Γεννημένος αρχηγός ο φίλος της ιστορίας μας, με τα σκυλιά του, την άριστη γνώση του βουνού και της πανίδας, επιβλητικός με την συμπεριφορά του, εξέχον μέλος της τοπικής μικροκοινωνίας, εύκολα επιβλήθηκε στην ομάδα του όπως ο λύκος στα ανυπεράσπιστα πρόβατα.
Η ομάδα από θηράματα καλά βαδίζει – τα μέλη της στην πλειοψηφία του είναι καλοί κυνηγοί. Τα «άγρια» τα θηρεύει η ομάδα αλλά δεν τα βάζει στο σακούλι της, δεν τα βλέπει καν. Τα διαχειρίζεται ο αρχηγός – που σαν καλός επί των οικονομικών που είναι, πιάνει μολύβι και χαρτί και αρχίζει να καταγράφει τα έξοδα: «τόσα για τα σκυλιά μου, από εμβόλια, τροφές, σαμπουάν - τόσα για μπενζίνα, λάδια, φίλτρα, μπουζί – τόσα για φυσίγγια εισαγόμενα άριστης ποιότητας – τόσα για ψυχολογική υποστήριξη στην ομάδα – και τα ποσά διαρκώς αυξάνονται – αυξήθηκε και ο ΦΠΑ, και το τελικό ποσό των εξόδων φέρνει μελαγχολία στην ομάδα.
Τα έξοδα ισοσκελίζονται από την επικαρπία των θηραμάτων που με τόσο κόπο διαχειρίζεται ο αρχηγός. Και δυστυχώς σε ολόκληρη κυνηγετική σεζόν, ζήτημα είναι αν ο απλός κυνηγός της ομάδας επέστρεψε σπίτι του με ένα κιλό «άγριο». Επόμενο είναι να τον πιάσει το παράπονο – και πάει στον παπά να εξομολογηθεί – ψιθυρίζει τον καημό του και στους φίλους του, και τους ψιθύρους τους πιάνουν οι Σάτυροι και οι Σειληνοί και τους κάνουν γυροβολιά στο ελατοσκέπαστο Μαίναλο.
Εκεί στο Μαίναλο περιφέρεται με την φαρέτρα της και η Άρτεμις – ξέρετε, η θεά – όχι το πρόγραμμα που παρουσίασε προ ημερών η καλή μας μάνα η ΚΣΕ. Και μερικά βράδια δίχως φεγγάρι, διακρίνει σκιές να φυλάνε στα περάσματα των «αγρίων» - είναι οι κυνηγοί της ομάδας που απελπισμένοι από τους ισολογισμούς του αρχηγού της, καταλήγουν στην παρανομία για να αναθρέψουν τα παιδιά τους. Πολλές φορές σήκωσε τα φαρμακερά βέλη της να τους «καρφώσει» μα το μετάνιωσε, «άστους, πεινασμένοι είναι».
Τη νύκτα χώρια και την ημέρα μαζί η ομάδα, συνεχίζει την πορεία της. Και μία βαριά συνωμοσία σιωπής αιωρείται – αφού όλοι γνωρίζουν τα «στραβοπατήματα τους», αλλά ποιος να μιλήσει και τι να μολογήσει…. Το θέμα είναι να μην διαταραχθεί το «καλό κλίμα». Κάποιοι δεν άντεξαν όμως την ψυχολογική πίεση, κάποιοι άλλοι το ξενύχτι στο καρτέρι, και δυστυχώς η καλή ομάδα έχει διαρροές. Μερικοί φεύγουν και δεν αναπληρώνονται από καινούριο αίμα (!).
Ο αρχηγός, αηδιασμένος από την συμπεριφορά μερικών μελών της ομάδας του, που τόσα κάνει γι’ αυτούς τους αχάριστους, κλείνεται στον εαυτό του και με δυσκολία του παίρνεις κουβέντες. Ευτυχώς όμως που σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, θυμάται τον αγαπημένο του λαγό – και τον βλέπεις μονάχο του και με μοναδική παρέα τα σκυλιά του, να βαδίζει στα ξεχασμένα λαγοτόπια. Ξεχνιέται με τον τρόπο αυτό, βλέπει να κυνηγάνε και τα σκυλιά του χαρούμενα, και επιστρέφει σπίτι κάπως ξαλαφρωμένος από τα βάσανα της ομάδας του.
Μα και αυτοί οι «αδιάντροποι» που φεύγουν από την ομάδα, έχουν το θράσος και ενσωματώνονται σε γειτονικές ομάδες – εκεί που η δίκαιη μοιρασιά του κάπρου είναι νόμος απαράβατος. Τα βλέπει τα «παράδοξα» ο πληγωμένος αρχηγός, τα μαθαίνει, και απορεί «μα καλά, οι άλλοι αρχηγοί δεν έχουν έξοδα; πως θα ισοσκελίσουν το ταμείο αν δεν πουλήσουν στην μαύρη αγορά τον κάπρο;»
Ερωτήματα αναπάντητα που του κατατρώγουν τα σωθικά, ερωτήματα που βασανίζουν την ευφυή σκέψη του, ερωτήματα που αιωρούνται σαν την άδικη κατάρα και βαραίνουν τη ζωή του. «Θεέ μου, πόσο άδικος έγινε ο κόσμος» σκέφτεται, και τραβά για το βουνό, μόνος, με το νέο σκυλί του για εκπαίδευση - το βρήκε στη πόρτα του σπιτιού του και το πάει στον λαγό να διαπιστώσει αν κάνει……….
===========================================
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010
