της στην πλειοψηφία του είναι καλοί κυνηγοί. Τα «άγρια» τα θηρεύει η ομάδα αλλά δεν τα βάζει στο σακούλι της, δεν τα βλέπει καν. Τα διαχειρίζεται ο αρχηγός – που σαν καλός επί των οικονομικών που είναι, πιάνει μολύβι και χαρτί και αρχίζει να καταγράφει τα έξοδα: «τόσα για τα σκυλιά μου, από εμβόλια, τροφές, σαμπουάν - τόσα για μπενζίνα, λάδια, φίλτρα, μπουζί – τόσα για φυσίγγια εισαγόμενα άριστης ποιότητας – τόσα για ψυχολογική υποστήριξη στην ομάδα – και τα ποσά διαρκώς αυξάνονται – αυξήθηκε και ο ΦΠΑ, και το τελικό ποσό των εξόδων φέρνει μελαγχολία στην ομάδα.

Τα έξοδα ισοσκελίζονται από την επικαρπία των θηραμάτων που με τόσο κόπο διαχειρίζεται ο αρχηγός. Και δυστυχώς σε ολόκληρη κυνηγετική σεζόν, ζήτημα είναι αν ο απλός κυνηγός της ομάδας επέστρεψε σπίτι του με ένα κιλό «άγριο». Επόμενο είναι να τον πιάσει το παράπονο – και πάει στον παπά να εξομολογηθεί – ψιθυρίζει τον καημό του και στους φίλους του, και τους ψιθύρους τους πιάνουν οι Σάτυροι και οι Σειληνοί και τους κάνουν γυροβολιά στο ελατοσκέπαστο Μαίναλο.

Εκεί στο Μαίναλο περιφέρεται με την φαρέτρα της και η Άρτεμις – ξέρετε, η θεά – όχι το πρόγραμμα που παρουσίασε προ ημερών η καλή μας μάνα η ΚΣΕ. Και μερικά βράδια δίχως φεγγάρι, διακρίνει σκιές να φυλάνε στα περάσματα των «αγρίων» - είναι οι κυνηγοί της ομάδας που απελπισμένοι από τους ισολογισμούς του αρχηγού της, καταλήγουν στην παρανομία για να αναθρέψουν τα παιδιά τους. Πολλές φορές σήκωσε τα φαρμακερά βέλη της να τους «καρφώσει» μα το μετάνιωσε, «άστους, πεινασμένοι είναι».

Τη νύκτα χώρια και την ημέρα μαζί η ομάδα, συνεχίζει την πορεία της. Και μία βαριά συνωμοσία σιωπής αιωρείται – αφού όλοι γνωρίζουν τα «στραβοπατήματα τους», αλλά ποιος να μιλήσει και τι να μολογήσει…. Το θέμα είναι να μην διαταραχθεί το «καλό κλίμα». Κάποιοι δεν άντεξαν όμως την ψυχολογική πίεση, κάποιοι άλλοι το ξενύχτι στο καρτέρι, και δυστυχώς η καλή ομάδα έχει διαρροές. Μερικοί φεύγουν και δεν αναπληρώνονται από καινούριο αίμα (!).

Ο αρχηγός, αηδιασμένος από την συμπεριφορά μερικών μελών της ομάδας του, που τόσα κάνει γι’ αυτούς τους αχάριστους, κλείνεται στον εαυτό του και με δυσκολία του παίρνεις κουβέντες. Ευτυχώς όμως που σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, θυμάται τον αγαπημένο του λαγό – και τον βλέπεις μονάχο του και με μοναδική παρέα τα σκυλιά του, να βαδίζει στα ξεχασμένα λαγοτόπια. Ξεχνιέται με τον τρόπο αυτό, βλέπει να κυνηγάνε και τα σκυλιά του χαρούμενα, και επιστρέφει σπίτι κάπως ξαλαφρωμένος από τα βάσανα της ομάδας του.

