Με το τέλος της κάθε κυνηγετικής περιόδου, αρχίζουν τα σχέδια της ομάδας για την επόμενη σεζόν: «του χρόνου θα καρπωθούμε περισσότερα γουρούνια – θα κάνουμε καλύτερη ομάδα – θα έχουμε καλύτερα σκυλιά – θα, θα, θα».
Ωραία τα λόγια, πόσο μάλλον τα σχέδια και οι ευσεβείς πόθοι – αφού γι’ αυτά μάλιστα δεν πληρώνει και κανείς - ωραία επίσης διότι κρατούν σε εγρήγορση τη νεκρή περίοδο την ομάδα και της δίνουν ελπίδες για την επόμενη καλύτερη χρονιά.
Το κακό με τις ομάδες των γουρουνάδων - ή μάλλον ένα από αυτά, είναι ο αριθμός τους. Σπάνια θα συναντήσει κανείς στο βουνό νόμιμη ομάδα μέχρι των 10 ατόμων. Συνηθέστερα ο αριθμός τους ξεπερνά τα 15 ή και τα 20 άτομα. Και ποιος άραγε μπορεί να ελέγξει μία ομάδα γουρουνάδων αν είναι νόμιμη ή παράνομη; Κανείς απολύτως. Η Θηροφυλακή μα και κανείς άλλος ελεγκτικός μηχανισμός δεν έχει την δυνατότητα να σταθμίσει με ακρίβεια και να συμπεράνει αν μία ομάδα είναι παράνομη.
Παρατηρείται επίσης το θλιβερό φαινόμενο, να ενοποιούνται δύο ομάδες σε μία για τον πλήρη έλεγχο των «τόπων τους». Για το ποθητό αποτέλεσμα στο φινάλε που δεν είναι άλλο παρά η συλλογή κρέατος. Μα το κυνήγι αυτό είναι; Αυτοσκοπός;
Την φύση οι μόνοι κυνηγοί που δεν την απολαμβάνουν στην πλειοψηφία τους είναι οι γουρουνάδες. Πάντα αγχωμένοι με την παγάνα και τις διαδρομές του κάπρου, αγχωμένοι με την άστοχη βολή στο καρτέρι, εκνευρισμένοι πολλές φορές με το τελικό αποτέλεσμα και τον μικρό αριθμό κάρπωσης - που λοιπόν να ξεκλέψουν λίγο χρόνο να απολαύσουν τα μικροπράγματα που συναντούν στο διάβα τους;
Και στη δική μου ομάδα, πολλές είναι οι φορές που το άγχος γίνεται ο κυρίαρχος παράγοντας του κυνηγίου μας. Κάποιοι όμως από εμάς, δεν «ταραζόμαστε» εύκολα, δεν λυγάμε στις απαιτήσεις της παράνοιας. Για τον λόγο αυτό ο ένας κοιμάται και τον πατά ο λαγός, ο άλλος τον «παίρνει για λίγο τον υπνάκο» στο καρτέρι και ο κάπρος του στέλνει φιλάκια, ένας τρίτος δεν ακολουθεί κατά γράμμα την διαταγή του αρχηγού: «τρέξε γρήγορα στις καρυδιές» - και περνάει από το σπίτι του, τσιμπολογά πρόχειρα, πίνει τον καφέ του με ρέγουλα, και φτάνει στη θέση του όμως έγκαιρα!!.
Είπαμε, το άγχος σκοτώνει και καλό είναι να μην το μεταφέρουμε στα κυνηγοτόπια που πηγαίνουμε. Η ενοποίηση λοιπόν ομάδων, ο μεγάλος αριθμός των, μας δείχνει με σαφήνεια ακόμα και το άγχος της κάρπωσης. Αν καταφέρουμε και το αποβάλουμε θα είμαστε πολλαπλά κερδισμένοι. Και είμαι βέβαιος ότι και η αποτελεσματικότητα της ομάδας (της νόμιμης) θα είναι καλύτερη.
«Στη χαράδρα του Λούσιου υπάρχουν γουρούνια;» - ρώτησε πρόσφατα φίλος μου που πήγε να βγάλει την άδεια του, τον πρόεδρο του Κυνηγετικού Συλλόγου Δημητσάνας. Διαβάστε την απάντηση του προέδρου που επιβεβαιώνει τους σημερινούς μου προβληματισμούς. «Στη χαράδρα του Λούσιου το κυνήγι ήταν απαγορευμένο για 9 χρόνια. Πέρυσι δόθηκε ελεύθερη η περιοχή στους κυνηγούς. Ε λοιπόν, πήγαν στα πρώτα κυνήγια, αφάνισαν ότι βρήκαν και τράβηξαν σε άλλα κυνηγοτόπια».
Αυτά που με παράπονο είπε ο πρόεδρος, φανερώνουν δυστυχώς την ποιότητα του Έλληνα γουρουνά στην πλειοψηφία του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ακόμα και το ότι τα περισσότερα κυνηγετικά ατυχήματα προέρχονται από το κυνήγι αυτό. Και δυστυχώς - θα το πω για πολλοστή φορά, οι περισσότεροι γουρουνάδες είναι απροσάρμοστοι αφού λίγοι από αυτούς «καταδέχονται να φορέσουν» το πορτοκαλί γιλέκο και καπέλο που κυριολεκτικά σώζει ζωές.
«Μην ανησυχείς για τίποτα, φέτος θα πάμε καλύτερα από κάθε άλλη φορά», μου έλεγε φίλος της ομάδας την ώρα που κουτσοπίναμε τα τσίπουρα και η γλώσσα προέτρεχε της διανοίας !!. Μα δεν ανησυχώ καθόλου του απάντησα. Εξάλλου τη δουλειά μου στο κυνήγι την κάνω καλά, δίχως βιασύνες και φωνές, δίχως άγχος. Και αν τύχει πάλι και ο αρχηγός μου πεί: «γρήγορα στις καρυδιές να γυρίσεις το γουρούνι μέσα στη παγάνα», θα περάσω πρώτα από το σπίτι να τσιμπολογήσω, να πιώ το καφεδάκι μου, να αφουγκραστώ τα σκυλιά και μεταααααααά, θα πάω στη θέση μου.
Στην ώρα μου …
============================================
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010
