Το «θερμό επεισόδιο» ανάμεσα στους προέδρους των κυνηγετικών συλλόγων Δημητσάνας και Πύργου στην Γενική Συνέλευση της Ομοσπονδίας Πελοποννήσου πρόσφατα – για την σπορά χωραφιών από μέρους του κ.σ Πύργου σε ορεινό χωριό της Αρκαδίας, πρέπει να μας προβληματίσει σε σχέση με το έργο που παράγει κάθε σύλλογος και όχι με τις δικαιοδοσίες εκάστου συλλόγου.
Ψάχνοντας, και ρωτώντας φίλους κυνηγούς της περιοχής, έμαθα ότι στην συγκεκριμένη περιοχή της σποράς από μέρους του κ.σ. Πύργου, δραστηριοποιείται η ομάδα αγριόχοιρων από την Ολυμπία – η ομάδα του Δάσκαλου που παλαιότερα μάλιστα είχαμε φιλοξενήσει στο περιοδικό και την είχαμε χαρακτηρίσει «ομάδα πρότυπο». Στην ομάδα αυτή συμμετέχει και ο πρόεδρος του κ.σ Πύργου.
Εφόσον δεν βλάπτει την τοπική κοινωνία η σπορά των συγκεκριμένων χωραφιών – και αφού μάλιστα δόθηκε και η έγκριση από τον ιδιοκτήτη των χωραφιών, δεν υπήρχε λόγος πιστεύω να δημιουργηθεί το επεισόδιο ανάμεσα στους δύο προέδρους. Εκτός και αν ο πρόεδρος της Δημητσάνας πήγε στη συνέλευση «αδιάβαστος» ή απληροφόρητος.
Δεν ξέρω μέχρι που φτάνουν οι δικαιοδοσίες του κάθε συλλόγου – αν μπορούν επίσης να επεκτείνονται σε γειτονικούς νομούς (αλλά στην ίδια Περιφέρεια), μα δεν με ενδιαφέρει και καθόλου – αφού το ζητούμενο είναι τι γίνεται προς το συμφέρον του κυνηγίου και όχι τι τσιφλίκια ορίζει ο κάθε σύλλογος. Αναλυτικότερα όμως, ο κ.σ. Πύργου, έχει έντονη δραστηριότητα και πολυποίκιλο έργο με συνεχή παρουσία όχι μόνο σε σπορές για αγριόχοιρους, πέρδικες κ.α – αλλά είναι ένας ζωντανός σύλλογος που έχει λόγο και έργο και στην τοπική κοινωνία.
Αντίθετα, ο κ.σ. Δημητσάνας – από πληροφορίες πάντοτε κυνηγών της περιοχής, επί της ουσίας είναι ένας ανύπαρκτος σύλλογος που θυμάται τα μέλη του στις εκλογικές αναμετρήσεις – και επιλεκτικά θα ‘λεγα – εφόσον πολλά μέλη του πληροφορούνται εκ των υστέρων τις αλλαγές στα προεδρεία. Δυστυχώς, η κυνηγετική σφραγίδα από μόνη της, δεν μπορεί να παράγει έργο – και το μόνο που γίνεται είναι να δίνει έναν εκλέκτορα στις εκλογές της Ομοσ. Πελοποννήσου.
Λίγο πριν κλείσω την μικρή μου έρευνα, πληροφορήθηκα ότι οι κ.σ. Δημητσάνας και Πύργου απόκτησαν δικούς τους θηροφύλακες. Μάλιστα, ο θηροφύλακας του κ.σ. Πύργου εθεάθη σε περιπολία – αντίθετα με τον θηροφύλακα της Δημητσάνας που αναμένεται εντός των ημερών η πρόσληψή του. Πιστεύω, τώρα που διαβάζετε τον σημείωμα αυτό, να έχει πραγματοποιηθεί η πρόσληψη και να δούμε τον θηροφύλακα σε δράση. Στην περιοχή νοσεί πραγματικά η θηροφύλαξη και πιστεύω ότι το μέτρο αυτό ήταν απαραίτητο – και θα ‘λεγα, το μοναδικό έργο του κ.σ. Δημητσάνας (!).
Οι κυνηγετικοί σύλλογοι οφείλουν να συνεργάζονται και όχι να αντιδικούν – έχουν υποχρέωση να συνομιλούν για τα όποια προβλήματα προκύπτουν και όχι να φτάνουν στα άκρα. Και ειδικότερα για την λαθροθηρία που στην περιοχή της Δημητσάνας – χαράδρας του Λούσιου – τα πράγματα ήσαν εντελώς ανεξέλεγκτα, καιρός είναι να επέλθει η τάξη και η νομιμότητα.
Δίνεται η ευκαιρία στον κ.σ. Δημητσάνας να αποκαταστήσει το όνομα του και να παράσχει κάθε βοήθεια για την πάταξη της λαθροθηρίας. Η αδράνεια τόσων χρόνων έβλαψε το κυνήγι της περιοχής – και ευτυχώς που υπήρξε η 9ετής απαγόρευση του αγριόχοιρου στην χαράδρα του Λούσιου και υπάρχει σήμερα άφθονο κυνήγι – αφού το βοήθησε η μετ’ εμποδίων αναπαραγωγή στα χρόνια που πέρασαν.
Για το καλό του κυνηγίου, οι δύο σύλλογοι έχουν υποχρέωση να ρίξουν «νερό στο κρασί τους», να αναβαθμίσουν τις σχέσεις τους και να πορευθούν συνεργαζόμενοι – ξεχνώντας «ποιος έκανε την αρχή», «ποιος είπε τι», «ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο», «ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός». Αν υπάρχουν εγωισμοί, καλό είναι να πέσουν κι αυτοί, γιατί ως γνωστό τοις πάσι, στην αναμπουμπούλα μόνο ο λαθροθήρας χαίρεται.
Στην εποχή του «ΥΠΕΚΑ και της “ματωμένης” ΚΣΕ» που δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο – αφού όλα κινούνται στο σκοτάδι και στην παραπληροφόρηση, εμείς οι κυνηγοί αν μη τι άλλο, έχουμε υποχρέωση να είμαστε μονιασμένοι - το οφείλουμε στους εαυτούς μας και στο κυνήγι.
=========================================
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010