Μα και αυτοί οι «αδιάντροποι» που φεύγουν από την ομάδα, έχουν το θράσος και ενσωματώνονται σε γειτονικές ομάδες – εκεί που η δίκαιη μοιρασιά του κάπρου είναι νόμος απαράβατος. Τα βλέπει τα «παράδοξα» ο πληγωμένος αρχηγός, τα μαθαίνει, και απορεί «μα καλά, οι άλλοι αρχηγοί δεν έχουν έξοδα; πως θα ισοσκελίσουν το ταμείο αν δεν πουλήσουν στην μαύρη αγορά τον κάπρο;»

Ερωτήματα αναπάντητα που του κατατρώγουν τα σωθικά, ερωτήματα που βασανίζουν την ευφυή σκέψη του, ερωτήματα που αιωρούνται σαν την άδικη κατάρα και βαραίνουν τη ζωή του. «Θεέ μου, πόσο άδικος έγινε ο κόσμος» σκέφτεται, και τραβά για το βουνό, μόνος, με το νέο σκυλί του για εκπαίδευση - το βρήκε στη πόρτα του σπιτιού του και το πάει στον λαγό να διαπιστώσει αν κάνει……….

===========================================

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

"Τύπος - Κυνήγι" - από τον Ελεύθερο Τύπο

Αυτή τη Τετάρτη και κάθε Τετάρτη

Οι blogggggggggers βγήκαν παγανιά ...

Αρχηγοί ομάδων, παιδιά για σπίτι ...
=============================================

Ένα ελεύθερο περιοδικό, για ελεύθερους ανθρώπους, για ελεύθερους κυνηγούς

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Στο δρόμο του "Καλλικράτη"

Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της αποκεντρωμένης Διοίκησης.

«Η Νέα Αρχιτεκτονική αποτελεί ταυτόχρονα επιταγή και ώριμη επιλογή στην οποία μας οδηγεί η ανάγκη της χώρας να λειτουργήσει ανταγωνιστικά σε ένα μεταβαλλόμενο και απαιτητικό διεθνές περιβάλλον με αιχμή του δόρατος την εξοικονόμηση πόρων, την πράσινη ανάπτυξη και την αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού». Από το Πρόγραμμα «Καλλικράτης».

============================================

Ο νέος Νόμος – πέρα από τις πομπώδεις λέξεις που τον συνοδεύουν (όπως οι παραπάνω), θα αλλάξει με βεβαιότητα και τον χάρτη των Κυνηγετικών Ομοσπονδιών και πιθανότατα να καταργήσει την Γενική Συνομοσπονδία Ελλάδας – που δεν θα έχει πλέον νόημα η οποιαδήποτε ύπαρξη της.

Οι αρμοδιότητες επίσης του ΥΠΕΚΑ που αφορούν το κυνήγι θα μετατεθούν στην Περιφέρεια και στα αρμόδια εκεί όργανα. Ενδυναμώνεται ο ρόλος της Περιφέρειας και του Περιφερειάρχη σε σχέση με την Κεντρική Διοίκηση.

Οι αλλαγές αυτές μοιραία θα επιφέρουν τομές και στα κυνηγετικά δρώμενα. Η Ομοσπονδία Πελοποννήσου για παράδειγμα δεν θα μπορεί να έχει λόγο παρά σε ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο – το ίδιο θα γίνει και με την Δ’ ΚΟΣΕ μα και άλλες Ομοσπονδίες.

Τις κυνηγετικές άδειες θα τις εκδίδει μελλοντικά η κάθε Περιφέρεια και αυτή θα είναι η μόνη αρμόδια για τις ΖΕΠ και για οτιδήποτε άλλο αφορά το κυνήγι – από την έκδοση και ανανέωση αδειών μέχρι και την έκτακτη εισφορά (που στα δικαστήρια δικαιώθηκαν όσοι κατέφυγαν για την παράνομη παρακράτηση της).

Οι κερδισμένοι από τον «Καλλικράτη» θα είναι οι τοπικοί κυνηγετικοί σύλλογοι που θα δυναμώσουν τον ρόλο τους στην Περιφέρεια και θα διαδραματίσουν και ρόλο επικουρικό σε θέματα πράσινης ανάπτυξης και περιβάλλοντος.

