Για να μην ξεχνάμε: «σύμφωνα με την τροποποίηση της Ρυθμιστικής 2010 – 2011, ο επιτρεπόμενος αριθμός κάρπωσης αγριόχοιρων στην Πελοπόννησο από 2 θηράματα ανά κυνηγετική εξόρμηση που ήταν, άλλαξε και επιτρέπονται 3 θηράματα».
Στην υπόλοιπη Ελλάδα ο αριθμός κάρπωσης ανά εξόρμηση παραμένει ο ίδιος, 4 θηράματα. Χαράς ευαγγέλια λοιπόν για όλους εμάς που ασχολούμαστε με το δυσκολότερο και συναρπαστικότερο κυνήγι στην Ελλάδα.
Από το απόγευμα της Τρίτης συγκεντρωθήκαμε στο γνωστό στέκι της ομάδας, και μεταξύ εσπρέσο και τσίπουρου βάλαμε σε τάξη τα σχέδια μας και τις μύχιες σκέψεις μας. Σε αυτά είμαστε άπιαστοι, μακράν οι καλύτεροι (!). Αφού εξαντλήσαμε και καταθέσαμε όλες τις πρωτότυπες (!) ιδέες μας, σκορπιστήκαμε για το πιάσιμο του κυνηγότοπου.
Το πρόχειρο φαγητό και μια κούπα κρασί σπάζουν την αναμονή πριν πέσει το σκοτάδι και πλαγιάσουμε κατάχαμα να ονειρευτούμε χιλιάδες αγριόχοιρους στο βεληνεκές μας. Εκεί στο όνειρο, έχουμε κάνει τα καλύτερα κυνήγια μας, αφού όλα μας έρχονται εύκολα, ιδεατά, κατά πως θέλουμε.
Η Τετάρτη που ξημέρωσε – πρώτη ημέρα της σαιζόν, ήταν γλυκιά, υγρή σαν τα μάτια της Άρτεμις, ζεστή, και μας έδωσε ελπίδες το πρώτο σκύψιμο για τα ίχνη – μιας και τις προηγούμενες ημέρες οι πολλές βροχές έσπασαν την σκληρή από την πολύμηνη ανυδρία γη. Τα ίχνη μας φανέρωσαν την κίνηση του κοπαδιού να έχει πορεία προς τις καλαμποκιές.
Η ομάδα κινήθηκε στην παραποτάμια οδό από διαφορετικές κατευθύνσεις. Αντάμωσε έπειτα από τρείς και περισσότερες ώρες – αφού τόσες περίπου πέρασαν για να ολοκληρωθεί το «κόψιμο», για να κλείσουμε με σιγουριά τα γουρούνια. Το μεγάλο πανηγύρι αρχίζει στο τελευταίο σμίξιμο της ομάδας πριν πάρει αυτή τις θέσεις της για την παγάνα και τα καρτέρια.
Στο «τελευταίο» σμίξιμο κυριαρχεί η σοβαρότητα (!), η βαθιά περισυλλογή στο άκουσμα των σχεδίων από τον αρχηγό – που αναπτύσσει σαν άλλος Μεγαλέξανδρος τη δράση της ομάδας, τις εναλλακτικές θέσεις των καρτεριών – και σκληρός καθώς είναι δεν σου αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης του σχεδίου του.
Στα παλιά τα χρόνια, λίγα μέτρα μακρύτερα από το αντάμωμα της ομάδας, ο Μεγαλέξανδρος έφτιαξε ξύλινη γέφυρα για να περάσει στην γειτονική Αλιφείρα. Έκανε τότε μία περιοδεία να συναντήσει τους καλούς φίλους και συμμάχους του αείμνηστου πατέρα του – τους Αρκάδες - να πιεί καφέ μαζί τους - γιατί τότε, σε εκείνα τα χρόνια, οι Αρκάδες συνέπραξαν με τους Μακεδόνες και αναγνώρισαν για αρχηγό τους τον μεγάλο βασιλιά. Πριν από τους Μακεδόνες, είχαν αιώνια συμμαχία με τους Σπαρτιάτες οι Ηραιάτες – και εκεί κάπου, θύμωσαν οι υπόλοιποι Αρκάδες με το «κράτος των Ηραιατών» και έκαναν τον πλούσιο τόπο φύλλο και φτερό, τον «χάλασαν» που θα ‘λεγε και ο Κολοκοτρώνης αν ζούσε. Στον «χαλασμένο» λοιπόν τόπο κυνηγά συνήθως η ομάδα μας όταν δεν βρίσκεται στα ψηλότερα του Μαινάλου.
Ωραία είναι η ιστορία και μας αρέσει, αλλά ας μην σταθούμε άλλο σε αυτήν τούτη την ώρα του κάπρου, που χάθηκε, «εξαερώθηκε» εύκολα την πρώτη ημέρα – παρ’ ότι απονήρευτος και μαλθακός από την καλοκαιρινή ραστώνη. Συνήθως η πρώτη φορά της σαιζόν είναι εύκολη – όχι όμως για τη δική μας ομάδα (!).
Δεν έλειψαν και δεν θα μπορούσαν άλλωστε να λείψουν (!) και τα μικροεπεισόδια ανάμεσα σε ομάδες γουρουνάδων για τον τόπο. Θα μου έκανε εντύπωση και θα με ξάφνιαζε ευχάριστα η απουσία κάποιας έστω μικροσυμπλοκής (!). Δυστυχώς, απέχει έτη φωτός ακόμα η ημέρα εκείνη που θα μπορούμε να κοιτάζουμε τον γείτονα στα μάτια χωρίς να επιδιώκουμε να του τα βγάλουμε (!).
Οι ομάδες των γουρουνάδων θα μας απασχολήσουν στη συνέχεια του κυνηγίου θετικά και αρνητικά. Γιατί υπάρχουν ομάδες διαμάντια και ομάδες μαϊμού – που νομίζουν ότι το χώμα που πατάνε τους ανήκει – νομίζουν πως ο αέρας που αναπνέουν είναι μονάχα γι’ αυτούς. Θα μιλήσουμε για τα κακώς κείμενα εκτενέστερα – γιατί τις ασχήμιες των γουρουνάδων στο βουνό δεν έχουμε δικαίωμα να τις προσπερνάμε.
Η σιωπή και το κουκούλωμα είναι χρυσός για άλλους, όχι όμως για εμάς…
==========================================
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010
