Η Δεσποσύνη Θεανώ, μικρή σε ηλικία, ασχολείται κατά κάποιο τρόπο με το κυνήγι. Η σχέση της μαζί του δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα – όπως συμβαίνει με την Δεσποσύνη Ειρήνη που την βλέπω πολύ σύντομα να φέρνει βόλτες στο βουνό επωμιζόμενη κάποιο δίκανο ή ένα ελαφρύτερο σούπερ ποζέ.
Τι να λέμε, η γυναικεία παρουσία στο δάσος, συμπληρώνει όλες τις ατέλειες της ζωής μας. Γεμίζει με φως τα βαθύσκια μονοπάτια, διώχνει την κούραση με τη δροσερή ανάσα της, το άγγιγμα της δίνει ελπίδα.
Οι γυναίκες κυνηγοί στην Ελλάδα δεν είναι πολλές – όμως η παρουσία τους στους κυνηγότοπους εμπνέουν σεβασμό, αυτόν που πολλές φορές εμείς τον απωλέσαμε για διάφορους λόγους. Έχουν παιδεία που απουσιάζει από την πλειοψηφία των Ελλήνων κυνηγών. Χρησιμοποιούν με θετικό τρόπο το μυαλό τους και τις εμπειρίες τους, σε αντίθεση με εμάς που γινόμαστε παρορμητικοί για ψύλλου πήδημα. Δεν κυνηγούν λάθρα ποτέ, όπως συμβαίνει συνηθέστατα στις «παρέες μας». Σέβονται τους γραπτούς και άγραφους Νόμους, κάτι που εμείς το κάνουμε όταν μας συμφέρει και όπως μας βολεύει. Η παρουσία τους στο δάσος είναι αψεγάδιαστη. Σέβονται με καταλυτικό τρόπο το περιβάλλον και δεν το επιβαρύνουν με άδεια φυσίγγια, πλαστικά ποτήρια, και όσες άλλες βρωμιές «ξεχνάμε» εμείς επειδή ο χρόνος μας δεν επιτρέπει να σκύψουμε για έναν στοιχειώδη καθαρισμό του ζωτικού μας χώρου.
Υπερτερούν παντού οι γυναίκες κυνηγοί, μας αρέσει ή όχι. Ακόμα και στο καρτέρι, ασφαλώς και στις δύσκολες ιχνηλασίες, σαφέστατα και όπου αλλού οι ανάγκες τις καλούν. Αγαπούν τη φύση περισσότερο από εμάς και το αποδεικνύουν με τις πράξεις τους τις ανεπιτήδευτες, φερόμενες κυριολεκτικά σαν να βρίσκονται στο σπίτι τους, στον οικείο τους χώρο.
Η αξιοσύνη τους βέβαια δεν φαίνεται μονάχα στο πολύπαθο κυνήγι. Σε όσους τομείς έχουν καταπιαστεί τα κατάφεραν πολύ καλύτερα από εμάς. Και γνωρίζοντας το πάθος τους και την αγάπης τους με όσα εμπλέκονται και τα φέρουν σε πέρας – πάντοτε καλύτερα από την αφεντιά μας - απορώ, πως και δεν ασχολήθηκαν πλην ελαχίστων εξαιρέσεων φυσικά, με τα κοινά, πως και δεν θέλησαν μέχρι σήμερα να ασχοληθούν διεξοδικότερα με τα συνδικαλιστικά μας ζητήματα.
Πολύ θα ήθελα να έβλεπα γυναίκες προέδρους ομοσπονδιών να ηγούνται στα κυνηγετικά δρώμενα και να δίνουν λύσεις σε καίρια ζητήματα. Θα ευχόμουν να έβλεπα γυναίκα πρόεδρο της γενικής συνομοσπονδίας μας – αληθινή πρόεδρο και όχι imitation πρόεδρο που έχουμε σήμερα – να δίνει αληθινές μάχες και όχι να κάνει ασκήσεις επί χάρτου όπως κάναμε σαν φαντάροι υπηρετώντας σε «υψηλά» πόστα των επιτελείων – και τις ίδιες ασκήσεις κάνουν ακόμα και σήμερα οι κυνηγοπατέρες μας.
Μία γυναίκα πρόεδρος των κυνηγών απέναντι στην γυναίκα υπουργό ενός υπουργείου που ψάχνει να βρει την ταυτότητα του, ελεγχόμενο σε μεγάλο βαθμό από φερέφωνα επιλεγμένων ΜΚΟ. Ναι, μία γυναίκα που δεν θα χρειάζεται να κάνει βλαχοπολιτική – αφού θα μπορεί να τεκμηριώσει με σαφήνεια τα ατράνταχτα επιχειρήματα των κυνηγών έναντι των υπολοίπων νεροκουβαλητών οικολογούντων. Ναι. Γυναίκα πρόεδρο που δεν θα παραπλανά και δεν θα κρατά σε ομηρεία χιλιάδες κυνηγούς με αφορμή τις κατάπτυστες ετήσιες ρυθμιστικές ή την μυστική διπλωματία που αναπτύσσει (!) με τους αρμόδιους φορείς. Ναι, γυναίκα πρόεδρο που θα εκλέγεται από τη βάση και όχι από μία παρωχημένη παρέα άχρηστων συνδικαλιστών – εκλεκτόρων.
Ξέρω, στην Ελλάδα ζω, της ρεμούλας και της κομματοκρατίας, και δεν πρέπει να έχω πολλές ελπίδες. Όμως, τώρα που είμαστε στον πάτο της πολιτικής και οικονομικής μας ζωής, στον ίδιο πάτο που βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια και η δική μας ΚΣΕ – ευκαιρία είναι να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά και να δείξουμε τον ελπιδοφόρο δρόμο στη γυναίκα κυνηγό – σε αυτήν που θα τολμήσει να δώσει ακόμα και «χαστούκια» για την πραγματική ελευθερία του κυνηγίου και όχι να κοροϊδεύει σαν τους αιώνιους κατσικοπόδαρους αρχηγίσκους μας……
===========================================
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010