Η κάθε Περιφέρεια ανεξάρτητη από την άλλη θα θεσπίσει και θα υιοθετήσει δικούς της κανόνες που ανάλογα με τα συμφέροντα της θα εφαρμόσει στον γεωγραφικό χώρο της. Πιθανό είναι να παρατηρηθούν φαινόμενα απαγόρευσης για παράδειγμα της πέρδικας την Πελοπόννησο και να επιτρέπεται στην Ήπειρο. Αυτά όλα θα τα βρούμε μπροστά μας , θα τα ζήσουμε. Γι’ αυτό και ο ρόλος που θα διαδραματίσουν οι τοπικοί σύλλογοι θα είναι καθοριστικός στην εξέλιξη του κυνηγίου στη χώρα μας.

Ένα ελπιδοφόρο γεγονός που πηγάζει από τον νέο Νόμο, είναι ότι οι οικολογικές οργανώσεις και οι ΜΚΟ θα αποδυναμωθούν αφού δεν έχουν την δυνατότητα να λειτουργήσουν με οικονομική αυτάρκεια – και όλοι μας γνωρίζουμε πως απομυζούν εδώ και χρόνια τον κρατικό κουμπαρά. Αυτές όμως οι εποχές των παχιών αγελάδων πέρασαν. «Καλλικράτης» σημαίνει επίσης ανεξάρτητοι οικονομικοί πόροι. Σε αυτό το νέο πεδίο οι οικολογικές οργανώσεις δεν έχουν θέση. Μπορεί η πράσινη επανάσταση να γίνει και χωρίς αυτές (!).

Στα δικά μας και πάλι, η Συνομοσπονδία Ελλάδας, δεν θα έχει καμία απολύτως δύναμη εφόσον δεν θα έχει και αντικείμενο. Δεν θα αποφασίζει, δεν θα κάνει μελέτες, δεν θα έχει πόρους. Στην καλύτερη γι’ αυτήν περίπτωση, είναι να υφίσταται σαν Φορέας μόνο κατ’ όνομα. Δεν θα έχει την δυνατότητα εκπροσώπησης των κυνηγών και να μιλά εξ ονόματος των.

Ο «Καλλικράτης» δεν γνωρίζω αν θα καλύψει τον αποτυχημένο «Καποδίστρια». Εκείνο όμως που φαίνεται καθαρά – σε βάθος χρόνου, είναι το γεγονός πως θα δώσει αρμοδιότητες στην τοπική κοινωνία ώστε να διαχειριστεί μόνη της τα προβλήματα της, μα και όσα άμεσα ή έμμεσα την αφορούν. Το κυνήγι και το περιβάλλον εκ των πραγμάτων θα φύγουν από τις γραφειοκρατικές αγκιστρώσεις που έχουμε γνωρίσει και θα απαλλαγεί από την κεντρική παθογένεια που δυστυχώς με μαθηματική ακρίβεια το οδήγησε και το οδηγεί στην αιχμαλωσία.

Οι δυνατότητες της Περιφέρειας και των νέων Δήμων θα είναι ανεξάρτητες σε τέτοιο βαθμό που η κεντρική κυβέρνηση θα έχει ρόλο επικουρικό, «βλέπε Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής», που η κάθε Πολιτεία δρα αυτόνομα σε όλα τα επίπεδα.

Ναι, διαβήκαμε το κατώφλι της «νέας εποχής» - μας αρέσει ή όχι. Αν θέλουμε να επιζήσουμε και μαζί με εμάς και το κυνήγι, θα πρέπει να προσαρμοστούμε. Και μπορούμε να έχουμε «ελεύθερο παραδοσιακό κυνήγι» αλλά με συνθήκες πολιτισμένης χώρας. Και απαλλαγμένοι δια παντός από τους «κυνηγοπατέρες μας»
=============================================


Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Πέμπτη 1η Ιουλίου 2010