"Το κυνήγι του κάπρου είναι και πάλι εδώ. Από σήμερα και μέχρι τέλος του χρόνου για την Πελοπόννησο, και μέχρι τέλος του Γενάρη 2011 για την υπόλοιπη Ελλάδα. Είναι εδώ, ενωμένο ΔυΝαΤο, που θα ‘λεγε και «Εκείνος» απευθυνόμενος προς τις μάζες, που τις έκανε και παραληρούσαν από το μεθύσι της «συγκυβέρνησης» κάποτε !!".
Τότε που οι μάζες ζητούσαν αλλαγή, ο κάπρος δεν έβοσκε στην Πελοπόννησο, μόνο πρόβατα μιλιούνια, που τα καημένα τα κάνεις εύκολα ζάφτι, τα βάζεις στο μαντρί και τα αρμέγεις εύκολα.
Ο κάπρος είναι περήφανο ζώο, αγέρωχο, παιχνιδιάρικο, λεύτερο. Δεν μπαίνει σε καλούπια, είναι το έμβλημα της αληθινής ελευθερίας στα λιβάδια και στα δάση της πατρίδας μας. Ο βασιλιάς της πανίδας μας.
Από σήμερα είμαστε στο βουνό, κυνηγώντας όχι μόνο τον κάπρο – αυτό τα εκπληκτικό σε ευφυΐα ζώο, μα κυνηγάμε και την αίσθηση λευτεριάς που μας την στέρησαν και μας την αφαιρούν οι σημερινές, οι καθημερινές συνθήκες ζωής.
Το αληθινό κυνήγι του κάπρου είναι περιπέτεια, ενεργοποιεί όλους τους νευρώνες του μυαλού, βάζει σε λειτουργία το σώμα. Πνεύμα και σώμα, από κοινού, ψάχνουν, παρακολουθούν, αφουγκράζονται, βλέπουν, μυρίζουν, αισθάνονται, αποφασίζουν, τολμούν, σχεδιάζουν, και κυνηγούν.
Το αληθινό κυνήγι είναι η άγρια φύση, είναι το χώμα, οι λούτσες, τα σούρματα, το πυκνό, η ανηφοριά, η κούραση, η αναμονή, η μοναξιά, το κρύο και η παγωνιά, η εικόνα, το διάσελο, ο αγέρας, η βροχή, ο ιδρώτας.
Το αληθινό κυνήγι είναι τα σκυλιά μας, το κλαφούνισμά τους, η στάμπα τους, ο ντορός τους, ο φόβος τους, ο ήχος από το κουδούνι τους, ο τραυματισμός τους, το κλάμα τους, η χαρά τους, η κόπωση τους, η δίψα τους. Σκυλιά καταδίωξης, από τον αρχαίο κόσμο μέχρι τις ημέρες μας, στην υπηρεσία του ανθρώπου - κυνηγοί, φύλακες, φίλοι - δεμένα άρρηκτα με τη ζωή μας σε όλες τις εκφάνσεις της.
Το αληθινό κυνήγι του ανθρώπου είναι ένας ατέλειωτος πόλεμος, από τις πρώτες αχτίδες της δημιουργίας ως σήμερα. Κυνήγι για την επιβίωση, την οικογένεια, την κοινωνία, «Πατέρα των πάντων» ονόμασε ο Ηράκλειτος τον πόλεμο – και το κυνήγι είναι μία από τις εκδοχές του – και ας μην αρέσει σήμερα στα παιδιά της πλατείας, στα παιδιά των λουλουδιών, στα παιδιά που δυστύχησαν επειδή από τη γέννηση τους γεύονται το τσιμέντο και τη σκόνη της πόλης.
Κυνηγάμε τον κάπρο και πολλές φορές νιώθουμε πως φτάνουμε στα όρια μας. Όμως, προχωράμε ακόμα ένα βήμα μπροστά, νιώθουμε πως έχουμε ακόμα δυνάμεις. Ο κάπρος είναι η αφορμή - τα ανθρώπινα όρια, ακόμα είναι άγνωστα – απλά εμείς πλησιάζουμε ένα κομμάτι τους. Αντιμέτωποι όχι με τον κάπρο μόνο, μα και με το στέρεο μονοπάτι, με την πατημασιά μας στο χώμα, μέρος και εμείς της δημιουργίας, των νόμων της φυσικής και της βαρύτητας που μας κρατάνε όρθιους και μπορούμε και αγναντεύουμε ξάστερους ουρανούς - που μπορούμε και ελπίζουμε στο πέταγμα του αετού.
Το κυνήγι του κάπρου, είναι πρόκληση και οδηγός προς την αληθινή ζωή. Και η αληθινή ζωή είναι καθαρό νερό, είναι το φως του ευλογημένου τόπου μας, είναι η καθαρή ματιά, είναι το γελαστό παιδί.
Γεννηθήκαμε στη φύση και μας έβαλαν φυλακή σε ανορθόδοξες πόλεις, μας γιόμισαν τα πνευμόνια δηλητήρια και τα στομάχια μεταλλαγμένες τροφές. Μας τιμωρούν με νόμους που μάχονται τη φύση, μας βάζουν ταμπέλες: «δολοφόνοι, άνανδροι, ψυχοπαθείς κ.α» - και εμείς όμως, απτόητοι από τις κούφιες ανοησίες σαπισμένων μυαλών, από ανέραστους οπαδούς μιάς καινούριας ζωής που ευαγγελίζονται τον άνθρωπο υποταγμένο και φοβισμένο, προχωράμε την πλαγιά του βουνού με το δισάκι μας στον ώμο για να σταθούμε στο ράπισμα του ανέμου, για να δούμε την αλήθεια από ψηλότερα.
Ο κάπρος είναι η αφορμή για τα «μεγάλα κυνήγια …».
=============================================
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010
=============================================
Στη φωτό "αντάρτης" κυνηγά τις σκιές του ... Τεργέστη 2009
=============================================
Στη φωτό "αντάρτης" κυνηγά τις σκιές του ... Τεργέστη 2009
