Ο χειμώνας, όπως συνηθίζει άλλωστε, κράτησε γερά και τούτη τη φορά το μπαϊράκι του πάνω στα ψηλά βουνά, και μας έδωσε χιόνια, πάγους, θερμοκρασίες χαμηλές, καταιγίδες δύσκολες – κυριάρχησε κατά την παλιά συνήθεια.
Τα κρύα κύματα που έρχονται ακόμα από τα βόρεια και τα ανατολικά, μοιάζουν να μην έχουν πολύ ζωή μέσα τους, δείχνουν την θλίψη τους για την εποχή τους που οσονούπω αντικαθίσταται από την πολύβουη Άνοιξη. Ο θάνατος και η ζωή, σε μια διαρκή αναιώνια πάλη και εναλλαγή. Ο πρώτος λιπαίνει και η δεύτερη καρπίζει.
Οι αμυγδαλιές άνθισαν και φέτος και γίνονται οδηγός για το μεγάλο γλέντι, που θα το πρωτοξεκινήσουν οι μικροί χείμαρροι, και θα δώσουν δύναμη στα μεγάλα ποτάμια, και αυτά με τη σειρά τους θα δώσουν το οξυγόνο τους στην νεκρή γης. Και το γκρίζο χρώμα θα φωτίσει το νεανικό πράσινο στις χιλιάδες αποχρώσεις του. Μα και οι λειψές πηγές θα βουίξουν από τα έγκατα της γης και θα σκορπίσουν ολόγυρα το δροσερό νεράκι τους που θα ξεδιψάσει ανθρώπους και ζώα.
Φτάσαμε στις πηγές κουρασμένοι από την ανηφοριά. Ξαποσταίναμε μονάχα όταν διακρίναμε στο χώμα το αχνάρι, το χαϊδεύαμε, το μυρίζαμε, και συνεχίζαμε. Γεμάτη η πλαγιά από οικογένειες αγρίων και αραιά και που η καπρίλα έδειχνε το αφεντικό, τον φύλακα, που έμαθε να ζει έξω από το κοπάδι αλλά πάντοτε κάπου εκεί κοντά, να το ελέγχει, να το προστατεύει. Ο κάπρος κυκλοφορεί μόνος του αλλά δεν ζει χωρίς την οικογένεια του, τον καρπό του από τα «περίπλοκα παιχνίδια του» στις νερολούτσες και στα γιατάκια.
Στις πηγές, γεμίσαμε τα παγούρια μας φρέσκο νεράκι αφού πρώτα φροντίσαμε και δροσίσαμε τα αναμμένα πρόσωπα μας – και ας είχε θερμοκρασίες χαμηλές. Πιάσαμε το απάγκιο από τα μεγάλα λεύκα που δεν τα αγκαλιάζουν 5 άνθρωποι και βγάλαμε τα «όπλα μας». Ντομάτες, κρεμμύδια, ελιές, λίγο τυρί από την άρμη του, ψωμί ζυμωτό και κρασί. Πλούσια τα ελέη εν μέσω κρίσης. «Πάλι ξέχασα να φέρω το χαβιάρι, πηγαίνει πολύ με το κρασί μας», μονολόγησα, αλλά την άλλη φορά οπωσδήποτε θα το θυμηθώ.
Το γεύμα μας κράτησε πολύ, τρώγαμε αργά, πίναμε συχνότερα και το κρασί μας έκιοσε νωρίς. Το άτιμο, στην εποχή του και αυτό, αφού πριν από λίγο καιρό καθάρισε για τα καλά και πίνεται σαν νέκταρ. Το κρασί όπως διηγούνται οι γερόντοι στα χωριά – και ο λόγος τους είναι στέρεος αφού βασίζεται στις δεκαετίες που βαραίνουν το κορμί – καθαρίζει καλά όταν το πιάσουν τα ξεροβόρια κατά τον Φλεβάρη. Από εκεί και μετά το κρασί σου χαρίζει τα μυστικά του.
Στην πρόχειρη θράκα με τις πετρούλες να την κυκλώνουν, οι μυρωδιές του ψημένου καφέ υψώθηκαν και χάθηκαν πάνω από τα λεύκα. Έμεινε ο ήχος από το κελάρυσμα του νερού να σπάζει την σιωπή μας. Ξάστερος ήχος, απαλός σαν γυναικείο χάδι, καθαρός σαν την ατμόσφαιρα που οι βοριάδες είχαν διώξει μακριά τις συννεφιές. Ξαπλώσαμε στο λιγοστό χορτάρι και κλείσαμε τα μάτια, πλησίαζε μεσημέρι, τα ζεστά μας ρούχα κράτησαν το μυαλό καθαρό και ανταμώσαμε άλλους καιρούς, σμίξαμε σαν πρωτόπλαστοι και αφεθήκαμε στους αρχέγονους ήχους.
Εκείνη, πρώτη φορά έκαμε το δρομολόγιο αυτό μαζί μου. «Θα κρυώσεις» της έλεγα, και χαμογελούσε, «θα δούμε στο δρόμο μας άγρια ζώα και θα φοβηθείς» συνέχιζα, μα δεν μιλούσε, προχωρούσε πάντα δυό βήματα μπροστά μου. Τώρα, στις ξεχασμένες και ταπεινές πηγές, το χαμόγελό της εφάνη σαν την Άνοιξη. Φωτίστηκε η μέρα περισσότερο, αλλά αυτός ο κόσμος μίκρυνε και έφτανε ίσαμε τις πηγές και τα λεύκα ολόγυρα.
Η σιωπή μας τώρα έδινε ισχυρότερους ήχους από αυτούς του φρέσκου νερού δυό μέτρα μακριά μας. Η γλώσσα δεν λύγιζε, αλλά το πρόσωπο, τα μάτια, φανέρωναν την φλυαρία της ψυχής μας. όλα τα λέγαμε με την σιωπή μας, νιώθαμε την ανάγκη να κρατήσουμε τα λόγια μας για αργότερα, κατά τον δρόμο της επιστροφής μας.
Αφήσαμε τις πηγές και τα μυστικά της και γυρίσαμε πίσω στα «πολιτισμένα μέρη». Η σιωπή μας δεν έλεγε να σταματήσει, τόσο πολύ μιλούσαν οι ψυχές που είχαν σμίξει στην αιώνια πάλη για να νικήσουν τον θάνατο. Ο Έρωτας, όπως και η Άνοιξη, από τον αγώνα ετούτο βγαίνουν πάντοτε νικητές …
=============================================
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 30 Μαρτίου 2001.
