Κυριακή αξημέρωτα στο χωριό περιμένοντας την κάλπη
ν’ ανοίξει. Το σήμα των fm
στο ραδιόφωνο δεν ήταν καλό, έκανε πολλά παράσιτα. Γύρισα τον πομποδέκτη στα
μεσαία και άρχισα με την παλιά τεχνολογία να κάνω βόλτες στον κόσμο.
Στη Γαλλία μιλούσαν για τη νίκη του Ολάντ – για τα
δικά τους σαν κι εμάς κι αυτοί, αλλά δίχως τη φτώχεια (ακόμα) να κυριαρχεί στη
ζωή τους. Έστριψα βορειοανατολικά και έπιασα ράδιο Μόσχα. Δεν καταλάβαινα τα
σλάβικα και άλλαξα ήπειρο, έφτασα στη Λατινική Αμερική με τις εξωτικές μουσικές
της. Κοντοστάθηκα για λίγο, ήπια δυό γερές γουλιές καφέ και άναψα το τσιγάρο.
Χαρούμενοι άνθρωποι οι Λατίνοι. Αντιγύρισα τον πομποδέκτη και έπεσα στη «Φωνή
της Ελλάδας», στην εκπομπή που πάει παντού όπου υπάρχουν Έλληνες και τους μεταφέρει
τα νέα της πατρίδας. Την «Φωνή της Ελλάδας», σκεφτόταν σοβαρά η τελευταία
κυβέρνηση να την σταματήσει διότι δεν έφερνε κέρδη, ευτυχώς όμως εκπέμπει ακόμα
το σήμα της και συντροφεύει τους ναυτικούς μας με τα ποντοπόρα πλοία τους σε
θάλασσες άγριες, γλυκαίνει και τον νόστο του Έλληνα όπου γης.
Μόλις αναπαύτηκα καλά στη «Φωνή» άρχισε να ακούγεται
το τραγούδι «λυπημένες ιστορίες». Άναψα κι άλλο τσιγάρο και σηκώθηκα να κάνω
βόλτες στο δωμάτιο. Σαν κι μένα τούτη την ώρα (σκέφτηκα) πόσοι ακόμα άραγε να
ακούνε αυτό το τραγούδι; Και πώς να νιώθουν; Να είναι σαν κι εμάς εδώ
απογοητευμένοι; Να μας περιγελούν για τη φτώχεια μας; Να νιώθουν αλληλέγγυοι;
Το αγαπώ το ραδιόφωνο γιατί μεταφέρει συναισθήματα.
Παλαιότερα, ένα δυό χρόνια πριν φύγει από τη ζωή ο Νώε Παρλαβάντζας, είχα
καθίσει δυό φορές στο studio
της «Φωνής» στην Αγία Παρασκευή και ταξιδέψαμε με την Αρκαδία στις γωνιές του
κόσμου. Η επαφή του Νώε με την ομογένεια
ήταν μία μοναδική σχέση ανθρωπιάς και γλυκού νόστου. Μία άλλη φορά, είχα
μιλήσει στο ράδιο «Κόσμος» της Νέας Υόρκης για τις διατροφικές συνήθειες των
Ελλήνων κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 21’. Παραμονές της 25ης
Μαρτίου ήταν και η εκπομπή (μαγνητοσκοπημένη) μεταδόθηκε ανήμερα του
Ευαγγελισμού. Μου είχε μεταφέρει τότε η κυρία Βίβιαν Ευθυμιοπούλου (που μου
είχε πάρει την συνέντευξη), το κλίμα, τη συγκίνηση του άγνωστου ξενιτεμένου
Έλληνα.
Πόσοι άραγε Έλληνες του κόσμου, απόψε το βράδυ θα
είναι στα ραδιόφωνα, στο ίντερνετ, στις δορυφορικές τηλεοράσεις, για να
ακούσουν και να δουν τα εκλογικά αποτελέσματα από την πατρίδα, μετέχοντας κι
αυτοί με τον τρόπο τους στις δικές μας αγωνίες για ένα πιο ελπιδοφόρο αύριο.
Αυτές οι εκλογές θα έχουν ανατροπές. Και δεν είναι
ότι το λένε οι «ειδικοί», αρκεί να μυρίσει κανείς τον αέρα – και θα καταλάβει
αμέσως πως κάτι διαφορετικό γεννιέται. Αν θα είναι για καλό ή κακό, θα δείξει
στη συνέχεια, προς το παρόν όμως, ο Έλληνας πολίτης θέλει, επιδιώκει να
τιμωρήσει σκληρά αυτούς που τον έφεραν στη σημερινή του θέση. Δεν αντιλέγει
βέβαια κανείς νοήμων άνθρωπος πως χρειαζόμαστε μεταρρυθμίσεις, μεγάλες αλλαγές
και ανατροπές σε όσα στραβά αρμένιζαν μέχρι σήμερα συντηρώντας σχέσεις
πελατειακές ανάμεσα σε πολιτικούς και ψηφοφόρους – αλλά τις αλλαγές αυτές εκ
των πραγμάτων δεν μπορούν να τις φέρουν αυτοί που δημιούργησαν την αρρώστια.
Και ως εκ τούτου, επιβάλλεται, νέο, φρέσκο αίμα, σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα,
να αναλάβει να δουλέψει προς όφελός μας.
Οι «λυπημένες άγκυρες[i]»
που άκουσα πριν από λίγο στα μεσαία της «Φωνής», σηματοδοτούν το παλιό και
θλιμμένο παρελθόν μας και δίνουν ελπίδα για ένα χαμόγελο. Ας ευχηθούμε, ας
ελπίσουμε και ας πιστέψουμε ότι οι θυσίες μας θα πιάσουν τόπο από αυτούς που θα
κληθούν αύριο να συνασπισθούν και να κυβερνήσουν. Αφού άλλαξε η ζωή μας, είναι
αδύνατο να μην αλλάξουν και οι πολιτικοί συσχετισμοί. Αρκεί και πάλι, να
αναλάβουν υπεύθυνα και με σοβαρότητα την διεκπεραίωση των μεγάλων προβλημάτων
μας όσοι επιλεγούν απόψε από την κάλπη.
Μπορεί την κάλπη να την ονομάζουν «εγκυμονούσα»,
αλλά ότι και αν γεννήσει, ας το εκλάβουμε σαν μία νέα αρχή, σαν ένα καινούριο
ταξίδι. Πιστεύω, ότι απόψε το βράδυ, όποια και αν θα είναι τα αποτελέσματα,
κανείς δεν θα πρέπει να νιώθει άσχημα, ή ηττημένος επειδή το κόμμα του δεν θα
«περπατήσει», ή ακόμα θα «συντριβεί», ή έστω δεν θα κυβερνήσει. Το μετεκλογικό
ταξίδι, είναι σαν το ταξίδι στα μεσαία και βραχέα κύματα του ραδιοφώνου.
Πάλλονται τα κύματα και οδηγούνται εκεί που θέλεις. Αρκεί να το θέλεις …
=========================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την
Τετάρτη 9 Μαΐου 2012.
[i]
Ο τίτλος του τραγουδιού είναι «βυθισμένες άγκυρες», αλλά από κεκτημένη ταχύτητα
έγραψα «λυπημένες άγκυρες». Μετά, που το πρόσεξα, σκέφτηκα να το αφήσω! Το τραγούδι το ακούτε στο YouTube
