«Τι να σου πω φίλε, δεν μπορείς να καταλάβεις αυτό που βλέπω μπροστά μου τη στιγμή αυτή, ένα τεράστιο κοπάδι μου έχει φράξει τον δρόμο».
Την ώρα που άκουγα στο τηλέφωνο τα λόγια του φίλου μου, έξω το λυκαυγές χανόταν σιγά-σιγά και ο ουρανός αποκτούσε ένα αχνό μπλέ χρώμα. Είχε χαράξει. Εγώ ήμουν στον πρώτο καφέ της ημέρας και ο φίλος μου ανέβαινε για τα βοσκοτόπια του «χαλασμένου βουνού». Εκείνου του έκοψαν τον δρόμο τα αγριογούρουνα, εμένα η νέα ημέρα μου φαινόταν ακόμα αλλόκοτη. Στο βουνό η θερμοκρασία έδειχνε 5 βαθμούς, μέσα στην πόλη 23.
Το «χαλασμένο βουνό», στην δυτική πλευρά του Μαινάλου, κάπου στα 1500 μ. υψόμετρο, αγναντεύει όλες σχεδόν τις κορφές της Πελοποννήσου- και απέναντί του προς τα νότια, ο Ταΰγετος, στέκει σαν τεράστιος ανεμοφράκτης και του δίνει δροσιά όταν η καλοκαιρινή κάψα έχει φουντώσει για τα καλά στη Μεσόγειο.
Έχει όμως και καθαρό αγνάντι το βουνό προς τα δυτικά και διακρίνει καθαρά τον Αίμο της Κεφαλονιάς, ολόκληρο τον κυπαρισσιακό κόλπο και αν και το μυαλό είναι καθαρό μπορείς να διακρίνεις απέναντι στους ιταλικούς τόπους την Αρεθούσα κόρη –ξεκούραστη από το κυνηγητό του ερωτιάρη Αλφειού, να ξεδιψά τους διαβάτες και τους οδοιπόρους.
Το κοπάδι των αγριογούρουνων έπειτα από το ολονύκτιο κυνήγι της τροφής του και το ερωτικό ξεφάντωμα, ανέβαινε για τα γιατάκια του, να ξαποστάσει, να αγναντέψει και αυτό όσα η ανθρώπινη ματιά μπορεί να δει. Στα γιατάκια του ασφαλίζεται από φίλους και εχθρούς, από τους παράξενους καιρούς.
Χαμηλότερα από τα γιατάκια των αγρίων, ο φίλος μου έβγαζε τα πρόβατα από την νυχτερινή κλεισούρα τους και τα άφηνε ελεύθερα να πάνε να βοσκήσουν το παχύ χορτάρι. Την διαδρομή για τα βοσκοτόπια την όριζε το γηραιότερο τσοπανόσκυλο και τα υπόλοιπα στις πλεύρες του κοπαδιού και στην ουρά του, φρόντιζαν για την ασφάλεια του. Να προφυλάξουν το κοπάδι από τους εχθρούς. Οι λύκοι όμως από την Πελοπόννησο εξαφανίστηκαν, κάτι τσακάλια κυκλοφορούν και αυτά την νύχτα. Δεν υπάρχουν δηλαδή σοβαροί κίνδυνοι για το κοπάδι. Τα τσοπανόσκυλα όμως ακολουθούν την παλιά συνήθεια της φυλής τους, και αρματωμένα με περίσσιο θάρρος καθώς είναι, πατάνε στέρεα πάνω σε αρχαία πρότυπα.
Στην περιοχή που βόσκουν τώρα το παχύ χορτάρι τα πρόβατα, τον χειμώνα εμείς κυνηγάμε τον κάπρο. Χωρίς κινδύνους αφού τα πρόβατα κατεβαίνουν στα χειμαδιά. Στα ψηλά λιβάδια που πνίγονται από τα σπάρτα και τα χαμηλά πουρνάρια, παίρνουμε βαθιές ανάσες από τον λειψό μα καθαρό αέρα. Μας δίνει δύναμη η επαφή με το χώμα, μας ξεκουράζει νου και σώμα, μας διώχνει το άγχος από τα προβλήματα της πόλης.
Σύντομα μπαίνουμε βαθύτερα στις συζητήσεις που θα αρχίσουν για την νέα ρυθμιστική και ασφαλώς θα χυθεί πολύ μελάνι πάλι, η αγωνία των κυνηγών θα κορυφωθεί- αλλά στην δύσκολη καμπή του προβλήματος, θα βγει μπροστά η ηγεσία μας και σαν άλλος Καραϊσκάκης θα δώσει το σύνθημα για το γιουρούσι και την τελική νίκη.
Ωραία κόλπα, τι να τα κάνεις όμως όταν το χρήμα έχει λιγοστέψει, και η οικονομική δυσπραγία μας κρατά εγκλωβισμένους στα σπίτια μας; Πόσοι από εμάς θα μπορέσουν να δώσουν τα 150 ευρώ για μία άδεια; Πόσοι άραγε θα διακόψουν το κυνήγι επειδή οι ανάγκες της οικογένειας προέχουν; Πόσα μαγαζιά που συντηρούνται από τους κυνηγούς δεν θα βάλουν λουκέτο;
Η αλυσίδα πίσω από τον κυνηγό σέρνει πολλούς κρίκους- πολλές επαγγελματικές τάξεις, που ζούν από το κυνήγι. Ο φαύλος κύκλος της κρίσης που άνοιξε συμπαρασύρει τα πάντα στις στροφές του. Και το χειρότερο φυσικά είναι η ανύπαρκτη προοπτική –το σπάσιμο του κύκλου, για να ξεφύγουμε κάποια στιγμή από τις περιδινήσεις και να αρχίσουμε πάλι να χαμογελάμε με αισιοδοξία.
Το χειρότερο έγκλημα που έκαμαν οι πολιτικοί μας ταγοί δεν είναι μέσα στα γνωστά και αναρίθμητα αίσχη που συζητάμε όλοι μας στις παρέες, στις πλατείες, στο συνεχές παραμιλητό μας. Το μεγαλύτερο έγκλημά τους είναι που αφαίρεσαν από έναν ολόκληρο λαό το χαμόγελο- ναι, το χαμόγελο και την αισιοδοξία. Τα δυό αυτά στοιχεία με τα οποία πορευθήκαμε στο διάβα των αιώνων.
Η μοναδική μας ελπίδα για την ολική επαναφορά μας, είναι το δυνατό τράνταγμα του αέρα που καθαρίζει τον ορίζοντα και μας κάνει να κοιτάζουμε μακριά …
=================================
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011
