Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

The game is over …

Ένα ατελείωτο ταξίδι ήταν όλο αυτό στην εφημερίδα. Από την εποχή της Αγγελοπούλου, μετά στην Απογευματινή, τώρα στην νέα διεύθυνση. Ταξίδι χωρίς συγκεκριμένους προορισμούς. Πεζοπορίες σε ορεινά μονοπάτια, σε δασολίβαδα, στις όχθες του Αλφειού ποταμού.

Και κυνήγι αγρίων κάπρων. Στην Πελοπόννησο, και συγκεκριμένα στην Αρκαδία κατά πρώτο λόγο, και λίγο, ελάχιστο στην ορεινή Ηλεία – εκεί που βγαίνουν τα καλύτερα κρασιά.  Ένα ταξίδι διαφορετικό, δύσκολο, απρόβλεπτο, με χαρές και λύπες. Και μέσα από αυτά, το μεγάλο κέρδος, η επαφή με την Μάνα γη, την Φύση.

Μέσα όμως από τα δικά μου ταξίδια, γνώρισα κυνηγούς αληθινούς από την Ελλάδα, από την Ήπειρο και την Μακεδονία, από την Στερεά Ελλάδα και την Θράκη. Και από την Πελοπόννησο, την μήτρα την πατρογονική. Νοερά κυνήγησα παντού, μαζί τους. Έζησα μαζί τους. Τις αγωνίες τους, την αγάπη τους για το κυνήγι, τον σεβασμό στο θήραμα και στους Νόμους.

Στάθηκα τυχερός γιατί αντάμωσα τον Απόστολο Αντωνάκη, τον διευθυντή του περιοδικού.  Και κέρδισα την τελευταία σελίδα, αυτήν που ήθελα, αυτήν που αγάπησα. Γιατί όλο αυτό το διάστημα έδινα το παρών. Με τις καλές μου και κακές μου στιγμές, με τον δικό μου τρόπο. Τον εκκεντρικό για μερικούς. Τον παράξενο για άλλους. Πάντα όμως ήμουν ο εαυτός μου. Δεν πούλησα ποτέ παραμύθια, δεν έδωσα λόγους ψεύτικους, δεν διαφήμισα ποτέ μου όπλα, φυσίγγια, κυνηγετικούς εξοπλισμούς, δεν πούλησα κυνηγόσκυλα, δεν έκανα πάσες για κανέναν,  δεν έγλυψα καμιά κυνηγετική αρχή, δεν στάθηκα με το μέρος της εξουσίας. Έμεινα πιστός με το μέρος του αληθινού κυνηγού. Εκείνου του κυνηγού που είναι ταπεινός. Που σκύβει να σηκώσει την πεσμένη πέτρα της ξερολιθιάς, που πίνει γονατιστός νεράκι από την πηγή, σαν να προσκυνά τον δημιουργό.

Δεν ζήτησα ποτέ χρήματα για την γραφή μου, και δεν πήρα. Στάθηκα ελεύθερος. Όπως ακριβώς ήθελα. Γι’ αυτό κι ενόχλησα τους ανελεύθερους με τον γραπτό μου λόγο.  Δεν θαύμασα κανέναν στο ταξίδι αυτό. Αντίθετα, σεβάστηκα εκείνους που το άξιζαν. Χτύπησα την αρχή, γιατί δεν είναι άξια λόγου και σεβασμού. Υποκρίνεται.

Εκτός από τον Απόστολο, γνώρισα την καταπληκτική Βανέσσα Ρωμαίου, αρχισυντάκτρια του περιοδικού την πρώτη περίοδο. Αλλά κι  άλλους αξιόλογους συνεργάτες, τον Χρήστο Κτενά, την Ειρήνη Κουτσάφτη, μετά την Θεανώ Καρούτα. Τους ευχαριστώ όλους που ανέχτηκαν τις παραξενιές μου.

Το θέμα για μένα είναι να μπορείς να βάλεις τέλος όταν πρέπει. Για μένα ο κύκλος έκλεισε, ολοκληρώθηκε. Δεν έχω να πω ή να γράψω κάτι καινούργιο για το κυνήγι. Οπότε δεν έχω κανένα λόγο να σας κοροϊδεύω. Δεν θέλω να καταντήσω να «αγωνίζομαι» κι εγώ μισόν αιώνα σαν αρκετούς καθεστωτικούς κυνηγούς. Έχω να κάνω στη ζωή μου κι άλλα χρήσιμα και όμορφα πράγματα. Τους «αγώνες και τις υποκρισίες» τους αφήνω σε αυτούς που έχουν ανάγκη να γεμίζουν την ματαιοδοξία τους. Ευτυχώς, τέτοιες ανάγκες δεν έχω.

Το κυνήγι αυτό καθεαυτό, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Αλλά δεν του δώσαμε την δέουσα σημασία η πλειοψηφία. Αρκεστήκαμε μόνο στην θηραματική δραστηριότητα κι αφήσαμε τις άλλες εκφάνσεις τους σε ανθρώπους ανάξιους. Η μειοψηφία όμως – γι’ αυτήν που έδινα τον χρόνο μου, αξίζει πολλά περισσότερα.

Μέσα από την καρδιά μου ευχαριστώ εσάς που με διαβάζατε μέχρι και σήμερα.  Ίσως κάποια μέρα, όταν οι συνθήκες αλλάξουν, να γράψω πάλι για εσάς. Και για μένα φυσικά. Ίσως.

Καλά κυνήγια να έχετε, εσείς που σέβεστε τους Νόμους. Εσείς οι αφανείς και ανώνυμοι κυνηγοί, εσείς οι μύστες της φύσης, εσείς οι βιγλάτορες του εθιμικού δίκαιου.

Σας ευχαριστώ πολύ με περισσότερα από 500 άρθρα μου στο ταξίδι που μόλις έφτασε στο τέλος του …

=================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015.