Για τους κυνηγούς των ψήφων, κοινώς βουλευτών ή
βολευτών, είχαμε μιλήσει μέσα από τη στήλη αυτή την περίοδο των ευρωεκλογών.
Τότε συμμετείχαν και οι κυνηγοί στην άγρα ψήφων – όχι όλοι όμως, οι μισοί,
διότι οι άλλοι μισοί (κι εγώ ανάμεσά τους) λέγαμε ή πιστεύαμε τότε πως δεν
γίνεται να ψηφίσεις ένα κόμμα μόνο και μόνο από οργή!
Τότε βέβαια, απείχε από την στήριξη των κυνηγών και
η κεντρική συνομοσπονδία, φοβούμενη προφανώς μη χαλάσει την καλή εικόνα της και
τις σχέσεις της με το πολιτικό κατεστημένο. Τις σχέσεις της ποτέ δεν τις
χάλασε, αλλά και το κατεστημένο στο οποίο βασίστηκε, την πούλησε – αφού ζήσαμε
όλοι μας την «εποχή Μπιρμπίλη» - που μια χούφτα πράσινων «σοσιαλιστών»
ονειρεύτηκε τον τρίτο δρόμο που τον ήθελε μέσα από την «πράσινη ανάπτυξη». Και
γιγαντώθηκε τότε το μεγάλο φαγοπότι διαφόρων ΜΚΟ, που αγωνίζονταν, άλλες για
τον πελεκάνο του χωριού μου, άλλες για την νυχτερίδα της Πίνδου κτλ. Ήταν την
εποχή που οι οικολόγοι πράσινοι, κατέβαιναν στη Μεγαλόπολη με ποδήλατα να μιλήσουν
για την υπερθέρμανση του πλανήτη. «Μα καλά, δεν θα μιλήσουμε για την μόλυνση
του περιβάλλοντος από το εργοστάσιο της ΔΕΗ;» ρωτούσαν αφελώς οι κάτοικοι της
πόλης. «όχι», απαντούσε η πράσινη παρέα, «θα σας μιλήσουμε για το παγκόσμιο
κλίμα και τις επιπτώσεις του πάνω στη γη».
Αστεία πράγματα θα μου πείτε, αλλά οι οικολόγοι
μπήκαν στην Ευρωβουλή και κατάφεραν μία πράσινη τρύπα στο νερό. Πιθανό είναι να
καταφέρουν να μπούν και στην ελληνική βουλή – και τότε θα γελάσει ο κάθε
πικραμένος με τα καμώματά τους. Μέχρι τότε, οι χαμένοι είμαστε πάλι εμείς οι
κυνηγοί – γιατί μέρα με τη μέρα όλο και κάτι μας απαγορεύουν.
Σήμερα η οργή του λαού έχει φουντώσει για τα καλά –
και δίκαια λέγω – αφού έχουμε οδηγηθεί άπαντες στα όρια μας. Το θέμα είναι αν η
ψήφος μας – και εδώ έγκειται το οξύμωρο, θα είναι ψήφος οργής όπως την θέλουν
μερικά κόμματα ή αν θα προέλθει από το
επιστέγασμα σοφίας και βαθιάς επίγνωσης της πραγματικότητας.
Είμαι της άποψης, ότι ψηφίζω για το συμφέρον του
τόπου μου – και κατ’ επέκταση και για το δικό μου, και ψηφίζω όσο γίνεται με
περισσότερη νηφαλιότητα. Διότι η συμμετοχή στις εκλογές είναι πολύ σπουδαία
υπόθεση και δεν επιτρέπω στον εαυτό μου λάθη που ενδεχομένως θα προκύψουν από
την λανθασμένη επιλογή μου, απόρροια οργής, αγανάκτησης, και συναισθηματικής
φόρτισης. Άλλοι επιλέγουν να ψηφίσουν έχοντας σαν γνώμονα την οργή που έχει
προέλθει από όσα δεινά περνούμε.
Μερικά κόμματα πάλι, βασίζονται στην ψήφο οργής αφού
δεν έχουν να αντιτάξουν σοβαρά προγράμματα για το «αύριο». Και εδώ πάλι το
οξύμωρο – τα κόμματα και οι πολιτικές τους που μας οδήγησαν στο χάλι αυτό,
μιλούν, κινούνται και πράττουν, σαν όλα αυτά να μην προήλθαν από αυτούς και τις
πολιτικές τους. Και αναρωτιέμαι: «μα, για πόσο βλάκες μπορεί να μας περνούν;».
Ούτε τα κόμματα αυτά έχουν σοβαρά προγράμματα και συνεχίζουν να βασίζονται σε
νοοτροπίες λαϊκίστικες σαν να μην τους αφορούν όλα αυτά.
Λένε μερικοί κύκλοι – και ενδεχομένως να έχουν και
δίκιο, ότι οι πολιτικοί που μας αντιπροσωπεύουν είναι ο δικός μας καθρέπτης, η
δική μας προέκταση. Και τεχνηέντως μας έχουν χωρίσει σε μνημονιακούς και
αντιμνημονιακούς, λες και το θέμα αυτό είναι και όχι η οικονομική κρίση - που έχει όμως βαθύτερες προεκτάσεις αφού
κυρίως είναι κοινωνική κρίση.
Ο βουλευτής κυνηγά την ψήφο μας, αλλά εμείς κυνηγάμε
πολλά περισσότερα πράγματα στη ζωή. Στο χέρι μας είναι να διακρίνουμε τις
λεπτές γραμμές, εκείνες που θα μας οδηγήσουν στη κάλπη και θα εκλέξουμε
ανθρώπους άξιους να διαπραγματευθούν το μέλλον μας και την αξιοπρέπειά μας. Και
οι άξιοι άνθρωποι, πιθανό είναι να βρίσκονται στα περισσότερα κόμματα, να είναι
καθαροί, μορφωμένοι, αμόλυντοι από το σαράκι της καρέκλας – και να πιστεύουν
ότι μπορούν να παλέψουν με ειλικρίνεια και διαφάνεια για το συμφέρον μας.
Λέει μια παροιμία στρατιωτική: «ο νέος είναι ωραίος
αλλά ο παλιός είναι αλλιώς». Επειδή τους παλιούς όμως εμείς τους ζήσαμε καλά,
τους μάθαμε μέσα από τη στάση τους στην πολιτική τόσα χρόνια, είδαμε που μας
οδήγησαν με την παλαιοκομματική τους νοοτροπία – και δεν μπορούν να αλλάξουν
δυστυχώς, εμείς θέλουμε νέους ανθρώπους, κυνηγούς της ζωής που να μπορούν να
κοιτάζουν στο μέλλον με αισιοδοξία. Θέλουμε βουλευτές και όχι βολευτές,
επιτέλους, να τελειώνουμε οριστικά με το θέμα αυτό! …
==========================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την
Τετάρτη 2 Μαΐου 2012
